Een uitspraak die onterecht wel eens wordt toegeschreven aan Sir Edmund Hillary, de eerste (blanke) man bovenop de Mount Everest, ter verklaring van waarom hij toch zou nodig bovenop die berg moest staan.
In realiteit komt deze opmerking uit de koker van George Mallory, een Britse bergbeklimmer die drie pogingen deed Everest te bedwingen, maar die uiteindelijk bij de 3e poging een paar honderd meter van de top overleed, zonder (naar alle waarschijnlijkheid) de top ooit te hebben betreden.
Food for thought.
Na Hawaii kwam ik op een rare mentale plek terecht. Alles wat ik me jaren geleden ten doel had gesteld was gelukt, met een boel extra ook. Sub 9 op een Ironman, top 10 NK, Hawaii kwalificatie en deelname. En dat terwijl ik een (dubbele) studie deed, (fulltime) werkte en ook nog wat andere dingen probeerde te jongleren (met gemengd succes). Ik was tevreden met de resultaten, laten we het daarop houden.
Maar als je 15 jaar lang superdoelgericht hebt getraind (eerst voor mijn werk als Marinier, daarna voor mijn triathlondoelen) dan is het doelloze ineens erg veel ruimte. En daarnaast was er meer. Een zoon.
Prioriteiten verschoven en ik was niet meer mezelf. Altijd heb ik gezegd dat mocht ik ooit in een rolstoel terecht komen, ik dan wel weer een manier, een doel vind om mezelf te prikkelen. Uit te dagen. Prestaties te leveren.
Nu was dat weg. Geen zin. Thuis ook leuk. Kijk daar. Eet hier.
Maar zoiets kan niet duren. Zoals Sam Cooke al zong “A change is gonna come“. Maar daar is wel wat voor nodig. Nieuwe doelen. Nog hoger, gekker, dommer misschien.
Genoeg getreuzel:
In 2013 ga ik weer proberen alles eruit te halen in 2 heldere fases;
Fase 1: Challenge Roth. Een van dé klassiekers in onze sport. Een van de grootste wedstrijden ter wereld (3000+ deelnemers, 200.000+ toeschouwers). Een van de snelste wedstrijden ter wereld (snelste tijd ooit is op dit parcours neergezet).
Doel: PR (dus onder de 8.41) en als alles meezit onder die magische 8.30 grens kruipen.
3,8km zwemmen in koud fjordwater. 180km fietsen met 3500hm in buitengewoon mooi en uitdagend terrein in Noorwegen. 42,2km lopen, met 1500hm en een finish bovenop de Gaustatoppen, 1880m boven zeeniveau. Met recht een van de zwaarste triathlons ter wereld. 3 weken na Challenge Roth. Omdat de berg eris.
Doel: Een zwart shirt.
Het filmpje zegt alles.
In de woorden van de groote filosoof HJ Dolsma; Hey, Ho, Let’s Go.
Een veel gebruikte stijlvorm om een langdurige writersblock te omzeilen is het gebruik van een cliché. The Good, the Bad and the Ugly is zo’n cliché. Dat was het nog niet toen Sergio Leone in 1966 zijn film maakte. Dat herinnert me aan degene die opmerkte dat die Shakespeare toch wel erg veel cliché’s gebruikt. Maar cliché’s zijn clichés omdat ze een kern van waarheid hebben, dus without further ado;
2012 was een tussenjaar. De focus was op de familie. Zoals degenen onder jullie die ook een gezin hebben weten, is een kind de aanzet tot een leven dat meer lijkt op een achtbaan, dan op de gecontroleerde gekte die ik normaal gesproken al heb. Triathlon stond op een laag pitje, en al gingen de trainingen redelijk, het langdurige slaapgebrek en bijbehorende langdurige aanmaak van stresshormonen zorgden ervoor dat het allemaal erg moeizaam was. De gelukshormonen zorgden in het dagelijks leven ervoor dat ik er blij bij liep, maar aangezien dit blog over mijn sportieve aspiraties gaat….
The Good:
Daar waar het goed ging. Een aantal overwinningen, en een decente race. Maar zelfs in het goede zat tegenslag.
Mijn thuiswedstrijd, waar ik voor het eerst als eerste uit het water kwam, met dank aan ontbrekende tegenstand. Daarna voortvarend aan het fietsen begonnen, na een aantal kilomter een lekke band. Daar net iets te lang getreuzeld. Waarna ik nog steeds won, maar de snelste fietstijd op een handvol seconden miste. Zat niet ver van mijn vorm in andere jaren.
Misschien wel de beste race van het seizoen. Een aparte koers, waarbij de drie onderdelen onafhankelijk van elkaar worden afgelegd met herstarts. Zwemmen matig, fietsen lekker en lopen hard (17.0x op 5km). Daarna een lekkere en gezellige BBQ, met veel verhalen uit de oude doos, en een bokaal waar je U tegen zegt.
Mijn terugkeer naar Ten Boer. Ooit won ik daar de 1/8e en werd ik meewarig (bijna vijandig) aangekeken toen ik vroeg wanneer de prijsuitreiking is. Deze keer wist ik waar ik aan toe was, en kon ik na een lekkere koers met de eer (vroeg) naar huis zonder een prijsuitreiking. Leuke gezellige wedstrijd (met heerlijk weer).
The one that got away (again). Goed gezwommen, een groot zwart gat in mijn band vlak na de fietswissel. Dat kostte enige tijd om te dichten, verbazingwekkend genoeg sneller dan de entropie van zwarte gaten voorspelt….
Na inhaalrace als 6e geëindigd, op minder tijd afstand dan ik verloren had met de bandenwissel. Een wedstrijd die me ligt, maar waar altijd iets misgaat. One day…..
De enige teamtriathlon waarin ik startte voor het Eredivisieteam van GSTV Tritanium. Moe. En nog meer moe. Maar wel 1e uitje met Weda.
‘s Ochtends individueel ultrakort. Kwam vooral fietsen nooit op gang, maar qua tijd viel het lopen tegen. Helaas als team teleurstellend niet in de finale, maar goed revanche genomen en opgeteld toch zo noch die top 8 in.
Iedereen uitgeteld, maar ik was te moe om te gaan liggen.
Nooit meer. Vorig jaar zegetocht op de OD, dit jaar zwakke armpjes bij het zwemmen, lamme benen bij het fietsen, 4km braakneigingen en 1 km doorlopen om op mijn slechtste notering op een NK ooit uit te komen. Snel vergeten…..
3 dagen na een zeer goed verlopen CK GVAV, maar niet hersteld. Geen power in de benen. Stuurfout bij het fietsen en daarom een stukje om. Knop omgezet en dan toch nog redelijk gelopen. Matig. Meer matig. Ooit.
Desillusie scherp in beeld gebracht door Laas Bonnema.
Zwaar gehypte battle tussen titelverdediger (ik) en de runnerup van vorig jaar (Stefan vd Pal) die on a winning streak is. Die werd niet verbroken. Matig gezwommen, matig gefietst, matig gelopen. 2 minuten langzamer dan vorig jaar. Toch nog 2e. De bloemen waren ook deze keer voor mijn grootvader. Helaas niet meer bij leven.
Een last-minute uitdaging. 4 weken voorbereiding. Trainingen als een tierelier waar de kilometertjes in 4.oo, 3.45 en zelfs 3.38 aan de lopende band non-anaeroob aan de orde waren. En toch kon ik op de dag zelf geen enkele (!) kilomter beneden de 4.10 noteren zonder anaeroob te gaan. Raar. Na 25km draaiden Erector Spinae en Tractus Iliotibialis vast. Rem erop en een lijdensweg naar een zeer matige 3.09. Is goed voor de nederigheid.
Geen foto’s van de marathon want grof lappen voor een kop die op onweer staat gaat me dan net weer te ver 😉
Het belangrijkste dit jaar was eigenlijk leven.
Dit leven:
Zo. Een bewogen jaar, maar een jaar met perspectieven. In mijn volgende post gaan we praten over 2013. Want dan gaan we weer los!!!
