Soms gaat het allemaal niet zo makkelijk. Dan werkt je lichaam tegen, dan werkt je geest tegen. Dan dwarrelen winterse vlokken niet alleen buiten, maar ook in je hoofd. Een sneeuwstorm zelfs, dare I say a Snowmageddon?

Misschien komt het dertigers dilemma voor mij in zicht (ontkenning, ontkenning), maar een kleine vakantie kan soms leiden tot zo’n dip. In mijn geval had ik 5 dagen lang in Rome alle tijd om na te denken. Vragen die diepgaand en oppervlakkig tegelijk zijn. Wat ga ik doen? Waar ga ik heen? Waarvoor zijn wij op aard?

Nou dat laatste dan weer niet. Iedereen weet dat we alles doen voor onze schepper; het vliegende spaghetti monster.
Dat is dus alweer een last minder.

Wat ga ik doen? Onder de 9 uur op de hele triathlon dan maar? Afstuderen? Trouwen! Niet bepaald de meest bescheiden setje doelen wat je kan hebben om in een tijdsbestek van een maand (eind augustus-begin oktober) te doen.

Zelfs voor zo’n evenwichtige jongen (ahum) als ik is dat nogal wat.  Daar ga je dan heel hard over nadenken en als je dan op de terugweg dan ook nog een fysieke klap krijgt…….. Ziek. Last van mijn rug (onafhankelijk van elkaar, fijn!), dat maakt mij een treurige panda.

Maar vandaag is de wederopstanding. Als een Fenix rijs ik weer op. Op de golven van kracht verplaats ik mij.

Genoeg gebazel. Het gaat weer beter. Het komt altijd goed. Ook als het niet goed komt.