“I like to ride up front with the choppers”

Faris Al-Sultan, 2005 Ironman Hawaii Kampioen.

28 augustus moet het gebeuren. Dan is Almere. Maar na mijn goede ervaringen in Surhuisterveen in de week voor Stein had ik besloten om ook een wedstrijdje te doen in het weekend voor Almere. Even na 2 maanden afwezigheid van het wedstrijdcircuit (how time flies!) weer de automatismen afstoffen en wat kleine aanpassingen testen. Geen taper, maar een dikke trainingsweek ervoor en gewoon knallen op het zwemmen en fietsen en beheerst lopen.
Tenminste dat was het plan. Maar het plan ging kapot op maandag. Toen zeiden mijn beide patella-pezen “AUW”. Wat het was weet ik niet, misschien teveel (hard) gefietst, misschien teveel( hard) gelopen, misschien wel allebei. Maar in 1 keer stond alles op losse schroeven. Op de crosstrainer gestaan ipv hardlopen en zo voorzichtig mogelijk doorgefietst (gelukkig niet heel veel intensiteit meer). Maar wel mega-veel trainingsuren.

Dus tot aan vrijdagavond liep ik te twijfelen of ik wel mee moest doen. Maar ik ben koppig en dacht “waarom niet?”. Live a little!

Dus zo gezegd zo gediggiedaan.

Zaterdagochtend vroeg de reis aangevangen. We moesten toch al in Noord-Holland zijn omdat Suzanne’s zus bij kwam logeren. Zij woont in de buurt en dus was de taxi service geregeld.
De wedstrijd vond plaats onder winderige omstandigheden. Het infietsen bracht me tot de gedachte dat ik er niet veel van zou bakken vandaag. Immers ik wilde niet te hard pushen op de fiets met het oog op mijn knieën.

We startten vanuit het water, in de jachthaven van Anna Paulowna. T2 was in Breezand net als de finish, een echte bollentriathlon dus.
Het starten was vanaf een houten kade. Iedereen op een rij vasthouden. Ik zag wat bekende namen om mij heen. Lokale favoriet en titelverdediger Henk Elbertsen en Albert Timmer (no.10 NK OD) lagen vlakbij. Ik zei nog tegen Albert dat hij geen last van me zou hebben vandaag.Ook Matthijs van Scheijen was erbij. Deze topper heeft een rustig jaar vanwege zijn verplichtingen als beroepsmilitair bij de luchtmobiele brigade. Respect Matthijs!

Toen ging opeens het startschot. Wind vol tegen en maar een kilometer zwemmen, dus lekkere wasmachine. Hoge golven maar ik voelde goed. Lekker rammen en ik zag dat ik eigenlijk zo’n beetje vooraan zwom. Een klein gaatje met een paar mannen, maar dat zwom ik met de wind mee dicht. We zwommen in een driehoek, en dus was het laatste stuk vol met de wind tegen.

Uiteindelijk vooraan uit het water. Verrassing! Ik spring op de fiets en zie Henk net voor me rijden. Er zit nog iemand tussen maar die valt al snel weg. Na een paar km is een eenzame snelle zwemmer ook bijgehaald en dan zijn we met zijn tweëen.

Ik blijf bij mijn strategie. Niet te hard pushen. En dus blijven we met zijn 2-en. Nu terug naar de quote aan het begin. Voor ons rijdt een busje van de organisatie met een klok achterop zodat we kunnen zien hoe lang we al bezig zijn. Daarnaast wordt er bij elke voorbijganger rondgemegafoond dat Henk en ik ernaan komen. Cool!

Zonder me al teveel in te spannen wordt het gat steeds groter. Tot er op een bepaald moment een man langs de kant staat die hard roept dat Henk toch echt beter dan me is. Ik besluit om even gas te geven en sla een gat. Na een tijdje verslapt mn aandacht en komt hij weer dichterbij. Dan zet ik voor de laatste keer aan en dit keer wil ik in ieder geval dit gaatje houden. Met een lichte voorsprong kom ik dan ook in de wisselzone aan.

Dan verlies ik een hoop. Henk is messcherp en wisselt ranzendsnel. Ik neem geen risico en trek sokjes aan en doe alles wat ik in Almere ook zou doen. Dus begin ik met een kleine achterstand aan het loopparcours. Dat gat loop ik langzaam maar zeker dicht in de 1e 2 km. Grappig is om de verslaggever op de motor dit te horen zeggen achter me. Ook hoor ik bij de mensen die langs de kant zitten die de radio aan hebben de verslaggeving. Het leeft behoorlijk!

Na een km of 4 slaat de geestelijke vermoeidheid toe. Moe van de week,moe van de training. Niet de scherpte die je nodig hebt om te vechten voor een overwinning, Vechten tegen een man die heel graag wil winnen. Winnen in zijn eigen dorp.

Dus valt er een gat. En dat gat is op de finish een 45 seconden. Maar ik heb een goede wedstrijd gedraait. Zonder echt last te krijgen van mijn knieën. En ik bleef Albert Timmer voor. Sorry Albert. Gefeliciteerd Henk!

Een prachtige wedstrijd, echt op zijn Hollands. Een leuke en aardige organisatie. Een echte aanrader. Wie weet, volgend jaar weer!

Nu op naar Almere……