Het was dan bijna zover. Vrijdagavond alleen nog even een spinninglesje geven en dan hop! de auto in richting het verre Oosten.
De spinningles liep iets uit, met dank aan het zomaar ineens uitvallen van de microfoon. Toch lastig als je je aanmoedigingen en aanwijzingen in het luidste en zwaartse gedelete van de les moet schreeuwen.

Maar goed, niet getreurd, onderweg in het autotje. Geen warm eten, maar gewoon wat broodjes en hopen dat er nog wat warme hap over is.

Rond half 10 kom ik aan. De hele meute zit rondom een gezellige stamtafel in de keuken van een heel oud-hollands/pittoresk boerderijtje. Helaas is er geen warm eten maar gelukkig is er well Herbalife Maaltijdvervanger. Niet helemaal mijn ding (understatement)maar dat ligt meer aan het bedrijfsmodel en niet aan de producten, want daar heb ik geen moeite mee. Hoe dan ook had Henk, de teammanager, contact gelegd met een voedingsdeskundige/masseur die ook in Herbalife doet. Deze man gaat het team ondersteunen (waarvoor dank) en had een bult Herbalife spullen meeggeven voor ons om uit te proberen.

Met een door Herbalife-eiwitshake gevuld maagje ging ik richting bed. Zaterdag moest er toch een hoop gebeuren! Ik zat op een kamertje met buddy Jochem, notoire snurker.
Die eerste nacht was vooral koud! De thermostaat was omlaag, het raam stond open en ik had alleen m’n dekbedje over. Dit bleek teveel van het goede en ik heb dan ook rond een uur of half zes een extra dekentje gepakt. Warm=goed. Een simpele mantra dacht ik zo.

Zaterdagochtend stond in het teken van energie bij-eten. Aan het eind van de ochtend vertrokken we naar duitsland, om precies te zijn naar Stadtlohn. Daar is er een zwembad waarin het SuS Stadtlohn (Triathlon Vereniging) in traint. Dit team/vereniging neemt deel aan de duitse Bundesliga. Een aantal Nederlandse triathleten hebben ook voor dit team wedstrijden gedaan (Henk, onze teammanager; Jerzy Kasemier, Jan Maneschijn om er maar een paar te noemen). Daar aangekomen werden we verwelkomt door Gerrit Volker, een (voormalig?) duitse triathlontopper die nu ook trainer is bij deze vereniging.
Wat meteen opviel was dat het in Duitsland een stuk schoner is dan in nederland. Ook was er een baan afgezet terwijl in de rest van het bad gepoedelt werd. Dit is al helemaal waanzin! De training zelf was iets minder succesvol voor ondergetekende. De training was hard en een 4e zwemtraining in de week (waar de afgelkopen maanden 2 normaal is) hakte er wel zodanig in dat kramp mijn deel was. Overal. Kramp. Op plekken die ik nog niet kende.

(Archief-foto(website SuS Stadtlohn) van het zwembad om een indruk te geven van de afmetingen)

Fysiek gezien kwam ik uitgewoond uit het bad. Natuurlijk probeer ik zo weinig mogelijk te laten merken (vraag me af of dat gelukt is).
‘s Middags stond er fietsen op het programma. Een rit van een uur of 4, waarbij de heuvels rondom Holten werd aangedaan. Geen kleine opgaaf, zeker niet omdat je de donder op kan zeggen dat er nog ” gekoerst” ging worden.
De 1e 1 1/2 uur waren vrij uneventful. De kop werd wat afgewisseld, er was ruimte om te klagen over de wind, en het leuke is dat je geen idee hebt waar je bent en waar je heen moet rijden. Gelukkig was ons baken ook mee. Dit baken heet Henk en is een ware TomTom als het op die omgevin g aankomt. Nooit fietsten we fout, altijd wees hij ons met hand- en beensignalen in de juiste richting.

Daarnaast was het loeren begonnen. Naast Ben, duatleet extraordinaire, had ik mijn ogen vooral gericht op Henk-Jan.

Toen we eenmaal in Holten waren, na wat inleidende beschietingen, mochten we aan de motieweg beginnen. Wat een kreng! Respect voor de elite jongens die deze kuitebijter meerdere malen beklimmen tijdens de triathlon van Holten.
Hier werd ik even de maat genomen. Ben en Henk-Jan dansten voor me uit, Jochem (ook een beetje local) toch wel en ik moest mijn best doen om het wiel te houden van Esther. Deze mevrouw kan een behoorlijk potje fietsen.
Boven aangekomen draaiden we naar links, werd er even verzameld en gingen we richting de Diepe Hel. Nog zo’n fijne vriend. Deze kende ik al, en hier zou het moeten gebeuren. Ik begon iets rustiger, en haalde halverwege Jochem en ook Esther in, ik was eindelijk in het ritme! Klimmen is het overgaan van een soort grens, het toegeven aan een soort van pijn die anders is dan de pijn van knallen op het vlakke.
Het parcours daarna is vooral ” rollling” of ook wel op- en neergaand. Ik kwam in mijn ritme en tot mijn verbazing fietste ik naar Ben en HJ! Dat voelde echt goed. Meteen er maar overheen geknald en het tempo hoog gehouden. Rammen,rammen,rammen. Ik had ook Gerard meegenomen> Hij is 1 van de begeleiders van het team, maar zelf ook niet bepaald onverdienstelijk atleet.
Gevieren stoven we richting Nijverdal. HJ probeerde een verbondje te sluiten om ervandoor te gaan, maar daar had ik echt de benen niet meer voor. Ik probeerde nbog mee te gaan, maar helaaas. Gelukkig kon ik snel herstellen en aansluiten bij de achtervolgers. In het vervolg heb ik me maar heel leep ingezet als ” afstopper” . Ok, ik kon ook vrij weinig meer, maar dat terzijde.

Dat voelde goed, en daarna zijn we rond gaan toeren, met als toetje nog 1x de motieweg voordat we weer terug gingen. Op de terugreis werd er weer gefietst zoals dat gewoon was:

Door sommige mensen moest er nog flink worden afgezien:

Na bijna 4 uur op de fiets kwamen we weer aan bij de boerderie.

Wat volgde was natuurlijk een waar eetfestijn. Lekkere pasta, danwel in de volkorenspaghetti versie of in de teffversie. Smikkel-smikkel, met een lekkere salade met last-minute mozarella erbij.

De pasta moest natuurlijk wel op, maar dat was nog een behoorlijke uitdaging:

uiteindelijk was iedereen moe en voldaan en kon er ebgonnen worden aan een avondje discussie. Eens even geen sport, maar stevige maatschappelijke discussies, waar een aantal mensen scherp uit de hoek kwamen. Uiteindelijk viel iedereen elkaar natuulijk huilend in de armen;

De tweede nacht was een stuk warmer, maar dat mocht ook wel. Er moest immers weer hard getraind worden zondag.
Na een stevig ontbijt:

vertrokken we naar Neede, voor een 2 uur durende looptraining. Nabij een oorlogsmomnument en lekker geaccidenteerd terrein kon iedereen op eigen tempo zijn trainingen afwerken. Henk fietste mee en motiveerde.
Nog eerst wel eeven een teamfoto maken:

Het is nog even wachten op teamkleding, tot die tijd lopen we allemaal nog rond in onze eigen kleding.
Dit leidt wel tot wat eigenaardige tussenoplossingen:

Hoe dan ook, lekker gelopen. Geen last van de voetjes, heerlijk in Zone 0 gelopen met wat versnellingen (1x 20 minuten en 2×10 minuten) in zone 0 (max HF 151). Prachtige omgeving, lekker loopweer (droog nog even).

Op de boerderij aangekomen nog even hallo zeggen tegen het huisdier:

Na een ferme maaltijd gingen we voor de laatste training: 2 uurtjes fietsen.
Lekker in de groep, alleen het weer viel wat tegen. Logistieke misser Henk! 🙂

Tijdens deze training werd nog even wat aanpassingen gedaan aan Stefanie’s fiets zodat ze er toch op een mens- en punaniwaardige wijze kon worden rondgereden.

Daarna snel opruimen en op naar de chinees in Haaksbergen. Henk had daar nog een jarenlange schuld openstaan.Daar werd toegegeven aan elke voedingswens:

Toen was het nog een paar uurtjes rijden. Om daarna moe inelkaar te storten.

Bedankt Henk,Gerard,Jochem,HJ,Ben,Stefanie,Esther en Sanne voor een uiterst geslaagd, leuk en leerzaam weekend. Ik voel me vereerd om van dit team deel uit te mogen maken.