BAM!!

Een jaar geleden wist ik al dat ik hier zou staan. Een jaar geleden, nog voor ik me had ingeschreven voor Almere 2010 wist ik al dat ik op 24 juli 2011 in Frankfurt (of in in ieder geval in de buurt van Frankfurt) aan de start zou staan van de Ironman Germany.

Alles met maar 1 doel; kwalificatie voor de Ironman Hawai’i, de bakermat van deze knotsgekke sport, daar waar legendes gemaakt worden, datgene wat een triatleet eens mee MOET gemaakt hebben. En ik ben een bucketlist type of guy, dus ook de Ironman Hawai’i stond op mijn lijstje van 6 jaar geleden.

1. Top 10 op een NK triathlon
2. Onder de 9 uur op een hele triathlon
3. Meedoen op Hawai’i.

Die andere twee zijn ruimschoots gelukt met een handvol top 10 noteringen en vorig jaar mocht ik in Almere ook nummer 2 met een flinke marge wegstrepen. Dus in 2011 geen NK’s, niet op zoek naar PR’s maar wel alles op 1 paard. Een pittig paard dat wel. De Ironman in Frankfurt is 1 van de best bezette wedstrijden ter wereld. Het is binnen de Ironman organisatie het EK en er staan sloten eindbazige Duitsers, Belgen, Engelsen en andere wereldburgers aan de start die zijn afgekomen op een wedstrijd met een top imago qua organisatie en omlijsting. En ik ben dan wel van het koppige; als ik me wil kwalificeren wil ik dat doen tegen de besten die er zijn, en niet in een wedstrijd met een ondermaats startveld. Want laten we eerlijk zijn, die zijn er ook.Maar zo rollen we niet.

Als ik op die ochtend langzaam naar het water loop kijk ik over tafereel voor me uit. Als mieren krioelen wij triathleten door elkaar heen. Ik onderdruk de misselijkheid die ik al de hele ochtend voel, een gevolg van het erg late diner van de avond ervoor. De top-Italiaan die we hadden gevonden had een zeer slechte avond. We wachtten erg lang op ons eten en aten ons hoofdgerecht pas tegen 9.30/9.45.  Dit had 2 vervelende gevolgen; in mijn geval proppen van eten om 4u ‘s ochtends en een heftige voedselvergiftiging voor Suzanne, die daarom me niet kan supportcrewen.

Ik praat wat met Dirk Wijnalda, zwaai naar Mirjam Weerd en wissel een knik uit met Heleen bij de Vaate.
Alle Nederlandse kleppers, op een zieke Marcel Gierman na zijn present. Mijn tenen raken het water en ik denk na over wat voor me ligt. Een opgave van indrukwekkende proporties. Gekkenwerk. 3,8km zwemmen. 180km fietsen. Een marathon lopen. En toch is het wat ik echt goed kan. Hoe langer hoe beter. Ik voel me rustig. Kalm. Zeker. Dit is het.

Nu nog doen.

Ik ga te water. Temperatuur is lekker. In de weken ervoor was er nog een grote kans dat er geen wetsuit zou worden toegestaan. We zwemmen namelijk in een steen/zandgroeve een 10tal kilometers buiten Frankfurt die tamelijk ondiep is. Bij warm weer, zoals gewoon in Zuid-Duitsland in Juli,  gaat de watertemperatuur al rap naar kritische hoogten (24,5 is de grens) en dat past mij slecht.

Maar de afgelopen 1,5 week waren nat en guur. Net als in Nederland. Suzanne en ik waren op dinsdag al in Frankfurt gearriveerd  in een bijzonder hotel op het randje van wat nog als ” goede”  kant van Frankfurt kan worden omschreven.  Gerund door Indiërs, vlakbij de red-light district. Perfecte locatie op 1km van de start/finish, aan de grote winkelstraat en vlakbij de metro naar de fietsverzorgingspost. Grand Hotel “The Dream”, waarom ook niet?

Op woensdag fiets ik het parcours voor. Niet met de organisatie zoals gepland, maar met een paar anderen.
Duitsers, een Engelsman en een Amerikaanse senior die een km of 20 bij ons blijft en dan eigen plan trekt. De organisatie durft het niet aan vanwege onveilig met de regen op onder andere de kasseien.
Hoe dan op de wedstrijddag vragen we? Hij haalt zijn schouders op. Wij fietsen en worden kletsnat.

Ik focus me weer even. Ik lig in het water, ongeveer 50 meter (of meer?) achter de pro’s. Afgeschermd door een haag van kano’s wachten we op het startschot. Nog 5 minuten. Duurt lang maar ik lig in ieder geval op een goede plek. Helemaal rechts, zodat ik het eerste stuk overzicht heb op alle anderen.

Vanochtend was het droog. De fietshoes die we van de organisatie hadden gekregen verried nog wel de regenbuien die er waren gevallen in de afgelopen 24u, maar  de ochtend was veelbelovend. Little did we know.

Dan gaat de toeter/kanon whatever. Startknop indrukken. Horloge en hoofd. De hele week was het zwemmen ruk, maar nu gaat alles zoals ik wil. Ik geef er een flinke klap op en er komt maar niemand me voorbij. RUSTIG!!! Dan komt er een stroom op links voorbij. Ik pas mijn koers iets aan, hou me in en langzaam maar zeker kom ik op de juiste plaats terecht. Ik zwem ontspannen en pak een paar voeten. Na 800 meter komen de 1e pro’s voorbij. Gaat goed! Ik haal weer mensen in en denk goede benen voor de rest van de wedstrijd gevonden hebben. Na 2.1 km kom ik zonder badmuts (want van hoofd ” geplopt”) voor de landgang uit het water. Ik pak dezelfde benen weer, maar het gaat eigenlijk te langzaam. Na het 2 keerpunt gooi ik nog eens 750 meter het gas erop en haal nog handenvol mensen in. Damn! Had duidelijk meer ingezeten. Loslaten! Nu!

Zwemmen: 54.18, 68e overall, 13 in AG

Ik maak een hele slimme beslissing als ik bij mn fiets aankom. Ik trek mijn winstopper aan. 12 graden, regen voorspeld. Maar doen dan?

T1: 3.07 (inclusief een pokke-end omhoog stekkeren door mul zand. Mooi wark).

Er zijn wat andere atleten om mij heen maar daar is mijn credo weer; RUSTIG. Concentreer je op wat je moet doen. Niets meer, niets minder. Eerst is er dat aanloopstuk naar de stad toe, waarna aan 2 rondes wordt begonnen. Ongeveer met 40kph vlieg ik richting stad, maar het kost geen moeite. Dan begint het te regenen. En dat blijft het. Soms harder, soms zachter, soms niet. In ieder geval altijd nat.

Er zijn een handvol flinke heuvels tijdens het fietsparcours te nemen. De wegen zijn goed en als de omstandigheden goed zijn is het nog redelijk snel ook. Want de afdalingen zijn lang na korte beklimmingen. Ik voel dat alle toertochten in Midden-, en Oost-Nederland hun werk hebben gedaan. Ik heb een klimritme. En niet een slechte ook, want ik word tijdens geen enkele beklimming ingehaald. Win 🙂

Vooral de 1e beklimming van de HeartBreak Hill loopt erg goed. De mensen staan rijendik en ondank het vroege uur en het slechte weer is de ervaring ” Tour”-ish te noemen. Tijdens de beklimming passeer ik de vrouwelijke nummer 2 Lucie Zelenkova alsof ze stil staat. Ik vlieg. Een bliksemsnelle afdaling brengt me weer snel in Frankfurt. Ik haal Pro’s in (over goed gevoel gesproken) en de doorkomsttijd doet me deugd. Niet supersnel (de wind staat ongunstig) maar ruim onderweg naar een goede tijd.

Ronde 2 leidt (of lijdt) me weer over de The Beast (kort, niet stijl maar wel mega kasseien en dus glad),

The Chicken (lang en pittiger dan je denkt), The Health (hou je ritme!) en dus Heartbreak Hill en nog een paar heuveltjes die mij eigenlijk alleen maar warm hielden. Want ik fiets grotendeels alleen. 2500 deelnemers en ik zie sporadisch andere atleten. En dat zijn of pro’s of mensen die een rondje achterliggen. In beide gevallen rijden ze een klap langzamer. Vooral in het eerste geval is dat voor mij een aanwijzing dat de omstandigheden een flinke wissel trekken. Omstandigheden die vaak in mijn voordeel zijn. In het begin van de 2e ronde passeer ik nog de laatste fietser in koers die net aan haar 1e fietsronde begint. Poeh. Over lange dagen gesproken.

Ik heb mijn windstopper ondertussen uitgedaan (had ik beter niet gedaan) en rol de stad weer in. Iets meer verval (4 minuten) dan ik had gewild, maar alla.

Dan mag ik me weer even wentelen in de perfect organisatie. Ik spring van de fiets. Geef die aan een vrijwilliger. Waggel met gevoelloze benen richting mijn tassen. Daar staat vrijwilliger 2 mee klaar. Ik pak aan en loop richting tent. Vrijwilliger 3 pakt mijn tas aan en leegt deze met een noodgang. Ik zet helm af en geef deze aan haar. Terwijl ik sokken en schoenen aandoe (die zij recht neerzet) stopt ze mijn helm in de tas. en BAM, ik loop.

Fiets: 4.49.17 41e fietstijd, 5e AG

T2: 1.12

Dan het lopen. 4 rondjes. 10.5 km.

Elk rondje 2x een brug over. Minimaal 2 stroken met kasseien. 1 stuk onverhard. Elke 1.5km een verzorgingspost. Elke 30cm iemand die je naam gilt. Zeker de 1e ronde. En even ben ik niet meer rustig. Ik laat me opfokken. En ik loop harder dan goed voor me is. Ik zie er fantastisch uit volgens velen (” Blij dat het je ook opvalt” ). Ik praat met mezelf;

“Hoe hard wil je lopen?”
“In de buurt van de 3 uur lijkt me mooi.”
“Mij ook.”
“Zijn we het eens”.

Stemming zit er in dus. Het weer blijft guur en nat.

De 1e ronde gaat dus te hard. Ergens hoog in de 43 minuten. Ai. Ronde 2 brengt weer een nieuw gesprek.

” Daar loopt een kerel voor je. Hij gaat langzamer. Die moet je inhalen.”

“Maar laten we nou gewoon 1 tempo blijven lopen. Het is nog lang”

” Ach, ietsje harder” .

Dumbass.

Ronde 2 gaat in ongeveer 46 minuten. Maar als ik de atleet inhaal volgt een gesprekje met een echt mens in plaats van mezelf. In dit geval de andere atleet. Want hij zit in mijn agegroup. En vertelt me dat ik 2e lig in de AG (eigenlijk 3e, maar ik denk dat zijn spotter onze nummer 1 over het hoofd had gezien. Deze man; Bart Colpaert die ik tijdens een zwemtraining op het parcours had ontmoet, zet bij zijn 1e hele een wereldprestatie neer; 1e uit het water (ondanks 50 meter achterstand), 10e overall, 1e AG. BAM!!!

Dit brengt toch wat stress met zich mee. Moet ik me hier mee bezighouden? Het parcours heeft een aantal heen- en weer plekken en is dus overzichtelijk. Ik weet dus dat er geen hordes atleten op het vinkentouw liggen. Alles is minuten weg. Dirk Wijnalda is naar mij op weg (maar Pro) en ik passeer tevens de 1e vrouw (Caroline Steffen die uiteindelijk ook wint), die het zichtbaar moeilijk heeft.

In de 3e en 4e ronde ga ik helemaal kapot. De tijden kruipen (maar voor mijn gevoel rennen) omhoog en ik worstel om 48/49 minuten te lopen. Maar toch komt slechts 1 pro me voorbij na Dirk. En nog geen andere AG in zicht.

“Gewoon blijven doorlopen”, verzeker ik mezelf.

Dan ga ik gewoon naar Hawaii. Er is veel pijn, maar daar kan ik mee omgaan. Heel veel pijn ook. Meer dan ik ooit heb gevoeld in een hele. Mijn bovenbenen zijn murw. Kapot. Stuk. Koude en het loopparcours hebben hun werk gedaan. Ik concentreer me steeds op het volgende punt. Een verzorgingspost. Een keerpunt. Een brug. Op mijn ouders en broertje die me mijn gels aangeven en klaarstaan met de bidon die ik nooit aanpak. De bidon met water en electrolyten voor als het warm zou worden. Niet dus.

Dan wordt het meer dan de pijn. Ik word een beetje wazig. Ogen onscherp. Ik verlies de controle. Huh? Dit is NIET het moment. Ik hou mezelf aan de praat.

“Als ik nu ga lopen dan ga je nooit naar Hawaii” .

” Rustig door blijven lopen” .

“Als ik bij het keerpunt met de armbandjes ben is het niet meer ver” .

” Na de brug is het nog maar 1,5km”.

Het moet een lelijk schouwspel zijn geweest om mij te zien lopen in die laatste kilometers. Ik sla rechtstaf richting finish op de Romer. Een zee van mensen en een rode loper. Een atleet na afloop zegt tegen me dat hij niet eens gemerkt had dat het omhoog liep. Omhoog liep?

Ik ben eigenlijk nauwelijks geëmotioneerd als ik richting finish ga. Dit had ik niet verwacht. Maar op die rode loper komt er iets vrij. Ik voel een soort van oer-blijdschap. Ik weet het. Ik ben er.

Achteraf hoor ik dat Suzanne zich met grootse wilskracht uit bed heeft gehesen en naar de finish is gekomen. Ze heeft me gezien. Het is perfect.

Looptijd: 3.07.23 39e looptijd 11e AG.

Eindtijd: 8.55.19. 18e overall. 3e AG 30-34, 3e AG OVERALL.

Meteen na de finish krijg ik een handdoekje over me heen en wordt ik vastgepakt door een vrijwilliger. Of het goed met me gaat? Yup!
En dan na 2 meter zijn er andere handen. Handen van een oudere man. De man kijkt me vriendelijk aan. Ik moet mee voor de dopingcontrole. Of ik hem wil volgen. Owkee….

De 90 minuten daarna zit ik in een kamer, drink ik liters vocht, babbel met Faris. Lucie en anderen en uiteindelijk doe ik mijn plasje. Mijn supportcrew is me kwijt, maar gelukkig kom ik Bert tegen wiens telefoon (of die van zijn vrouw) ik mag gebruiken. Emile komt me ophalen. Hij helpt me spullen ophalen en ik waggel naar het hotel. Gelukkig. Voldaan.

Na het eten meld ik me samen met Emile nog even bij de finish. De cut-off is 15 uur, dus voor 22.00 moeten de laatsten binnen zijn. Zo ziet het er uit;

De volgende dag mag ik mijn slot claimen. Ik mag eerst het podium op. 3e in mijn AG. Nice!!!

En het belangrijkste: De Hawaii slot:

Hier bedank ik meestal de mensen die me steunen. En terecht. Want zij staan me bij in mijn droom. Zijn er als het niet goed gaat. Als ik strontchagrijnig ben. Ik hoef het alleen af te maken. Zij zijn het perfecte treintje.

Bedankt Suzanne. Mijn vrouw. Ironlady. Mijn allessie.

Bedankt Heit en Mem en Emile. Support Crew Supreme.

Onze vrienden. Mijn collega’s.

Mijn sponsors. Bij naam: Robert Bakker. Florian Schmidt en team. Alwin Dijk en Team. Edo/Sis.

We made it.

Dream. Plan. Execute.