Hawai’i is geen Ameland. Geen Texel en geen Schiermonnikoog. Het is wel een eiland, maar daar houdt de vergelijking dan ook op.

De eerste dagen op dit eiland waren alles wat we ervan verwacht hadden, en nog een dikke dot slagroom on top meer. Maar zoals altijd beginnen bij het begin. De reis was smooth tot aan LAX (Los Angeles). De latere vertrektijd van de KLM zorgde ervoor dat we onze aansluiting mistten. Panic in the disco en uiteindelijk 5 uur wachten op het zonovergoten vliegveld ipv, 1.45. Dat terwijl onze biologische klokken toch echt 12 uur ‘s nachts aangaf!

Aangekomen op Kona Intl Airport kwam de warmte als een deken over ons heen. Het slagschip dat onze huurauto heet opgehaald en hop naar ons appartementi.

Dat blijkt een prachtig appartement aan het water te zijn. 2 mijl vanaf de start en het gedoe, aan het loopparcours en toch zodanig afgezonderd dat we geen last van verkeer hebben. Ideaal!

Mijn biologische klok is in de war. Ik slaap, ben wakker, slaap etc. En Suzanne net zo. Woensdagochtend gaan we ontbijten bij Lava Java, een toko met een behoorlijke reputatie. Lekker eten inderdaad en bomvol om 7.30. Chris Lieto, een triathlon superster, parkeert zijn Trek SpeedConcept even tegen een muurtje, haalt een broodje en gaat daarna weer verder met zijn training. Welcome to Kona!

In de middag ga ik zwemmen op parcours en na 30 minuten waaibomen komt er iemand voorbij zwemmen. Ja hoor, die Chris Lieto weer. Hij doet een C/D swim dus ik kan hem bijhouden, en plots stopt hij en begint tegen me te praten. Over de enorme school vissen onder ons, en dat als je naar beneden duikt dat ze uit elkaar gaan en er grotere vissen onder zitten. Prompt duiken we met zijn 2-en naar beneden. Vet.

Dan lopend over Alii Drive zie je alles en iedereen voorbij komen. Triathlon supersterren. Die gewoon zwaaien. Mooie sport is dit toch. Zwitserse Cheeta’s. Duitse Holland-overwinnaars. Ik ben d’r bij.

Maar iedereen gaat wel erg hard. Iedereen rent als een jekko, fiets als een torpedo. Het befaamde Kona-“ziemijeens”/syndroom of is iedereen hier gewoon toch erg snel? Want dit is nou net die ene race dat je dat niet moet uitsluiten! Bij Ironman ziet iedereen er altijd erg snel uit, maar normaal gesproken is maar een klein percentage daadwerkelijk sneller dan mij. Hier, tsja… Lekker mijn eigen ding doen. Niet laten afleiden.

Dag 2 is zwemmen en lopen. Zwemmen in mijn geleende speedsuit. Lekker gezwommen, maar lig volledig open bij mn schouders. Pakje toch wat te klein. Hmmm. Op zoek naar alternatieven. Lopen is warm, erg warm. Ik focus me erop dat ik nog last heb van jetlag en dat ik nog moet wennen aan de warmte. De warmte van 10u ´s ochtends. De warmte van 2u in de middag is 94 fahrenheit (google maar even), en dan ben ik straks aan het marathonnen (als alles goed gaat). BAM!!

De rest van de dag gaan we sight see-en, en ook boodschapjes doen USA-style. Bigger than life. Zoals alles hier.

Aloha!