Zo, dit is de eerste van 3 (!) berichten vandaag. Ik liep een beetje achter maar zal jullie een beetje bijpraten.

Vorig weekend mocht ik naar Alkmaar. In Alkmaar staat de wielerbaan of velodrome zo je wil, waar veel van onze baantoppers hard op trainen om op de Olympische Spelen te kunnen vlammen.

Persoonlijk was ik nog nooit op een wielerbaan (indoor) geweest en aangezien het echt een wielrennersding is (dûh) had ik er nooit aandacht aan geschonken. Natuurlijk kijk je als er baanwielrennen op TV is. Immers er doen hollanders mee en zoals elke rechtgeaarde hollander (ik heb zo’n hekel aan die term, maar het dekt de bedoelde lading in dit geval) zit ik met m’n bek vooraan bij elke topprestatie bij welke sport dan ook. Ook al is het soms geen sport. Referentie: Barney, Dingen met Paarden enz,enz.

Dat ik hierheen mocht wat te danken aan mijn stage. De afgelopen maanden liep ik bij Atos Origin stage. Atos Origin is een groot (GRoot!) IT-bedrijf die vanalles doen wat ik niet begrijp. Maar gelukkig doen ze ook dingen die ik wel begrijp: Theo Bos sponsoren op weg naar Beijing. Dus na het invullen van een prijsvraag kreeg ik de blijde boodschap dat ik em mocht melden voor een Master-Clinic Baanwielrennen met voorgenoemde Bos.

Dus daar stond ik 9 uur ‘s ochtends voor de wielerbaan. Net toen ik aan kwam rijden reed Theo ook langs. Op weg naar “another day in the office” zullen we maar zeggen.
Na aankomst met koffie en gebak (sportief én gezond) begonnen we met een presentatie van een pak wiens naam ik vergeten ben die op quasi leuke wijze een praatje hield over presteren. Oftewel mumbo-jumbo verpakt in een pseudo-wetenschappelijk sausje met mooie live-quotes van Theo erbij om de boel op te luisteren. Als bijgerecht was er de interactie met het publiek. Leuk.

Daarna was het eindelijk feest. We kregen kleding uitgereikt en werden op een fiets geplakt. Theo hielp me nog even met het op de juiste maat instellen van de zadelpen en voor je het weet rijd je op die mooie houten vloer.

Op het eerste gezicht is vooral de bocht indrukwekkend. Hoog,steil en dan kijk je er nog alleen maar tegenaan. Maar al snel heb valt het kwartje (hard fietsen en niet sturen) en vlieg je langs de balustrade.
Dit ging een tijdje door, onder begeleiding van de trainer van Theo (tevens trainer van net-wereldkampioen Marianne Vos, werd nog even minnetjes benadrukt). De man was zeer kundig en had overwicht en had duidelijk veel ervaring met coaching. Al snel had hij iedereen in een treintje achter Theo aan. Die vervolgens de vele lijnen verkende op een voor hem zeer laag tempo (en wij maar zwoegen).

Na dit alles was het tijd voor “le grand finale”; een 250 meter sprint met vliegende start. Ik wou het goed doen, maar ik maakte een stuurfoutje, bam, teleurstellende tijd: 17,7. Ruim 50 per uur maar bij lange na niet wat erin zit. Wel leuk is het certifictaat dat aan ons werd uitgereikt. Handtekening van Theo eronder die ondertussen met iedereen (mij incluis) wel 100x op de foto was geweest.Ook was ik even op de foto gegaan met zijn nieuwe fiets Kimera. Het naar verluid 500.000 euro kostende racemonster nodigde me uit om er op vandoor te gaan.

Hoe dan ook die man is snel. Hij had 1 demo gegeven van een sprint (voor hem rustig aan in 12s)> Hij jakkerde vlak langs ons en het was net alsof er een vliegtuig laag overkwam.

Na de prijsuitreiking (was ik niet bij 🙁 ) was het tijd voor een hapje. Na het hapje was het alweer tijd en mocht ik door naar Hoofddorp, voor schoonmamma’s verjaardag.

Conclusie; erg leuk, vaker doen. Bedankt Theo, zijn trainer en natuurlijk de mensen van Atos die een leuke ochtend hadden neergezet.