Back in Black!

Een stille twee weken na het lawaai van de voorbereiding en wedstrijd, uitgebreid te volgen via de faceboekgroep (KLIK) en de livefeed. Maar daarna even niets. Bezinken. Laten rondgaan in de mond. Ofzo.Dan gebeurd toch regelmatig dat mensen vragen naar een verslag. Hoe het ging. Hoe ik het ervaren heb. En wie me kent weet dat ik sneller onder druk bezwijk dan Haagse burgemeesters dus hier komt het verslag dan…

L’histoire ce repète. Of in in ieder geval het echoot. Het is onmogelijk deze uitvoering te begrijpen zonder deze in het licht te zien van zijn voorganger; de Norseman 2013 (LINK). Lees deze ook even als je geen idee hebt wat de Norseman is. Dat scheelt een hoop uitleg. Vorig jaar was een geweldige ervaring. Maar de executie in voorbereiding en wedstrijddag was niet zoals ik die graag gezien had. Dat kon beter, dus schreef ik me in oktober weer in. Gelukkig kon ik weer mee in de Elite-selectie en hoefde ik niet mee te doen aan de loting voor 200 plekken (a 2000 inschrijvers).

Dit keer had ik Henk-Jan meegenomen. Broer van een Drentse moeder, beest, atleet, coach en trainer. Niet per sé in die volgorde. Een perfecte Ironsherpa. Training ook veel beter. Nog niet ideaal (spit), maar meer kwaliteit dan in 2012/2013. Zelfs 2 trainigsweekenden in de Ardennen. Op de nieuwe P3. Geen excuses meer.

In het mooie bakkie van sponsor Dijkmansport vertrokken we richting Noorwegen. In 2 dagen erheen en eigenlijk was de reis voortvarend. Relaxed (ook dankzij een bus zonder begrenzer deze keer) en vol kennismaking met mij onbekende 3FM muziek. Waarvoor dank aan de Ironsherpa.

We komen aan en settlen ons (na het ophalen van de racebescheiden) in het TriCamp. In het buurtcentrum kun je kamp maken, en gebruik maken van de douche- en kookfaciliteiten en facebook spammen met behulp van de gratis Wifi. Heerlijk die Noren.

Vrijdag is een druk dagje. Social swim, voorbereiden wedstrijd, briefing en mini-triathlon voor HJ.  Gezellig, nuttig, indrukwekkend en dondersch mooi. In die volgorde.

Bijzonder is het om alle atleten aan het werk te zien in het TriCamp. Veel stress en rare gewoontes. Bakken met eten. Strakke koppies. En hordes buitenlandse atleten die zichzelf onder de aandacht proberen te brengen van de andere Nederlander Josta Bolhuis en haar 2 koppige (vrouwelijke) supportcrew. Maar het is natuurlijk ook bijzonder om Dora, Nienke en Josta in hun womEndurance mobiel voorbij te zien komen.

Raceday:

Op tijd alles geregeld en op naar de boot. Het is droog, en elke minuut droog weer is mooi meegenomen. Ik merk dat hoe meer hele’s ik heb gedaan hoe relaxeter ik ben. Vorig jaar Almere zo relaxed dat ik m;n wetsuit vergat, gelukkig is me dat dit jaar niet overkomen. Maar alles is in kannen en kruiken en rustig loop ik naar de boot en zoek ik een plekje. Nog geen wetsuit aan, maar poco poco in mijn zondagse tenuetje. Overal atleten die 45 minuten voor de start al in full battle gear staan. Waarom toch. Sluit mijn ogen en droom weg. Naar Suzanne en Weda en dat prachtige leven wat in Suzanne’s buik groeit. Het is jammer dat ze er niet zijn, ik had het graag gewild. Sinds Weda’s komst hebben Suzanne en ik de wedstrijden niet kunnen beleven als ervoor. Het is iets wat je samen doet, offers die je als team brengt, en daar hoort ook een pay-off bij. Maar die is nu minder, in ieder geval voor haar. Want zij kan niet mijn supportcrew zijn. Maar zonder haar steun is deze gekkigheid niet te doen. En zonder Weda’s lach is het leven zinloos.

Dus denk ik daaraan in die rare periode op de boot. 4.40 en de boot meert aan. 4.45 maar eens dat wetsuit aan. 4.55 badmuts op. Dan gaan we los. In groepjes van 20 te water. Bijna als laatste ga ik erin. Hoe korter in het frisse water hoe beter. Een meter of 200 inzwemmen. Plekje in het midden zoeken. Afwachten. Dan opeens de hoorn. We gaan los. Even heftig, maar als ik eerlijk ben, zwemniveau is niet al te best. Noren kunnen niet zwemmen. Dus al snel is er weinig meer. Ik zie een tweetal mannen als een turbo ervandoor gaan, die gaan veel te hard. Ik kom in een groepje terecht wat niet super hard gaat, maar ik zie voor me 2 andere zwemmers die niet echt harder gaan en ik kies ervoor om het bordje van het groepje leeg te eten.

Dat gaat niet al te hard. Pierewaaien eigenlijk. Achteraf zat er nóg een groepje voor het tweetal maar die heb ik nooit gezien. Daar had ik mee gemoeten. Het bungelende tweetal halen we richting het eind nog bij en een eindsprintje verzekerd me in ieder geval van een 8e plek uit het water. Ruim 4060 meter in 58 minuten. Wel ok, maar logisch gezien het verloop.

T1: Ik ben zunig. Mijn neopreen cap leende ik van Norseman Gerard Terwisscha van Scheltinga. Mijn neopreen sokken kocht ik bij de duikwinkel. Voor een 1/3e van de prijs van de sokjes van een doorsnee wetsuitfabrikant. Werken perfect. Zijn er alleen niet op berekend om snel uitgetrokken te worden. En dat ben je na een jaar natuurlijk vergeten. Ships.

Fietsen. 6u22min

Na het vals plat op weg naar de eerste klim krijg ik de mannen die me in T1 inhaalden al gauw in het zicht. De beklimming is magistraal en gelukkig kan ik er meer van genieten dan vorig jaar. Helaas kunnen we dit jaar weer niet over een stuk van het parcours waardoor we door een autotunnel moeten. 2 kilomter tunnel, waaraan de politie de voorwaarde heeft gehangen dat er niet wordt ingehaald.
In de kilometer voor de tunnel doe ik dus mijn stinkende best om de langzamere fietsers weer in te halen. En op 2 na lukt dat. En die 2 lui gaan langzaaaaaam door die tunnel. Zucht. In een optocht van atleten en auto’s gaan we op weg naar het licht. Ik keuvel wat, maar raak danig uit mijn ritme, de tunnel is nog steeds een beklimming a 7-10%. Als we de tunnel uitkomen en weer de oude weg opgaan, blokkeer ik. De helling gaat dan ruim boven de 10% uitkomen en ik ben mijn ritme helemaal kwijt.

De tussenstukken zijn vooral zwaar, wanneer je denkt dat je al op een top bent. Die Noren doen dat goed, de moraal breken. Beetje tegenwind. En maar doen alsof het niet echt omhoog gaat. Maar ritme blijven draaien en je lekker met je zelf bezig houden. En dan kom je in Dynarut. Start van het plateau, cafe waar supportcrew ontbijt en plek waar kan worden bijgevuld en kleding aan wordt gedaan. Want fris. Er staat iets minder wind dan vorig jaar en iets meer van opzij en ik voel me in mijn element. Tijdrijden. In de houding blijven en de plaat draaien. Voor ik het weet ben ik in Geilo en zie ik mijn ouders die tijdens hun vakantie in Noorwegen mij komen aanmoedigen.

De volgende 3 klimmen houden zij, samen met HJ, de moraal hoog. Zeker bergop heb ik die dag niet de beste benen, maar het regelmatige voorbijkomen van de Friese vlag, de lach van mijn moeder, de serieuze blik van HJ en het Friese volkslied gezongen door mijn vader brengen me verder. Het gaat “goed”.

Maar dan Immingfjell. Oi. De koek is wat op. Het woord kreng gaat regelmatig door mijn hoofd. Het duurt maar en duurt maar. En de lol is er een beetje af. De teller van hoogtemeters gaat over de 3000 en dan denk je er te zijn. Op de top is het hondeweer en dat is waar Norseman je pakt. De 10km na Mt.Imming bepalen je wedstrijd. Vorig jaar raakte ik daar in een ‘dark place’, maar dit jaar was ik er klaar voor.

Harde wind tegen. Mist en regen. 39x 28? 25? In de aerobars. Trappen. Ik rijd er een paar atleten af. De afdaling gaat goed. Af-en-toe spannend, maar het is spannender om je af te vragen wat je moeder denkt terwijl je met 70+ kilometer per uur naar beneden dondert. En zij vlak achter je rijdt.

Het regent dan echt hard en doorweekt kom ik in T2 aan. HJ, die de hele dag al mijn every move had geanticipeerd en me had voorzien van alles wat mijn hart begeerde stond klaar met loopspullen en stoel. hehe, even zitten.

Lopen: 4.41

De eerste kilometers gaan als een tierelier. Het is warm en vochtig, in tegenstelling tot de droge warmte van vorig jaar. Ik tik goed tijd weg op de mannen voor me, en ik haal ook mensen in. Na een kilometer of 15 begint mijn buik op te spelen en na 18km las ik maar een pit/toiletstop in. Meteen gaat het weer beter. De grootste fout in deze voorbereiding. Hoe ervaren je ook bent, hoe vaak je je voedingsstrategie ook met succes hebt gebruikt, train er altijd mee in de voorbereiding. Want anders begint je systeem na 10 uur zoete bende alsnog te protesteren.

Op het tandvlees (toch) loop ik me naar het 25km punt. Het is een gek punt. Je zou denken dat je bang bent voor dat punt dat de berg begint. Maar dat is niet zo. Ergens is het ook een verlossing. Want je kunt beginnen met wandelen. Dus als ik aan de voet van de Gaustatoppen 2 atleten bijhaal waar ik elke km daarvoor 30-45s op pak, begin ik meteen te wandelen. Vorig jaar braken er toch nog wel wat atleten later op de berg als ze bleven hardlopen.

De eerste man is oud winnaar Tom Remman. Hem wandel ik rap voorbij.  Ik heb gelukkig wat achtergrond met het bij een berg op wandelen (betaald no less 😉 dus ik weet van mezelf dat ik het tempo hoog kan houden. De man voor me ( op de door mij begeerde 10e plek) blijft rennen. HJ zegt al sinds kilometer 18 dat de man op instorten staat. Zo blijft hij ook eruit zien terwijl hij omhoog rent. En bij me weg rent. En blijft rennen. Net zoals een andere Noor die me inhaalt. Strak met zijn neus in het achterwerk van zijn voorloper.

En die voorlopers blijken achteraf handig te zijn. Het veld is sterker dan vorig jaar en vooral met goede Noren. Die uitstekend voorbereid aan de start staan en dus niet kapot gaan. Op het vlakkere stuk tussen 32.5 en 37.5 hebben zij veel voordeel van hun voorlopers. Het is erg koud en regenachtig en er staat een harde wind tegen. Dan is het makkelijk om iemand te hebben die je uit de wind houd. Ik ben wat misselijk, zoals ik dat op de fiets ook wel was, maar stap stevig door.

Kort voor het laatste onverharde stuk op de berg, wat ik samen met HJ zal lopen, kijk ik achterom. Ik weet dan al dat de strijd wel is gestreden. Niemand meer kort voor me, niemand meer achter me. En dus vat ik achter mijn elite-haas het laatste stuk aan. De benen doen zeer (joh) en de coördinatie is vooral lastig. Waardoor het weer meer pijn doet. Funny how that works. We stappen stevig door en het is een bijzondere ervaring om dit zo te doen. Teaminspanning. Saamhorigheid. Gezamenlijk doel. Ik kan zelfs, op een vlakker stuk, nog even rennen. Maar we halen niemand meer bij. En eigenlijk sneller dan ik verwacht had zijn we bijna boven. Bijna.

Gek hoe je dingen vergeet. Nu was het ook erg mistig, maar je zou verwachten dat ik nog zou weten dat het laatste stuk naar de finish per trap is. Totaal vergeten. Maar als je kort voor die trappen eigenlijk niet precies meer weet waar je langs moet vraag je dat natuurlijk aan een stel Fransozen die daar zich staan op te houden. (Franse hangvolwassenen. Ergste soort.)

“Take the shortcut” zeiden ze. Dus gingen wij verticaal omhoog, door los zand.

Met dank aan een kontje van HJ kwam ik toch nog boven. Was bijna weer naar beneden gelopen om die Fransen een schop te verkopen, maar dat terzijde.

Trappetje op. Huisje in. Finish.

40 minuten sneller. 1 plaats opgeschoten. Wereld van verschil.

Niet de beste dag ooit, maar een solide executie. Het beste wat ik in me had op die dag. Er waren er 11 beter.

Op de berg krijg ik aardappelsoep. Een door HJ meegebrachte eiwitshake. Een Noorse wafel met jam. Tissues als ik met Suzanne bel. Van alle gemakken voorzien dus. Pure bonus: Met kabelbaantje naar beneden. Hosanna.

HJ rent naar beneden. Ik slof naar het baantje. Wat een dag. Op de parkeerplaats ontmoet ik mijn ouders en HJ. En nadat we ‘s avonds een gigantische pizza naar binnen hebben gewerkt ben ik zomaar 2 Norseman finisher geworden.

Helaas valt Joska uit. Norseman is wreed. Ook voor Mohammed, de 1 benige man die ik ontmoet in ons hotel in Rjukan welke net niet meer de berg opmocht. Inspirerend.

Het deurtje Norseman is nu dicht. Op zondag, bij de T-shirt uitreiking die ik opeens iemand lopen met een groen shirt. Say whut?

5x finishers krijgen een groen shirt. Neeeeeeeeeeeeee. (10x finishers krijgen een roze shirt overigens. Probeer een 10x NM finisher maar eens te beschuldigen van een gebrek aan mannelijkheid. Man of vrouw. I double dare you).

Tijdens de heerlijke brunch erna babbelen we na met een canadese deelnemer. We zijn het eens, wat een koers, wat een koers.

Bedankt HJ voor being the best effing Supportcrew/Ironsherpa.

Bedankt Runnersworld Groningen/Alwin en Dijkmansport/Martijn voor jullie steun!

Bedankt Suzanne, Weda, B2 voor jullie liefde.

Bedankt Heit en Mem voor jullie leafde.

Bedankt iedereen die ons gevold heeft. Takkkkkkkkk.

Uitslag

Voor meer foto’s verwijs ik één ieder naar de facebookpagina. Ik. ben. lui.