Kia Kaha is een maori voor “Wees sterk” en word gebruikt door de mannen van imtalk.com aan het eind van hun wekelijkse melige podcast vanuit NIeuw Zeeland over “all things Ironman”. Ook organiseren ze triathlonkampen met die naam. Ik legde zonet de link toen ik mijn youtube-account opende en deze een filmsuggestie deed. Ik had na de BATA filmpjes gezocht over de haka, de rituele dans die de Nieuwzeelandse rugbyploeg uitvoert voordat zij de strijd aangaan. Tijdens de BATA deed de gezellige Haagse sportacademieploeg daarvan haar versie. Helaas is het filmpje wat ik van hen maakte niet gelukt, maar de de door youtube aangeboden vervanging is minstens zo goed;
Dus voor vandaag (koppeltraining; 2 uur op de fiets gevolgd door 1 uur met de benenwagen) is het motto niet “Think Hawaii” maar Kia Kaha!
Afgelopen koninginnedag was het dan eindelijk zover. De eerste jaarlijkse biertefahrt. De biertefahrt is weer een idee uit de (onuitputtelijke) koker van HJ Dolsma, waarbij meestal hard trainen en hard ontspannen hand in hand gaan.
De missie? 11 mannen en fietsen(technisch gezien was het zelfs een MännerBiertefährt)en 1 volgauto op weg naar Duitsland om daar goed duitsch bier te halen voor het vieren van koninginnedag. We komen iets terug halen, zeg maar.
Om 8.30 in de ochtend verzamelden we bij HJ thuis. De koffie stond klaar en iedereen was mooi op tijd. Ik ben nog even terug naar huis geweest vanwege een misverstand over welke fiets ik mee moest nemen. Triathlon of toch training. Ik dacht triathlon. Toch training. Aangekomen thuis; trainingsfiets mist 2 crankboutjes. Hmmm. Toch triathlon.
Aaaaarrrrgggh.
Daarna de gebruikelijke chaos:
Runnersworld (Alwin) was zo vriendelijk om de RW-mobiel ter beschikking te stellen als besemwagen;
En de groepsfoto:
Toen konden we eindelijk beginnen. De eerste kilometers gingen erg ontspannen. De stad uit, gevolgd door Niko, de duitse Besemwagenbestuurder, gingen wij richting de grens. Op weg naar Leer, waar het bier gehaald moest worden. Het mooie Oost-Groningse Landschap werd met volle teugen ingenomen.
Hier de deelnemers in uitgeruste tijden;
Duitsland werd eigenlijk zonder slag of stoot bereikt. Mij valt op hoeveel invloed een arbitraire grens heeft op de omgeving. Meteen is alles anders… Huisjes
Bushokje.
Er is/word door sommige mannen hard gefietst. Vooral Ben laat zich erg zien. Andrie wacht daarentegen zijn kans af.
In Duitsland raakt de bezemwagen kwijt.Als we echter bijna bij Leer zijn (en dus eigenlijk in volle finale zijn) moet er gestopt worden. Want; brug wordt verbouwd, we moeten met het pontje mee.
Op het pontje interview ik de BierteFahrtFuhrer (BFF) en de door hem getipte kanshebber voor de overwinning:
In Leer knallen we nog even en blijkt er dat er geen supermarkten in het centrum zitten. Uiteindelijk vinden we er 1 bij de Mac, een Netto. Daar wordt bier ingeslagen;
Maar Duitse kratjes zijn niet zomaar kratjes, zoals hier wordt gedemonstreerd;
En dan gaan we terug. De heenweg was het tempo vooral van het kaliber jojo, en HJ en ik zijn daar niet zo blij mee. We besluiten een redelijk doch egaal tempo te gaan rijden. Nog even weer stoppen voor het pontje, waar we geconfronteerd worden met de fetish van Vincent Harder:
Genieten we nog even van de zon; En zien we wat de Duitsers verstaan onder 18% stijging;
Daarna weer los. Link en rechts beginnen de inspanningen van de 1e uren zijn tol te eisen. Ik fiets lekker. Mooi weer, mooie afstand.
Er wordt nog gesprint voor het bordje Nederland, waar winnaar Rutger zijn camera nog verliest. Maar daarna is het voor velen afzien. We rijden zelfs nog verkeerd en komen uiteinelijk na een km of 180 en net meer dan 30 gemiddeld weer thuis. Met bier en zeker voldaan. Ik kan uiteindelijk het bordje Groningen nog voor de neus van Andrie wegkapen.
In de Hazelaarstraat bespreek ik de rit nog even met wat deelnemers.
Conclusie: een zeer geslaagde tocht die zeker voor herhaling vatbaar is. Dit jaar 11, volgend jaar……?
—————————————————————————– Even een waarschuwing vooraf; dit wordt een lange post. Het bataweekend was weer lang beginnende vrijdagavond rond 19.00 en eindigde (voor mij in ieder geval) rond een uur of 3 weer in Groningen. 43 uur aan Verhalen, foto’s en filmpjes.
(Voor wat meer achtergrond over de BATA verwijs ik je naar mijn post van vorig jaar; BATA 2008) Vrijdagavond dus. De bussen stonden klaar op centraal station, volgeladen met tassen, een mtb, veel eten en een sloot aan energydrinks. De bussen waren afgeladen en iedereen was lichtelijk gespannen. Zo gespannen dat er toch weer 1 iemand was die zijn paspoort vergeten was……
Uiteindelijk lekker gezellig onderweg. Na een korte stop in Hoogeveen om Gert Jan op te pikken, zetten we koers richting het zuiden. De reis was voorspoedig en de afleiding werd vooral gezocht in het elkaar de kop op te dringen (2 busjes).
Na een uurtje was er de broodnodige onderbreking, die werd opgefleurd door het eten van een overheerlijk ijsje. Iedereen genoot van zijn of haar wonderijsje…. Slechts 1 iemand had voor zichzelf iets anders in gedachte….
Genietend van de ondergaande zon reden we richting de start. Aangekomen in Nijmegen viel al snel de avond. Vorig jaar mochten we pas laat in de slaapzaal. Dit jaar ging dat iets sneller. Of wij waren wat later. Was er vorig jaar nog een apart zaaltje voor de Universiteitslopers, dit keer lag iedereen bij elkaar. Geen probleem zou je denken. Totdat om 3 uur de wekker ging. Met hele. harde. muziek. Studentenhumor, brought to you door opgeschoten studentikoze typjes die de neuremberg-verdediging voerden; we hebben de cd gekregen en we voeren alleen maar een opdracht uit.
We waren in ieder geval wakker. Zoals Emiel in het filmpje zegt was de tussenstand goed; we lagen voorop. De Batakrant schreef dan ook dat de nachtploeg uitdeelde en de rest alleen kon incassseren. Aan ons de taak om dat uit te bouwen.
Om 4.30 (mind you, de wekker ging om 3 uur) gingen we er eindelijk met de bus vandoor, onderweg naar Dinxperlo, de plaats van de herstart voor de ochtendploeg. Het werd nog even spannend toen de buschauffeur de weg “kwijt” was. Draaien en keren en uiteindelijk toch nog op tijd ter plaatse. Paspoortjes laten zien, bandje krijgen en de mensen van de nachtploeg en van de Tritanium/Vitalis ploeg gedag zeggen.
Ik neem even de tijd om me vast warm te lopen. Een les van vorig jaar. Toen dacht ik plenty tijd te hebben, maar dat lijkt alleen maar zo. De chaos van de Bata is groot. Vooral als je midden in je etappe zit merk je dat goed. De tijd lijkt voorbij te vliegen. Je bent onderweg van a naar b om maar op tijd aan te komen om de volgende erweer uit te zetten. We gingen nog steeds goed al lagen na het begin niet op kop. Iedereen liep sterk en de eer was aan Thijs om 2 universiteitsteams in te halen. Gert Jan leverde mij uitstekend af.
Daar stond ik dan. Weer op dezelfde startplaats als vorig jaar. Ik had de ploegbazen beloofd dat als ze meer zouden inzetten op hetzelfde parcours ik sneller zou lopen. Dat was ik ook van plan, alleen hadden ze de hele etappe verandert. Alleen de start en de finish was hetzelfde en ze hadden er 1,5 km bij gedaan. Oei.uit
Ik loop nog even kort in met Koen, triatleet,zwemmer, hardfietsert en ubercoach uit Eindhoven. De benen voelen redelijk. Dan komt Gert Jan met een noodgang op de wissel af. Nu moet het gebeuren. En weg!
7,6 km is niet zo lang. Zeker niet als je doet wat ik doe. Dat maakt het voor mij des te moeilijker. Want je moet zo haaaard doortrappen.Ik ga dit jaar voor de 17 p/u gemiddeld. Gelukkig heb ik net als vorig jaar klepper Edo bij me. Edo weet wat hij niet en wel moet zeggen. Dus niet “hup Jacob” of “zet hem op hé” en wel “Nog 1 km”. De eerste paar km gaan behoorlijk hard. De teller is niet helemaal je-van-het maar schattingen van rond de 18 per uur worden gedaan. Oef, maar iets de rem erop. En daar heb ik waarschijnlijk een fout gemaakt. Iets teveel de rem erop.
Na een paar km krijgen we een stuk onverhard. Juist op het moment dat ik het zandpad op wil haal ik een jongen in en versnelt hij. Ik lat hem maar begaan, maar hij loopt verbazingwekkend makkelijk ons tempo. Pas na een meter of 700 stapt hij opeens uit, kijkt appelig om zich heen en zegt iets tegen zijn fietser. Hij ziet er niet bekaf uit, maar het gat wordt opeens heel snel heel groot. Weird. Ik blijf blauwe hesjes (algemeen klassement) inhalen en ze verzorgen dus een mooi richtpunt. Nog een km. Ik zet de eindsprint in. Ik heb niet het gevoel dat ik daadwerkelijk harder ga. Maar ik pers alles eruit. Over. Finish. Bandje laten knippen. Doorlopen. Snel naar de bus. Kapot………
Al snel knap ik weer op. Word geinterviewd door huisreporter Rutger en die heeft ook beelden van mijn finish gemaakt. Die zie ik graag terug! Ik had de voorlaatste etappe van de ochtend dus al snel zit ik in Barchem. Dan hoor ik dat ik 16,96 p/u heb gelopen. Ik baaaaaal als een stekker. Snap er niks van. Ook als is het een verschil van niks. Het voelde veel harder. Damn. Later kom ik er weer achter dat ik de snelste tijd heb neergezet in het Universiteitsklassement en dat alle teams meegereked ik de 3e tijd heb (van de 330). Valt dus wel mee. We gaan met een grote voorsprong de middag in. Iedereen is vrolijk 🙂
De BATA Chauffeurs Ik rijd daarna de auto van HJ naar Enschede. Daar aangekomen zet ik tentjes op en blaas ik luchtbedden op. Nog even uitlopen, oznder shirt over de campus. Heerlijk weer. Douchen, heel veel snoepen en ijsjes eten en op naar de finish. De overwinning kan ons niet meer ontgaan.
We zien de motoren binnenkomen en (heel leuk) de baan mollen. We zien Danne finishen;
We zien Siem finishen:
We zien een prachtige sprint finish bij de heren, dei word gewonnen door de broer van Kirsten die er bijna aan onderdoorgaat,
We zien een heleboel mensen in hele gekke pakjes en outfits, we zien een roodharige dame blijven proberen om het publiek tot een wave te bewegen,
We bestormen zelf het middenterrein om onze winst op te eisen;
En daarna proppen we ons, samen met Vitalis/Tritanium en Vutalis helemaal vol met chinees. En vervolgens moeten we wachten. Wachten tot 23.00 uur, want dan is de prijsuitreiking.
En die gaat zo;
Daarna begint natuurlijk het feest;
En wat er daarna met de beker gebeurde…….
Rond een uur of 1 gaat bij mij het licht uit. De vermoeidheid, de hooikoorts die op me blijft inhakken. Ik trek het meer en kruip mn tent in.
Ik word wakker van het lawaai dat ophoudt! Om 7.45 houdt het feest op. “Nog 1, 1 minuutje voordat ik stop” schalt er over het terrein.
We halen het ontbijt op, wat mij de gelegenheid geeft de ravage te filmen;
We ontbijten lekker samen en daarna opruimen. Ik pak mijn fiets uit en schroef hem inelkaar. De weg terug naar Groningen gaat voor mij per fiets.
5 uur, 12 minuten, 4 snelle jelle’s, 2 evergreens, 2 bidons drinken, 1 redbull en een km of 140 verder kom ik thuis aan. En ben ik helemaal kapot. Half Nederland gezien, een paar keer de weg gevraagd maar niet overal zijn ze bij de Pinken. In Hardenberg wist iemand me te vertellen (toen ik vroeg welke kant Hoogeveen op was);”Ja, het staat niet op het bord”. Ik haal mijn tas nog op, eet een bucket of hot wings van de KFC en val in een roes. Ze zijn overigens erg lekker en pittig, zeker een aanrader als je een keer niet triathlonbewust aan het eten bent.
De BATA is een begrip. Moet je meemaken zeggen ze dan. 2 keer meedoen, 2 keer winnen. Mooi gemiddelde.
Een kleine adempauze vanwege een volle agenda. Elke dag werken en keihard trainen, er blijft weinig over voor het schrijven van een blogpost. Het gaat nu echt de goede kant op. Voel me fit, zat bijna tegen de griep/keelontsteking aan, maar met dank aan de goede zorgen van Suzanne en een goede nacht vannacht lijkt dat succesvol te zijn afgewend. Nog 83 dagen tot Zurich en de nieuwe afteller geeft ook aan dat het nog maar 2 maanden is. Phuck, 2 maanden. Bedankt overigens ” anoniem” (4chan iemand?) voor het me erop wijzen dat mijn oude afteller het niet meer deed.
Leuk feitje: over de totale ranking ” Lange Afstand” van afgelopen jaar heb ik toch mooi de 15e plaats behaald. Ben ik erg trots op, maar natuurlijk staan de pijlen omhoog. Helaas is de kans dat ik dit jaar hoger eindig klein, omdat ik in maar 1 van de 4 belangrijke wedstrijden start. Mijn aandacht wordt immers opgeslokt door Zurich en (hopelijk) Hawaii. En dus geen Stein of Almere voor mij dit jaar.
Komend weekend doe ik trouwens mee aan de Batavierenrace, de grootste estafettewedstrijd van de wereld. Ik loop (net zoals vorig jaar) mee voor het Universiteitsteam (RUG/HANZE-team) en we gaan weer voor de 1e plaats!
Via deze link kun je je opgeven om me te volgen. Etappe 16 om precies te zijn 🙂
Geniet van het mooie weer!
(Net het gras gemaaid op mijn vrije, trainingsloze dag. Goeie workout!)
Totally random, maar om de vieren dat het nog maar 93 dagen is tot Ironman Zurich hou ik me even aan de trend van de afgelopen weken: youtube filmpjes!
Als eerste een video over Zurich 2008. Regen,regen, regen. Hopelijk wordt het dit jaar beter weer.
Daarnaast een leuk filmpje over de Runnersworld Zwemloop van afgelopen zondag. Chapeau Ben! Heel leuk.
En als laatste; afgelopen dagen heb je Emile (mijn broertje) vooral gezien in rare rekoefeningen en andere acrobatiek. Nu terug naar zijn core-business:
Eenzijdigheid is een kenmerk van een goede atleet. Immers hij of zij specialiseert zich in hoge mate. Toch is er iets te zeggen voor training waarbij je lichaam iets anders wordt belast dan wat je normaal doet. Voor mij was gister zo’n dag; een boxing-conditioning workshop. We moeten immers de PT-skills hooghouden. Vandaag pluk ik daar de vruchten van. Het zwemmen viel me zwaar omdat vooral de spieren in de rug (Latissimus Dorsi, M.Trapezius en de M. Deltoidius Posterior)zich goed laten voelen. Toch nog zo’n 1.45 in het water gelegen. Al zat daar ook wat gebabbel bij en een paasestaffette (was ik erg blij mee). Dus laten we het op 1.30 houden. Voor Emile is elke woensdag zo’n dag. Op die dag trainen we samen (of ik vertel hem wat te doen) en laat ik hem veel balans en coördinatie oefeningen doen. Om hem zo sterk mogelijk te maken, op manieren die wellicht niet heel gewoon zijn in Strongman Land. Maar sterk is hij!
4 filmpjes van oefeningen die we vanmiddag hebben gedaan. Good 4 me, Good for him, al staat hij er alleen op. Iemand moet de camera immers vasthouden. En toch allebei op de uitersten van het spectrum. De één extreme duur, de andere extreme kracht.
Een mooie blauwe trein weekend de afgelopen dagen….
De avonturen in Ter Idzard waren al bekend, maar op zondag was er de Tritanium Zwemloop! Ook hier werd goed gepresteerd en misschien nog wel belangrijker; goed georganiseerd!
Daarnaast kunnen we wedstrijdcommissievoorzitter Stefanie feliciteren met kwalificatie voor het EK duathlon in mei in Budapest. Top!
