Think Hawaii. Dat is vanaf nu mijn versie van HTFU. Het was een echt sportweekend de afgelopen dagen.
Vrijdag zwemmen en een interval fietstraining, zaterdag 2 1/2 uur gelopen en zondag 4 uur op de fiets. En dat met een sausje van sport kijken. Lekker hollands vermaak in Richmond door 4(!) dagen lang schaatsen uit te zenden (sorry, Suus). Vrijdagavond naar Groningen-Roda (Win!). En dan op zaterdag een geniale etappe van Parijs-Nice (sorry, Suus :D) waar Contadork helemaal in de vernieling werd gereden. Topsport op zijn best. En dan zondagochtend vroeg uit je bedje komen om te gaan fietsen (vroeg omdat je sociale verplcihtingen hebt de rest van de dag). Het is een beetje frisjes, het regent net even flink als je op het punt staat naar buiten te gaan. Ik kijk naar rechts, Suzanne kijkt me aan en spreekt de magische woorden;”Think Hawaii”. Als dat geen motivatie en support is!

TH!

Aan het knutselen met mijn blog.

Onder andere links nu de afteller naar Ironman Zurich, en dat duurt nog maar 123 dagen…..

Volg het linkje……

LINK

J.

_edit- voor een toevoeging van een 2e filmpje. Een donker filmpje, but we like ’em dark, ourz humourz……

Roodkapje

ZO weer eens tijd voor een update. Zo lang geleden.
Feit: ik heb nu internet. Dus vanaf nu weer regelmatig nieuwe verhalen.
Ik begon zo’n beetje op Maddox te lijken mbt de regelmaat dat ik weer eens wat schrijf.
Wat is er ondertussen gebeurd…..
Nou, Suzanne is in Rome geweest en we hebben heerlijk gegeten, gedronken en gewinkeld. Eenmaal terug moest het vizier weer serieus op trainen worden gezet. Veel gewerkt, een toets gemaakt en zowaar sociaal gedaan. Maar, vraag je je af, waar gaat de titel van deze post nu precies over?

Nou dat gaat over de halve marathon van afgelopen zaterdag.
In de aanloop naar Ironman Zurich heb ik een aantal kleinere loop en multisport wedstrijden op het programma staan om “de benen te testen”.
Dat betekent concreet dat je zo’n wedstrijd als trainingswedstrijd ziet. Dat houdt niet in dat je er met de pet naar gooit, maar het heeft meer invloed op de manier waarop je er naartoe werkt. Geen rust, maar keihard doortrainen bijvoorbeeld.
En dat was de afgelopen week ook het geval.

Jacob&Taco
De halve marathon is een leuke afstand (want niet na een poep en een scheet weer voorbij) en het was in de buurt dus Jacob op zaterdagmorgen samen met Suzanne en Jochem op stap.
Er was al weer een hele rij excuses aanwezig, zoals dat hoort bij elke zichzelf respecterende triatleet. Zo was er slaaptekort, zere benen, zeurende pijntjes en een gewicht dat nog niet helemaal is waar het zijn moet. Zoals ik zei; de usual suspects.

Ik was van plan om niet al te hard weg te gaan en een solide tijd te lopen.
Al meteen na de start voelden mijn benen zwaar. Altijd leuk als je nog maar zo’n klein stukje moet. Ik zat in het 2e (?) groepje samen met Jochem en Stefanie, HJ liep er kort voor. Ik liep vooral op kop, want afwachten is dan toch weer net niet mijn ding. MOet ik toch eens leren.

Alleen maakte ik 1 fout. Ik was vergeten de startknop van mijn stopwatch in te drukken. Ai Caramba!! Normaal zit ik constant te rekenen, en nu tastte ik toch wat in het duister. Zou me nog opbreken.

Na een snelle start kwamen we in een comfortabel tempo terecht. Te comfortabel achteraf, want na 10km zagen we de klok; 38.05…… Dat was 30 seconden langzamer dan ik had gewild. Want stiekum wilde ik wel weer onder de 1.20.. Dat was al weer een paar jaar geleden. Uberhaupt lang geleden dat ik een losse 1.2 marathon liep.

Na die 10km dus ging Steef versnellen. En flink ook! Ze wilde een limiet lopen voor het EK duathlon. En ze ging ervoor. 3 km lang kon ik nog mee, maar ik moest toch loslaten. Langzaam maar zeker sloop ze bij me weg, terwijl we ondertussen de rest al kwijt waren. Daarna was ik alleen en gingen de benen flink pijn doen. Ik begon de mannen die te hard waren begonnen op te vegen, maar het beste was er bij mij ook wel af.
Op de tanden bijtend kwam ik uiteindelijk bij het viaduct omhoog wat op het eind van de wedstrijd zit.

(waarheidsgetrouwe artist impression van het viaduct)

Daarna ging het dus fout. Ik had geen idee hoelang ik onderweg was en wist dit pas toen ik 300 meter voor de finish was en de omroeper hoorde die Steef aankondigde in 1.19 nogwat. Jacob perst er nog een sprint uit, maar helaas……

1.20.03 dus. Mag ik best tevreden mee zijn, voorspelt veel goeds voor het komende jaar.
Helaas heb ik nu ondanks de ontzettend goede zorgen van Suzanne na de wedstrijd ongelooflijke spierpijn. Kan vandaag net weer normaal lopen. De klappen op de bovenbenen zijn toch vrij pittig.

Volgende stop: Ter Idzard voor de plaatselijke Run Bike Run, over 4 weken.

Denk ik begin met wat horror.
Vandaag geen foto’s, maar wel spannende verhalen.
Gister hadden we de middag vrij. Ik met Allessandro naar zijn sportschool. Lekker getraind, uurtje krachttraining en twee uurtjes op de fiets .Erg spannend, maar de italiaanse meezinger verlichten de pijn in een erg op bodybuilding gerichtte sportschool. Als je een nieuw PR hebt met bankdrukken, squatten of leg press dan kun je dat gewoon op een papier op de muur schrijven. Zo’n sportschool. Als je balans, coordinatie en houdingsoefeningen aan het doen bent dat er een instructeur bij je komt die aardig probeert te zijn (en enegels probeert te spreken) maar ondertussen overduidelijk denkt: ” Wat ben jij in godesnaam aan het doen. Kom maar even met me mee naar de gewichten dan laat ik je even zien hoe het echt moet”. Zo’n sportschool dus.

In ieder geval na een goede training gaan we richting het centrum. Die avond hebben we een diner met alle studenten en ladingen professoren ter ere van deze module. Moet gevierd worden tenslotte.
Onderweg ernaar toe lijkt het Alessandro een goed idee om voor te doen hoe Romeinen rijden. Alleen hij overdrijft het een beetje. (Waar een beetje staat, vul in heel erg).
Binnen 5 seconden zwaailampen. Politie. Verbazingwekkend genoeg zijn we tegen de 2 politieagenten aangelopen die in Rome mensen aanhouden omdat ze rijden als een gek.

Het was al weer een tijdje geleden dat ik met getrokken pistool ben aangezegd om uit de auto stappen, dus dat was wel fijn 🙂
Moest moeite doen om mn glimlach te onderdrukken. De heren waren pissed, en hebben erg hun best gedaan om alles wat ze konden vinden bij de bekeuring op te tellen. Of Ale wel al zijn autoreparatiematerialen bij zich had. Zit de parkeersticker wel op de goede plek. En waterpas. Na een 20 minuten mochten we ervandoor.

We hebben heerlijk gegeten. Een ik heb het verhaal 100 keer verteld. Had hij verdient.

Nu ga ik naar huis, eten. Honger.

Spreek jullie later.

J.

Voor diegenen die ik de afgelopen maanden niet al teveel heb gesproken (en dat zijn er nogal wat) zal het misschien een verrassing zijn, maar die 1 1/2e paardekop die ik wel heb gesproken die weten het: mijn broert(je) Emile doet aan sterkste man wedstrijden en ik train hem. Daarnaast ben ik zo trots als een primaat maar kan zijn.
Het afgelopen halve jaar heeft hij een explosieve ontwikkeling doorgemaakt. Zowel in prestaties als in omvang, maar dat gaat in deze vaak hand in hand.

Een paar weken geleden zaten we te ouwehoeren en hebben we onze lichaamsmaten opgenomen. Mijn skinny maten laat ik even achterwege, maar later viel het kwartje dat zijn bovenbenen groter zijn dan de middel van de liefde van mijn leven.

Dat vraag om een foto.

Ziehier:

Episch 🙂

Ik heb iedereen nog niet de beste wensen gewenst, maar dat wil ik natuurlijk verlaat nog wel even doen.

Folle lok en seine!

Ik ben ondertussen al weer wat beter, het einde van de module komt in zicht en daarna nog even een paar dagen ontspannen met mn allerliefste.
Die komt volgende week dinsdag naar Rome.

Nog even terug naar oud en nieuw. Dat was erg rustig dit jaar. Niet de stad doorhobbelen in de mist na een drankovergoten nacht bij Sander, maar rustig ontspannen bij onzelf thuis, samen met Emile en Annieke.

Daarna buiten even elkaar diep in de ogen kijken en in het nieuwe jaar de liefde verklaren.

Mooi man 🙂

Soms gaat het leven zo snel dat het nauwelijks bij te houden is.
Een sneltrein, zoals u wilt, die slechts af-en-toe pakketjes dropt op station weblog.
Aan de andere kant lijkt het vanuit de trein soms alsof je stilstaat. Relativiteit noemen we dat, een concept het best verwoord door Albert E.
Sinds ik de vorige keer thuiskwam ben ik twee keer ziek geweest. Normaal gesproken ben ik nooit ziek. Soms een beetje minder in mijn vel, maar ziek in mijn nestje liggen was er niet veel bij de afgelopen jaren. Nu pakte ik op 2e kerstdag een buikgriep en wellicht mede daardoor (een flink aangetaste weerstand) had ik vorige week maandag een “gewone” griep te pakken. Gewoon. Gewoon snoeihard onderuit. Koorts en miserabel. Net weer een beetje opgekrabbeld, vandaag voor het eerst weer wat gelopen. Ondertussen een handvol mensen al aangestoken. Im a sharing person 🙂

We hebben een camera gekocht, dus het verhaal van de kerstdagen kan in fotos worden verteld.

Na aankomst wachtte mijn huiswarmfeestje. We hebben het klein gehouden, dus niet de hordes uitgenodigt. Gewoon een beetje keuvelen en volproppen, zoals beschaafde, intens burgerlijke mensen dat doen.

Ook Nina was er danig van onder de indruk 🙂

De dagen daarna stonden in het teken van luieren en tegen elkaar aankruipen

Toen kwam Kerst in beeld. 1e kerstdag met de famiglia, waar ook de iets verlate sinterklaascadeaus werden uitgewisseld. Waarvoor dank nog! De sokken zitten heerlijk en het eten smaakte goed.

(cadeaufotos willen niet. Bummer.)

Morgen weer verder, eerst maar eens uitvogelen waarom die foto’s niet met me meewerken. Snaveltjes toe!

Zoals beloofd de foto’s van mijn avonturen. Vertrek morgen weer naar Nederland, maar dan blijft het er maar weer bij.

Dus, without further ado,

Alllereerst de fantasche test. Foto’s van Allessandro, mij op de fiets en een screenshotje.

Dan: Rome op Tilt! Rome werd de afgelopen week geplaagd door zware regenbuien en overstromingsgevaar. Het water liep zo hoog op dat mijn harlooproute niet meer begaanbaar was en elke brug bemand stond met hordes polizia municipal op carabinieri (militaire politie)

Dan: Het Sint Pietersplein bij nacht+ kerstboom

EN; ik ben naar de kerk geweest 🙂 De Friezenkerk wel te verstaan. Gesitueerd aan het Sint Pietersplein was er afgelopen zaterdag een kerstgezangdienstdingiets. Tandjes op elkaar tijdens de dienst en daarna lekker smikkelen van de hapjes (en weer tandjes op elkaar als je in gesprek bent met de pater). Het gebouw staat nog in de steigers, men is druk bezig met restauratie.
(Het enige jammere is dat men friezen daar interpreteert als “iedereen die uit die buurt komt, Nederland,Duitsland, Belgie). Wij weten natuurlijk wel beter 🙂

En als laatste vertelde ik eerder al over mijn lunch bij Allessandro. Het appartement van zijn familie staat onder de rook (kies een kleur) van het Vaticaan. Hier het uitzicht vanaf zijn keukentafel.

Ci Vediamo!

Hohoho,

Drukke week. Ik ga alweer bijna terug naar het kleine kikkerlandje. Heb nog stapels foto’s liggen van interessante dingen die zich hier allemaal hebben afgespeelt en die zal ik morgen even delen.

Om vast in de kerststemming te komen wil ik het kerstverhaal met jullie delen. Web 2.0 style

KLIK

Enjoy!