Een veel gebruikte stijlvorm om een langdurige writersblock te omzeilen is het gebruik van een cliché. The Good, the Bad and the Ugly is zo’n cliché. Dat was het nog niet toen Sergio Leone in 1966 zijn film maakte. Dat herinnert me aan degene die opmerkte dat die Shakespeare toch wel erg veel cliché’s gebruikt. Maar cliché’s zijn clichés omdat ze een kern van waarheid hebben, dus without further ado;
2012 was een tussenjaar. De focus was op de familie. Zoals degenen onder jullie die ook een gezin hebben weten, is een kind de aanzet tot een leven dat meer lijkt op een achtbaan, dan op de gecontroleerde gekte die ik normaal gesproken al heb. Triathlon stond op een laag pitje, en al gingen de trainingen redelijk, het langdurige slaapgebrek en bijbehorende langdurige aanmaak van stresshormonen zorgden ervoor dat het allemaal erg moeizaam was. De gelukshormonen zorgden in het dagelijks leven ervoor dat ik er blij bij liep, maar aangezien dit blog over mijn sportieve aspiraties gaat….
The Good:
Daar waar het goed ging. Een aantal overwinningen, en een decente race. Maar zelfs in het goede zat tegenslag.
Mijn thuiswedstrijd, waar ik voor het eerst als eerste uit het water kwam, met dank aan ontbrekende tegenstand. Daarna voortvarend aan het fietsen begonnen, na een aantal kilomter een lekke band. Daar net iets te lang getreuzeld. Waarna ik nog steeds won, maar de snelste fietstijd op een handvol seconden miste. Zat niet ver van mijn vorm in andere jaren.
Misschien wel de beste race van het seizoen. Een aparte koers, waarbij de drie onderdelen onafhankelijk van elkaar worden afgelegd met herstarts. Zwemmen matig, fietsen lekker en lopen hard (17.0x op 5km). Daarna een lekkere en gezellige BBQ, met veel verhalen uit de oude doos, en een bokaal waar je U tegen zegt.
Mijn terugkeer naar Ten Boer. Ooit won ik daar de 1/8e en werd ik meewarig (bijna vijandig) aangekeken toen ik vroeg wanneer de prijsuitreiking is. Deze keer wist ik waar ik aan toe was, en kon ik na een lekkere koers met de eer (vroeg) naar huis zonder een prijsuitreiking. Leuke gezellige wedstrijd (met heerlijk weer).
The one that got away (again). Goed gezwommen, een groot zwart gat in mijn band vlak na de fietswissel. Dat kostte enige tijd om te dichten, verbazingwekkend genoeg sneller dan de entropie van zwarte gaten voorspelt….
Na inhaalrace als 6e geëindigd, op minder tijd afstand dan ik verloren had met de bandenwissel. Een wedstrijd die me ligt, maar waar altijd iets misgaat. One day…..
De enige teamtriathlon waarin ik startte voor het Eredivisieteam van GSTV Tritanium. Moe. En nog meer moe. Maar wel 1e uitje met Weda.
‘s Ochtends individueel ultrakort. Kwam vooral fietsen nooit op gang, maar qua tijd viel het lopen tegen. Helaas als team teleurstellend niet in de finale, maar goed revanche genomen en opgeteld toch zo noch die top 8 in.
Iedereen uitgeteld, maar ik was te moe om te gaan liggen.
Nooit meer. Vorig jaar zegetocht op de OD, dit jaar zwakke armpjes bij het zwemmen, lamme benen bij het fietsen, 4km braakneigingen en 1 km doorlopen om op mijn slechtste notering op een NK ooit uit te komen. Snel vergeten…..
3 dagen na een zeer goed verlopen CK GVAV, maar niet hersteld. Geen power in de benen. Stuurfout bij het fietsen en daarom een stukje om. Knop omgezet en dan toch nog redelijk gelopen. Matig. Meer matig. Ooit.
Desillusie scherp in beeld gebracht door Laas Bonnema.
Zwaar gehypte battle tussen titelverdediger (ik) en de runnerup van vorig jaar (Stefan vd Pal) die on a winning streak is. Die werd niet verbroken. Matig gezwommen, matig gefietst, matig gelopen. 2 minuten langzamer dan vorig jaar. Toch nog 2e. De bloemen waren ook deze keer voor mijn grootvader. Helaas niet meer bij leven.
Een last-minute uitdaging. 4 weken voorbereiding. Trainingen als een tierelier waar de kilometertjes in 4.oo, 3.45 en zelfs 3.38 aan de lopende band non-anaeroob aan de orde waren. En toch kon ik op de dag zelf geen enkele (!) kilomter beneden de 4.10 noteren zonder anaeroob te gaan. Raar. Na 25km draaiden Erector Spinae en Tractus Iliotibialis vast. Rem erop en een lijdensweg naar een zeer matige 3.09. Is goed voor de nederigheid.
Geen foto’s van de marathon want grof lappen voor een kop die op onweer staat gaat me dan net weer te ver 😉
Het belangrijkste dit jaar was eigenlijk leven.
Dit leven:
Zo. Een bewogen jaar, maar een jaar met perspectieven. In mijn volgende post gaan we praten over 2013. Want dan gaan we weer los!!!
Langzaam doe ik mijn ogen open. Ik zie blauwe lucht een felle zon en heel sporadisch komt er een wolkje voorbij. Langzaam kom ik iets omhoog en kijk om me heen. Ik realiseer me waar ik ben. Ik lig, samen met Suzanne, op 1 van de mooiste stranden ter wereld. Het strand bij Mauna Kea op het Big Island Hawai’i. Het is vandaag 12 oktober. Opeens voel ik de naweeën van mijn avonturen en langzaam maar zeker denk ik terug aan die memorabele dag, 8 oktober 2011.
Die dag begon zoals elke Ironmandag; vroeg. Slaap is misschien wel de belangrijkste valuta die je hebt om een fysieke prestatie te leveren. De wekker ging om 3.45 na de dekens om 10 uur over me heen te hebben getrokken.Ik voel me vlak, een staat die volstrekt anders is dan de plek waar ik ben. Elke centimeter is glooiend, ” rolling” zoals dat heet hier, als een testament aan de geschiedenis en vorming van dit prachtige eiland. Het land is golvend als de stromen lava die dit eiland in de afgelopen millennia hebben gevormd.
Voor het eerst in jaren had ik weer een verhoogd spanningsniveau. Strak koppie, zoals goed te zien is op de foto’s van onder meer Mirjam Weerd. Waarom? Deze race is echt bigger than life. De onverschilligheid die een enkeling etaleert met betrekking tot deze wedstrijd moet gebaseerd zijn op 1 van de volgende oorzaken; tekortschietende kennis; misinterpretatie of simpelweg misantropie.
Triathlon is een jonge sport met weinig geschiedenis, mythes en referentiekaders. Maar wat we hebben ligt toch vooral op dit eiland.
Tijdens de processie die voorafgaat aan de start valt de immensheid van het geheel over me heen. Met 1900 man en vrouw worden we bestempeld en met stift bijgewerkt door goed op elkaar ingespeelde vrijwilligersteams. Ik schud Dave Scott de hand. Goede karma?
Zwemmen 1.02.xx (De mens als beest)
” Death has gotten something to be said for it:
There’s no need to get out of bed for it;
Wherever you may be,
They bring it to you,free!”
Kingsley Amis
Sommigen van ons lijken op zoek te zijn naar gevaar en op een welhaast Freudiaanse manier, de dood. Wanneer voelt een mens zich meer levend dan tijdens momenten van pijn of van dreigend gevaar?
Ik startte helemaal rechts van het veld. Het was chaos. Nooit zoiets meegemaakt. Als vissen in een ton. Lompe vissen. Sommige mensen hebben wat van me moeten incasseren. Maar alleen omdat ze het verdiend hadden. Bijvoorbeeld omdat ze het nodig vonden om me 3x op mijn hoofd te slaan. Niet doen. Vele keren vast komen te zitten, stilgelegen omdat we weer rechts van de boeien waren. Er is een onrust, soms zelfs paniek in het handelen van de mensen om mij heen. Het is moeilijk mijzelf daarin niet mee te laten slepen. De terugweg besluit ik mee te gaan in de flow.Niet forceren. De tijd valt me erg tegen. Voor het eerst boven het uur.
Een bijzonder slechte aanvang van de dag. Ik kom uiteindelijk 3 tot 4 minuten langzamer uit het water dan ik voor ogen had.
Het voordeel van een triathlon is echter dat het een lange dag is. Tijd om fouten recht te zetten en over dipjes heen te komen.
Fietsen (4.47.xx) De mens als kuddedier
” Everything in the world is purchased by labor” .
David Hume
Vele uren heb ik op mijn fiets doorgebracht. Je zou zelfs kunnen zeggen dat de fiets een triathleet’s beste vriend is in elke opmaat richting een hele triathlon. Een dieper begrip ontstaat er tussen mens en machine. Wanneer gas geven en wanneer niet. Elk piepje valt op. Elke imbalans. Mijn fiets had de reis niet helemaal goed doorstaan. Verschillende keren hebben mechniciens hun dokterswerk uitgevoerd met chirurgische precisie. Een achterwielwissel is overwogen. Uiteindelijk van start gegaan als gepland. Met 1 laatste moment toevoeging; Arm Coolers. Deze armstukken zijn zo gefabriceerd dat zij koeler zijn dan blote huid, zeker als ze nat zijn.
Aangekleed en wel, in volledig wit (met zwart accent) ging ik op weg. Nog lichtelijk aangeslagen van het zwemonderdeel vecht ik tegen al mijn gedachtes. Het plan was immers simpel; de rem erop tot het keerpunt in Hawi, vanwaar ik wist dat er mogelijkheden voor mij lagen. Dit houdt echter wel in dat ik niet met een enorme inhaalrace aanvang waartoe ik me wel in staat acht.
Door mijn slechte zwemonderdeel zat ik midden in de storm. Hordes en hordes fietsers zijn om mij heen. Het is soms onmogelijk om je als atleet aan de stayerregels te houden. Maar gelukkg zijn de scheidsrechters scherp, zij bestraffen in mijn ervaring slechts daar waar kwade wil in het spel is. Een aantal malen worden mensen vlak achter mij een strafkaart getoond.
Na een aantal kilometers komt Bjorn mij voorbij. Ik ken Bjorn uit Frankfurt waar hij met een noodgang aan me voorbij vloog, en hij vervolgens ruim 12 minuten voor mij finishte als 2e AG OA. Ik kan echter goed bij hem blijven en samen met nog een aantal anderen krijgen we een legaal systeem te pakken. Bijna iedereen houdt zich aan de afstand en iedereen neemt een gedeelte van het werk.
Ik denk om de 10mijl is er een verzorgingspost. Vele vrijwilligers staan klaar met allerlei eten en drinken. Ik ben slechts geinteresseerd in 1 ding; water. Ijskoud water in handige flessen. Elke post pak ik er twee, welke voornamelijk over mij heen gaan. De mouwen werken geweldig.
Voor mijn gevoel snel komen we bij het keerpunt. Er is wind maar niet extreem en het deert me niet. De dieptes van de 1e 2 uur zijn omgelagen in euforie. Ik passeer Bjorn, gebaar hem mee te gaan en ik zet de turbo erop. Hij kan niet mee. Ik voel me beter dan ooit, en dit emotioneert me. Hier op deze grond je zo goed voelen. Ik veeg ze met bosjes op. Ik blijf mezelf goed verzorgen (ook met dank aan mijn 2 nieuwe bidons SIS Go Electrolyte Watermelon+ zakje Hydro voor extra electrolyten) en rijd van groep naar groep. Ik passeer Bart Colpaert (1e AG in Frankfurt) en hij kan niet mee. Ik vlieg. Het is alsof ik de versnellingen niet voel. Mijn hartslag is zelfs (te) laag. uiteindelijk rijd ik mijn beste IM-fietsonderdeel ooit. Niet de snelste, wel de beste. Uiteindelijk passeer ik ongeveer 250 man en vrouw op de fiets plus een aantal profs (welke eerder gestart waren, dus niet fysiek). Al het harde werk op de fiets heeft zich keihard uitbetaald.
Lopen (3.18.xx) De mens als eenling
“Give thy thoughts no tongue”.
William Shakespeare
“In solitude, where we are least alone”.
Lord Byron
In de wisseltent is het niveau van de wedstrijd weer te voelen. 1 man leegt mijn tasje, 1 mijn smeert zonnebrand op mijn schouders, 1 man smeert vaseline onder mijn oksels. A helluva job!‘s Ochtends werden we gewogen. 175 pounds stond er. Op dat moment wist ik dat mijn beste lopen er niet uit zou komen. 2008 en 2009 was ik in Almere 77,5 kilo (die 175 pounds) en liep ik 3.15ish. Almere 2010 woog ik 75 hoog en liep ik 2.58 en in Frankfurt woog ik 76,5 en liep ik 3.07. Natuurlijk is het niet zo rechtlijnig, maar dit parcours is ook met het lopen glooiend en natuurlijk warm. Iets minder had dus wel gemogen.
Ik heb respect voor deze marathon en dus start ik behoudend.Ik zie mijn ouders en Suzanne langs de kant. Even kusje halen ter inspiratie. Mensen die je de wereld over volgen om je aan te moedigen zijn schaars. Die moet je koesteren.
Al snel vliegen een aantal atleten me voorbij. Ook Carlo Pullens komt voorbij. Hij is op weg naar een geweldige prestatie. Een goed voorbeeld van slim koersen, vooral in wat er vooraf ging. Want vertelde hij me zelf; dat hij blessuregevoelig was en dus naast Lanzarote geen andere wedstrijden had gedaan. Voor hem werkte het zeker. Proficiat! Ook voor Bas Diederen. Hij won AG overall. Persoonlijk vind ik dat niet meer dan te verwachten voor iemand van zijn (prof)niveau, al geef ik toe dat ik twijfels had na een slechte 2e 1/2 marathon in Regensburg en omdat hij slechts een paar dagen voor de start op het eiland was. Maar de winnaar heeft altijd gelijk en het is nog steeds een voortreffelijke prestatie. Proficiat Bas.
Ik rits meteen open en ontwikkel een goed koelsysteem. Elke mijl (1,6km) is er een verzorgingspost. Daar haal ik sponzen, water, ijs en ijswater. De laatste twee gaan rechtsstreeks mijn pakje in aan de voorkant waar ze rusten op een aantal sponzen, zo rond mijn buik- en liesslagadergebied. Het koelt me goed af en de hele marathon heb ik de warmte onder controle. Ik blijf gecontroleerd lopen en leg een solide marathon af. Lastige momenten zijn er in de Energylab. Hier is het waar je wint of verliest. Vooral van jezelf. Het is warm en het loopt omhoog. De eenzaamheid van de lavavelden doen mij juist goed. Ik voel er me thuis.
De marathon is 1 lang gesprek met jezelf. De stemmen die tegen je praten moet je negeren. Niet naar luisteren. Nee, je gaat niet even wandelen. Niet even stoppen. Niet even ontspannen. Blijven lopen. Pushen. Nooit die gedachtes uitspreken. Ze zijn er niet.
Homestretch is pijnlijk. De laatste heuvel en de downhill gaan op zijn hardst. Ik krijg door dat ik sub9.15 kan. Ik heb alles onder controle, maar dat wil ik. Arbritrair, maar dat maakt dingen leuk. Ik stort me naar beneden op Palani, ik schreeuw het uit want het doet pijn. Ik keer, keer nog eens en keer nog eens. Dan recht door. Ik haal nog een Belg in en ik zie dat de buit binnen is. ik geniet van het moment.
Finish 9.14.26. 89e plaats overall. 55e amateur, 20e AG 30-34.
” If in this heart a hope be dear,
That sound shall charm it forth again:
If in these eyes there lurk a tear,
‘Twill flow, and cease to burn my brain”.
My Soul is Dark, Lord Byron
Daar was de finish, mijn benen persen het laatste uit. Daar klinkt wat elke atleet wil horen; ” You Are An Ironman” . Ik neem de atmosfeer in me op. Ik heb het gered.
De Athlete Garden is uitgebreid. 2 vrijwilligers begeleiden me en al snel zijn daar Heit, Mem en natuurlijk Suzanne. Franz, een vrijwilliger die ik kende van de fietswinkel, helpt me met alles. Cola, finishersshirt, medaille, petje.
Wij nemen met zijn 3-en nog een foto. Ik badder wat op het strandje. Ik eet ijs en drink liters cola. Leven is goed.
Deze reis van de piek van een lang proces. Nummer 1 ondersteuning hierin was mijn vrouw en moeder van mijn ongeboren kind Suzanne. Triathlon is een teamsport. Zij is mijn team.
Bedankt mijn lieve ouders die erbij waren. It rocked my world! Maar ook bedankt Emile. my muddybuddy die er altijd voor me is.
Bedankt familie en vrienden voor al jullie steun in woord en daad.
Bedankt Jerzy, Edo en Danne voor de materiaalondersteuning voor deze trip. Wederom goede karma.
Bedankt sponsors die het vertrouwen in me hadden. Robert Bakker van Bakkerkamerbemiddeling. Hans Koenders van Dorhout Advocaten. Alwin Dijk van Runnersworld en Florian Schmidt van Cycletrend. Chris Brands voor je schema’s.
Bedankt buddy’s en buddettes van GSTV Tritanium voor de eindeloze gedeelde trainingsuren. Het is een eer om de 1e Tritaan in Kona te zijn.
Bedankt collega’s en leden van Plaza Sportiva voor jullie steun en aanmoedigingen. Het kan altijd gekker 🙂
Tijd voor nieuwe lijstjes. Daar staat in ieder geval op; top 50 IMH. Dit ligt binnen mijn kunde. En ik weet hoe ik dat moet doen.
Niet komend jaar want dat is gereserveerd voor andere dingen; afstuderen. Een kleine krijgen. Maar daarna? We’ll be back.The biggest show on earth.
Nog 1 nachtje slapen. Dan is het zover. Een kinderlijke uitdrukking die past bij deze droom. Ironman Hawai’i, een legendarische wedstrijd en ik ga er aan meedoen.
Lekker gegeten (vroeg) zit ik nu op bed dit te schrijven, in de hoop dat de dra-ma-ti-sche internetverbinding me heel even respijt geeft zodat ik dit in jullie richting kan slingeren.
Needless to say, dat als jullie dit lezen, het gelukt is.
Ik voel me weer goed, na een wisselvallige dag met voor mij onkarakteristieke maagissues en een paar dagen last van mijn knie. oude blessures die net voor uur U de kop opsteken, ik had ook niet minder verwacht.
De afgelopen dagen waren goed. De laatste zaken geregeld en de laatste trainingen gedaan. De benen lijken goed te voelen, maar voor het eerst in een lange tijd voel ik me weer onzeker over mijn kunde. Dit is toch wel wat anders dan Drachten, Anna Paulowna, zelfs als Almere of Frankfurt.
Maar dat is waarom ik dit doe. Mezelf uitdagen. In de woorden van Everest beklimmer Sir Edmund Hillary, in antwoord op de vraag waarom hij die berg toch beklom, “Because it’s there”.
Waarom deze triathlon? Omdat hij er is (of zij, gezien het feit dat het eiland wordt bestierd door de godin Madame Pele)….
De omstandigheden zijn naar verluid erg goed. Het is wel warm (82-87 F) maar het is vaak bewolkt, en dat maakt het toch net wat aangenamer dan als je de dichtstbijzijnde ster vol op je pannetje hebt.
De winden waren stevig afgelopen week en ook het water is wild. We slapen echt letterlijk aan het water en het geweld van de golven overstemd bijna alles. Er wordt veel gesurft en de spatten van het water zitten bijna elke morgen op de horren. Dat belooft wat voor het zwemonderdeel.
Leuke anekdote; eergister hadden we bedacht bij Lava Java te gaan dineren. Aangekomen was het gezellig druk en de enige vrije tafel stond “Gereserveerd” op. Dit bordje werd echter resoluut van tafel gehaald en wij mochten een goed maal naar binnen werken.
Het leidde er wel toe dat Normann Stadler (2x winnaar hier) en zijn vrouw + vriend een tiental minuten moesten wachten totdat we uitgegeten waren. Vonden we niet erg. Hij bleef er ook ontspannen onder en na een hand en een praatje (dat hij toch wel erg fashionably late was bij de Slowtwitch Meeting) gingen wij huiswaarts en kon hij rustig gaan zitten.
Verstandig na een levensreddende hartoperatie.
Dat om het karakter van de hele ervaring nogmaals te onderstrepen.
Ook hebben we na aankomst van mijn ouders (zo vind je ze nergens) gegeten bij Bubba Gump, een restaurant dat volledig in de sfeer van de film Forrest Gump garnaal en ander visvoer aan de man brengt. Goed eten met tafel aan het water. Aanrader, zeker de Mud Pie die Suzanne slechts voor de helft op kon (met hulp). Dat kan ik beter. Na de wedstrijd.
Ook leuk; de UnderPants run. Gisterochtend samen met een paar duizend anderen, voor een goed doel, in onze onderbroek een rondje hardgelopen. Dit is oorspronkelijk begonnen als satire over de atleten die allemaal met strakker dan strakkere kleding de wedstrijd doen. Tegenwoordig is het vooral een ludiek festijn met vele uitdossingen. De ironie van het doen van de underpantsrun met compressiekousen gaat velen dan ook voorbij.
Op deze website zijn beelden te zien vanaf 19.00 NL tijd. Mij persoonlijk volgen kan via de tracker die tijdens de wedstrijd beschikbaar is. Ik ben nummer 1636. Maar zoeken op Veenstra gaat je ook helpen.
Tevens kun je updates krijgen via facebook en twitter. Volledig geautomatiseerd, dus je hoeft niet bang te zijn dat Suzanne haar mooie duimpjes hoeft kapot te toetsen.
Iedereen alvast bedankt voor het volgen en voor de steun. Ik zie jullie bij de finishlijn!
Deel 3 alweer van de avonturen van de smeltende Fries.Al begint de warmte langzaam maar zeker te wennen. De uitgebreide warmtetraining helpt daar zeer goed bij moet ik zeggen. Je moet niet al je geheimen verklappen, maar deze geef ik de andere atleten graag mee.
JV’s Warmte-Interval-Training;
Min. 5 herhalingen van 20min harde zonopname, gevolgd door 10min herstel (bij voorkeur in het water).
De zonopname vindt plaats (bij voorkeur) op een idyllisch strand. Kleur zand (wit, goud, zwart of groen) is optioneel. Het herstel vindt plaats in de branding/surf van voorgenoemd strand.
Warming up/Cooling down doe je door middel van de verplaatsing van-, en naar de locatie vanaf de auto. Dit kan kort zijn (enkele minuten) oplopend tot 15 minuten. In het laatste geval wordt aangeraden het aantal intervallen op te voeren.
Terug naar IMweek. Iets serieuzer. De dichtheid van lopende, fietsende, zwemmende, koffiedrinkende, flanerende, etende, winkelende triatleten is omhoog geschoten. Hier hoort echter ook een reflectie bij.
Wat kom je tegen;
Training (Fiets) zonder helm. Dit heb ik zelfs oud- wereldkampioenen zien doen (noem geen namen, maar het rijmt op “Bal Rultan”). Zeker hier, waar het fietsen ongewoner en dus gevaarlijker is dan in NL (of elk andere EU-land) is er geen excuus voor.
De enige manier om je looptraining te doen is vol gas. Eindeloze stromen op Alii Drive die los gaan op elke helling (en daartussen).
Rare tenue’s deel 1; Veel ontblote bovenlijven, vooral bij het lopen. Lange mouwen tijdens het heetst van de dag. Maar de kroon spant de meneer die ik vanmiddag op de Queen K schaakte met 1 (schrijve één) compressiekous aan.
Rare tenue’s deel 2; breng een mens in een buitengewone situatie en opeens gaan ze rare dingen doen en normaal vinden. Ik weet zeker dat 99% van de mensen die onderstaand gedrag vertonen dit thuis nooit zouden doen;
Uit eten in sportkleding. Meest gezien; fietskleding. Ook een aantal malen; triathlon tenue’s. Heul veul onwijs grote Oakley’s. En visors.
Boodschappen doen in sportkleding. En nee niet in je trainingspakkie. In je tri-top. Had ik al gezegd dat deze tritops Trikini’s zijn? Waardoor we het uitzicht hebben op mannenbuik? Nee? Jammer he.
Daarnaast viel er wat te vieren; 2 oktober waren we 1 jaar getrouwd! Dat viert een triatleet natuurlijk op de enige juiste wijze; door een dag lang hard te trainen! Zwem/Fiets/Loop een totaal van 6,5 uur. Hawi was mooi en zwaar. Ik heb het goede verzet gestoken en de aerohelm is me niet te warm. Dat scheelt. Het lopen ging goed (1 les voor de wedstrijd, nooit stoppen. Altijd blijven dribbelen anders komt die warme deken over je heen en je wil
NIET
MEER
BEGINNEN).
Gewoon niet doen dus zaterdag. ‘s Avonds lekker uit eten, versgevangen vis voor Suzanne, een dikke steak voor mij. Krachtvoer, just what I needed. Aan het water, dus ook qua ambiance dik in orde.
Vandaag was een rustdag, dus zeer grote warmtetrainingsessie. Zo de oogjes toe en dromen over wat komen gaat.
The Heat is On! Langzaam maar zeker stroomt Kailua vol (funny story; er zijn meerdere Kailua’s. Iig 1 op Hawaii en 1 op Oahu. Het postkantoor hier besloot een aantal jaren geleden om er voor de duidelijkheid Kailua-Kona van te maken. Kona betekent zoiets als benedenwinds. En aangezien Kona ook wel lekker bekt, werd dat al snel de aanspreektitel. Vliegveld er naar vernoemd en voor dat je het weet zegt niemand meer iets anders. Maar het gaat eigenlijk nergens over. Mooi).
De overname is bijna compleet. Ironmanweek gaat starten en resistance is futile! De banners zijn opgehangen, alle sponsors hebben spandoeken over alle hoeken en gaten geplakt en elke shop is exclusief officieel Ironman souvenir aanbieder. Gelukkig.
Maar de leukste souvenirs worden verdiend. Dag 3 was redelijk oneventful. Loopje, strandje, hapje. Dag 4 zorgde voor meer vertier. Toevallig was ik de Kukio Blue Water Swim tegengekomen, een zwemwedstrijd gevolgd door een brunch op een resort 25km boven Kailua (volhouden Jacob :).
1,9km zwemmen OW, lekker eten daarna en dan op het fietsje weer terug. Suzanne kan lekker luieren op het strand en dan met de slee terug. Win-Win-Win naar wij dachten.Uiteindelijk bleek het iets aan de korte kant (25.3x voor 1.9 is wel heel snel voor gekke Henkie) maar een 24e plek overall én een 3e plek in de H30-34 zorgden voor souvenirs. Jacob gaat naar huis met t-shirt, cap, bidon en tasjes en vooral een prachtige ervaring rijker. De foto’s spreken voor zichzelf. Overigens werd Chris Lieto daar 3e, achter een 16 jarige local jongen. Dat zal hem leren mij zo te stalken….
InschrijfbureauZwemstartEven afspoelen na het harde werkPodium
FYI. Dit is allemaal nog voor 10u ‘s ochtends :))
De rest van de dag geflaneerd op Alii Drive waar de rocksterren sightings (3x vrouwelijke IMH winnaars, Bink met de benenwagen en Faris op de fiets zonder helm, foei!) weer niet van de lucht waren.
Zowaar zelfs wat regen. Regen in Kaliua, zonneschijn in NL. C’est incroyable!
Morgen laatste echte (en eerste) harde trainingsdag. Zwem-fiets-loop. Train as you fight 🙂
Hawai’i is geen Ameland. Geen Texel en geen Schiermonnikoog. Het is wel een eiland, maar daar houdt de vergelijking dan ook op.
De eerste dagen op dit eiland waren alles wat we ervan verwacht hadden, en nog een dikke dot slagroom on top meer. Maar zoals altijd beginnen bij het begin. De reis was smooth tot aan LAX (Los Angeles). De latere vertrektijd van de KLM zorgde ervoor dat we onze aansluiting mistten. Panic in the disco en uiteindelijk 5 uur wachten op het zonovergoten vliegveld ipv, 1.45. Dat terwijl onze biologische klokken toch echt 12 uur ‘s nachts aangaf!
Aangekomen op Kona Intl Airport kwam de warmte als een deken over ons heen. Het slagschip dat onze huurauto heet opgehaald en hop naar ons appartementi.
Dat blijkt een prachtig appartement aan het water te zijn. 2 mijl vanaf de start en het gedoe, aan het loopparcours en toch zodanig afgezonderd dat we geen last van verkeer hebben. Ideaal!
Mijn biologische klok is in de war. Ik slaap, ben wakker, slaap etc. En Suzanne net zo. Woensdagochtend gaan we ontbijten bij Lava Java, een toko met een behoorlijke reputatie. Lekker eten inderdaad en bomvol om 7.30. Chris Lieto, een triathlon superster, parkeert zijn Trek SpeedConcept even tegen een muurtje, haalt een broodje en gaat daarna weer verder met zijn training. Welcome to Kona!
In de middag ga ik zwemmen op parcours en na 30 minuten waaibomen komt er iemand voorbij zwemmen. Ja hoor, die Chris Lieto weer. Hij doet een C/D swim dus ik kan hem bijhouden, en plots stopt hij en begint tegen me te praten. Over de enorme school vissen onder ons, en dat als je naar beneden duikt dat ze uit elkaar gaan en er grotere vissen onder zitten. Prompt duiken we met zijn 2-en naar beneden. Vet.
Dan lopend over Alii Drive zie je alles en iedereen voorbij komen. Triathlon supersterren. Die gewoon zwaaien. Mooie sport is dit toch. Zwitserse Cheeta’s. Duitse Holland-overwinnaars. Ik ben d’r bij.
Maar iedereen gaat wel erg hard. Iedereen rent als een jekko, fiets als een torpedo. Het befaamde Kona-“ziemijeens”/syndroom of is iedereen hier gewoon toch erg snel? Want dit is nou net die ene race dat je dat niet moet uitsluiten! Bij Ironman ziet iedereen er altijd erg snel uit, maar normaal gesproken is maar een klein percentage daadwerkelijk sneller dan mij. Hier, tsja… Lekker mijn eigen ding doen. Niet laten afleiden.
Dag 2 is zwemmen en lopen. Zwemmen in mijn geleende speedsuit. Lekker gezwommen, maar lig volledig open bij mn schouders. Pakje toch wat te klein. Hmmm. Op zoek naar alternatieven. Lopen is warm, erg warm. Ik focus me erop dat ik nog last heb van jetlag en dat ik nog moet wennen aan de warmte. De warmte van 10u ´s ochtends. De warmte van 2u in de middag is 94 fahrenheit (google maar even), en dan ben ik straks aan het marathonnen (als alles goed gaat). BAM!!
De rest van de dag gaan we sight see-en, en ook boodschapjes doen USA-style. Bigger than life. Zoals alles hier.
Een jaar geleden wist ik al dat ik hier zou staan. Een jaar geleden, nog voor ik me had ingeschreven voor Almere 2010 wist ik al dat ik op 24 juli 2011 in Frankfurt (of in in ieder geval in de buurt van Frankfurt) aan de start zou staan van de Ironman Germany.
Alles met maar 1 doel; kwalificatie voor de Ironman Hawai’i, de bakermat van deze knotsgekke sport, daar waar legendes gemaakt worden, datgene wat een triatleet eens mee MOET gemaakt hebben. En ik ben een bucketlist type of guy, dus ook de Ironman Hawai’i stond op mijn lijstje van 6 jaar geleden.
Top 10 op een NK triathlon
Onder de 9 uur op een hele triathlon
Meedoen op Hawai’i.
Die andere twee zijn ruimschoots gelukt met een handvol top 10 noteringen en vorig jaar mocht ik in Almere ook nummer 2 met een flinke marge wegstrepen. Dus in 2011 geen NK’s, niet op zoek naar PR’s maar wel alles op 1 paard. Een pittig paard dat wel. De Ironman in Frankfurt is 1 van de best bezette wedstrijden ter wereld. Het is binnen de Ironman organisatie het EK en er staan sloten eindbazige Duitsers, Belgen, Engelsen en andere wereldburgers aan de start die zijn afgekomen op een wedstrijd met een top imago qua organisatie en omlijsting. En ik ben dan wel van het koppige; als ik me wil kwalificeren wil ik dat doen tegen de besten die er zijn, en niet in een wedstrijd met een ondermaats startveld. Want laten we eerlijk zijn, die zijn er ook.Maar zo rollen we niet.
Als ik op die ochtend langzaam naar het water loop kijk ik over tafereel voor me uit. Als mieren krioelen wij triathleten door elkaar heen. Ik onderdruk de misselijkheid die ik al de hele ochtend voel, een gevolg van het erg late diner van de avond ervoor. De top-Italiaan die we hadden gevonden had een zeer slechte avond. We wachtten erg lang op ons eten en aten ons hoofdgerecht pas tegen 9.30/9.45. Dit had 2 vervelende gevolgen; in mijn geval proppen van eten om 4u ‘s ochtends en een heftige voedselvergiftiging voor Suzanne, die daarom me niet kan supportcrewen.
Ik praat wat met Dirk Wijnalda, zwaai naar Mirjam Weerd en wissel een knik uit met Heleen bij de Vaate.
Alle Nederlandse kleppers, op een zieke Marcel Gierman na zijn present. Mijn tenen raken het water en ik denk na over wat voor me ligt. Een opgave van indrukwekkende proporties. Gekkenwerk. 3,8km zwemmen. 180km fietsen. Een marathon lopen. En toch is het wat ik echt goed kan. Hoe langer hoe beter. Ik voel me rustig. Kalm. Zeker. Dit is het.
Nu nog doen.
Ik ga te water. Temperatuur is lekker. In de weken ervoor was er nog een grote kans dat er geen wetsuit zou worden toegestaan. We zwemmen namelijk in een steen/zandgroeve een 10tal kilometers buiten Frankfurt die tamelijk ondiep is. Bij warm weer, zoals gewoon in Zuid-Duitsland in Juli, gaat de watertemperatuur al rap naar kritische hoogten (24,5 is de grens) en dat past mij slecht.
Maar de afgelopen 1,5 week waren nat en guur. Net als in Nederland. Suzanne en ik waren op dinsdag al in Frankfurt gearriveerd in een bijzonder hotel op het randje van wat nog als ” goede” kant van Frankfurt kan worden omschreven. Gerund door Indiërs, vlakbij de red-light district. Perfecte locatie op 1km van de start/finish, aan de grote winkelstraat en vlakbij de metro naar de fietsverzorgingspost. Grand Hotel “The Dream”, waarom ook niet?
Op woensdag fiets ik het parcours voor. Niet met de organisatie zoals gepland, maar met een paar anderen.
Duitsers, een Engelsman en een Amerikaanse senior die een km of 20 bij ons blijft en dan eigen plan trekt. De organisatie durft het niet aan vanwege onveilig met de regen op onder andere de kasseien.
Hoe dan op de wedstrijddag vragen we? Hij haalt zijn schouders op. Wij fietsen en worden kletsnat.
Ik focus me weer even. Ik lig in het water, ongeveer 50 meter (of meer?) achter de pro’s. Afgeschermd door een haag van kano’s wachten we op het startschot. Nog 5 minuten. Duurt lang maar ik lig in ieder geval op een goede plek. Helemaal rechts, zodat ik het eerste stuk overzicht heb op alle anderen.
Vanochtend was het droog. De fietshoes die we van de organisatie hadden gekregen verried nog wel de regenbuien die er waren gevallen in de afgelopen 24u, maar de ochtend was veelbelovend. Little did we know.
Dan gaat de toeter/kanon whatever. Startknop indrukken. Horloge en hoofd. De hele week was het zwemmen ruk, maar nu gaat alles zoals ik wil. Ik geef er een flinke klap op en er komt maar niemand me voorbij. RUSTIG!!! Dan komt er een stroom op links voorbij. Ik pas mijn koers iets aan, hou me in en langzaam maar zeker kom ik op de juiste plaats terecht. Ik zwem ontspannen en pak een paar voeten. Na 800 meter komen de 1e pro’s voorbij. Gaat goed! Ik haal weer mensen in en denk goede benen voor de rest van de wedstrijd gevonden hebben. Na 2.1 km kom ik zonder badmuts (want van hoofd ” geplopt”) voor de landgang uit het water. Ik pak dezelfde benen weer, maar het gaat eigenlijk te langzaam. Na het 2 keerpunt gooi ik nog eens 750 meter het gas erop en haal nog handenvol mensen in. Damn! Had duidelijk meer ingezeten. Loslaten! Nu!
Zwemmen: 54.18, 68e overall, 13 in AG
Ik maak een hele slimme beslissing als ik bij mn fiets aankom. Ik trek mijn winstopper aan. 12 graden, regen voorspeld. Maar doen dan?
T1: 3.07 (inclusief een pokke-end omhoog stekkeren door mul zand. Mooi wark).
Er zijn wat andere atleten om mij heen maar daar is mijn credo weer; RUSTIG. Concentreer je op wat je moet doen. Niets meer, niets minder. Eerst is er dat aanloopstuk naar de stad toe, waarna aan 2 rondes wordt begonnen. Ongeveer met 40kph vlieg ik richting stad, maar het kost geen moeite. Dan begint het te regenen. En dat blijft het. Soms harder, soms zachter, soms niet. In ieder geval altijd nat.
Weertje
Er zijn een handvol flinke heuvels tijdens het fietsparcours te nemen. De wegen zijn goed en als de omstandigheden goed zijn is het nog redelijk snel ook. Want de afdalingen zijn lang na korte beklimmingen. Ik voel dat alle toertochten in Midden-, en Oost-Nederland hun werk hebben gedaan. Ik heb een klimritme. En niet een slechte ook, want ik word tijdens geen enkele beklimming ingehaald. Win 🙂
Going Up
Vooral de 1e beklimming van de HeartBreak Hill loopt erg goed. De mensen staan rijendik en ondank het vroege uur en het slechte weer is de ervaring ” Tour”-ish te noemen. Tijdens de beklimming passeer ik de vrouwelijke nummer 2 Lucie Zelenkova alsof ze stil staat. Ik vlieg. Een bliksemsnelle afdaling brengt me weer snel in Frankfurt. Ik haal Pro’s in (over goed gevoel gesproken) en de doorkomsttijd doet me deugd. Niet supersnel (de wind staat ongunstig) maar ruim onderweg naar een goede tijd.
Ronde 2 leidt (of lijdt) me weer over de The Beast (kort, niet stijl maar wel mega kasseien en dus glad),
Grrrr
The Chicken (lang en pittiger dan je denkt), The Health (hou je ritme!) en dus Heartbreak Hill en nog een paar heuveltjes die mij eigenlijk alleen maar warm hielden. Want ik fiets grotendeels alleen. 2500 deelnemers en ik zie sporadisch andere atleten. En dat zijn of pro’s of mensen die een rondje achterliggen. In beide gevallen rijden ze een klap langzamer. Vooral in het eerste geval is dat voor mij een aanwijzing dat de omstandigheden een flinke wissel trekken. Omstandigheden die vaak in mijn voordeel zijn. In het begin van de 2e ronde passeer ik nog de laatste fietser in koers die net aan haar 1e fietsronde begint. Poeh. Over lange dagen gesproken.
Ik heb mijn windstopper ondertussen uitgedaan (had ik beter niet gedaan) en rol de stad weer in. Iets meer verval (4 minuten) dan ik had gewild, maar alla.
Dan mag ik me weer even wentelen in de perfect organisatie. Ik spring van de fiets. Geef die aan een vrijwilliger. Waggel met gevoelloze benen richting mijn tassen. Daar staat vrijwilliger 2 mee klaar. Ik pak aan en loop richting tent. Vrijwilliger 3 pakt mijn tas aan en leegt deze met een noodgang. Ik zet helm af en geef deze aan haar. Terwijl ik sokken en schoenen aandoe (die zij recht neerzet) stopt ze mijn helm in de tas. en BAM, ik loop.
Fiets: 4.49.17 41e fietstijd, 5e AG
T2: 1.12
Dan het lopen. 4 rondjes. 10.5 km.
Handig. Paraplu.
Elk rondje 2x een brug over. Minimaal 2 stroken met kasseien. 1 stuk onverhard. Elke 1.5km een verzorgingspost. Elke 30cm iemand die je naam gilt. Zeker de 1e ronde. En even ben ik niet meer rustig. Ik laat me opfokken. En ik loop harder dan goed voor me is. Ik zie er fantastisch uit volgens velen (” Blij dat het je ook opvalt” ). Ik praat met mezelf;
“Hoe hard wil je lopen?”
“In de buurt van de 3 uur lijkt me mooi.”
“Mij ook.”
“Zijn we het eens”.
Stemming zit er in dus. Het weer blijft guur en nat.
De 1e ronde gaat dus te hard. Ergens hoog in de 43 minuten. Ai. Ronde 2 brengt weer een nieuw gesprek.
Fly like an eagle
” Daar loopt een kerel voor je. Hij gaat langzamer. Die moet je inhalen.”
“Maar laten we nou gewoon 1 tempo blijven lopen. Het is nog lang”
” Ach, ietsje harder” .
Dumbass.
Ronde 2 gaat in ongeveer 46 minuten. Maar als ik de atleet inhaal volgt een gesprekje met een echt mens in plaats van mezelf. In dit geval de andere atleet. Want hij zit in mijn agegroup. En vertelt me dat ik 2e lig in de AG (eigenlijk 3e, maar ik denk dat zijn spotter onze nummer 1 over het hoofd had gezien. Deze man; Bart Colpaert die ik tijdens een zwemtraining op het parcours had ontmoet, zet bij zijn 1e hele een wereldprestatie neer; 1e uit het water (ondanks 50 meter achterstand), 10e overall, 1e AG. BAM!!!
Dit brengt toch wat stress met zich mee. Moet ik me hier mee bezighouden? Het parcours heeft een aantal heen- en weer plekken en is dus overzichtelijk. Ik weet dus dat er geen hordes atleten op het vinkentouw liggen. Alles is minuten weg. Dirk Wijnalda is naar mij op weg (maar Pro) en ik passeer tevens de 1e vrouw (Caroline Steffen die uiteindelijk ook wint), die het zichtbaar moeilijk heeft.
In de 3e en 4e ronde ga ik helemaal kapot. De tijden kruipen (maar voor mijn gevoel rennen) omhoog en ik worstel om 48/49 minuten te lopen. Maar toch komt slechts 1 pro me voorbij na Dirk. En nog geen andere AG in zicht.
“Gewoon blijven doorlopen”, verzeker ik mezelf.
Dan ga ik gewoon naar Hawaii. Er is veel pijn, maar daar kan ik mee omgaan. Heel veel pijn ook. Meer dan ik ooit heb gevoeld in een hele. Mijn bovenbenen zijn murw. Kapot. Stuk. Koude en het loopparcours hebben hun werk gedaan. Ik concentreer me steeds op het volgende punt. Een verzorgingspost. Een keerpunt. Een brug. Op mijn ouders en broertje die me mijn gels aangeven en klaarstaan met de bidon die ik nooit aanpak. De bidon met water en electrolyten voor als het warm zou worden. Niet dus.
Dan wordt het meer dan de pijn. Ik word een beetje wazig. Ogen onscherp. Ik verlies de controle. Huh? Dit is NIET het moment. Ik hou mezelf aan de praat.
“Als ik nu ga lopen dan ga je nooit naar Hawaii” .
” Rustig door blijven lopen” .
“Als ik bij het keerpunt met de armbandjes ben is het niet meer ver” .
” Na de brug is het nog maar 1,5km”.
Het moet een lelijk schouwspel zijn geweest om mij te zien lopen in die laatste kilometers. Ik sla rechtstaf richting finish op de Romer. Een zee van mensen en een rode loper. Een atleet na afloop zegt tegen me dat hij niet eens gemerkt had dat het omhoog liep. Omhoog liep?
Ik ben eigenlijk nauwelijks geëmotioneerd als ik richting finish ga. Dit had ik niet verwacht. Maar op die rode loper komt er iets vrij. Ik voel een soort van oer-blijdschap. Ik weet het. Ik ben er.
Achteraf hoor ik dat Suzanne zich met grootse wilskracht uit bed heeft gehesen en naar de finish is gekomen. Ze heeft me gezien. Het is perfect.
Looptijd: 3.07.23 39e looptijd 11e AG.
Zou die blij zijn?
Eindtijd: 8.55.19. 18e overall. 3e AG 30-34, 3e AG OVERALL.
Meteen na de finish krijg ik een handdoekje over me heen en wordt ik vastgepakt door een vrijwilliger. Of het goed met me gaat? Yup!
En dan na 2 meter zijn er andere handen. Handen van een oudere man. De man kijkt me vriendelijk aan. Ik moet mee voor de dopingcontrole. Of ik hem wil volgen. Owkee….
De 90 minuten daarna zit ik in een kamer, drink ik liters vocht, babbel met Faris. Lucie en anderen en uiteindelijk doe ik mijn plasje. Mijn supportcrew is me kwijt, maar gelukkig kom ik Bert tegen wiens telefoon (of die van zijn vrouw) ik mag gebruiken. Emile komt me ophalen. Hij helpt me spullen ophalen en ik waggel naar het hotel. Gelukkig. Voldaan.
Na het eten meld ik me samen met Emile nog even bij de finish. De cut-off is 15 uur, dus voor 22.00 moeten de laatsten binnen zijn. Zo ziet het er uit;
Niet slecht
De volgende dag mag ik mijn slot claimen. Ik mag eerst het podium op. 3e in mijn AG. Nice!!!
en de trofee...De oogstde KersHet Cadeau
En het belangrijkste: De Hawaii slot:
WhoohooWe are in 🙂
Hier bedank ik meestal de mensen die me steunen. En terecht. Want zij staan me bij in mijn droom. Zijn er als het niet goed gaat. Als ik strontchagrijnig ben. Ik hoef het alleen af te maken. Zij zijn het perfecte treintje.
