De derde dag alweer in Frankfurt!
Na het verkennen van het fietsparcours gisteren was het vandaag tijd voor het zwemparcours. Maar dat was nog niet zo makkelijk…..
Het zwemmen vindt plaats in de Langener Waldsee. Dit is een meertje onstaan door onder andere zandafgraving. Schijnt vrij populair te zijn bij de locals, die bij mooi weer met z´n allen daar gaan vertoeven.
Dan ga ik ervan uit dat het ook makkelijk te vinden is. Dat is het ook,maar daar kwam ik later pas achter.
Op bovenstaande website had ik een straatnaam opgeduikeld. Simpel zat zou je zeggen. Maar Mr. TomTom gaf niet thuis toen ik na het ontbijt in de auto stapte. Dus Jacob denkt; ” Langener Waldsee, dat moet bij Langen zijn” en ik voer stadscentrum Langen in.
Zie je de bordjes vanzelf wel. Toch?
Nee dus. Langen Nord, Sud, Ost und West geen bordjes. Uiteindelijk een bordje zwembad. Niet het goede natuurlijk, maar de plaatselijke kassajuffrouw (” Bent u Russisch?” ) vertelde dat ik naar Walddorf moest. Ah. Toen we samen hadden uitgevogeld welke van de 8 Walddorffen in de TomTom het moest zijn was ik weer onderweg. Want in Walddorf zijn wel bordjes, verzekerde ze me.
Niet dus. Walddorf Nord, Sud, Ost und West en toen was ik er wel klaar mee. Plots loopt er een man hard voorbij aan de overkant van de straat. Kale kop, gebruind, felkleurige schoenen, een beetje een raar loopje en IM-logo’s levensgroot op zijn lijf; dat kan niet missen; Triatleet!
Jacob maakt een 360 waar de Duke Boys jaloers van zouden worden. Gestopt en de Zuid-Amerikaanse meneer wist me in de goede richting te wijzen. Christ.
Jacob weer onderweg. Aangekomen waar het ongeveer moet zijn draai ik een parkeerplek op. Een parkeerwachter meneer komt naar me toe. Wat ik kom doen? ” Zwemmen, als dat kan?” . Dat kon, maar dat kostte geld. En het parkeren ook. Of hier de Ironman was kon hij me niets over vertellen. Of dit de enige ingang van de Waldsee was. Meneer raakt geirriteerd en wordt zelfs bozig. Weet hij allemaal niets vanaf. Snauwt me zelfs af. Dan vertelt hij me dat dit de Walddorfer See is. En als ik vraag of hij me de goede kant op kan wijzen wordt hij nog geirriteerder en hoor ik hem een lang verhaal houden. Enige wat ik eruit op kan maken is dat hij me niets kan vertellen vanwege concurrentie etc.
Wat een idioot. Ik maak me uit de voeten en een afslag later is daar inderdaad het bord ” Langener Waldsee” . Eindelijk verlost.
Niet dus. De regen giet uit de lucht wanneer ik de oprit oprij. Het bad deelt deze oprit met het werkverkeer dat af- en aan rijdt om zand en grind etcetera te vervoeren. Bij de ingang van het bedrijf staat een bordje met linksaf Waldsee, maar daar staan ook 2 omvangrijke Dutsers.
Die houden me aan. ” Of ik kwam zwemmen?”. Ja! Nou dat kon, maar ik kon er niet parkeren. Ik mocht de auto laten verdwijnen en heenlopen. Waar die auto heen moest? Niet hun probleem!
De oprit die ik was opgereden er naartoe was bezaaid met niet parkeren borden. De doorgaande weg is aan weerszijden afgesloten met vangrails. Zucht.
Ik rijd maar verder en een paar honderd meter later is een prive-weg ingang het bos in. Ik zie andere auto’s staan en glib ook naarbinnen. Daar ontmoet ik Bart Colpaert, een Belgisch atleet (en een goede ook) die ik had opgeschreven voor de winst in mijn AG.
We wachten even op zijn vader, die ons vergezelt bij het loopje van 1,5km naar de ingang, waarna we het parcours voorzwemmen. Bart is een snelle zwemmer met 47/48 minuten op het oog, en hij zwemt ruim voor me uit. Ik heb niet goed gedronken, voel me stroef en besluit niet te forceren. Lekker ontspannen doorploegen.
Uiteindelijk ben ik 2 uur later dan geplant weer op het hotel en kleed me snel om. Lekker eten met Suus bij een thai.
Racebag opgehaald, geshopt en heerlijk gegeten bij de italiaan. Meteen gereserveerd voor zaterdag. Plan ahead 🙂
Nu tijd voor oogjes dicht. Oant moarn!
