Waarschuwing. Lang.
Soms is het nodig om jezelf te resetten. Soms bepalen omgevingsfactoren de koers.
In mijn geval was het erg nodig om me te resetten. De Ironman in Zurich had me in sportief gezien met een nare nasmaak achtergelaten. Een less-than-optimal uitvoering op de racedag liet me achter met de vraag “of ik dan wel zo goed was”? 89e in een Ironman wedstrijd is niet slecht voor een Age-grouper (amateur), zeker gezien de grote concurrentie. 50 man in het bestek van een kwartier maken is een hoog niveau. Een Hawaii-slot was in ieder geval niet haalbaar (laatste slot 8.59!!!) maar op een beter verlopen dag was een plek in de top 50 zeker haalbaar geweest.
Maar de honger was nog niet gestild. Ik zou het zonde hebben gevonden als mijn seizoen daar was opgehouden. En daar komen de omgevingsfactoren in het spel.
Welke wedstrijd te doen? Op het moment van schrijven zit ik in Odense, Denemarken. Ik zit hier voor mijn studie, 3 weken lang, en met die situatie moest ik rekening houden!
Dus óf een wedstrijd doen na Odense en dus hard trainen tijdens een intensief academisch programma en het seizoen doortrekken tot oktober.
Óf een wedstrijd doen voor mijn vertrek en daarna de stekker er uit trekken.
Aam de toon van mijn schrijven (en het moment, de titel en het feit dat ik nu 10 dagen en 3 kg verder ben) kan mijn keuze al worden opgemaakt.
29 augustus Almere Long Distance Classic moest het worden. NK, een wedstrijd waar ik het vorig jaar goed deed, 7 weken na Zürich.
Dat laatste is net op het randje. Net niet ideaal, want je kan supervorm maar een bepaalde tijd vasthouden. Maar zoals gezegd speelden andere factoren een belangrijkere rol.
Dus na overleg met Chris en 2 weken va (relatieve) rust na Zürich begon ik aan 4 weken van harde training om weer in topvorm te raken.
De training was zwaar, niet alleen voor mijn lichaam, maar ook voor de geest, niet in de laatste plaats omdat het zijn tol begint te eisen op mijn vermogen om leuke dingen te doen met Suzanne. Helaas ging het al snel ook mis. Tijdens de 1e looptraining in die 4 weekse cyclus kreeg ik last van mijn knie. Problemen met mijn Iliotibiale band bleken een behoorlijke domper op mijn (loop) training vreugde.
In de weken daarna balanceerde ik (met hulp van fysiotherapeut Dannie van fysiosportief) op het randje. Met pijn kon ik (hard)lopen, maar tempo’s waren er niet meer bij. Op meer dan 1 gelegenheid heb ik gesprekken gevoerd die over “niet-meedoen” of meer ingrijpende medische aangelegenheden (cortico-injecties) gingen, simpelweg omdat ik geen vertrouwen had in een goede afloop.
Maar de koppigheid prevaleerde. Op vrijdagavond, toen ik met Suzanne en Emile (mijn supportcrew) in ons biologische stulpje zat (onze uitvalsplek voor het weekend, in Lelystad) ging ik nog even voor een loopje van 30 minuten. De knie was er, en niet te weinig ook. De pijnstillers werden ingepakt.
Dan komen we eindelijk op de wedstrijd zelf aan;
Pre-wedstrijd:
De ochtend begon stormachtig. Harde wind en regen die een voorbode waren voor dat wat komen ging. Bijna het rietje van mijn aerofles vergeten maar al-met-al ruim op tijd ter plaatse. Een goed plekje opgezocht vlakbij de havenkom en heel ontspannen de laatste dingen geregeld. Alles was er klaar voor. In tegenstelling van vorig jaar was ik nu wel op tijd voor het vertrek richting het surfstrandje. Samen met Suus en Emile achter de band aan gemarcheerd. We praten over hoe de voorbereiding naar een start verloopt. We hebben het er nog even over hoe Usain Bolt tot een nieuwe “ontspannen” trend heeft geleid. Ik beloof dat als het goed gaat ik het Bolt-overwinningsgebaar maak.
Het zou een lange dag worden.
Artist Impressie vn storm en eventuele oorzaak van storm.
Nog even vlug in het water gesprongen en de golven wilden zo snel mogelijk weer terug naar het strand, mij meenemend. Kusje van Suzanne en dan een plekje veroveren.
Het blijft verbazingwekkend hoe graag mensen die er niets te zoeken hebben zich aan de vooraan wil nestelen. Dit zorgt voor gedrang, wat echt niet nodig is. Ik heb het al bij vele wedstrijdverslagen terug gezien, maar de opbeurende woorden van Burgemeester Jorritsma misten toch enigszins grond en dus effect, maar goed; bedankt!
Ik stond (na enig dringen) redelijk rechts vooraan, zodat ik overzicht heb.
Zwemmen: 59.22 26e plaats
We stormen met zijn allen te water. Ik lig redelijk goed, maar de golfslag maakt dat het overzicht ver te zoeken is. Ik concentreer me op “door de golf heenzwemmen” voor zover mogelijk. Na de boei krijgen we de golven van opzij en ik heb geluk in de zin dat k links adem. Atleten die rechts ademen hebben pech, want die moeten flink wat water binnen hebben gekregen.
Zeker met de wind mee heb ik moeite mee te komen met de groep. Tijdens de landgang dreig ik het contact helemaal te verliezen, al zie ik dat ik in de groep Mirjam Weerd lig. Dit is tot mijn grote tevredenheid. Tegen de wind in (2e x) kan ik weer aanhaken, maar eenmaal op het grote stuk richting haven verlies ik het contact weer. Er zijn zelf momenten dat ik de oriëntatie helemaal kwijt ben. Boeien en andere atleten zijn moeilijk te zien met dank aan de woelige baren en de doorbrekende zon.
Ik hark vrolijk verder en versnel nog wat richting het eind en kom rond dezelfde tijd als vorig jaar uit het water. Het daadwerkelijk UIT het water komen ging niet echt soepel, zodat ik uiteindelijk een seconde of 10 langzamer ben op de mat.
T1: 2:15
Nu is het weer gas geven. Ik ben helemaal niet koud en neem weer het risico van het niet aandoen van mijn armstukken. Alles gaat redelijk soepel, zit zo op de fiets. Volgende keer kan het nog wel wat sneller.
Fiets: 4:51.45 12e fietstijd
Ronde 1: 1.35.14
We beginnen met de wind mee. Dit gaat hard, maar de hartslag is ook erg hoog. Mijn target Hf is ongeveer rond de 170 en ik cruise vrolijk rond de 185. Oef. Dit is echter normaal net na het zwemmen. Het lichaam moet nog even wennen aan de overgang van horizontaal naar verticaal. Meteen beginnen met eten en drinken. Dit is veruit de belangrijkste opdracht op de fiets tijdens een wedstrijd over de lange afstand.
Al snel komt Dirk Wijnalda me voorbij. Hij heeft flink de gang erin en ik kies ervoor om toch maar niet mee te gaan. Op de dijk kan ik goed zien waar ik lig en ik ben niet ontevreden.
De rest van de ronde probeer ik mijzelf onder controle te houden en al gauw besef ik me dat de benen die er niet waren in Zurich er nu wel zijn.
Ronde 2: 1.35.36
Eenmaal weer aangekomen op het einde van de dijk zie ik Henk Jan en andere (sub) toppers aan de overkant. Ik besluit even te kijken hoeveel tijd er tussen zit. Zeker is dat ik dichterbij ben gekomen, want in de 1e ronde zag ik die mensen daar nog niet.
Bovenop de dijk blijkt de achterstand ergens rond de 1.45 te liggen.
Toen kreeg ik een heel gevaarlijk idee; ik moet ernaartoe! De wind steekt op maar mijn benen voelen ontzettend goed. Ik geef gas tot aan de bovenkant van mijn Hf zone.
Na een aantal kilometer kom ik aan bij Corne Klein. De wind steekt nog meer op, het begint te regenen en te hagelen, maar ik kan alleen maar lachen.
Ik ga door en haal steeds meer mensen in. Ik kom uiteindelijk bij HJ terecht. Dan besluit ik om iets gas terug te nemen en bij hem te blijven.
Ik denk eerst dat Martijn Boot met me mee is gekomen, maar het blijkt de schaduw van Corne Klein te zijn; Matthijs Westerbeek.
Met zijn drieeen fietsen naar het eind van de 3e ronde.
Ronde 3: 1.40.56
HJ en ik wisselen op legale wijze de kop af. We knallen over het stukje wind mee heen.
We beginnen het op de stukken tegen te voelen en de wind steekt nu echt op. Het gaat aanmerkelijk langzamer. We worden weer bijgehaald door Thomas Naasz, en fietsen met zijn vieren richting einde. Op het stuk waar de wind echt op zijn kant staat gaat M er eindelijk af. Thomas heeft zijn race iets beter ingedeeld en fietst nog bij ons weg. In de laatste kilometers laat ik HJ nog even gaan, ik bereid me voor op de marathon.
Ik kan langer blijven drinken, omdat ik een iets minder sterke mengformule heb genomen voor mijn sportdrank. Ik moet zelfs plassen op de fiets en dat is me nog nooit overkomen.
Ondanks flinke wind en alles erop en eraan fiets ik exact 1 seconde sneller dan vorig jaar. Als 10e van de fiets af!
T2: 3.43
Ik neem weer mijn tijd. Zitten op de grond. Sokjes aan. Dribbel de verkeerde kant op. Voelde bij het van de fiets komen meteen mijn knie. Oei.
Hardlopen: 3.19.04
Ronde 1: 1.03.00
Ik zie HJ ongeveer een minuutje voor me, Het gaat redelijk goed eigenlijk, al hink ik wel een beetje. Ik wissel even wat uit bij de Coachpost en probeer in een ritme te komen. Ik kruip langzaam maar zeker naar HJ toe. Voordat ik bij hem ben komt er iemand bij mij die ik og niet ken. Veel tatoeages en meteen babbelen. Wij blijven ook bijelkaar lopen en komen bij HJ terecht zo rond het punt dat je de dijk weer opdraait, 5km voor einde ronde.
Jurgen heet hij en hij heeft ook last van de knie. Ongelukje gehad. Ik jojo wat heen en weer, afhangende van de pijn in mijn knie. Uiteindelijk moet ik ze laten gaan. Ik zeg de SC dat ik een paracetamol wil als ik weer bij de CP ben.
Tegen het einde van de ronde komt M bij me lopen. Snijdt me nog even af.
Ronde 2: 1.08.15
Net na de CP gaat hij even plassen en ik zie hem niet weer terug.
De tweede ronde gaat veruit het slechtst. Dit is het moment dat ik het niet meer zo zie zitten. Richting einde van de ronde voel ik mijn knie iets minder, maar het is nog steeds op het tandvlees. Mijn hartslag is ondertussen al ver onder mijn target Hf. Dit is afzien!
Ronde 3: 1.07.50
Ik probeer het tempo op 12 km/u te houen. Dat lukt aardig en ik neem nog een paracetamol. Ik weet dat er nog wat achter me zit en dat Corne Klein dichterbij komt.
De verslagenheid van ronde 2 verandert langzaam in strijdlust. De 2e paracetamol en de caffeine houdende gelletjes lijken wonderen te doen. Ik draai de dijk op en vraag een toeschouwer of hij iets paars ziet. “Corne Klein bedoel je?”. Nadat ik bevestigend antwoord vertelt hij me dat Klein op 150 meter zit.
Opeens gaat er een knop om. Nu of nooit dan maar weer. Ik besluit alles te geven wat ik nog heb en dat blijkt veel te zijn. Ik heb nog een hoop over en begin steeds meer te versnellen. De eerste 9km gingen in 45 minuten, bijna precies 12 p/u. De laatste 5+ km gingen in 22 minuten. Ik zorg daarmee voor dat mijn laatste ronde sneller is dan mijn 2e! Veel laten liggen dus in die 2e ronde. Ik krijg veel opmerkingen van toeschouwers en ga Jurgen nog voorbij. HJ heb ik net niet meer kunnen inhalen.
Ik ga richting finish en draai de finishstraat op. Ik hoor de omroeper zeggen dat de nummer 10 nu binnenkomt. Nummer 10? Ik kijk even om en zie niemand meer dichtbij. Ik besluit van dit moment te genieten. 10e Overall in Almere. Dus ook in de top 10 van Nederland. Ik zoek Suzanne en Emile en doe wat ik beloofd had.
LINK
Na de finish omhels ik HJ. Wat zijn wij blij. Ik voel me kapot, maar ergens valt het wel mee. In de finishzone kom ik erachter dat ik 6e ben geworden op het NK. Wauw! Doel bereikt (Top 10) en niet zo’n beetje ook.
Eindtijd 9.16.07 10e Overall, 6e Nederlands Kampioenschap
Na de wedstrijd:
Het duurt allemaal lang met mij. Napraten, felicitaties uitdelen en ontvangen; op een stoeltje zitten en chocolademelk drinken. Gelukkig is het weer goed, dat maakt het afzien wat de Support Crew heeft moeten doorstaan wat goed. Ik douche me, haal mijn fiets op en we eten wat bij een lokale toko. Spareribs. Welja. Een grote bak ijs van de ijsboer na.
Mn knie voelt behoorlijk naar de kloten en ik loop er als een oude man bij, terwijl de rest van mijn lichaam zich best goed voelt.
In ons appartement chillen we lekker. De zondag staat in het teken van een goed biologisch ontbijt en ik mag nog een pot zelfgemaakte Jam ontvangen van de bioboer zelf als felicitatie.
Een prachtig weekend. Bedankt iedereen voor de felicitaties. Bedankt Suus en Emile voor al jullie steun. Meer kan een man zich niet wensen.
Bedankt Bakker Kamerbemiddeling voor de steun het afgelopen jaar.
Bedankt Run2day en CycleTrend voor het steunen van een ambitieuze triathleet.
Bedankt Plaza Sportiva voor de steun en het omgaan met een vermoeide, cranky triathleet (bij tijd en wijle 😉
Bedankt voor alle aanmoedigingen Tritanen, Niet-Tritanen en buitenlui!
PS; De bovenste banner is het logo van de 2009 editie van de Almere Classic Distance. Een naam (Daan) gekalkt op de weg. Raar hierbij is dat het UITDRUKKELIJK VERBODEN is om namen op het wegdek te schrijven en er staat zelfs in de atleteninfo dat de politie meteen optreedt. Dus……..
