In de week na Antwerpen, net voor we op vakantie zouden gaan was het raak. Voor het eerst van mijn leven in een auto-ongeluk. Een parkeerfoutje wel eens gemaakt, als passagier wel ondersteboven gelegen in een wadi maar dat was het dan ook wel.
Het was ook meteen goed raak. Rijdend langs het Spaarne (haarlem) onderweg naar familie, stonden we op het punt te stoppen voor een stoplicht. We stonden bijna stil, maar onze achterligger niet. Deze besloot verschillende natuurwetten aan zij laars te lappen en er van uit te gaan dat zijn zwaargepimpte Civic zich door de verzameling atomen die onze auto was kon boren.
Na een flinke klap en vervolgens nog een klap (want als je met 40/50 p/uur wordt geraakt dan glijd je door……) staan we stil. Suzanne en Annemarie zitten ook in de auto en ik check snel hoe het met ze is. Daarna de auto uit, wat kan dat dan benauwend zijn, maar ook om te kijken of onze held er niet vandoor gaat. Meteen voel ik me aangeslagen. De man staat echter beteuterd naar zijn gigantische voorbumper te kijken. Prioriteiten moet je stellen……

Het is even wachten op de politie en ondertussen maken de 3 (1e auto, ikzelf en aanrijder) betrokken vast de papieren op. Bij meneer kan er geen sorry of andersoortige boe of bah af. Ook niet van zijn vriendin, die het zelfs porbeert de draaien dat het niet zijn schuld is. Ammehoela. De politie is rustig en correct en helpt ons bij het bestellen van een sleepauto. Aangezien alleen onze auto in zodanige staat is dat verder rijden niet verantwoord is. De deuren zijn uit het lood, de motorkap is een piramide en ook het dashboard lijkt ontzet. Nice!
Dirk, de vriend van Anne komt ons ophalen, helemaal uit Friesland komt hij gereden. Dat was echt geweldig! Hij haalt ons op in een restaurant waar we met de Haarlem-connectie zitten te eten. Zij waren al snel na de impact aanwezig en hebben geholpen bij alle zaken die geregeld moesten worden, waaronder op de auto letten terwijl wij naar het ziekenhuis reden. Ik voelde me toch behoorlijk woozie en ook de dames wilden wel even naar hun nek laten kijken.

In het Kenmener gasthuis word ik eerst op een bed gelegd met een brace om. De dienstdoende EH-arts geeft me een kort onderzoek en constateert dat het waarschijnlijk een spierprobleem is. Hij geeft me de opdracht mee lekker aan de pijnstillers te gaan en dan trekt het vanzelf weg. Achteraf komt een uitspraak bij me op die ik ooit op de radio hoorde

50% of all doctors finish in the bottom half of their class

Dit was zeker geen hoogvlieger. Maar zo zou ik er nog meer tegenkomen. 3 dagen later zaten we op het vliegtuig naar de Dominicaanse republiek. Maar dat is weer een ander verhaal voor een andere keer……. 🙂

Na 3 weken, en nog steeds flinke nekklachten toch maar weer eens aan de bel trekken. Suzanne en Anne hadden ook nog wel last, maar waarschijnlijk had ik gespannener spieren omdat ik het stuur vast had, resulterend in grotere problemen.
Aangekomen bij de huisarts bleek die dezelfde mening toegedaan. Spierprobleempje. Gaat wel weer over. Maar voor de zekerheid moest ik toch maar even bij de fysio langs gaan. Want ja, ik was nogal een fanatiek mannetje, dus ik kon wel wat begeleiding (lees: tempering) gebruiken.
De fysio was er snel uit na een aantal functietesten; cervicaal, daar lag het probleem.

Wat betekend dat nu eigenlijk.Je hoofd klapt bij zo’n ongeluk snel heen en weer. Eerst strekt alles zich helemaal de ene kant op en vervolgens de andere kant.
Dat zorgt voor een aantal dingen. Uitrekking, compressie (samenpersing) en verschuiving komen veel voor.Je nek is een bijzonder iets, op ingewikkelde wijze samengesteld uit wervellichamen, gewrichtjes,tussenwervelschijven, spieren,pezen, bandjes, bloedvaten,zenuwen en nog veel meer. Dit is allemaal relatief kwetsbaar. Op het moment dat je dat uitrekt gaat dat pijn doen. Net zoals bij een enkel of een knie. Het nadeel van de nek is dat er ook zaken als zenuwen voor de hersenen doorheen lopen. Als die beschadigt raken kun je last krijgen van bijvoorbeeld concentratieverlies.
Gelukkig kun je aan de omvang van dit stuk wel zien dat het met mijn concentratie wel snor zit.

Vanaf dat moment sta ik eigenlijk stil. 2 keer per week ga ik naar de fysio. Deze voert tracties op mij uit. Vrij vertaald betekent dat ik op de behandeltafel ga liggen en dat er aan mijn hoofd getrokken wordt. Het voelt wat tegennatuurlijk om je hoofd van je lichaam weg te voelen trekken, maar ze zeggen dat alles went.

Zwemmen is een no-go voor voor de hand liggende redenen.
Fietsen is een no-go vanwege het feit dat je dan je hoofd in je nek hebt.
Lopen is een no-go vanwege schokbelasting. Elke klap voel je in je nek.

Wat doe je dan wel vragen jullie?
Fietsen op de hometrainer, lekker rechtop. Of op de zitfiets. Ook de crosstrainer komt nog wel eens voorbij, maar dan wel zonder de armen te gebruiken. Krachttraining voor het onderlichaam. Wandelen. Je zou zeggen genoeg, maar voor zo’n gek als ik bij lange na niet genoeg.

Maar er is berusting. Ik hou veel tijd en energie over voor andere dingen. Dragen kan ik niet, maar gelukkig kan ik mijn functie als fitness-instructeur wel invullen. Veel met het mondje doen is het devies, Gelukkig ben ik er niet op gevallen.

Te snel willen is niet goed, daarom zet ik mijn pijlen op volgend jaar augustus. De triatlon van Antwerpen en 3 weken later de triatlon van Almere. Alles wat ik daarvoor meepak is mooi meegenomen.

Maar nu eerst rrruuust.