Team DTTR. De volgende keer dat ik zelf mag invullen bij welk team ik hoor, dan zou dat het moeten zijn, Team Duct Tape & Tie Rips. Hoe ik hier toch weer beland ben.
Het laatste verslag op deze site is van 2015. Het is langer zo dat ik de meerwaarde niet meer inzag om van elke poep en scheet een uitgebreid wedstrijdverslag neer te pennen. Je kan maar zovaak vertellen over dat je de echte macht miste in het legendarische rondje daar in de weilanden in Ammehoelaveen, voordat je jezelf moet gaan afvragen of de lezer zit te wachten op jouw analyse van het aantal gelletjes dat je tot je hebt genomen.
Dus ik bewaarde het voor de meer aansprekende momenten. Die waren er niet veel sindsdien. Integendeel. In het najaar van 2015 kwam ik stil te staan. Een trein die letterlijk van de rails afreed. Van een PR naar niets. Meer dan niets. Wekenlang lag ik op de bank. Kon nauwelijks lopen. Rug. Stuk. Een tussenwervel is weggesleten. Komt niet meer terug. Langzaam maar zeker bouwde ik weer op. Ministapje voor ministapje. Lange tijd wandelende ik alleen maar. Weer een beetje zwemmen. Toen wat fietsen erbij. Tenslotte lopen. Elke dag mobiliserende, stabiliserende en versterkende oefeningen voor mijn romp/heup-regio. Nu nog. Elke avond. 30 tot 45 minuten. En het werd iets beter. En nog iets beter. De mensen om me heen weten dat lang zitten nog steeds niet goed voor me is.
Maar het bloed stroomt. En toen, bijna 1,5 jaar later, ging er eigenlijk een heleboel goed. Het voorjaar had zijn eigen tegenslagen. Een paar weken niet kunnen fietsen. Een beetje zus, een beetje zo. Maar dat hebben we allemaal. Dus toen de Frysman bijna vol was, kriebelde het toch. Kan ik het nog? Kan mijn lichaam dit nog aan?
Want lieve mensen. Elke triathlon is mooi. En toch is er niets zo mooi als een hele. Vele redenen, die het beste worden uitgediept onder het genot van een triple. Best believe that.
Dus ik schreef me in. Maar de wind bleef tegen staan. Ik scheurde mijn enkelband in tijdens de triathlon in Amsterdam. Ingetaped liep ik nog een paar trainingen. Een lange duurloop, want anders was die er helemaal niet van gekomen. En in de week vooraf dwong een fikse luchtweginfectie me tot misschien wel de broodnodige rust.
Needless to say dat ik wel met veel hoop startte, maar niet per se met veel vertrouwen. Nooit startte ik een hele met zo weinig kilometers. Met zoveel gedoe. Met de onderliggende twijfel of mijn lichaam het wel aan zou kunnen.
Ja dus.
Het was een vreemde gewaarwording om vooraf aan een hele in mijn eigen bed te slapen. Top Sherpa Karla kwam me rond 4.30 halen, en mooi op tijd waren we op de Roode Klif. Het weer zat mee, spullen voor elkaar.
Na een soepele voorbereiding sta ik in het koele water. Wout Zijlstra doet een praatje. De boeien zijn matig zichtbaar, de ronde lijkt lang. Dan gaat het startschot. Het gaat meteen voor geen meter. In het zwembad zwem ik als nooit tevoren, maar het Open Water is me wederom slecht gezind. Ik mis weer de boot, kom ik het achterliggende groepje terecht wat super ontspannen rond gaat. Versnellen wil ook niet, ik zie weer geen hand voor ogen. Ik berust me in mijn lot. Aan de kant, na precies een uur, hoor ik dat ik ruim 4 minuten achterlig op de kop. Dat is geen best begin.
Ik wissel rustig. Aero top aan. Gelletjes mee. Rust vinden. De dag is nog lang. Ik zet me aan het werk, op het gevarieerde parcours. Veel afwisseling, wat lichte klimmetjes/vals plat, je krijgt het gewoon in Friesland. De wind staat niet heel gunstig, maar na de eerste ronde kom ik toch door in ongeveer 39 gemiddeld. Heb het eigenlijk best zwaar, ondanks dat ik ondertussen ben opgerukt naar de 2e plaats. Stefan rijdt er ver voor, loopt zelfs uit. Ik focus me op mezelf. Rij mijn tempo. Mijn hartslag. Mijn ritme. Het proces is belangrijk, niet het gemiddelde. Kom in mijn ritme en ondanks dat het voelt dat de wind maar blijft veranderen en draaien, kan ik toch een mooi ritme en tempo vasthouden.
Na ronde 3 hoor ik dat ik inloop. Onderweg in ronde 4 krijg ik opeens steeds meer teruglopende tussentijden te horen. Dat motiveert, en helemaal op de dijk als ik Stefan en zijn motorbegeleiding steeds dichterbij zie komen. Van de maximaal 6,5 minuut blijft slechts 1 over bij de de wissel. Fietstijd zo rond de 4.40.
Die wissel, is tegen mijn gewoonte in snel. Waar ik de tijd pakte in T1, doet Stefan dat in T2, en ik kom net achter hem het parcours op. Ik loop meteen lekker, en loop pats naar hem toe. Achteraf een twijfelachtige strategie, maar na 2 km rond de 4/km kies ik toch eieren voor mijn geld. Dat is niet mijn tempo, niet nu, niet met deze training.
Ik focus weer op mijn eigen ritme, en zie Stefan langzaam weglopen. Dat loopt uit naar uiteindelijk 3 minuten, en terwijl het warm is verzorg ik mezelf goed. Een hele is lang, het parcours is uitdagend met soms lijkt het wel alleen maar vals plat omhoog, met als toetje een onverharde klim naar de Start/Finish, elke van de 6 rondes. Als hij verslapt op het eind, dan heb ik nog eens kans.
Die berichten komen ook. De wedstrijd is mooi, en ondanks dat ik in een tunnel zit, blijft het prachtig om op deze voor Friezen heilige grond te mogen strijden. 2 rondes voor het eind komen de berichten inderdaad. Stefan is niet heel fris meer. Ik draai het tempo wat op, en in het de laatste ronde speel ik alles of niet. Hard wordt de afstand kleiner en ik nader tot 30″. Maar dan vind hij nog iets extras, en loop ik tegen de grenzen van mijn kunnen aan, als de weg weer eens vals plat omhoog gaat.
De laatste keer klif omhoog heb ik al losgelaten. Ik geniet van het uitzicht, de wind, de mensen en dat mooie brok steen. Ik ben, totaal onverwacht voor mijzelf, wederom onder de 9u gegaan. 8.57.02. Stefan had zijn snelste hele nodig om me voor te blijven. Ik kan het nog! En het kan nog zoveel beter.
Na afloop ben ik niet zo emotioneel als ik vooraf had verwacht. Een paar momenten, maar nu ik hier zit te schrijven is dat er nog steeds niet geweest.
Een stille twee weken na het lawaai van de voorbereiding en wedstrijd, uitgebreid te volgen via de faceboekgroep (KLIK) en de livefeed. Maar daarna even niets. Bezinken. Laten rondgaan in de mond. Ofzo.Dan gebeurd toch regelmatig dat mensen vragen naar een verslag. Hoe het ging. Hoe ik het ervaren heb. En wie me kent weet dat ik sneller onder druk bezwijk dan Haagse burgemeesters dus hier komt het verslag dan…
L’histoire ce repète. Of in in ieder geval het echoot. Het is onmogelijk deze uitvoering te begrijpen zonder deze in het licht te zien van zijn voorganger; de Norseman 2013 (LINK). Lees deze ook even als je geen idee hebt wat de Norseman is. Dat scheelt een hoop uitleg. Vorig jaar was een geweldige ervaring. Maar de executie in voorbereiding en wedstrijddag was niet zoals ik die graag gezien had. Dat kon beter, dus schreef ik me in oktober weer in. Gelukkig kon ik weer mee in de Elite-selectie en hoefde ik niet mee te doen aan de loting voor 200 plekken (a 2000 inschrijvers).
Dit keer had ik Henk-Jan meegenomen. Broer van een Drentse moeder, beest, atleet, coach en trainer. Niet per sé in die volgorde. Een perfecte Ironsherpa. Training ook veel beter. Nog niet ideaal (spit), maar meer kwaliteit dan in 2012/2013. Zelfs 2 trainigsweekenden in de Ardennen. Op de nieuwe P3. Geen excuses meer.
In het mooie bakkie van sponsor Dijkmansport vertrokken we richting Noorwegen. In 2 dagen erheen en eigenlijk was de reis voortvarend. Relaxed (ook dankzij een bus zonder begrenzer deze keer) en vol kennismaking met mij onbekende 3FM muziek. Waarvoor dank aan de Ironsherpa.
We komen aan en settlen ons (na het ophalen van de racebescheiden) in het TriCamp. In het buurtcentrum kun je kamp maken, en gebruik maken van de douche- en kookfaciliteiten en facebook spammen met behulp van de gratis Wifi. Heerlijk die Noren.
Vrijdag is een druk dagje. Social swim, voorbereiden wedstrijd, briefing en mini-triathlon voor HJ. Gezellig, nuttig, indrukwekkend en dondersch mooi. In die volgorde.
Bijzonder is het om alle atleten aan het werk te zien in het TriCamp. Veel stress en rare gewoontes. Bakken met eten. Strakke koppies. En hordes buitenlandse atleten die zichzelf onder de aandacht proberen te brengen van de andere Nederlander Josta Bolhuis en haar 2 koppige (vrouwelijke) supportcrew. Maar het is natuurlijk ook bijzonder om Dora, Nienke en Josta in hun womEndurance mobiel voorbij te zien komen.
Lekker. Koffie.
Raceday:
“The Gang”
Op tijd alles geregeld en op naar de boot. Het is droog, en elke minuut droog weer is mooi meegenomen. Ik merk dat hoe meer hele’s ik heb gedaan hoe relaxeter ik ben. Vorig jaar Almere zo relaxed dat ik m;n wetsuit vergat, gelukkig is me dat dit jaar niet overkomen. Maar alles is in kannen en kruiken en rustig loop ik naar de boot en zoek ik een plekje. Nog geen wetsuit aan, maar poco poco in mijn zondagse tenuetje. Overal atleten die 45 minuten voor de start al in full battle gear staan. Waarom toch. Sluit mijn ogen en droom weg. Naar Suzanne en Weda en dat prachtige leven wat in Suzanne’s buik groeit. Het is jammer dat ze er niet zijn, ik had het graag gewild. Sinds Weda’s komst hebben Suzanne en ik de wedstrijden niet kunnen beleven als ervoor. Het is iets wat je samen doet, offers die je als team brengt, en daar hoort ook een pay-off bij. Maar die is nu minder, in ieder geval voor haar. Want zij kan niet mijn supportcrew zijn. Maar zonder haar steun is deze gekkigheid niet te doen. En zonder Weda’s lach is het leven zinloos.
Drukdrukdruk
Dus denk ik daaraan in die rare periode op de boot. 4.40 en de boot meert aan. 4.45 maar eens dat wetsuit aan. 4.55 badmuts op. Dan gaan we los. In groepjes van 20 te water. Bijna als laatste ga ik erin. Hoe korter in het frisse water hoe beter. Een meter of 200 inzwemmen. Plekje in het midden zoeken. Afwachten. Dan opeens de hoorn. We gaan los. Even heftig, maar als ik eerlijk ben, zwemniveau is niet al te best. Noren kunnen niet zwemmen. Dus al snel is er weinig meer. Ik zie een tweetal mannen als een turbo ervandoor gaan, die gaan veel te hard. Ik kom in een groepje terecht wat niet super hard gaat, maar ik zie voor me 2 andere zwemmers die niet echt harder gaan en ik kies ervoor om het bordje van het groepje leeg te eten.
Dat gaat niet al te hard. Pierewaaien eigenlijk. Achteraf zat er nóg een groepje voor het tweetal maar die heb ik nooit gezien. Daar had ik mee gemoeten. Het bungelende tweetal halen we richting het eind nog bij en een eindsprintje verzekerd me in ieder geval van een 8e plek uit het water. Ruim 4060 meter in 58 minuten. Wel ok, maar logisch gezien het verloop.
Just keep swimming…
T1: Ik ben zunig. Mijn neopreen cap leende ik van Norseman Gerard Terwisscha van Scheltinga. Mijn neopreen sokken kocht ik bij de duikwinkel. Voor een 1/3e van de prijs van de sokjes van een doorsnee wetsuitfabrikant. Werken perfect. Zijn er alleen niet op berekend om snel uitgetrokken te worden. En dat ben je na een jaar natuurlijk vergeten. Ships.
Fietsen. 6u22min
Na het vals plat op weg naar de eerste klim krijg ik de mannen die me in T1 inhaalden al gauw in het zicht. De beklimming is magistraal en gelukkig kan ik er meer van genieten dan vorig jaar. Helaas kunnen we dit jaar weer niet over een stuk van het parcours waardoor we door een autotunnel moeten. 2 kilomter tunnel, waaraan de politie de voorwaarde heeft gehangen dat er niet wordt ingehaald.
In de kilometer voor de tunnel doe ik dus mijn stinkende best om de langzamere fietsers weer in te halen. En op 2 na lukt dat. En die 2 lui gaan langzaaaaaam door die tunnel. Zucht. In een optocht van atleten en auto’s gaan we op weg naar het licht. Ik keuvel wat, maar raak danig uit mijn ritme, de tunnel is nog steeds een beklimming a 7-10%. Als we de tunnel uitkomen en weer de oude weg opgaan, blokkeer ik. De helling gaat dan ruim boven de 10% uitkomen en ik ben mijn ritme helemaal kwijt.
De tussenstukken zijn vooral zwaar, wanneer je denkt dat je al op een top bent. Die Noren doen dat goed, de moraal breken. Beetje tegenwind. En maar doen alsof het niet echt omhoog gaat. Maar ritme blijven draaien en je lekker met je zelf bezig houden. En dan kom je in Dynarut. Start van het plateau, cafe waar supportcrew ontbijt en plek waar kan worden bijgevuld en kleding aan wordt gedaan. Want fris. Er staat iets minder wind dan vorig jaar en iets meer van opzij en ik voel me in mijn element. Tijdrijden. In de houding blijven en de plaat draaien. Voor ik het weet ben ik in Geilo en zie ik mijn ouders die tijdens hun vakantie in Noorwegen mij komen aanmoedigen.
De volgende 3 klimmen houden zij, samen met HJ, de moraal hoog. Zeker bergop heb ik die dag niet de beste benen, maar het regelmatige voorbijkomen van de Friese vlag, de lach van mijn moeder, de serieuze blik van HJ en het Friese volkslied gezongen door mijn vader brengen me verder. Het gaat “goed”.
Maar dan Immingfjell. Oi. De koek is wat op. Het woord kreng gaat regelmatig door mijn hoofd. Het duurt maar en duurt maar. En de lol is er een beetje af. De teller van hoogtemeters gaat over de 3000 en dan denk je er te zijn. Op de top is het hondeweer en dat is waar Norseman je pakt. De 10km na Mt.Imming bepalen je wedstrijd. Vorig jaar raakte ik daar in een ‘dark place’, maar dit jaar was ik er klaar voor.
Harde wind tegen. Mist en regen. 39x 28? 25? In de aerobars. Trappen. Ik rijd er een paar atleten af. De afdaling gaat goed. Af-en-toe spannend, maar het is spannender om je af te vragen wat je moeder denkt terwijl je met 70+ kilometer per uur naar beneden dondert. En zij vlak achter je rijdt.
Goed zicht.
Het regent dan echt hard en doorweekt kom ik in T2 aan. HJ, die de hele dag al mijn every move had geanticipeerd en me had voorzien van alles wat mijn hart begeerde stond klaar met loopspullen en stoel. hehe, even zitten.
Lopen: 4.41
De eerste kilometers gaan als een tierelier. Het is warm en vochtig, in tegenstelling tot de droge warmte van vorig jaar. Ik tik goed tijd weg op de mannen voor me, en ik haal ook mensen in. Na een kilometer of 15 begint mijn buik op te spelen en na 18km las ik maar een pit/toiletstop in. Meteen gaat het weer beter. De grootste fout in deze voorbereiding. Hoe ervaren je ook bent, hoe vaak je je voedingsstrategie ook met succes hebt gebruikt, train er altijd mee in de voorbereiding. Want anders begint je systeem na 10 uur zoete bende alsnog te protesteren.
Gaat dit nou naar beneden?
Op het tandvlees (toch) loop ik me naar het 25km punt. Het is een gek punt. Je zou denken dat je bang bent voor dat punt dat de berg begint. Maar dat is niet zo. Ergens is het ook een verlossing. Want je kunt beginnen met wandelen. Dus als ik aan de voet van de Gaustatoppen 2 atleten bijhaal waar ik elke km daarvoor 30-45s op pak, begin ik meteen te wandelen. Vorig jaar braken er toch nog wel wat atleten later op de berg als ze bleven hardlopen.
De eerste man is oud winnaar Tom Remman. Hem wandel ik rap voorbij. Ik heb gelukkig wat achtergrond met het bij een berg op wandelen (betaald no less 😉 dus ik weet van mezelf dat ik het tempo hoog kan houden. De man voor me ( op de door mij begeerde 10e plek) blijft rennen. HJ zegt al sinds kilometer 18 dat de man op instorten staat. Zo blijft hij ook eruit zien terwijl hij omhoog rent. En bij me weg rent. En blijft rennen. Net zoals een andere Noor die me inhaalt. Strak met zijn neus in het achterwerk van zijn voorloper.
En die voorlopers blijken achteraf handig te zijn. Het veld is sterker dan vorig jaar en vooral met goede Noren. Die uitstekend voorbereid aan de start staan en dus niet kapot gaan. Op het vlakkere stuk tussen 32.5 en 37.5 hebben zij veel voordeel van hun voorlopers. Het is erg koud en regenachtig en er staat een harde wind tegen. Dan is het makkelijk om iemand te hebben die je uit de wind houd. Ik ben wat misselijk, zoals ik dat op de fiets ook wel was, maar stap stevig door.
Kort voor het laatste onverharde stuk op de berg, wat ik samen met HJ zal lopen, kijk ik achterom. Ik weet dan al dat de strijd wel is gestreden. Niemand meer kort voor me, niemand meer achter me. En dus vat ik achter mijn elite-haas het laatste stuk aan. De benen doen zeer (joh) en de coördinatie is vooral lastig. Waardoor het weer meer pijn doet. Funny how that works. We stappen stevig door en het is een bijzondere ervaring om dit zo te doen. Teaminspanning. Saamhorigheid. Gezamenlijk doel. Ik kan zelfs, op een vlakker stuk, nog even rennen. Maar we halen niemand meer bij. En eigenlijk sneller dan ik verwacht had zijn we bijna boven. Bijna.
Steil? Och.
Gek hoe je dingen vergeet. Nu was het ook erg mistig, maar je zou verwachten dat ik nog zou weten dat het laatste stuk naar de finish per trap is. Totaal vergeten. Maar als je kort voor die trappen eigenlijk niet precies meer weet waar je langs moet vraag je dat natuurlijk aan een stel Fransozen die daar zich staan op te houden. (Franse hangvolwassenen. Ergste soort.)
“Take the shortcut” zeiden ze. Dus gingen wij verticaal omhoog, door los zand.
Met dank aan een kontje van HJ kwam ik toch nog boven. Was bijna weer naar beneden gelopen om die Fransen een schop te verkopen, maar dat terzijde.
Trappetje op. Huisje in. Finish.
40 minuten sneller. 1 plaats opgeschoten. Wereld van verschil.
Niet de beste dag ooit, maar een solide executie. Het beste wat ik in me had op die dag. Er waren er 11 beter.
Op de berg krijg ik aardappelsoep. Een door HJ meegebrachte eiwitshake. Een Noorse wafel met jam. Tissues als ik met Suzanne bel. Van alle gemakken voorzien dus. Pure bonus: Met kabelbaantje naar beneden. Hosanna.
HJ rent naar beneden. Ik slof naar het baantje. Wat een dag. Op de parkeerplaats ontmoet ik mijn ouders en HJ. En nadat we ‘s avonds een gigantische pizza naar binnen hebben gewerkt ben ik zomaar 2 Norseman finisher geworden.
Helaas valt Joska uit. Norseman is wreed. Ook voor Mohammed, de 1 benige man die ik ontmoet in ons hotel in Rjukan welke net niet meer de berg opmocht. Inspirerend.
Het deurtje Norseman is nu dicht. Op zondag, bij de T-shirt uitreiking die ik opeens iemand lopen met een groen shirt. Say whut?
5x finishers krijgen een groen shirt. Neeeeeeeeeeeeee. (10x finishers krijgen een roze shirt overigens. Probeer een 10x NM finisher maar eens te beschuldigen van een gebrek aan mannelijkheid. Man of vrouw. I double dare you).
Tijdens de heerlijke brunch erna babbelen we na met een canadese deelnemer. We zijn het eens, wat een koers, wat een koers.
Bedankt HJ voor being the best effing Supportcrew/Ironsherpa.
Bedankt Runnersworld Groningen/Alwin en Dijkmansport/Martijn voor jullie steun!
Bedankt Suzanne, Weda, B2 voor jullie liefde.
Bedankt Heit en Mem voor jullie leafde.
Bedankt iedereen die ons gevold heeft. Takkkkkkkkk.
Oe-la-la Jacob, eind mei alweer en nog geen teken van leven. Nu ben ik sinds de geboorte van Weda anno domini 2012 al wat minder consistent met mijn schrijfsels, maar dit is wel hééél scharrig.
Een pittige winter. Na Almere speelde het mijn voet weer enige tijd op, waardoor zowel training als een recreatieve deelname aan de Marathon van Amsterdam niet doorgingen. Dit kruiste met een intensieve periode op mijn werk, waardoor training niet bepaald topprioriteit was.
Maar sinds enige tijd is er weer ruimte in de agenda (aka ik ben op zoek naar een nieuwe baan!) en dus kon het vizier weer worden gericht op de grote doelen van dit seizoen; presteren in de Eredivisie, en nog een keer los in Noorwegen bij de Norseman Extreme Triathlon.
De training ging als een speer, totdat meerdere episodes van ziekte zich aandienden, gevolgd door een ontsteking aan mijn kaak. Tussendoor zag ik nog kans om in ieder geval weer een wedstrijdje of 2 te doen.
De eerste was de jaarlijkse Duathlon van GVAV. Nog niet helemaal fit peddel ik op mijn nieuwe strijdros (morgen meer) naar het stadspark. De duathlon is elk jaar een gezellig laagdrempelig samenzijn.
Laten we het kort houden. Een drama. Eerste loop gaat het licht na een kilometer uit en dat is vervelend als je er 5 moet.Ik push door maar doe iets meer dan een minuut langer over de 5km dan gewild. Op de fiets even bijkomen en dan aanpoten. Als 2e van de fiets, maar dan denderen er weer wat goede loopbenen langs.
Afzien in mijn Runnersworld pakkie...Je ziet hem al....
De kop is eraf.
Die vrijdag gaan we naar omgeving Holten voor een perfect trainingsweekend. Ik word met de dag beter en na een training op de (e)motieweg die het lijf wakker schudt presteer ik goed in Deventer op de afsluitende minitriathlon.
Kort gesteld:
Zwemmen lekker, zo voorbij die 200 meter. Dan verwarring op de fiets. Is namelijk een tijdritstart dus iedereen fietst door elkaar. Regent pijpestelen, en ik ben een schijterd in de bochten. Toch redelijk gefiets, doortrappen met de hele 2,5km lopen en je bent weer thuis. Heerlijk. 2e plaats!
Er gaats niet boven....
Nu lig ik op de bank met spit die me al een week of 2 niet fullpull laat trainen. Hopelijk op tijd fit voor NK Sprint Amsterdam. En ja, ik heb gezegd dat ik dat nooit meer zou doen. Hopelijk breek ik mijn belofte.
Dat de ene wedstrijd jaloers kan zijn op de andere.
Tenminste, daar lijkt het wel op. Na een Norseman met veel wind, regen en aanverwanten voelde de Holland Triathlon zich waarschijnlijk achtergesteld. Zij dacht; dat kan ik ook. En aldus geschiedde. Een maiden voyage voor de nieuwste loot aan de Challenge Family-boom die velen op de knieën dwong.
De aanloop was rommeling. Fysiek ongemak zorgde ervoor dat ik zelfs even twijfelde of ik überhaupt wel zou kunnen starten. Maar als Il Medico zegt dat het kan, dan kan het gewoon, non? Daardoor had ik wel weinig tot niets geregeld, en ik sprak met Suzanne af dat zij wel zou komen kijken met Weda, maar dat ik het crewen extern zou oplossen.
Dus op het voorlaatste moment vroeg ik nog klepperdeklep Jerzy Kasemier om me gelletjes aan te geven, en een slaapplaats werd geregeld bij IronB&B Naasz/Bakker. Ontspanning alom, meer dan ik ooit had ervaren. Zo ontspannen zelfs dat toen ik met redelijke haast door de polder sjeesde (want vrijdag nog gewoon lekker gewerkt), ik me opeens realiseerde dat ik mijn wetsuit vergeten was.
Dat is niet handig. En aangezien het water de koudste 19 graden ooit was (vrij naar Martijn Boot), was zonder starten ook niet meteen een optie. Gelukkig was daar Ruud de Haan, microfonist extraordinaire en Frysk om utens die terwijl ik aan het registreren was al contact legde met Dennis Looze van Matong en zo kon ik na de pasta party (party party party) een Matong M1 passen. En klaar was Henkie.
De rest van de avond was ontspannen. De spullen waren in de tas, lekker kletsen met Thomas en Nina en redelijk op tijd naar bed. Heel ontspannen, zou me bijna zorgen gaan maken…..
Al vroeg waren we op pad. Al voordat het Parc Fermè openging stonden we paraat, en voor wie me kent, dat is een ongewone aangelegenheid. Het weer was al matig en ik wist wat er ging komen, ondanks de grappen en grollen van Eddy Lamers, weerman extraordinaire. Ik ontmoet Kor Broers, een goede Friese triatleet die de strijd aan wil gaan met mij en Stefan van der Pal en Dirk Wijnalda voor het podium FK LD Triathlon. Helaas loopt het voor beide mannen anders. Kor heeft 4!!!!! lekke banden en moet opgeven. Ook Stefan zit het niet mee en zijn dag wordt, ook door lek en kou een koers met minder resultaat dan gehoopt.
Wat gekeutel hier, wat gekeutel daar en voordat ik het wist stond ik al in de profuik om gepresenteerd te worden. Ook wel een aparte ervaring. 2 x LD dit jaar, 2x als Elite/Pro gestart. Het moet niet gekker worden.
Foto door Hendrik Walda
Het was was goed op temperatuur, en de nieuwe start is voor mij ideaal. Een lange brede lijn, waardoor gedoe tot een minimum wordt beperkt, je kon er staan, zodat ik met gemak mijn Garmin boven water kon starten en het is dicht bij de kant. Na het einde van het Challenge liedje (Duitsers en hun hymnes….) was er een “Knal”. En los waren we. Ik had mijzelf voorgenomen hard weg te gaan, want bij Norseman (en Utrecht, Enschede en en en) was het daardoor misgegaan. Wellicht iets te hard, want als ik kijk naar wat er vervolgens voorbij kwam en op welke plek ik uit het water kwam lag ik bijkans aan de kop. Dat is niet het plekkie voor Jacob.
Die kreeg ik natuurlijk weer terug en helaas moest ik de grote groep met toppers laten gaan. Ik zwom toen in de 3e echte groep (zwevers daargelaten) en daar ben ik gebleven. Kwam aan de kant in een zeer nette 54 minuten. Zonder die schouderblessure van de afgelopen 2 maanden had ik op zeker bij de groep met kanshebbers voor het NK gezeten. Dat is goed nieuws.
Garmin Zwemmen CAA
Traag als dikke stroop gewisseld, windstopper aan, armwarmers aan en gaan. Goed geregeld dat dit overdekt gebeurd in de parkeergarage. Op de fiets heb ik redelijk goede benen maar geen superbenen. De eerste rond gaat solide, maar na de doorkomst bij het Ruud Graman pad komen er wat mannen van achter. Eerst Marco Vernooij (die later met materiaalpech uitvalt) waar ik eerst bij weg was gefietst. Dan de koplopers van de halve, die halfhartig (leuk grapje) voorbijkomen. En tenslotte mijn grote vriend. Rugnummers zijn bekend dus bij deze nummer 13, jij bent een l*l.
Ik heb de behoefte om mijzelf uit te leggen. Dit is het plaatje. We fietsen op een smal fietspad. Ik ben gepasseerd door eerdergenoemd drietal en fiets op legale afstand van nummer 3. Het tempo wordt gedrukt door het bochtige natte karakter van dit fietspad. Opeens passeert nummer 13 mij, nestelt zich pal voor mij en begint bijna meteen achterom te kijken. Lichtelijk geirriteerd. Ik spiegel deze emotie. Ik vraag hem wat hij wil en de enige respons is “Ten meters!”. In Duits accent, vanzelfsprekend, bijdragend aan de ervaring.
Nu zal de lezer denken; “Ja maar hij is je toch gepasseerd, dan moet je toch afstand houden”?
Dat klopt, beste lezer, maar laten we dit wel reëel houden. De enige manier waarop ik dat had kunnen doen was hard in de remmen knijpen. Dat was ik niet van plan, gezien het de gladde omstandigheden. Zeker niet aangezien hij op niet legale afstand van ZIJN voorganger reed (dit voelt als een drogredenering, maar ik was op dat moment niet helder, koers enzo).
Maar belangrijker nog; We reden in een zogenaamde “paceline”. Toen de beste man mij passeerde had hij eenieder moeten passeren. Dit deed hij niet, waardoor hij degene was die de regels overtrad.
Foto door Christie Brouwer
Na het hem toevoegen van wat gedachtes reed ik iedereen voorbij (op het vuur van de woede, vanzelf), en net toen ik weer vooraan was, ging ik door een bocht en kwam ik meteen lek te zitten. Karma denk ik. Zal me leren. Binnen 5 minuten zat ik weer op de fiets en al snel reed ik langs de doorkomst voor de 2e ronde. De sjeu was er wel even af. In die kilometers leek een goede prestatie ver weg. Al 90km lang had ik harde wind en regen op mijn dank gehad. En in die 2e ronde werd het alleen maar erger. Maar toen ik op weg naar Lelystad Dirk Wijnalda voorbijkwam (die lek rijdt en uitvalt) en Diederik Scheltinga, Martijn Boot (die zijn laatste Almere anders had voorgesteld) en Jan Roelf Heerssema voorbijfietste (lek, slechte dag, lek) leek een solide prestatie weer onder handbereik.
Foto door Bauke Wagenmakers
Ondertussen was ik een bidon SiS Go Electrolyte kwijtgeraakt waardoor ik extra aan de sportdrank van de organisatie moest. Met weinig succes. Ik kreeg buikpijn en moest eigenlijk nodig naar de WC. Maar afstappen is ook zo weer wat. Dus besloot ik door te fietsen en kwam ik na 5.05 binnen, na ruim 183km en een lekke band. Achteraf niet verkeerd.
Inclusief HF dip waar ik lek reed...
De wisselzone was deze keer iets sneller, en spekglad. Latere winnaar Bart Colpaert brak daar zijn hielbeen. Bovenmenselijke prestatie om daarmee de snelste marathon van de dag af te leggen!!!
Ik begon voortvarend. Misschien doordat mijn moeder onverwachts vrij had genomen om me te komen aanmoedigen. Misschien omdat pro/supportcrew Jerzy Kasemier en Wilfred Vogd voorbijflitsten. Misschien had ik wel gewoon goede benen. Maar de eerste kilometers gingen als een tierelier. Goede hartslag, beter tempo.
Maar wacht, ik was wat vergeten. Maar wat? Ah ja, mijn buik. Al snel rommelde die weer. Ik moest langzamer gaan lopen “om de boel binnen te houden”. Dus toen ik een dixie zag dook ik erin. En had ik vrij ernstige diarree. Dat is niet goed.
Ik merkte het meteen. Ik voelde me leeggelopen, uitgedroogd, tegen kramp aan. En misselijk. Lastige combinatie. Dus ik besloot zo goed en kwaad als het ging in beweging te blijven. Niet zo hard als de bedoeling was, maar I was moving!
Ik probeerde zoveel mogelijk binnen te houden en te krijgen. Pas na 25 kilometer voelde ik me wat beter, en de daarop volgende 10 kilometer waren soepel. Daarna begint het stoempstuk dat door de kou en regen nog stoemperiger dan normaal zou zijn. Jeroen Schenk coachte me nog dat er nog wat mannen kort voor me zaten die slecht zaten en ik probeerde binnen mijn kunnen te pushen. Nog 1 keer door de modder en plassen. Nog 1 keer over de boulevard. Daar was de Friese vlag, daar waren Suzanne en Weda. Het was klaar en ik had weer een solide race afgeleverd. 13e overall en 7e op het NK (en officieus Fries Kampioen Lange Afstand). Dat was meer dan ik verwacht had. Veel meer.
Pittiggggggg....
Al met al moet ik tevreden zijn. Mijn voorseizoen was overladen met blessures. Er was dit jaar geen topvorm en die komt er ook niet in de 6 weken tussen Norseman en CAA. Maar het was wel erg leuk. En 7e NK is niks mis mee. Voor nu.
Ook nu weer bedankjes:
De supportcrew: Jerzy/Wilfred bedankt voor de aanmoedigen en gelletjes. Perfect is the enemy of good 😉
Ruud de Haan en Dennis Looze; strak in het pak gehesen!
Thomas en Nina: Er moet wat van jullie ontspannenheid, aanpassingsvermogen en doorzettingskracht op me zijn afgewreven. Gracias!
Runnersworld/Alwin Dijk: Top begeleiding naar de wedstrijd toe, en optimaal kunnen monitoren van mijn inspanning door middel van de 910 XT. Top!!!!
CycleTrend: De fiets liep als een tierelier. Het waren de benen die beter moeten. En de banden. Denk ik 😉
Dorhout Advocaten/Hans Koenders: Iemand een spiegel voorhouden is de beste leerschool. Dank…
Suzanne en Weda: Sunshine in my life. Eerste finish waar die jongen bij was. Wauw.
Goh Jacob, ga je nog wat leuks doen komend weekend?
In de afgelopen weken ontstond er weer zo’n idee, en dat idee was dat als het seizoen toch afgelopen zou zijn, ik die net zo goed in stijl kon afsluiten. Dus ik start zaterdag bij de 1e Challenge Almere-Amsterdam (CAA), wat eerder de Holland Triathlon Almere was. Een heerlijke wedstrijd, op mijn lijf geschreven, die nu zichzelf opnieuw heeft uitgevonden. Een nieuwe locatie vanuit Almere-Centrum, onder de banier van wereldwijde organisatie Challenge Family Triathlon, RTL 7 maakt een samenvatting, nieuwe partners en sponsors en een allround goede vibe.
Wat verwacht ik ervan? Niet veel. Het lijf is verre van super. Het verhaal van de blessures is bekend maar voorbij, maar in de 6 weken tussen Norseman en CAA heb ik natuurlijk geen wonderen kunnen verrichten.
Er zijn dus ook geen grootse ambities. Geen pijlen op de top van het NK klassement, geen doelen voor wat betreft een superscherpe tijd. Die vorm is er niet, die training zit er niet in. Realistisch bij een perfecte dag hoop ik nog binnen de top 20 van het NK te eindigen, in een tijd ergens onder de 9.30.
We maken er een mooie dag van, en van binnenuit het geweld bekijken van al die toppers die aan de start staan. Dat is ook een voorrecht. Net zoals het kunnen zeggen; “ik heb wel zin om een hele triathlon te finishen” en daar zonder veel issues ook toe in staat te zijn.
Norseman Extreme Triathlon ligt nu alweer bijna 6 weken achter me, met een leuke “uitdaging” weer in het verschiet.
Maar eerst even terug naar die dag. Superzwaar, episch zelfs. Elk jaar maakt de organistie een prachtige film van dit evenement. En ja hoor, ik flits ook nog even door het beeld. 2 x zelfs, van mijn beste kan. Focus op de kleur rood zou ik zeggen!
Eerst een disclaimer. Ik wist van te voren waar ik aan begon. Ik heb alle filmpjes bekeken, en elk verslag (in welke vorm dan ook) gelezen waar ik mijn handen op kon krijgen. Ik zal proberen dit verslag zo gedetailleerd mogelijk te maken, misschien heeft een toekomstig Norseman deelnemer er wat aan.
De Norseman heeft een grote naam. Mythische proporties, episch verhaal. Ik sta (technisch gezien zit/lig ik, maar jullie begrijpen wat ik bedoel) voor jullie als iemand die is gebroken door deze race en er tegelijk ook weer door is opgebouwd.
Norseman: Punt tot punt race in Noorwegen, met 3100 hoogtemeters op de fiets, en ruim 1500 met het lopen. De organisatie verzorgt (bijna) niets. Je neemt verplicht een supportcrew mee (in mijn geval mijn vader Douwe, en mijn broertje Emile). Het lopen finisht boven op de top van de Gaustatoppen, 1880 meter. De laatste 5km is volledig onverhard en soms met handen en voeten. Je supportcrew (in mijn geval broer Emile) moet vanwege veiligheidsoverwegingen mee omhoog. Bam.
Laat ik allereerst zeggen dat dit veruit het zwaarste is wat ik ooit heb gedaan in wedstrijdverband, dat dit meer doorzettingsvermogen heeft gevergd dan ooit, en dat ik mijzelf meerdere keren hard ben tegengekomen. Je kunt je niet verschuilen in de Norseman. Er is geen “easy way out”.
Ironman (of Irondistance) wordt omgeschreven als een test van karakter. Als ik eerlijk ben, vind ik dat over het algemeen wel meevallen. De afstand ligt me. Stoppen zit niet in mijn aard. Ik bereid me goed voor.
Ik was niet voorbereid.
Niet op dit tenminste. Voor degenen die geen zin hebben in een lang verhaal; hier de TL;DR versie:
4400 meter zwemmen. Schouder geblesseerd. Redelijk gezwommen. Fiets beginnen met 35km klimmen naar 1200m hoogte. Daarna plateau waar de wind loeihard van voren komt. Regen. Mijn fietskleding die door het per ongeluk verkeerd opbergen van mijn wetsuit kletsnat is. Een klimmetje loeiheet. Daarna bakken met regen, hagel, mist en kou in de klimmen daarna. Verkleumd. Misselijk. Geblesseerd aan de knie, pijn bij het klimmen. Na laatste klim “Vals plat”. Wederom loeihard wind tegen, 39/24-28 vooruit. Lange afdaling lekke band. Nieuwe binnenband, lucht erin, meteen weer lek. Geen binnenbanden meer. Supportcrew al in T2, 12km verderop. Opgebeld. Al onderweg. Binnenbandje gekregen van passerende supportcrew van een ander. 20 minuten langs de kant gestaan. Lopen flink warm. Vlak mijn r##t. Vanaf 25km 10% omhoog. Bizar. Laatste 5 “onverhard”, oftwel klauteren over rotspartijen, soms met handen en voeten. Aan de finish na 12.45, 12e plaats. Daarna de 5km weer terugwandelen naar beneden. #BAM!
We vertrokken woensdag richting het Noorden .De aanvang was uitdagend, vooral omdat er ‘s ochtends nog een stuk van mijn triathlonstuur afbreekt. Gelukkig is creatief ingrijpen bij sponsor CycleTrend de oplossing, waardoor ik toch kan starten.
De reis was goed, helaas de bus begrensd op 120. We sliepen in Ovre Eidfjord, een klein gehucht een paar kilometer buiten het iets grotere gehucht Eidfjord, daar waar de start is.
Omdat het al rond etenstijd was besloten we een hapje te doen in Eidfjord bij Viks. De omgeving is ronduit indrukwekkend. Het fjordwater is glashelder en de rotswanden imposant.
Op het terras kregen we de speciale Norseman kaart voor de neus. Elandburger, daar stond onze naam op. Een chutney erbij, aardappeltjes met rozemarijn, niet slecht.
Eland. Burger.
Pas op; Noorwegen is duur; voor 3 burgers en een biertje (voor vaders) rekenden we rustig €75 af. Hadebra!
Op de camping Saebo werden we verwelkomd door de nederlandse beheerder. Easy peasy, een trekkershut met minimaal comfort. Maar dit is Norseman.De nacht was ok, helaas waren de lokale houtzagers erg actief. Afzien, die Norseman.
Camping Uitzicht. Wel ok.
Vrijdag; eerst de social swim. 0900 lekker poedelen en zoetigheid naar binnen proppen van wedstrijdsponsor United Bakeries. SC Emile zwemt ook even mee. Een opvallend gezicht; een powerlifter van 110kg die tussen de ecto neopreen omhulde triatleten in de zwembroek te water gaat. 1-0 voor wat betreft de psychologische oorlogsvoering.
Daarna spulletjes ophalen en het wordt nu echt. Ik fiets nog van de camping tot aan de Mabo tunnel, want door de tunnels lijkt me niet veilig. Ik fiets 25 minuten omhoog in de hitte, ben in 5 minuten weer beneden. Dit beloofd wat.
Na een flinke lunch en een tukje is het tijd voor de wedstrijdbriefing. Deze wordt gehouden in een grote zaal zonder stoelen. En bij de start is meteen duidelijk dat dit een wedstrijd is anders dan elke andere. We luisteren een minuut of 10 naar Noorse zang. Mooi, kippevel soms.
We worden gewaarschuwd voor gevaarlijke wegdelen, het weer en op het verkeer.
De nacht is kort, maar goed. Een kort ritje brengt me aan de kade, de fiets wordt geïnstalleerd. De ferry staat klaar. Geen ontsnappen meer. Mijn schouder voelt maar matig en ik hoop dat ik het zwemmen doorkom. Het wachten op de ferry duurt lang. Veel mensen zien er gespannen uit, ijsberen heen en weer. De Nederlandse delegatie klit bij elkaar. Dirk Wijnalda, Peter Vocking en ook Merijn Schuurman zijn present als atleten. Topcoaches Marc van der Kort, Gonny Rosendaal (zelf al eens 2e hier!) , Tjardo Visser en Yneke Vocking staan te trappelen om ons die bergen over te motiveren.
Dan gaat de klep omlaag. Zo hoog is het niet. Ik spring er iets eerder af dan ik van plan ben, maar gelukkg valt de temperatuur van het water mee. Het veld is klein, dus ik hoop op zo weinig mogelijk gedoe. Het is immers de 1e divisie niet!
Zwemmen: 1.03.16: 8e zwemtijd.
De hoorn gaat af en ik begin zo beheerst mogelijk. Het is nog schemerig, maar het zicht is goed. Ik heb paracetamol ingenomen, vooral voor de placebo functie. Heerlijk, placebo.
Ik kom rustig in een ritme en zie dat ik redelijk vooraan lig. Het water is niet zo mooi rustig als in de filmpjes, en we hebben wind tegen. Wat er voor me ligt haal ik in en hoe verder we komen hoe beter ik me voel. Ik kan niet voluit zwemmen, maar hier ben ik al heel blij mee. Uiteindelijk als 9e uit het water na ruim 1 uur en 3 minuten. Achteraf hoor ik van meerder atleten dat hun gps 4400 meter aangaf.
Een gecontroleerde wissel, lichtjes aan, hesje aan.
Fietsen: 6.59.32 23e fietstijd.
Dat mooie middelste gedeelte
Vlakke aanzet, maar al gauw gaat het omhoog. Het blijft omhoog gaan en er komt eigenlijk nauwelijks verlichting in de 35 kilometer die komen. Al snel komt Dirk voorbij mij en Markus Stierli de latere winnaar. Ik rijd mijn ritme op 39*28 en soms 24. Ik zie Merijn nog even maar verder is het een vrij compact geheel. Geen atleten die er doorheen zakken of die voorbij vliegen. De omgeving is echt zo indrukwekkend dat het af-en-toe lastig is het kopje erbij te houden. Het is makkelijk om je te warm aan te kleden, en dat is dus ook het geval.
Dan komen we op Dyranut. Dit is de aanvang van het plateau. En wat je kan verwachten gebeurd. Een kleine hiccup in de communicatie tussen suppertcrew en mij. Ik krijg mijn voeding en bidons, maar de kleding is onvindbaar. In de hectiek van T1 is het wetsuit in mijn fietstas terecht gekomen en is alles drijfnat. Oei. In de kilometers die volgen stop ik nog 2 keer, voordat ik een reserve jasje heb.
Leuk feitje: Deze foto stond al in Der Welt en El Pais. Worldwide baby!!
Het is fris bovenop. Mijn schouders verkrampen en de wind loeit hard, voornamelijk tegen. Het is dan duidelijk dat het een lange dag gaat worden. Ik graaf mezelf in op mijn ligstuur en probeer tempo te maken. De wind is niet aflaten, het is koud. De omgeving is buitenaards en van alles verlaten. Ik vraag me dan voor de eerste keer af, waarom doe ik dit eigenlijk? Misschien toch maar de laatste keer?
Eenmaal in Geilo (spreek G uit als een zwangere J!), is het weer bijvoeder tijd. Marco Douma, binnenkort deelnemend aan de epische Axtri, staat daar, met Friese vlag, te supporteren. Een mooie afleiding voordat het klimwerk weer begint.
4 klimmetjes, tussen de 3 en 10 kilometer lang, met percentages oplopend tot 10%. Sweet. Ik heb dan nog lange mouwen aan en dat breekt me meteen op. Het is warm heuvel op en na kort contact met de SC geef ik mijn jasje af. De afdaling is in orde, maar in klim 2 wordt het weer slechter en mijn knie ook. Ik kies voor nog wat pijnverlichting en een fietsshirt, wat na de plensbuien en hagel wordt aangevuld met het toch al natte windstoppertje.
Supporten als een baas. Met sigaar. Nat en koud. Gouden duo.
En als het geheel wordt aangevuld met mist en het serieus koud blijft gaan ook de arm- en kniestukken aan. Beste keuze ooit!! Op dat moment is het weer intens slecht, ben ik doorweekt. Ik kom niet vooruit en ik zie letterlijk geen hand voor ogen. Tijdens de afdaling zie ik ook niets, niet met of zonder bril, zo hard komt de regen/hagel naar beneden. “Ik stop met triathlon momentje 2”.
Overzichtelijk
Alleen de laatste klim nog. De klim naar Immingfjell, eentje met een naam. Het regent nog iets, maar het warmt ook op, ik houd alles aan, want de afdaling is weer fris. Bovenop Immingfjell schijn je bij de dam je laatste momentje met je SC te hebben. Schijn, omdat je er geen hand voor ogen zag. Laatste momentje omdat je ze dan vooruit stuurt naar T2 om alles op te zetten.
Het is hier ergens....
Na Immingfjell heb je namelijk ongeveer 10km “Vals plat” en daarna 30km afdaling. Dat gaat snel, en aangezien de race van punt naar punt is, en jij en je SC T2 nog nooit hebben gezien, wil je dat ze alle tijd hebben om alles voor te bereiden.
Maar dan komt het moeilijkste moment. Je bent zo gefocust op het einde van het klimmen, het einde van de pijn dat de klap hard aankomt. Het vals plat is erg vals. Met kleine klimmetjes en moordende wind tegen. Mist nog steeds. Ik kom nauwelijks vooruit. Ik heb het gevoel dat ik achteruit ga. Moment 3. Zekerheidje. Dit is het. Voortaan alleen nog maar bier drinken.Kom op zeg.
Maar ter plekke stoppen is ook weer wat dus ik trap maar door. De afdaling is snel, met een paar gevaarlijke haarspeldbochten, zeker als je geen hand voor ogen ziet. Ook de weg is slecht te noemen. Billen niet van het zadel lichten, voor je het weet ben je het achterwiel kwijt. Is ook zonde.
Dan 12km voor T2. Klapband. Ik stuur beheerst naar de kant van de weg en onderdruk Wiggins achtige opwellingen. Ik twijfel er ook aan of ik zo’n mooie worp in me heb. Een nieuw bandje erin, cartridge erop. Weer bam. De peop zit nu stevig tegen de ventilator. Ik bel mijn supportcrew (gelukkig telefoon bij) en de verbinding is enorm slecht. Perfect. Gelukkig hadden ze aan een half woord genoeg. Ze zijn onderweg.
Daarnaast kickt de Norseman saamhorigheid in werking. Crewauto en 2 auto’s van andere atleten stoppen. De laatste heeft een reservebandje bij. Ik ben voorzichtig en kan weer onderweg. Eindresultaat: 20 minuten langs de kant. Ik passeer al snel mijn SC, die mij gelukkig zien en de skills hebben om toch nog ruim voor mij weer op T2 te zijn. Respect!
Op dat moment is de angel er een beetje uit. In mijn hoofd zijn hordes mensen me gepasseerd (is niet zo) en is een top 10 notering ver uit zicht (is ook niet zo). Op dit moment is het geen koers meer. Het is finishen.
Wissel: Je fiets zo het PF binnen. Doen ze niet moeilijk over. Waarom ook.
Lopen:4.38.32 10e looptijd.
Zo klote als ik me voelde, zo licht voelen de beentjes. Dat is mooi. Ik spreek met mezelf af alleen maar op souplesse te lopen. De weg is allesbehalve vlak. Rolling is een beter woord. Het is warm, en zeker naar het eind toe.
Rompompom
Ik zie mijn SC regelmatig en krijg voldoende binnen. Maar ik zie, na het inhalen van een atleet in de eerste 5km, niemand. Heel soms, heel ver weg. Om de 2km staat er een afstandsduiding en het aftellen kan beginnen.In de vallei is het serieus warm. Hoog in de 20 ergens.
Feeling hot hot hot
Na ruim 20km zie je de berg voor het eerst. In nevelen gehuld, dat wel. Scary sh#t.
Tegen beter weten in. Foto van Zombie Hill. Steiler dan het eruit ziet.
Dan ben je op checkpoint 1. 25km. Zombie Hill kan beginnen. Ik ren zolang mogelijk door. Maar ik heb de moed niet meer. Ik ga over in een flinke pas. Nog steeds sneller dan de 2 atleten voor me. Maar die komen tergend langzaam dichterbij. Bij het checkpoint bieden ze water aan, bananen en een bekertje met zoute drop en worst. Bijzondere combi. Ik ga voor de drop en vraag de SC hiervan nog wat mee te nemen. Regelmatig eet ik er nog van. Lekker, anders dan alle zoetigheid.
De kilometers gaan tergend langzaam voorbij. 28, 30,32. Dan is er checkpoint 2. Nog steeds geen idee waar ik lig, maar het zwarte shirt is in de pocket. De weg is steiler dan welk filmpje ook kan uitdrukken. Met wandelen reikt mijn hartslag nog steeds naar Z2/3. Bijzonder. Hier vertellen ze ook dat de lift stuk is. Dus iedereen (ook atleten) lopen weer naar beneden. Dat kon er ook nog wel bij.
Dan vlakt het af richting laatste checkpoint op 37.5km. Ik probeer hard te lopen, maar dat langer en vaker gemoeten. Ik haal nog een atleet in. Dan is daar het laatste gedeelte. Onverhard.
Running up that hillEn hij is terug. Dat omhooglopende streepje op het eind.
Emile staat klaar met mijn rugzak. Geleverd door Runnersworld is het fuctionele Adidas runningrugzakje mijn reddingsboei in geval van nood. Warme kleren, eten, drinken, headlight. Hij is er klaar voor. We gaan. Opeens zijn er een hoop atleten in de buurt! Een Noorse atleet welke de hele tijd bij me in de buurt was, gaat ervandoor. Bizar om het te zien, zo soepel. Pakt uiteindelijk 10 minuten!!!!
Voor mij is de wedstrijd wel over. Nu gewoon omhoog. Ik laat Emile het ritme maken, het is lastig een weg te vinden zonder pad. Door de mist weten we ook niet echt waar we heen gaan. We komen de eerste vrouw tegen. Ik feliciteer haar, maar ze kan niet praten. Even later komt de latere winnares voorbij die haar (en mij) laat staan als toeschouwers. Zo soepel vliegt ze omhoog. Ze komt zichzelf blijkbaar later wel weer tegen, want finisht maar kort voor me. Het pad is soms onzichtbaar en onbegaanbaar, handen en voeten tegelijk. Ik had misschien toch beter iets steviger schoenen aangetrokken. Maar dan is de finish er opeens. Ik ben er….
Eindtijd: 12.45.05. 12e plaats, 13e overall.
De finishplaats is klein, en na een tijdje napraten met Merijn en een paar andere atleten word er op mijn schouder getikt. Organisatie. Of ik misschien mijn wafel kon opeten en *nudge nudge*. Ik vraag of hij me eruit schopt. “Eigenlijk wel”, antwoord hij met een lach op het gezicht. Er komen een hoop atleten aan.
Dirk wordt superknap 2e, Merijn zit kort achter mij. Peter heeft het zwaar op het laatst, maar is ruimschoots een zwart shirt.
We gaan op weg naar beneden. Ironsherpa Emile fungeert eerst als leunpost, en dat helpt de bovenbenen. Langzaamaan warmen die weer op. Het is best koud de eerste kilometers, maar hoe meer we dalen hoe beter het wordt. Ruim 2 uur doen we erover. Wow. De pringles van een nietsvermoedende toerist onderweg helpen me er doorheen.
Het Berg team. Weer beneden.
De locale pizza smaakt goed. Het is bed is heerlijk. Het t-shirt is nog beter.
V-team!
En omdat hij het verdient. De berg in z’n eentje.
Epiloog:
De ochtend erna was ik ervan overtuigd dat ik nooit terug zou komen. Kapot, te zwaar, etcetera. ‘s Middags wist ik al beter. Deze keer was de berg me de baas, dat moet anders. Ik kom terug.Dit is met niets te vergelijken, dit is hele verslavende drugs.
Bedankt Support Crew V-team, Douwe en Emile Veenstra. It foel net mei, mar we hebben ut dien!!
Bedankt Suzanne en Weda voor jullie steun. Volgende keer zijn jullie erbij! Ik heb jullie gemist.
Bedankt Dorhout Advocaten en Hans Koenders in het bijzonder voor de steun. Had het niet zonder gekund!
Bedankt Runnersworld Groningen en Cycletrend Groningen voor de steun, in het bijzonder de specifieke materiaalsteun voor de Norseman. Goed materiaal is de helft!
Bedankt Henk Jager sportpodologie. Zonder zooltjes was er geen Norseman voor mij geweest.
Bedankt Andre Bus voor het lenen van je wielset, ze reden smoooottthhh…. Gerard TvS voor het lenen van de neopreen warmhoudertjes. Ik was warm! Bedankt Jerzy voor de toe-warmers. Uiteindelijk niet nodig, but it’s the thought that counts 🙂
Bedankt iedereen die me gevolgd en aangemoedigd heeft.
Details:
Materiaal:
Zwemmen:
Aquaman Goldcell wetsuit
AquaSphere Kayman zwembril; transparante glazen vanwege zwemmen in donker/schemering.
Neopreen zwemcap/sokken: ondanks 18 graden; lekker, niet te warm.
Fietsen:
Cervelo P3; ultegra 54/39 voor, 11-28 achter. Een versnelling tussen de 24 en de 28 was mooi geweest. Frankensteinversnellingen mogelijk gemaakt door de handigheid van de mechaniekers van CycleTrend.
Dura-ace C50 wielen. Goede bombproof wielen, maar zou zelf nog meer aero gaan de volgende keer. Discs en diepere wielen waren overal, zeker voorin het veld.
Windstopper mouwloos op verschillende momenten. Fietsshirt kort en lang. Armstukken en kniestukken op aanvraag. Alles van de huislijn van CycleTrend.
Toecovers de hele race.
Lopen:
Skinfit Plasma trisuit.
Asics Skyspeed. Wellicht iets zwaardere schoenen voor het bergachtige gedeelte, bijvoorbeeld offroad hardloopschoenen.
Adidas Adizero Running rugzak voor het echte werk. Licht en comfortabel, verkrijgbaar bij Runnersworld Groningen.
Falke shorty runningsocks.
Headsweats Ironman Hawaii finishers cap. Voor de goede mojo.
Voeding:
Startdoel:
Fiets:1 bidon 750ml per uur, 40 gram Go Electrolyte per bidon. Elke 40minuten 1x Go Gel. Halverwege 1x Flapjack.
Lopen: Elke 20 minuten 1x Smart gel. Bidon met Go electrolyte op aanvraag.
Uitvoering: Door de omstandigheden qua weer en terrein niet altijd aan schema kunnen houden. Veel minder gedronken, uiteindelijk ~5 bidons in 7 uur. Kreeg Flapjack niet naar binnen. Iets meer gels gegeten.
Lopen ging goed tot aan de berg. Onderaan berg is de eerste verzorgingspost, daar water gedronken, daarnaast een zout snoepje aangenomen (ook zoute worst beschikbaar). Was zo goed dat ik SC gevraagd heb dit mee te nemen. 4 of 5 opgegeten omhoog. Op de berg eigenlijk niets meer gegeten. Gewoon gaan.
Een extra bulletin om mijn nieuwste sponsor te introduceren: Henk Jager Podologie.
Zoals regelmatige lezer wel weten was het een moeilijk voorjaar. Na een stressfractuur aan mijn voet werd ik tijdens mijn herstel teruggeworpen door nieuwe voetklachten. Na een MRI bleek dat het kraakbeen in 1 van mijn tenen ervandoor was gegaan. Dit is mede veroorzaakt doordat mijn voorvoet iets is ingezakt, in combinatie met al het gedraaf wat ik doe.
Op advies van sportarts Stijn en fysio Dannie ging ik langs bij Henk Jager, podoloog aan het boterdiep (en op vele andere plekken). Bij binnenkomst was er meteen een klik en was ik onder de indruk van hoe Henk de zaken aanpakt. Meedenken met de atleet en na een eerste afspraak waar afdrukken werden gemaakt van mijn voeten, liep ik al snel na aanvang van de 2e afspraak de deur uit met 3 paar zolen. 2 voor het hardlopen en 1 paar voor het fietsen. Uitproberen en terugkomen was het devies.
De terugkomafspraak was grondig. Loopstijl bekijken en aanpassingen doen in de zolen. Zodat ik nog beter mijn trainingen kon doen.
Ik geef toe dat ik niet ‘s werelds grootste fan was van het concept van zolen, maar mijn ervaringen zijn zeer positief. Zonder deze zolen zou ik niet de afstanden kunnen lopen zoals ik dat wil, in het tempo dat ik wil.Dan was ik zeker niet gestart, volgende week, bij de Norseman Extreme Triathlon.Echte lifesavers dus.
Zondag 14 juli was mijn laatste koers voor de Norseman. Een sprint waarvan ik dacht dat het een OD was, voor het Eerste Divisie team van GVAV Triathlon.
Samen met HJ dachten we ons cluppie een handje te helpen bij een matige stand in het klassement. Daarnaast zou het mijn laatste “big” weekend zijn voor de Norseman. Vrijdagmiddag vertrokken we al naar Voorthuizen vlakbij Ermelo. Een mooi klein huisje wat de uitvalsbasis zou zijn.
Zaterdag vertrok ik al vroeg voor de Vuursche Vallei Toertocht. Een mooie tocht van 150km met daarbij de 15 kilometer aan- en afrij erbij en we hebben een training! Vanaf het begin al koers want ik kom in een peloton met verschillende clubs terecht maar de benen zijn erg goed. Het weer is lekker en ik doe meer mijn best dan vooraf de bedoeling was, but when in Rome….
Na een relaxte middag, avond en ochtend vertrekken we naar Utrecht voor de triathlon. Net iets te laat kom ik aan, en een relaxte voorbereiding is het niet. Gelukkig is er hulp van de teamboss Der Niko, zodat chipjes en startnummers terecht komen, en met dank aan HJ vind ik mijn weg in de 2 aanelkaargelegen (…..) parc fermées.Een flinke Groningse afvaardiging, met d’n Oeff, Sam Kamminga, HJ Stuut en “Der Praeses”, want ook ons andere cluppie GSTV Tritanium is present met een sterk team en vooral erg vette truckerscaps. Stylish heren.
Ik vind mijn weg richting de start waar ook de jury het rustig aan doet, en er niet al teveel belang in ziet om de atleten te laten inzwemmen. Eerst briefing, maar daar wachten we mee tot 2 minuten voor de starttijd. Daarna is het lang wachten, aangezien er geen fysieke startlijn is, en een groot aantal atleten die vooraan wil liggen niet lijkt op te merken dat er tegen hun gepraat wordt. This is going to take a while.
Daar ergens tussen
Het verbaast me dan al hoeveel mensen pal vooraan gaan liggen. Self seeding staat niet in ieder woordenboek. Ik vrees het ergste en ik krijg gelijk, het wordt één grote worstelpartij. Oh well…. Na 3oo meter in de wasmachine krijg ik een aantal klappen op mijn kop.
Mijn stelregel is helder. 1x; kan gebeuren. 2x; is irritant. 3x; dan doe je het met opzet en ben je zelf verantwoordelijk voor de gevolgen. Ik probeer de atleet in kwestie op subtiele wijze ervan te overtuigen dat dit niet het de juiste manier is en dat het beter is dat hij een halve meter opschuift.
Dit resulteert in het uitwisselen van ongetwijfeld goedbedoelde duwtjes, grepen en andersoortige opschalingen in de geweldsspiraal. Tot beide atleten elkaar toch daarover willen spreken (ik herinner u eraan dat dit tijdens de wedstrijd is), en zich in het water oprichten. Dan realiseren beide atleten zich dat ze niet alleen teamgenoten, maar ook dikke matties zijn en rap de weg voortzetten. Dit is er weer 1 voor in de Dolsma/Veenstra avonturenboek.
Uiteindelijk voel ik me eigenlijk constant matjes tijdens het zwemmen en kom als 15e het water uit, kort achter HJ. Ik heb geen idee waar ik lig in de wedstrijd.
Op de fiets zie ik wat atleten voor me en ik zet de achtervolging in. Ik ben geen ster in dit korte werk en heb moeite mijn ademhaling onder controle te krijgen. Kom wat op gang en begin wat mensen in te halen.
Al gauw valt op dat er volop gestayerd wordt. Ik haal mensen in maar die raak ik niet kwijt. Plukjes komen bijelkaar en komen kop over kop over mij heen. Ik wijs ze beschaafd (sic) op dat hun acties niet overeenkomen met de heersende mores van de sport, maar daar trekt niemand zich wat van aan. Ik weiger en fiets op legale afstand achter het peloton aan. Helaas laat ik me hierdoor afleiden (stond op het punt de brui eraan te geven). Alleen Dirk Wijnalda heeft de benen om het spul los te rijden. Noot: geen Jurymotor in zicht.
Balend op de fiets
Grootste fout; ondanks de aanwezigheid van ITU heldin Danne Boterenbrood als supporter ben ik niet zo slim dat ik me vooraan de groep meldt als we T2 naderen. Pure onoplettendheid wat me wellicht een plek kost. Ik wissel wederom matig (beide wissels 10s verliezen op bijvoorbeeld HJ), en zet er toch maar de sokken in. Vooral de aanmoedigingen van toppers Stefanie en Danne klinken boven alles uit. Nice! Ik loop lekker en weet nog aardig wat mensen op te rollen en zie bij het keerpunt dat ik redelijk vooraan de wedstrijd lig. Who knew!
Uiteindelijk word ik nog ingehaald door de snelste loper van de dag en finish ik 6e. Niet onaardig. ik weet dat ik beter kan, mits uitgerust, scherper en non-stayer.
Na de finish is het gezellig met een hoop bekende gezichten. Zonnetje in het gezicht, good life. Dolsma wordt 3e, chapeau!!!!! Mooi punten gescoord.
Maar wacht.
Het trainingsweekend is nog niet voorbij. Op naar huis. Op de fiets. Wielen wisselen, fietskleding aan, bidonnetjes vullen en go go go.
Volgens Gmaps is het 180km, maar dat is de wandelroute. De realistische route, inclusief fout rijden in het Gooi en brutal headwind in de polder, 15km mrijden omdat het pontje niet vaart in Genemuiden zondagavond en invallende duisternis is ongeveer 210 km. Waar ik bijna 8 uur over doe.
En dan zit ik om 23.20 ‘s avonds aan de pannenkoeken die lief Suzanne maakt. De lekkerste die er zijn.
Nog een maand en dan is het zover; Norseman Extreme Triathlon. De zwaarste triathlon ter wereld met ruim 5000 hoogtemeters in het parcours. Het merendeel bij het zwemmen, dat spreekt vanzelf.
Gisteren was de bekendmaking van de startnummers. De dames gaan deze keer voor, zij beginnen bij 1. De (Elite) mannen beginnen bij 102, en daar vinden we Dirk Wijnalda terug. Nederlands kampioen, meervoudig Almere winnaar en dus topfavoriet. Ik vind mij terug op 107. Mooi nummer lijkt me. Numerologisch geïnspireerd dat ik ben, vanzelf.
107: Het 28e priemgetal. Het atoomnummer van Bohrium. Politienummer in Hongarije. Model Peugeot. En mijn startnummer dus.
En ondertussen;
De voorbereidingen verlopen fysiek verre van vlekkeloos. Veel vlekken juist, als Fries Stamboekvee.
Na de stressfractuur in het najaar-voorjaar, de knie-bovenbeenblessure van het voorjaar en zomer, de kaakproblemen die overal tussendoor kwamen en ook zomaar ziek, zoals vorige week. Zomergriep. En als de kleine man dan vervolgens ook nog eens slaapproblemen heeft (en jij dus ook) dan wordt je niet zo snel meer fit “als vroeger”.
Dus op het tandvlees door. De laatste voorbereidingen zijn in volle gang. De slaapplaatsen geregeld, het plan gemaakt. Een nieuw pak, en op zoek naar de laatste dingetjes die nodig zijn. Soms wat groter, soms wat kleiner.
Kortom; ik vraag om hulp. Wie heeft;
* Neopreen (zwem) sokken. Mag je dragen daar omdat het water aan de frisse kant is.
* Een voorwiel of wielset, minimaal 50mm en clincher die ik mag gebruiken in Noorwegen. Bijvoorkeur een wielset die wat lichter is dan mijn H3’s.
* Rugzak geschikt voor hardlopen/hiken
* Reflecterend vestje voor op de fiets
Laat me weten als je iets voor me hebt, ik bied Flapjacks aan ter compensatie 🙂
