Zondag 22 juni, de langste dag die ik met al triathlonnend heb doorgebracht.
3 weken voor deze wedstrijd was er het NK Middenafstand. Voor diegenen die niet thuis zijn in het triathlon wereldje kan het verwarrend zijn, maar het komt erop neer dat er voor elke afstand een NK is. Daarnaast strijd je ook nog eens in verschillende leeftijdscategorieën. Genoeg ingewikkeld gemaakt. Het verslag van die wedstrijd staat eerder op deze website. Waarom haal ik dat er weer bij? Omdat het daar goed ging. Met een 18e plaats op het NK ging ik naar huis. Dus dan begin je toch bij jezelf te denken; wat kan ik op het NK Lange Afstand?
Dit keer werd het NK gehouden tijdens de wedstrijd in Stein. Deze wedstrijd wordt ook wel de “Dutch Mountain Challenge” genoemd. Het waarom laat zich raden. Een hoop hoogtemeters bij het lopen en het fietsen. Zeker voor Hollandse begrippen.
Het herstel van Nieuwkoop liep enigzins gemengd. Ik had niet goed voor mezelf gezorgd in de dagen na de wedstrijd en het liep allemaal wat trager dan ik had gehoopt. Pas na 2 weken (een week voor Stein) had ik weer het idee dat ik maximaal kon trainen. Dat gecombineerd met het feit dat ik klimtechnisch challenged ben maakte mij een twijfelende Jacob.
De dagen voor de wedstrijd liepen erg goed. Een kleine kink in de kabel was de spanning die ik weer op mijn buikspieren voelde. Deze “blessure” lijkt vooral te komen na een aantal dagen dat ik veel last van mijn hooikoorts heb gehad. Het vele niezen zorgt er schijnbaar voor dat mijn buikspieren op slot springen.
We hadden een hotelkamer geregeld bij het vliegveld Maastricht (5 min naar Stein, ide-aal!) en op zaterdag kwamen we aan.
Eerst maar eens het fietsrondje voorverkent samen met teamgenoot Jochem. De hellingen waren indrukwekkend, Jochem reed me zelfs al uit het wiel. De afdalingen waren nog indrukwekkender. Oppassen geblazen! Eenmaal terug zijn we naar het NK Olympische Afstand gaan kijken. Inderdaad, 2 NK’s in 1 weekend!
Het weer was mooi, Edo deed het goed, HJ,Joric vielen uit en DJ ging ok, maar kan nog veel beter! Danne is weer helemaal terug met een mooie 3e plaats!
Hierna snel terug om voetbal te kijken. Daar gaan we het niet over hebben.
In de pauze even loslopen. Daar voelde ik mijn buikspieren weer erg goed. Slecht nieuws.
Wedstrijddag:
06.30 De wekker ging….. Damn wat vroeg. Heerlijk zo’n start om 08.30 :/
Aangekomen in Stein de spulletjes op de plek leggen en vragend naar boven kijken. Er was nogal wat bijzonder weer voorspelt. Gelukkig zou alles langs Stein gaan die dag. Maar dat maakte het wel tot een enorm WARME dag.
08.10 Aankomst Wisselzone Zwemmen-Fietsen. Fietsje gestald, vrouwtje een kusje gegeven. Alles ingesmeerd. Van mijn fouten geleerd en deze keer Purol meegenomen om op mijn nek te smeren. En inderdaad, deze keer geen grote schaafplekken. Misschien zit iedereen me de komende weken niet aan te staren alsof ik raar ben.
08.24 Lang gewacht met het bovenstuk van mijn wetsuit aantrekken. Het is zoooo warm. We mochten toch nog het water niet in.
Het noodlot slaat toe. Vorig jaar was mijn wetsuit kapot gegaan. De naad die de mouw vasthoudt aan het lichaam was losgegaan. Dit was gerepareerd. Toen ik het aantrok. Poef; weer kapot. Ik stond in de rij naar het water. We kwamen langs een geluidswagen. De man gechartered voor tape en met de hulp van Marcel t.W. de boel dichtgeplakt. Alles beter dan niks.
08.28 Te water. Mooi op tijd. Anders kun je maar inzwemmen.
08.30 Pang! We gaan los.
Zwemmen:3km: 46.52 44e zwemtijd.
Zoveel mogelijk de negatieve gedachten uitbannend begin ik aan het zwemmen. Ik voel dat na 500m de tape al loslaat. Bij elke slag komt er water binnen.
Maar toch voel ik me sterk. Het is erg zwaar, maar ik kan vrij makkelijk in de groep blijven. Als ik na 22.50 de 1e keer uit het water kom (kleine landgang) ben ik eigenlijk wel tevreden. Op het einde van de 2e ronde wat kramp maar eigenlijk voelt het goed.
Wissel 1: 2:23 27e wisseltijd
Ik kom uit het water en dribbel de lange weg naar mijn fiets. Ik ben erg slecht in op blote voeten lopen. Ik word onderweg nog ingehaald door Mariska Kramer, de Friese Turbo. Ook zie ik wat andere bekende koppen.
Snel gewisseld en hop op de fiets.
Fietsen: 114km: 3.12.55 12e fietstijd
Zó, op de fiets. Eerlijk gezegd herinner ik me vrij weinig van de 1e rondes. Ik zat in een groep en die bleef bij elkaar. Ik had maar 1 ding voor ogen; heel over die steile hellingen komen. Al gauw onstond er een situatie die zich steeds bleef herhalen. Helling op reden een aantal mensen van mij weg. Ik probeerde mezelf zoveel mogelijk onder controle te houden. Eenmaal boven (of net voor de top) zette ik aan en ik fietste lachend weer naar de mensen toe die zich in het rood omhoog hadden geroeid….. Vaak fietste ik ook weer bij hun weg. Opvallender was dat ik bij elke afdaling flink wat tijd kon pakken. Vallen als een baksteen is blijkbaar wel aan mij besteed. Al in de 1e ronde kreeg ik Jochem in beeld. Daar had ik niet op gerekend. Ik wissel een kleine klinkslag met hem uit (“Toch iets eerder dan verwacht!”) en ga verder. De eerste ronde was op mijn gemakje. De 2e ronde wil ik iets sneller. Na een tijdje komt Jochem me weer voorbij. Een teken voor mij om op mijn hartslagmeter te kijken. Ik ga toch iets te langzaam. Het rijden in een groep (zonder te stayeren, mind you) maakt dat je toch ander gaat rijden. Soms te hard, soms juist niet. We zijn ongeveer met zijn 10-en. Af en toe rijdt er iemand weg, maar die haal ik na verloop van tijd (afdaling 🙂 ) wel weer bij. Ook in de groep; de heren van het UPC Triathlon Team Merijn en Jeroen. Vooral Jeroen ken ik, oud-collega bij de Mariniers en heb hem 1 keer mogen begeleiden toen hij de hele van Almere deed in 2005.
Afgezien van de 1e klim merk ik dat ik steeds sterker word. Per ronde haal ik mensen bij en rijd ik bij mensen weg. Als ik/we in de 3e ronde de winnaar van vorig jaar, Remy Vasseur, bij halen begint het te dagen dat het misschien best wel goed gaat.
Het eten en drinken gaat moeizaam. Ik heb een alarmsysteem op mijn fietscpmuter maar die laat het even afweten. Ik doe het op gevoel. Neem mn bidons aan van de beste supportcrew die je je kan voostellen. Misschien zelfs wat teveel ingenomen.
De laatste ronde ga ik er echt vandoor. 1 iemand (wie? Multi outfit) blijft in de buurt, maar ook bij de klimmetjes komen ze niet meer voorbij. Ik kom voor het pelotonnetje als 1e in de wisselzone. Op dat moment, zonder het te weten, als 14e in de wedstrijd. Er zaten nog een paar belgen bij, dus bijna top 10 na het fietsen.
Wisselzone 2: 01.41 34e tijd
Rustig aan gedaan. Sokken aantrekken. In Nieuwkoop niet gedaan, dikke blaren en dikke enkel doordat ik anders was gaan lopen. Nu dus wel. En het werkt! Geen blaren!
Lopen: 30km 2.25.10 30e tijd.
Nu kon het echte werk beginnen. Of voor mij dan niet. Het is geen moment vlak. Op- en neer. Ik voelde meteen mijn buikspieren. Ik kon niet volledig inademen of ontspannen lopen. 1 geluk is dat de intensiteit op zo’n 30km niet zo hoog ligt. Dus het is wat makkelijker ontspannen.
In het begin word ik alleen maar ingehaald. Goed voor het moraal. Veel aanmoedigingen (de Tritanium ging helemaal uit zijn dak) en Suzanne stond weer op een goede plek, gelletjes, brillen en bidons aan te geven.
Ik heb er alle vertrouwen in dat ik zonder mijn buikspieren harder had kunnen lopen. Nu heb ik een mooie vlakke (haha) race gelopen. De laatste 2 ronden ging het veel beter. Daarom kon ik de tijden ook constant houden.
Nog een leuke strijd met Merijn die ik uiteindelijk in mijn voordeel beslis.
Op het innemen van zoetigheid moet nog wat meer getraind worden. Na 15km heeft mijn maag er genoeg van. Geen zoete bende meer. Slecht heel sporadisch krijg ik nog wat binnen. Daarnaast drink ik water. Mariska komt me nog net voorbij in de laatste ronde, en ik kan met haar mee. Ik felicteer haar nog even in het Fries. Een Friezin 1e op het NK. Is toch mooi! Om me heen zie ik wat het kan opleveren als je maar HTFU! Gewoon doorgaan en bikkelen. Dan wordt je wel beloond. Ik passeer absolute toppers als Corne Klein en Rob Steegink. Ik zie een hoop mensen wandelen. Ik steggel door.
Finish: 6.28.59 16e overall, 13e NK.
Bij mijn debuut word ik 13e op het NK Lange afstand. Met een heuvelachtig parcours, 28 graden, buikspierproblemen en een gescheurd wetsuit.
Als dat geen mooie opsteker is. Wie had dat gedacht toen ik het najaar niks kon doen vanwege nekklachten. Wie weet waar dit allemaal toe kan leiden. We zullen zien!
Ik wil dan ook nog een aantal mensen bedanken:
Suzanne: Steun en toeverlaat en zoals gezegd de beste support crew imaginable.
Elsbeth: Nogmaals sorry dat ik je liet schrikken (lange afstand maakt sommige *kuch* mensen een beetje cranky) en bedankt voor je hulp.
Edo: voor de aanmoedigingen en de illegale watervoorziening 😛
Henk: voor de aanmoedigingen en de legale watervoorziening.
De Tritanium-crew; als jullie nog harder gillen dan neem ik oorbescherming mee de volgende keer
Chris: voor de schema’s die me zover hebben gebracht
En alle anderen die me hebben gesteund. Het was een prachtige ervaring!
Nu is het herstellen geblazen. Dan terug naar de tekentafel en zorgen dat ik klaar ben voor het tweede deel van het seizoen. Antwerpen & Almere.
Jullie horen van me!
