Een aantal foto’s van mijn teamgenootjes die podiumplaatsen hebben weggesleept uit het Groningse vuur. Ook foto’s van Harry en Taco, collega’s van Plaza Sportiva die zich ook hebben losgelaten op de sport. Mooi man!

Daarnaast nog een foto van mij met de verloren zoon 🙂 Krieki welkom terug uit Mongolië!

(Oh ja, en ik heb een helm gepast. Knappe vent of wat 🙂 )

Steen; this is just for you 🙂

Het uitzicht op de mooie plassen en de support-crew voor de Groningen afvaardiging van die dag:

2 korte tijdsopnames

1:Leuk hé zwemmen
2: Op de fiets!

De hordes die komen kijken én de hitte van het moment is nog wel eens te machtig. Oftewel “hoe zet ik mijn helm op?”.

Hard fietsen en hard lopen. Toch een mooi dagje sporten zo.

Na de finish; moe maar voldaan. (Niet te moe schijnbaar)

De post-race ijs en patat aanval (overblijfselen daarvan)

Het appartementje bij de Vinkeveense plassen. Het uitzicht en In de armen van de vrouw van mij leven.

Zonet mijn Sony Ericsson even uitgeruimd. In de volgende posts volgen foto’s van Nieuwkoop, de Speedman en nog wat tussendoorfoto’s.

Zometeen lekker van het zonnetje genieten op de fiets.

Later,

J.

Zo. Terug in Nederland, meteen flink aan de bak. Op het programma stond het NK middenafstand Triathlon. Vrijdag terug gekomen, de nieuwe sponsorkleding opgehaald en zaterdagmiddag vertrek naar een huisje aan de Vinkeveense plassen. Het nuttige met het aangename verenigen. Want Suzanne en ik waren wel toe aan wat Quality time na drie weken niet in elkaars armen te kunnen slapen. 🙂

Het appartementje lag aan het water. Klein maar fijn, perfect uitvalsbasis naar Nieuwkoop waar de wedstrijd gehouden werd.
Er was weer veel paniek. Mn kuitjes/achillespezen lagen in puin dus ik wist niet of ik het wel kon uitlopen. Daarbovenop vernielde ik zaterdagavond de klem die ervoor zorgt dat je zadelpen vast blijft zitten en niet naar beneden glijdt. Druk rondbellen, gelukkig herinnerde ik me dat teamgenoot Mark dezelfde fiets had/heeft. Hij de klem voor me meenemen.

De wedstrijddag zelf begon redelijk laat. De start was om 1100 dus de wekker ging om 7.30. Lekker ontbeten, de auto volgeladen en hop opweg.
Daar aangekomen probleem 2: pomp vergeten. Dat is niet handig als je van die mooie carbon wielen heb waarvoor een opzetstukje nodig is.
Weer een stressmomentje dus. Ik zag iemand met dezelfde wielen en hij heeft me aan wat lucht geholpen…..

Op naar de tent. Nog even ritselen en regelen omdat de licententiepasjes nog niet binnen waren en vervolgens verzamelen bij de teambus eh de auto van Henk. Alle toppers van TTNN waren reeds aanwezig, ik was weer de laatste. HJ en Mark zagen er goed en gefocussed uit. Esther rolde voorbij op haar bolide en had net zoals ik nog wat vraagtekens bij haar lopen. Kleine blessures zorgen soms voor grote zorgen.

Op naar de zwemstart. Het zwemmen is in een mooie veenplas, wat praktisch inhoudt dat je geen hand voor ogen ziet. Ik was er toch iets te vroeg ingedoken want het water werd me na een kwartiertje toch wat te koud. Gelukkig had de organisatie een uitstekende starttechniek: zo-maar-uit-het-niets. Ik had nog een paar minuten op de teller maar opeens klonk er een schot.

Ik ben rustig aan begonnen. 1e keer in een wetsuit, 1e keer in buitenwater, ik wou me niet gek laten maken. Niet teveel klappen krijen en uitdelen was het devies. Ik had met de mensen om mee heen vooraf de afspraak gemaakt dat we lief voor elkaar zouden zijn. Ik heb me eraan gehouden 🙂
Al gauw kreeg ik een paar benen. Achteraf denk ik dat een groepje ervoor had kunnen aansluiten, maar achteraf is altijd makkelijk praten. In dat groepje/benen ben ik eigenlijk dik 2km op mn gemakje blijven zitten. Totdat ik na het laatste keerpunt kramp kreeg. Ik moets ze laten gaan en achteraf heeft dat nog wel een minuutje gescheeld. Damn!

Uiteindelijk stapte ik na 43 minuten nog wat (over 3km) uit het water. Nummertje 50 of zoiets. Feitelijk dus al weer achter de feiten aan lopend. Dat zwemmen moet toch beter. De grote inhaalrace kon weer beginnen. Het fietsen ging de 1e paar kilometer heel soepel. Even goed eten en drinken en dan op stoom komen. Ik haalde alleen maar mensen in maar in de 1e km’s werd ik door twee mannen ingehaald. Dit verbaasde me iets maar ik dacht: RUSTIG. En terecht. Beiden heb ik later weer ruimschoots achter me gelaten. Het was de eerste wedstrijd met een teller op de fiets. En ik weet niet of het er wat mee te maken heeft, maar het fietsen ging niet best. Mn tijd is niet slecht maar ook niet goed en zeker niet mijn sterke punt zoals gewoonlijk. Ik fietste netjes in mij hartslagzone maar de snelheden waren mwoah. Helemaal toen ik pas na 70km de eerste dames inhaalde kreeg ik toch een knakje. Je voelt je dan zover van de plaats waar je wilt zitten (vooraan). Het fietsen was uiteindelijk 2.09 (inclusief zwem/fietswissel). Op mijn teller staat 2.07.45 over 81km. Niets bijzonders dus.

De fiets-loop wissel is goed geregeld in Nieuwkoop. Je fiets wordt aangepakt en je krijgt je loopspullen aangereikt. Eeven zitten op het bankje en gaan. Meteen een gelletje erin. Mn benen voelden meteen goed. Ik voelde mn achillespees wel maar het lopen ging zo licht. Al gauw begon ik mensen in te halen. Ik zat goed in mijn hartslagzone en liep ontspannen. Na elk rondje van 5km kreeg ik een gelletje van het support-team en onderweg dronk ik water. Tie-re-lier. Ie 10km in 39.00. Lekker doorzetten en ondanks dikke blaren (waardoor ik de 3e ronde gas terugnam) kon ik na het versnellen ind e 4e ronde toch als 18e over de meet komen.

18e! Bij de 1e 20. Wie had dat gedacht na alle nekproblemen van de afgelopen winter. En dat mijn harde werken en gewichtsverlies ook nog eens tot de 9e looptijd leiden op een NK is natuurlijk mooi meegenomen.

Voor mij is het een goede hint voor wat er allemaal mogelijk is. Het zwemmen zal moeten verbeteren om vooraan mee te kunnen, het fietsen zal beter moeten (maar dat kan ook). Misschien, heel misschien kunnen we volgend jaar dan denken aan wat plekjes meer naar voren.

Voorlopig nieuw doel: Stein: Nederlands Kampioenschap Lange afstand. 3km zwemmen, 109km fietsen, 30km lopen. Zondag 22 juni.

Ik hou jullie op de hoogte.

J.

Ps: Suzanne, Henk, Stefanie,Danne&Edo, de familie Dolsma, Afine en wie ik ook maar vergeten ben: Bedankt voor jullie steun en aanmoedigingen!
Pps; Foto’s volgens snel.

For once (or maye more often) I will write this in English so that my friends form Odense can understand what I am saying. (#Newsflash# the rest of my blog is about me, using a lot of GGGGGG and so on. Learn Dutch  # END NEWSFLASH )

It’s been an interesting few weeks. The classes were, but meeting new people from all across Europe (and the World) was even more. After last weekends BBQ the “stress” was on. The presentations were in sight. There were people with bad subjects who had good presentation skills and people with good subjects and bad skills. And there were even some who had a bad-bad ratio or even a good-good ratio. But all-in-all it was a good experience. Congratulations to all my friends who finished their presentation. For some it was the first time, and that is no small thing: in a foreign country in a foreign language.

For me the week has been a little bad, body-wise. I had a run on Tuesday and all of a sudden I have injuries to both my calves. Thank god/Allah/brahma/boeddha that my next big competition is not soon. Oh wait, it’s coming Sunday.
I called in the support troops. I had a consult with Sandeep (seen before in a picture, he is a fysiotherapist from India who works with the Indian National Team. He suspects it has to do with lack of recovery due to different dietary style here in Denmark. I think he has a point. I don not get nealry as much vegetables in as I do back home. So coming days will be filled with eating vegetable and fruits, having a multivitamin, drink well, have some NSAID’s and get some massages. I have been a late converter to the massage-faith. Only a few weeks ago I experienced it to work for me. Here in Danimarca I had some great help from Francesca, who does this a lot in Italy. Mille Grazie! Hopefully I will be able to compete next Sunday.

All in All it has been some great weeks. Tonight we have a nice diner at the university and then we will watch the Denmark-Nederland football game. A good end of 3 weeks here.
Frome here on it is back to the Dutch schoolbenches, but if all goes well maybe I will see some of the people in Rome, coming year.

See you soon and be well,

Jacob

Eeen beetje laat maar toch. De foto’s staan in omgekeerde volgorde. Je ziet ondermeer de BBQ, mij met de italianen, de portugezen, het eten voordat het werd bereid, het eten tijdens de bereiding enz enz. Er zijn ook een paar foto\s van uitzichten van mijn zondagritje. Niet slechte….

Soms moet je het leven nemen zoals het komt. Ik zie het leven als hapkido. Iedereen die deze sport ooit in actie heeft gezien zal misschien weten wat ik bedoel.
De bedoeling van deze “martial art” is om de energie van je tegenstander te gebruiken om hem te verslaan. Nou bedoel ik natuurlijk niet dat ik tegen het leven aan het vechten ben (echt niet?) maar ik bedoel eerder de situatie waarin een meer gevorderde hapkidoër (scrabble-woord) meerdere tegenstanders op zich af ziet komen en in een aantal vloeiende beweging alle bedreigingen afweert en/ of in goede banen leidt.
Deze theorie had ik in het klein al toegepast op mijn werk als fitnessinstructeur. Een drukke avond zoals de dinsdagavond betekent soms dat je én een afspraak hebt én een aantal mensen die zichzelf als proefles beschouwen (ik ben hier voor het eerst, kun je me wat dingen uitleggen) plus de normale vragen van andere klanten, collega’s en overigen. Dat is aanpoten. Met de hapkido filosofie in gedachten kun je soms in een roes komen, waarbij elk probleem probleemloos (pun intended) in goede banen wordt geleid. Denk maar aan het gevecht tussen Neo en Mr. Smith (?) aan het eind van de 1e Matrix film waarbij Neo alles met weinig moeite afweert.
Nou is het dus ook de bedoeling om dit op mijn leven toe te passen. De afgelopen weken zijn daar een goed voorbeeld van (of misschien wel van hoe het niet moet  ). Naast het uitdagende Intensive Programme moet er ook nog tot 20 uur getraind worden (NK Middenafstand volgende week zondag), er moet genetwerkt worden met de studenten en je moet omgaan met de frustaties die soms loskomen door de cumulatie van alle bovenstaande factoren.
Dat blijkt niet zo makkelijk. Zeker niet als er daarbovenop nog een aantal dingen zijn zoals: schoolopdrachten vanuit Nederland, verhuisperikelen (VERTROUWEN IS GOED, CONTROLEREN IS BETER JACOB) and so on and so on.
De flow zat er niet echt in en flow is toch de optimale staat die je wilt hebben als atleet. (Needless to say dat flow in de sportwereld een concept is dat door meerdere wetenschappen wordt geclaimd(physiologisch én psychologisch) maar dat intussen nog steeds een ongrijpbaar iets is).
Niemand weet hoe hij flow kan bereiken. Ik ook niet, dus dat laat me met niets anders dan gewoon weer als een normaal mens na te denken en prioriteiten te stellen. Voor degenen die tekort zijn gekomen in de afgelopen twee weken (en jullie weten wie jullie zijn); SCUZI!

De lessen zijn gemengd interesssant. Met de mate van expertise zit het we goed hier. De PHD’s, MD’s en Prof’s vliegen je om de oren. Toch blijkt veel af te hangen van that little something called “The X-factor”. We hebben urenlang college gehad van Lars Bo Andersen. Een vooraanstaand wetenschapper uit Denemarken die ontzettend veel onderzoek heeft gedaan naar de combinatie van physical activity en kinderen. Tevens ontwierp hij testen voor het meten van fitness en is hij de “ontdekker” van het metaboolsyndroom. Echter in een collegesetting had ik moeite om hem te volgen. Zijn steil past schijnbaar niet bij mijn cognitieve eigenschappen. Echter toen we de praktijk ingingen, een aantal submax en max testen, vond ik het erg leuk en uitdagend om met hem te spreken over een aantal zaken omtrent die testen. Leermoment: LOCATION,LOCATION,LOCATION 

Farvel! Paa gensyn!

J.

Afgelopen dagen niet in de gelegenheid geweest om de gemaakte foto\s up te loaden. Nu dan maar in 1 keer. Niet allemaal even chronologisch maarrrr dikke vette pech.

Ik en Florian en Sandeep, respectievelijk een PE teacher from Albania *Int.School* and a Physical Therapist working with the Indian National Football Team

mooie blauwe lucht in Denemarken en een klein vogeltje

De step als *hot* vervoersmiddel. Met dank aan de Albanese delegatie

Albanese volleyballGURU

Volleyball at the playa

Denen hebben gewoon iets met fallussymbolen :S Dit keer het beeld dat bij de SydDanske Universitat hoort.

Zelf eten maken in het weekend;

Odense by night;

Een momentopname van de *wraak van odense* Eindelijk revanche voor het verlies van Nederland tegen de Portugezen (oftewel een gewonnen potje pool tegen twee portugeze medestudenten 😉

De soos van de landbouwschool waar we slapen. Helaas geen foto’s van het spiekerslaan. 🙂

En als laatste een foto van mij, Steen en zijn neef Sonny. Deze was op doorreis naar de 4 daagse keuring om helicopterpiloot te worden. Hij is nu een marineman. Good luck!

Vanmiddag staat een tripje naar Odense op het programma. Wellicht dat ik dan wat foto’s kan maken wara je daadwerkelijk wat op ziet 😛

Zondagavond, kapottttt.
Een dagje vrij/ een dagje hard werken. Vanochtend lekker gebruncht (Deens=overal komkommer op, of chocopasta met banaan) en daarna op de fiets. Heerlijk weer, prachtige omgeving en geen meter vlak, Weer eens wat anders.
Af-en-toe de weg vragen maar uiteindelijk op de verschillende plaatsen van bestemming(Svendborg en weer terug naar Odense) terecht komen. De zee gezien en hop weer terug. Daarna knallen met het lopen (misschien iets te, achilles speelt op) maar het was een welkome positieve afwisseling van de slechte trainingsdagen van afgelopen week.

En dinnertime! We hebben een keukentje ontdekt met koelkast en een magnetron en na gisteren pita-s (op z’n deens) te hebben gegeten was het vandaag de beurt aan tortillas. Het deense recept is dat je de broodjes of tortillas warm maakt en ze daarna volpropt met groentes (paprika,sla,tomaat, mais enz) en vlees (kip en ham). Men bedekke het met wat saus (knoflookdressing, salsasaus of curryketchup in mijn geval) en daarna proppen. Erg veel en stiekum erg vullend.

Gisteravond even de stad in geweest. Was wel gezellig maar weer vroeg terug omdat er wel getraind moest worden. Offers brengen hoort erbij zeggen ze dan.

Zometeen maar lekker naar bed want morgen moeten de hersencellen weer aan het werk. Een hoop lectures en ergens deze week moet ik mijn presentatie ook nog voorbereiden. Jullie horen er meer van.

J.

Ps: Jochem; Watskeburt?