Zo weer een dag erop. Ik zit achter een publieke PC dus ik houd het kort.*En dus geen foto’s 🙁
Nog eventje mooi weer hier, dus lekker gebeachvolleybalt. Los is niet in elke taal hetzelfde blijkbaar 😉 De hele dag college van een Noorse professor die ons alles heeft bijgebracht over modellen voor het veranderen van de intrinsieke en extrinsieke motivatie. Helaas was een groot deel gesneden koek. De man was erg sympathiek en empathisch voor ons lijden (vrijdagmiddag, mooi weer) dus liet hij ons vroeg gaan. Hij vond mij vooral lastig denk ik wnat op de vraag die ik stelde kon hij geen antwoord geven. Raar, het was immers zijn eigen onderzoek. Schijnbaar is er een positieve correlatie tussen sociale steun voor tennis motivatie maar een negatieve voor tennis uitvoering.(-0,05). Hij kon het niet uitléggen (met model was het voor jullie een stuk duidelijker geweest denk ik) maar hij zei wel dat hij de laatste beter weg had kunnen laten omdat hij insignificant was. Dan had hij het zichzelf een stuk makkelijker gemaakt.

Anyways. Vanavond weer vroeg op bed want morgen weer college. Jazeker, college op zaterdag. Het heet niet voor niets Intensive Programme. Dab zullen ze het waarmaken ook die Denen.

Bedacht me net dat ik nog gen woord deens heb geleerd. Maar mn latijnse talen gaan met sprongen vooruit. Dan sprkeen die denen toch te goed engels.

Slaap zacht en tot morgen.

Degenen die dit weekend gaan knallen (Enschede, Kruiningen) zet hem op!

Zo, liggend op mijn bedje, typend op de laptop van Nicole is het misschiein leuk om wat meer te vertellen over de situatie hier.
Ik zit dus op de Dalum Landbrugsskole. Hier slapen we op kleine maar fijne kamertjes (onderaan het bericht wat foto’s van mijn kamer). De universiteit is ongeveer 2,5km hier vandaan. De meeste studenten lopen dit. Dat gaat niet altijd even snel, vooral de deelnemers uit de mediterrane landen nemen hun tijd voor alles. Geen probleem natuurlijk, maar wel grappig hoe cultuurverschillen boven komen drijven.
Ik ga lekker lui met de auto. Ben niet zo’n wandelaar, in ieder geval niet als ik er niet voor betaald krijg 🙂
De universiteit (foto’s komen morgen) is groot. Veel marmerachtig en de zaken zijn errug goed geregeld. Dat valt me überhaupt op; dat het zo goed geregeld is. Het eten is goed, de mensen zijn aardig. Wat wil je nog meer. Kortom ik heb het eigenlijk heel erg naar mijn zin. De colleges werden voor mij in ieder geval een tuk interessanter vandaag. Een prof uit Portugal vertelde over de relatie tussen BMI, buikomvang en gezondheid. Een goed verhaal, op een goede manier verteld door iemand die er echt verstand van heeft. Een hoop geleerd, zeker iets om mee terug te nemen. Morgen hebben we college van een Nederlandse van het DoIt project, welke hetzelfde interventie ontwerp systeem heeft gebruikt als waar ikzelf het afgelopen jaar mee bezig ben geweest en die ook terug komt in mijn presentatie.

Het trainen gaat mwoah. Vanochtend gezwommen in het mooie zwembad die dus 50 meter is. Ze kunnen echter ook een aantal tussenstukken plaatsen. Toen was het bad opeens nog maar heel klein. Jacob niet blij, want 21 meter is geestelijk echt te weinig als je een 4000m+ training in gedachten hebt. Dus even gewacht, in het 25m gedeelte gesprongen en toen maar een andere training gedaan. Improviseren 🙂

Ondertussen had ik ook wat entertainment want 1 van de italiaanse studenten Gabrielle deed wat duikplank capriolen. Hij doet aan dansen en volgens Anna (duitse studente) is het de meest elegante man die ze ooit gezien heeft. Het zag er in ieder geval bijzonder uit 🙂

Vanavond even gefietst. Geen meter valk hier. Kreeg mijn hartslag niet omhoog dus ik denk dat ik even wat extra rust moet inlassen. Morgenochtend ontspannen zwemmen en dan morgenavond alleen maar chillen.

Eten is hier trouwens nog een behoorlijk issue.Je kunt eten op de Uni, maar dat is relatief duur. Je betaald per gram. Je zet je bord op een weegschaal en betaald eventueel extra voor bijzonder items. Je kunt ook eten op Dalum waar we slapen. We krijgen daar gratis ontbijt, maar je moet betalen voor het avondeten. Is dan wel weer all you can eat, maar op weekdagen is het koud avondeten (pasta enz). De tijden zijn dan weer van 17.30 tot 18.30 en dat is allesbehalve ideaal.

Ik ga het wel proberen, aar mijn voorkeur gaat uit naar hier ontbijten en dan lekker smikkelen op de Uni in de middag. Net zoals bij de baas ‘s middags warm. Niks mis mee, kan ik ‘s avonds lekker zelf bepalen wanneer ik brood eet.

Zo, weer wat bijgepraat Zal mijn best doen om de komende dagen wat foto’s te maken om een goed beeld te geven van hoe het hier is.

Vrouwtje mis je nog steeds. Dikke kus.

J.

Foto’s:
Ikzelf in felle discussie (zo ongewoon voor mij)en daarna
The Three Dutchies+Steen

Ik en Steen in een poging intelligent te lijken:

En als laatste de kamer foto’s

Voor diegenen die het zich afvroegen: 4 mei zit in de pijpleiding. Ik wil het verhaal best vertellen, maar ik zit te wachten op de foto’s die opgestuurd zouden worden. Vooralsnog, helaas nog niks.Maar het was heel mooi 😛

Ondetussen ben ik vertrokken naar Odense! Ik zit nu achter de laptop van 1 van mijn medestuudjes op een mooi pittoresk campusje in Denemarken. Gisteren zijn we na een reis van 6 uur aangekomen. Helaas om te ontdekken dat de beloofde maaltijd niet aanwezig was.

De auto (geritseld via mijn broer, Bedankt Reims!)

Hier een kiekje van het drietal tijdens de lunch, ergens in Duitsland

We slapen niet op de Universiteit, maar op de campus van de Dalum Landbouwdingesschool.Deze heeft een frappant beeld ter verwelkoming staan.
De dames vlogen er op af, dat spreekt vanzelf
:O

Zoals ik al zei; pittoresk

Het gebrek aan eten hebben we opgelost met een bezoek aan de nabijliggende Pizaria. Deze keek vreemd op toen hij een manneje of 20 binnen zag komen op een maandagavond.

Op de foto Marianne en Nicole, mijn reispartners en Steen,mijn grote Deense vriend, die ons onder zijn “hoede” heeft genomen. Steen, ur a good man 😛

Zo da’s wel weer genoeg. Nog even een fotootje van onze collegzaal, i.e de plek waar ik véééél tijd doorbreng.

Rest mij niets anders dan te zeggen dat het heeeeel interessant is, dat het een mooi land is, dat het heel interessant is om mensen uit 13 landen te ontmoeten die allemaal in een soortgelijk vak zitten. Denen zijn trouwens raar, ze zijn onverstaanbaar,hebben geen normaal eten, invoegstroken kennen ze al helemaal niet, euro’s ook niet (ik wil die euro ook niet, maar omrekenen zit niet meer in het takenpakket zakmazegguh).

Vandaag 2 keer getraind (tot wenkbrouwfronsing van alle andere studenten) en de fiets is weer zo’n beetje zoals ik hem wil (na helemaal uit elkaar te zijn gegaan voor de reis).

Morgen weer een pittig dagje. Het si mijn bedoeling om naast de randverschijnselen ook wat te vertellen over de behandelde stof in de komende weken. We shall see.

Tot slot; vrouwtje ik mis je…. Dikke kus voor jou en Nina!

Vandaag heb ik de eer om als jonge veteraan te mogen plaatsnemen in het erecouloir op de Dam in Amsterdam. Mocht je de kransleggingen op TV volgen dan kan het zijn dat ik voorbij flits.

J.

Natuurlijk een fijne koninginnedag gewenst. Ik gun iedereen prachtig mooi weer. Nou ja, ik gun het mezelf vooral want ik ga zo maar eens een uurtje of 4 op de fiets zitten 😀

Hier een aantal foto’s van mijn bata-avonturen;

Drinkze!

Sommigen zullen het eerste al hebben meegekregen maar het tweede nog niet:

1. We hebben ons huis verkocht.
2. We hebben een nieuw huis gekocht.

jazeker, de Veenstra-Riegen familie vertrekt uit de Korrewegwijk en gaat naar De Held!

Een slag groter, een slag nieuwer, een slag beter passend bij wat we zijn en wat we willen. Huisopwarmfeestjes volgen nog in de periode na 15 juli (dan krijgen we sleutels).

Foto’s volgen natuurlijk ook nog.

Tijd voor verandering 🙂

Vrijdag+Zaterdag was het dan zover; de 36e Batavierenrace. Een immens evenement waarvan ik totnutoe alleen gehoord had. Nu heb ik er niet alleen van gehoord, ik ben er ook bij geweest. En hoe, mag ik wel zeggen 😛

Vrijdagavond moest ik in Nijmegen zijn. Daar op een sportcentrum (die ik gok bij de Radboud Uni hoort) mocht ik melden. Meteen was het duidelijk wat een enorm iets dit was. Hordes,hordes en nog eens hordes typische studentikoze lieden die al vóór de wedstrijd (het was een wedstrijd,toch! Toch?) bacchus flink aan het eren waren.

Organisaties zijn altijd bijzondere dingen en volgen niet altijd de meest voor de hand liggende logica. In dit geval mochten de universiteitsteams niet voor 23.00 uur op hun slaapzaal. Waarom? Daarom! Logisch toch. Als we er eerder in hadden gewild dan hadden we met zijn allen voor de deur moeten gaan staan.:O Mij ging dus vroegtijdig het licht uit. Om stipt om 11 uur de zaal binnen te gaan, die grotendeels leeg bleef. Er werd ons wel gezegd dat we om 3 uur gewekt zouden worden. We moesten immers om 4.15 met de bus. WTF? Wie heeft er 1u 15 nodig om aan te kleden, in te pakken en in de bus te springen die maar liefst 2 minuten wandelen weg staat. Zucht.

Dus daar stonden we dan, 5 uur in de ochtend in een weiland in Nomans-twente-land.
Een stuk lopen naar dé plek,daar waar mensen van de nachtploeg al hamburgers in hun hoofd aan het trappen waren bij een vuurkorf. Met een blik bier, om het zwitersleven gevoel studenten edition optimaal vorm te geven.

Na het melden bij de organisatie, waar heel officieel de paspoorten werden gecontroleerd mochten wij plaatsnemen in onze busjes. De carroussel kon beginnen. Scheuren over wegen en paden op weg naar een nieuw wisselpunt. ik moest als voorlaatste dus ik had nog even. Ondertussen hadden we al een mooie voorsprong opgeboud van een minuut of3 a 4. Aan mij de taak om dit vast te houden.

Vlak en Verhard. Dat was de omschrijving van mijn etappe. Eitje dus, dacht ik.
In realiteit leek hetmeer op een etappen van Parijs Roubaix met slechte klinkerwegen. Edo, die me op perfecte wijze begeleidde en motiveerde, zei iets in de trant van “daar heb je op de fiets ook het postuur voor” wat triathlon-speak is voor: “Je bent groot en lomp”.

De wissel tijdens de Bata verloopt zo; de chip zit IN het hesje die je dus over moet geven aan de volgende loper nadat je door het controlepoortje bent gelopen. Da betekent dus dat je met een noodgang op het poortje afstuift, je hesje in de loop uitdoet die overgeeft aan de volgende die eerst vol wegsprint en vervolgens tijdens het lopen het hesje omdoet. Zogezegd zo gediggiedaan.

Ik wist dat ik niet te hard moest beginnen. Ik ahd weer wat last van mijn buikspieren, maar vooral van mijn kuit. In de dagen ervoor was mijn kuit en achillespees zodanig gaan opspelen dat ik zelfs naar de fysio ben gegaan: Onno BEDANKT! Ik was nooit zo’n van dat soort massages, en ik was vrijdagavond ook huiverig (deed alleen maar meer pijn) maar in de ochtend voelde het beter en ondanks dat ik wel pijn voelde tijdens het lopen kon ik gewoon voluit gaan. Ide-aal!

(Oftewel zoek je een goede fysio: Fysiosportief in de vechtstraat! Ook Danne komt/kwam daar)

Toch ging de 1e 400 meter weer veel te hard. Concentreren en ontspannen. Edo fietste naast me en hield me op de hooget van het tempo.Ik haalde alleen maar mensen in van eerdere startgroepen. Sommigen waren zelfs vereerd dat ze werden ingehaald door iemand van het leidende team. Raaaaarrrr.

Het was zwaar en toch ook niet. Het lopen ging soepel maar de kasseien waren erg energeiverslindend. Op het eind begon Edo te pushen; “nog 1 km”. Dan maar alles uit de kast, steeds iets harder,iets harder en harder. Ik had het idee dat ik uiteindelijk flink hard ging, maar dat zal er van de buitenkant vast anders hebben uitgezien. 🙂

Denderen overde finish na 21.52 over 6,3 km een gemiddelde van 17,3 km per uur! Whoohoo! Achteraf denk je; dat kan harder als het echt vlak is. Maar dat bewaren we voor een andere keer 😉

Na de finish (helemaal kapot) meteen een kerel bij me die m’n bandje wil afknippen (verplicht). Ik had hem bijna neergehoekt, hij was er te snel bij en te snel bovenop. Laat…ME…MET….RUST….
Kon me gelukkig inhouden, anders was het iets minder hosanna geweest voor team Rug/Hanze 😛

Hop weer vlot in het busje naa Barchem waar Herstart 2 plaatsvond.

En het vervolg is voor de volgende post 🙂

Zo, dit is de eerste van 3 (!) berichten vandaag. Ik liep een beetje achter maar zal jullie een beetje bijpraten.

Vorig weekend mocht ik naar Alkmaar. In Alkmaar staat de wielerbaan of velodrome zo je wil, waar veel van onze baantoppers hard op trainen om op de Olympische Spelen te kunnen vlammen.

Persoonlijk was ik nog nooit op een wielerbaan (indoor) geweest en aangezien het echt een wielrennersding is (dûh) had ik er nooit aandacht aan geschonken. Natuurlijk kijk je als er baanwielrennen op TV is. Immers er doen hollanders mee en zoals elke rechtgeaarde hollander (ik heb zo’n hekel aan die term, maar het dekt de bedoelde lading in dit geval) zit ik met m’n bek vooraan bij elke topprestatie bij welke sport dan ook. Ook al is het soms geen sport. Referentie: Barney, Dingen met Paarden enz,enz.

Dat ik hierheen mocht wat te danken aan mijn stage. De afgelopen maanden liep ik bij Atos Origin stage. Atos Origin is een groot (GRoot!) IT-bedrijf die vanalles doen wat ik niet begrijp. Maar gelukkig doen ze ook dingen die ik wel begrijp: Theo Bos sponsoren op weg naar Beijing. Dus na het invullen van een prijsvraag kreeg ik de blijde boodschap dat ik em mocht melden voor een Master-Clinic Baanwielrennen met voorgenoemde Bos.

Dus daar stond ik 9 uur ‘s ochtends voor de wielerbaan. Net toen ik aan kwam rijden reed Theo ook langs. Op weg naar “another day in the office” zullen we maar zeggen.
Na aankomst met koffie en gebak (sportief én gezond) begonnen we met een presentatie van een pak wiens naam ik vergeten ben die op quasi leuke wijze een praatje hield over presteren. Oftewel mumbo-jumbo verpakt in een pseudo-wetenschappelijk sausje met mooie live-quotes van Theo erbij om de boel op te luisteren. Als bijgerecht was er de interactie met het publiek. Leuk.

Daarna was het eindelijk feest. We kregen kleding uitgereikt en werden op een fiets geplakt. Theo hielp me nog even met het op de juiste maat instellen van de zadelpen en voor je het weet rijd je op die mooie houten vloer.

Op het eerste gezicht is vooral de bocht indrukwekkend. Hoog,steil en dan kijk je er nog alleen maar tegenaan. Maar al snel heb valt het kwartje (hard fietsen en niet sturen) en vlieg je langs de balustrade.
Dit ging een tijdje door, onder begeleiding van de trainer van Theo (tevens trainer van net-wereldkampioen Marianne Vos, werd nog even minnetjes benadrukt). De man was zeer kundig en had overwicht en had duidelijk veel ervaring met coaching. Al snel had hij iedereen in een treintje achter Theo aan. Die vervolgens de vele lijnen verkende op een voor hem zeer laag tempo (en wij maar zwoegen).

Na dit alles was het tijd voor “le grand finale”; een 250 meter sprint met vliegende start. Ik wou het goed doen, maar ik maakte een stuurfoutje, bam, teleurstellende tijd: 17,7. Ruim 50 per uur maar bij lange na niet wat erin zit. Wel leuk is het certifictaat dat aan ons werd uitgereikt. Handtekening van Theo eronder die ondertussen met iedereen (mij incluis) wel 100x op de foto was geweest.Ook was ik even op de foto gegaan met zijn nieuwe fiets Kimera. Het naar verluid 500.000 euro kostende racemonster nodigde me uit om er op vandoor te gaan.

Hoe dan ook die man is snel. Hij had 1 demo gegeven van een sprint (voor hem rustig aan in 12s)> Hij jakkerde vlak langs ons en het was net alsof er een vliegtuig laag overkwam.

Na de prijsuitreiking (was ik niet bij 🙁 ) was het tijd voor een hapje. Na het hapje was het alweer tijd en mocht ik door naar Hoofddorp, voor schoonmamma’s verjaardag.

Conclusie; erg leuk, vaker doen. Bedankt Theo, zijn trainer en natuurlijk de mensen van Atos die een leuke ochtend hadden neergezet.

Binnenkort komt er nog een verslagje over mijn avonturen op het Velodrôme te Alkmaar, voor nu even een nieuwsflits. TTNN (zie linkbalkje links) staat met een mooi groot artikel in de Gezinsbode. Met ondergetekende ook mooi op de foto. Dus gaat dat zien 🙂

De dagen na de duathlon kreeg ik last van mijn patellapees.
ik kan nog wel lopen (en doe dat ook; verstandig?) maar ben toch maar even naar de sportarts geweest.
Die constateerde na handenvol medische keuringen voor defensie en sportmedische testen en keuringen ervoor en erna dat mijn linkerbeen 1cm langer is dan mijn rechterbeen. WTF?

Dat verklaart in ieder geval waarom mijn rechterbeen “groter” is qua omvang.
Advies: komende week even smeren met Voltaren en 3x daags ontstekingsremmer naar binnen gooien.
Verder moet ik krachttraining doen (blijven doen) maar nu a-symmetrisch. Dus niet meer met 2 benen maar 1 been afzonderlijk en flink zwaar voor links.

Volgens hem zou ik dan snel vééél beter worden. Ien,twa,treie, it sil my beneie. 🙂