Afgelopen zaterdag aan de start van mijn 1e multisportwedstrijd van het seizoen. Is altijd weer spannend, zeker in een tijd die voor mij überhaupt heel spannend is.
Vorig jaar ook al eens meegedaan (was leuk) en een aantal jaren geleden meegedaan met de voorganger in Mildam (was heeel leuk, beetje jammer van de milieurakkers dat we er niet meer terecht kunnen).

De duathlon in Ter Idzard is een typisch Nederlands/Noordelijk wedstrijd(je?). Verstopt in een klein plaatsje onder de rook van Heerenveen, van het type waar je doorheen struikelt, wordt daar elk jaar een loop-fiets-loop gehouden. Het is een vrij zwaar parcours. Je verwacht het niet, maar het waait er altijd en de weersomstandigheden zijn altijd “uitdagend”. Vorig jaar was het snikheet, het jaar daarvoor was er storm,wind,hagel en regen. Dit jaar woei de wind. En niet zo’n beetje ook.
Maar even terug naar het begin. Vorige week vertelde ik over mijn buikspierproblemen. Het was al snel duidelijk dat het ook nu een probleem zou worden.
Ik heb toen maar besloten om het “rustig aan” te doen.
Ik had er geen idee van wat dat zou betekenen, maar goed. Voor mij is dat vooral; niet kneiterhard weggaan met de start. Dus rustig aan begonnen, de kopgroep weg laten lopen en de ademhaling onder controle houden. Al snel liep ik in een drietal. Het ging me niet heel hard en dan ga ik klieren. Beetje de tegenstand prikkelen. Liep een jongen bij me in de groep die de korte afstand deed. Op mijn opmerking dat hij toch wel wat eerder aan de versnelling mocht beginnen aan het eind van de 1e run bleef hij wijselijk stil.
Dit allemaal deed me wel beseffen dat het een stuk harder kon. De 3e ronde (van de 4) heb ik er maar wat gas bijgedaan. Ik zat in een ritme en ik raakte mijn compagnon al snel kwijt. Sterker nog; ik kreeg een aantal mensen die eerder mijlenver boor me lagen weer in het vizier. Dat waren Dirk Jan en 1 van de gebroeders Schreurs. Aan het einde van de 1e run had ik ze bijgehaald. Op naar de fiets met een goed gevoel!
Op de fiets was het weer even wennen.Niet te hard weg! Ik zag Dirk Jan met een “nood” gang vertrekken. Ik rekende erop dat dat later wel weer goed zou komen. En dat kwam het ook, alleen niet op de gewenste manier 🙁
Na een ronde of twee kwam ik hem weer voorbij. Hij kramp. Hij pikte weer aan en kwam me voorbij op het stuk waar de wind flink tegen stond. Ik was daar heel eigenwijs nog steeds het buitenblad aan het draaien, iets waarvoor ik nu nog moet boeten (later meer).
Pas in de 3e ronde schakelde ik terug en kon ik het gat houden. Ook ik zat een paar keer tegen de kramp aan. Toch opvallend hoe een veranderde trainingsmethode en doel verschil maakt. Je weet het, maar in je hoofd knal je nog net zo als toen je nog specifiek voor de kwart trainde. Oh,well.
Ik had een gaatje van een 30 seconden toen ik van de fiets afkwam (gok ik).
Ik maakte me wat zorgen over fo ik dat wel ging houden. Op de fiets had ik mijn buikspieren ook alweer gevoeld en ik ben dan ook zo ontspannen mogelijk begonnen.

Ontspanning is goed, want het gat werd alleen maar groter. Onderweg hoorde ik van Gerard dat ik 5e lag. Meer dan ik had verwacht. Door slim te lopen dacht ik dat vast te kunnen houden. gelukkig liep ik alleen maar uit. Met het duurvermogen zit het wel goed dus.
Wat betereft de andere TTNN-ers; Henk Jan werd net tweede na lang uitzicht op de titel te hebben gehad. Ben werd 1e bij de sprint. Al met al een mooi succes dus.
Voor mij een teken dat het stiekem toch wel goed gaat. De focus houden en op naar een mooi seizoen.

Ps; nog nooit ben ik zo vaak gefotografeerd. Ik heb nog geen enkele foto terig kunnen vinden. Zodra ik ze gevonden heb zal ik ze ook even plaatsen. Wel zo leuk.

Gem HF: 183

Gem HF 1e loop: 1e 5km 181 2e 5km 187
Gem HF Fiets: 180
Gem HF 2e loop: 181

Het verlossende woord is eruit!
Ik kreeg een e-mailtje van het organisatiecomité en ik ben opgenomen in de loperslijst van de Batavierenrace: Team RUG/HANZE. Komend jaar gaat het team wederom voor de winst en ik mag mijn steentje bijdragen aan de prestatie tijdens een ochtend etappe van ongeveer 6,3 km. Kijken of het deze keer beter gaat 🙂

Kijk voor meer info op www.batavierenrace.nl

J.

Zoals ik al eerder vertelde was het zaterdag tijd voor de Astrea Run. Zoals het de ware triathleet betaamt had ik een hele lijst met smoesjes klaar staan; een beetje last van de knie, veel spanning op de kuiten, last van “strakke” buikspieren (naweeën spinning vrijdagavond of toch psychosomatisch met het oog op alle verhuisperikelen???).

Op zaterdagochtend mooi op tijd wakker. Lekker rustig de dag beginnen en je niet hoeven haasten naar een plek ver weg. Deze loop was om de hoek, zogezegd, start op Selwerd met een parcours langs het Uitvaartcentrum en doo/ langs het zernike complex.

Eerst ontspannen het parcours verkennen. 7km inlopen om toch enigszins aan mijn km;s te komen. Het weer was goed. Ik had ‘s ochtends al krampjes en het voelde allemaal toch wel erg strak bij het inlopen. Als dat maar goed gaat!

Bij het clubhuis van Astrea de andere jongens/mannen opgezocht. T-shirtje gekregen (met handtekening van Theo Bos erop) en het wedstrijdkloffie aangetrokken. Wedstrijdschoenen maar uit het vet getrokken. Deze waren nog nooit gebruikt, het waren de legendarische kwijtraakschoenen van Antwerpen. Ze zouden me vandaag iets meer geluk brengen.

Een blik om mee heeb bij de startlijn deed me denken dat er wel wat inzat vandaag.
Er werd nog even doorgebabbeld door de speaker maar mijns inziens iets te laat mochten we toch weg. Niet te hard weg, maar liep meteen voorop. Ik hoorde achter me wat gesteun en gekreun en het karakteristieke geknisper van mensen die door de berm heen een goede positie proberen te krijgen maar niemand kwam langszij. De eerste km ging in een acceptabele 3.30. Precies het tempo dat ik in gedachte had om vlak te lopen. M’n tempotrainingen (gericht op 1/2 M) zitten zo rond de 3.45 dus 3.30 volhouden voor een paar km moest kunnen (dacht ik). Op dat moment ging alles nog soepel. Dat zie je goed aan deze foto:

Na een km of 3 begon ik toch wat te voelen bij mijn buikspieren.Dan denk je “Oh-Oh” maar je probeert het te ontkennen. En nog wat langer te ontkennen, en nog wat langer.
Tot dat dus niet meer wil. Ik moest afremmen naar ongeveer 3.45 p/km om te voorkomen dat ik mezelf niet over de kling hielp. Ik zag dat het gaatje dat ik had bleef en hoopte dat dat zo zou blijven.
In de volgende foto (kort voor de finish) zie je goed wat er mis gaat. Buikspieren verkrampen, ik ga iets inelkaar lopen, kan niet meer diep ademhalen en dus gaat het tempo omlaag.

Ik wist op mijn friese tandvlees nog met 30s voorsprong de finishchute binnen te rennen. Whoohoo (ofzo) een heel kleine slechtbezette wedstrijd, maar winnen is altijd leuk.

Bijkomend voordeel is dat we ook de bedrijvenloop wisten te winnen. Naast een imposante beker waren er ook échte Grunninger Koek voor ons geregeld. Nice!

Na afloop nog eens 20 minuten uitgelopen, dus toch nog aan mijn km’s gekomen 🙂

J.

Naschrift: dat mijn training niet meer gericht is op “kort” heb ik in de dagen na de Run gemerkt. Spiehiehiehierpijn. M’n quadriceps waren niet blij me me. 3 dagen geduurt en toen was ik weer helemaal bij de les.

Alweer 2 weken geleden sinds de laatste update. Even geen zin, met de kop er niet bij, noem het hoe je wil.
Natuurlijk weer een hoop gebeurd, maar tegelijk ook helemaal niks.

Allereerst een Alain Bernard-size shoutoout naar mijn broer Emile. Voor het eerst op zichzelf. Had fun de afgelopen week. Was so good to see you! Enjoy your new home!

Ten tweede dikke knuffel voor mijn ouders die nu het laatste kuiken het nest heben zien verlaten. Voorwaar geen gemakkelijk iets. Een nieuwe fase in zijn en in hun leven.

Ten derde: Trainen gaat nog steeds als een tierelier. Wat last van mijn maag vorige week en vandaag, maar dat mag de pret niet drukken. Komende tijd weer wat leuke dingen op het programma staan. Naast het lopen van de AStrea-run in teamverband (met het bedrijf waar ik stageloop/loopclinics geef) en de week daarna naar ter idzard (voor de altijd spannende duathlon in het Friese heilige land) zitten er nog een paar potentiele topmomentjes in de pijpleiding.

Afgelopen week kreeg ik een uitnodiging van het Hanze/RUG team of ik eventueel beschikbaar was voor de Batavierenrace (http://www.batavierenrace.nl/). Dit is een enorme estafette-hardlooprace tussen Nijmegen en Enschede. Het Hanze/RUG team doet traditioneel voor de prijzen mee, dus ik ben erg vereerd dat ik daar eventueel deel van mag uitmaken. Ik zeg eventueel, omdat er wat mij betreft nog niets zeker is. Ik ben gevraagd of ik beschikbaar ben, en dat ben ik. Vingers gekruisd en we zien wel 🙂

Daarnaast ga ik (wederom als het meezit) op 19 april naar Alkmaar. Wederom via mijn stageplek (en een interne prijsvraag) wordt daar een Masterclinic georganiseerd met niemand minder dan Theo Bos! 25 werknemers van Atos krijgen een clinic en de besten mogen deelnemen aan een teamsprint tegen Theo. Mooi werk dus! Ik hou jullie op den hoogte!

J.

Helaas werd ik afgelopen weekend ook met mindere dingen geconfronteerd.

Zondagmiddag bereikte mij het bericht dat Henk Stuivinga, geestelijk vader en (mede-)eigenaar van Plaza Sportiva vrijdagavond/nacht is overleden aan de gevolgen van een hartaanval. Na een bardienst gedraaid te hebben op Martini en nog even een biertje gedaan te hebben met vrienden is hij op weg naar huis onwel geworden. Hij is onderweg maar het ziekenhuis gestorven.

Ik wens zijn vriendin,familie en vrienden veel sterkte en kracht toe in deze moeilijke tijd.

We zullen ons bij Plaza keihard blijven inzetten om ZIJN droom voort te zetten.

Henk Stuivinga is 50 jaar geworden.

Het was dan bijna zover. Vrijdagavond alleen nog even een spinninglesje geven en dan hop! de auto in richting het verre Oosten.
De spinningles liep iets uit, met dank aan het zomaar ineens uitvallen van de microfoon. Toch lastig als je je aanmoedigingen en aanwijzingen in het luidste en zwaartse gedelete van de les moet schreeuwen.

Maar goed, niet getreurd, onderweg in het autotje. Geen warm eten, maar gewoon wat broodjes en hopen dat er nog wat warme hap over is.

Rond half 10 kom ik aan. De hele meute zit rondom een gezellige stamtafel in de keuken van een heel oud-hollands/pittoresk boerderijtje. Helaas is er geen warm eten maar gelukkig is er well Herbalife Maaltijdvervanger. Niet helemaal mijn ding (understatement)maar dat ligt meer aan het bedrijfsmodel en niet aan de producten, want daar heb ik geen moeite mee. Hoe dan ook had Henk, de teammanager, contact gelegd met een voedingsdeskundige/masseur die ook in Herbalife doet. Deze man gaat het team ondersteunen (waarvoor dank) en had een bult Herbalife spullen meeggeven voor ons om uit te proberen.

Met een door Herbalife-eiwitshake gevuld maagje ging ik richting bed. Zaterdag moest er toch een hoop gebeuren! Ik zat op een kamertje met buddy Jochem, notoire snurker.
Die eerste nacht was vooral koud! De thermostaat was omlaag, het raam stond open en ik had alleen m’n dekbedje over. Dit bleek teveel van het goede en ik heb dan ook rond een uur of half zes een extra dekentje gepakt. Warm=goed. Een simpele mantra dacht ik zo.

Zaterdagochtend stond in het teken van energie bij-eten. Aan het eind van de ochtend vertrokken we naar duitsland, om precies te zijn naar Stadtlohn. Daar is er een zwembad waarin het SuS Stadtlohn (Triathlon Vereniging) in traint. Dit team/vereniging neemt deel aan de duitse Bundesliga. Een aantal Nederlandse triathleten hebben ook voor dit team wedstrijden gedaan (Henk, onze teammanager; Jerzy Kasemier, Jan Maneschijn om er maar een paar te noemen). Daar aangekomen werden we verwelkomt door Gerrit Volker, een (voormalig?) duitse triathlontopper die nu ook trainer is bij deze vereniging.
Wat meteen opviel was dat het in Duitsland een stuk schoner is dan in nederland. Ook was er een baan afgezet terwijl in de rest van het bad gepoedelt werd. Dit is al helemaal waanzin! De training zelf was iets minder succesvol voor ondergetekende. De training was hard en een 4e zwemtraining in de week (waar de afgelkopen maanden 2 normaal is) hakte er wel zodanig in dat kramp mijn deel was. Overal. Kramp. Op plekken die ik nog niet kende.

(Archief-foto(website SuS Stadtlohn) van het zwembad om een indruk te geven van de afmetingen)

Fysiek gezien kwam ik uitgewoond uit het bad. Natuurlijk probeer ik zo weinig mogelijk te laten merken (vraag me af of dat gelukt is).
‘s Middags stond er fietsen op het programma. Een rit van een uur of 4, waarbij de heuvels rondom Holten werd aangedaan. Geen kleine opgaaf, zeker niet omdat je de donder op kan zeggen dat er nog ” gekoerst” ging worden.
De 1e 1 1/2 uur waren vrij uneventful. De kop werd wat afgewisseld, er was ruimte om te klagen over de wind, en het leuke is dat je geen idee hebt waar je bent en waar je heen moet rijden. Gelukkig was ons baken ook mee. Dit baken heet Henk en is een ware TomTom als het op die omgevin g aankomt. Nooit fietsten we fout, altijd wees hij ons met hand- en beensignalen in de juiste richting.

Daarnaast was het loeren begonnen. Naast Ben, duatleet extraordinaire, had ik mijn ogen vooral gericht op Henk-Jan.

Toen we eenmaal in Holten waren, na wat inleidende beschietingen, mochten we aan de motieweg beginnen. Wat een kreng! Respect voor de elite jongens die deze kuitebijter meerdere malen beklimmen tijdens de triathlon van Holten.
Hier werd ik even de maat genomen. Ben en Henk-Jan dansten voor me uit, Jochem (ook een beetje local) toch wel en ik moest mijn best doen om het wiel te houden van Esther. Deze mevrouw kan een behoorlijk potje fietsen.
Boven aangekomen draaiden we naar links, werd er even verzameld en gingen we richting de Diepe Hel. Nog zo’n fijne vriend. Deze kende ik al, en hier zou het moeten gebeuren. Ik begon iets rustiger, en haalde halverwege Jochem en ook Esther in, ik was eindelijk in het ritme! Klimmen is het overgaan van een soort grens, het toegeven aan een soort van pijn die anders is dan de pijn van knallen op het vlakke.
Het parcours daarna is vooral ” rollling” of ook wel op- en neergaand. Ik kwam in mijn ritme en tot mijn verbazing fietste ik naar Ben en HJ! Dat voelde echt goed. Meteen er maar overheen geknald en het tempo hoog gehouden. Rammen,rammen,rammen. Ik had ook Gerard meegenomen> Hij is 1 van de begeleiders van het team, maar zelf ook niet bepaald onverdienstelijk atleet.
Gevieren stoven we richting Nijverdal. HJ probeerde een verbondje te sluiten om ervandoor te gaan, maar daar had ik echt de benen niet meer voor. Ik probeerde nbog mee te gaan, maar helaaas. Gelukkig kon ik snel herstellen en aansluiten bij de achtervolgers. In het vervolg heb ik me maar heel leep ingezet als ” afstopper” . Ok, ik kon ook vrij weinig meer, maar dat terzijde.

Dat voelde goed, en daarna zijn we rond gaan toeren, met als toetje nog 1x de motieweg voordat we weer terug gingen. Op de terugreis werd er weer gefietst zoals dat gewoon was:

Door sommige mensen moest er nog flink worden afgezien:

Na bijna 4 uur op de fiets kwamen we weer aan bij de boerderie.

Wat volgde was natuurlijk een waar eetfestijn. Lekkere pasta, danwel in de volkorenspaghetti versie of in de teffversie. Smikkel-smikkel, met een lekkere salade met last-minute mozarella erbij.

De pasta moest natuurlijk wel op, maar dat was nog een behoorlijke uitdaging:

uiteindelijk was iedereen moe en voldaan en kon er ebgonnen worden aan een avondje discussie. Eens even geen sport, maar stevige maatschappelijke discussies, waar een aantal mensen scherp uit de hoek kwamen. Uiteindelijk viel iedereen elkaar natuulijk huilend in de armen;

De tweede nacht was een stuk warmer, maar dat mocht ook wel. Er moest immers weer hard getraind worden zondag.
Na een stevig ontbijt:

vertrokken we naar Neede, voor een 2 uur durende looptraining. Nabij een oorlogsmomnument en lekker geaccidenteerd terrein kon iedereen op eigen tempo zijn trainingen afwerken. Henk fietste mee en motiveerde.
Nog eerst wel eeven een teamfoto maken:

Het is nog even wachten op teamkleding, tot die tijd lopen we allemaal nog rond in onze eigen kleding.
Dit leidt wel tot wat eigenaardige tussenoplossingen:

Hoe dan ook, lekker gelopen. Geen last van de voetjes, heerlijk in Zone 0 gelopen met wat versnellingen (1x 20 minuten en 2×10 minuten) in zone 0 (max HF 151). Prachtige omgeving, lekker loopweer (droog nog even).

Op de boerderij aangekomen nog even hallo zeggen tegen het huisdier:

Na een ferme maaltijd gingen we voor de laatste training: 2 uurtjes fietsen.
Lekker in de groep, alleen het weer viel wat tegen. Logistieke misser Henk! 🙂

Tijdens deze training werd nog even wat aanpassingen gedaan aan Stefanie’s fiets zodat ze er toch op een mens- en punaniwaardige wijze kon worden rondgereden.

Daarna snel opruimen en op naar de chinees in Haaksbergen. Henk had daar nog een jarenlange schuld openstaan.Daar werd toegegeven aan elke voedingswens:

Toen was het nog een paar uurtjes rijden. Om daarna moe inelkaar te storten.

Bedankt Henk,Gerard,Jochem,HJ,Ben,Stefanie,Esther en Sanne voor een uiterst geslaagd, leuk en leerzaam weekend. Ik voel me vereerd om van dit team deel uit te mogen maken.

Soms lijkt alles goed te komen.
Nadat ik eerder al had bericht over mijn voetproblemen lijkt het nu beter te gaan. Gisteren stronteigenwijs tóch maar even een halfuurtje lopen. Het was lopen op de grens (pun intended) maar het ging goed! De voetjes voelden na afloop beter dan vooraf.
Een effect dat ik wel vaker meemaak. Iets doet pijn, maar 1 keer “er-door-heen” trainen en het is weer over. Gevaarlijk is het wel, dus je moet je lichaam wel goed kennen. Anders zit je met de gebakken peren. Maar in dit geval; Victorie!

Nog meer goed nieuws. Woensdagavond was het tijd voor de 400m test.
Na een kleine inzwemperiode (20 minuten) en daarna 2 series lang zenuwachtig ronddrentelen mocht ik van start. Ik had voor de gelegenheid mijn Skinfit-wedstrijdpakje maar aangetrokken. Dat ben je in ieder geval in je hoofd snel.

De tijd die ik uiteindelijk realiseerde was: 5.27. Niet spectaculair (alles behalve) maar als je mij in december had gezegd dat ik dat nu alweer zou zwemmen had ik je voor gek verklaard. Immers toen begon ik met 1 baan borstcrawl. En daarna uitbouwen naar 2 banen achter elkaar. Enz,enz,enz.

Ik zwem sinds ik weer begonnen ben 2x per week. Dat is veel te weinig om echt door te groeien. Dus dat staat op het lijstje “bespreken met Chris”.

Het is een mooi signaal in een tijd dat ik me überhaupt goed voel over de training. Ik voel me lichter dankzij de 5 kilo die ik eraf heb gehaald. Maar deze 5 kilo voel ik niet alleen in mijn lijf, maar ook in mijn hoofd. Ik heb het voorgevoel dat er veel mogelijk is dit seizoen.

Het zwemmen gaat dus goed komen. Het lopen gaat ook als een tierelier. Komend weekend op trainingskamp met het triathlonteam. Eens kijken hoe het met het fietsen zit. In hoeverre kan ik meekomen met sterke fietsers als Henk-Jan, Ben en Mark. Een hoe staat het ervoor met trainingsbuddy Jochem (die van die mooie helm). Hij heeft een nieuwe fiets, wellicht betekent dat ook een nieuw tempo?

Al met al kijk ik er erg naar uit.

vandaag een mailtje terug gestuurd aan Mevr. Stroobants van de organisatie van de Ironman 70.3. Deze mailde mij afgelopen November dat ik gratis zou mogen deelnemen als ik weer fit was.

Vandaag een mailtje gestuurd en meteen bericht terug. Bij deze ben ik erbij. Een prachtige wedstrijd waar ik nogmaals aan zal meedoen.

(Waarom en hoe zat het ook alweer? Kijk op

http://trijacob.blogspot.com/2007/09/antwerp-703-rr.html

En weer een stukje nostalgie moest eraan geloven. Afgelopen weken zijn we gebombardeerd door de Smurfen, met dank aan de Appie. Eerlijk gezegd moet ik elke vezel in mijn lichaam tegenhouden om niet te gaan schrijven in die karakteristieke smurfentaal. Er wordt niet gesmurft dus. In de jaren tachtig waren de avonturen van deze kleine blauwe wezens, belaagd door Gargamel een feest voor de jonge geest. Grote Smurf was de Original Gangster (een Blood, gezien zijn rode outfit) die het zaakje in het gareel hield. De smurfenwereld was simpel en eendimensionaal en met een happy ending zoals dat alleen nog lijkt te kunnen in series pre-1995.

De revival van de Smurfen lijkt leuk, maar is natuurlijk niets anders dan een goed- geoliede marketing machine. Natuurlijk wordt er grof geld mee verdient om de smurfen aan een heel nieuwe generatie kinderen te slijten. Een generatie die ten opzichte van zijn voorgangers nog veeleisender is in zijn entertainmentbeleving maar belangrijker nog; nog meer geld te besteden heeft.

Nu mijn probleem. Na wat onderzoek blijkt dat die leuke revival nog maar het topje van de ijsberg is. Ook in Amerika worden de smurfen weer onder de aandacht gebracht. Logisch natuurlijk want Belgie (land van ontstaan) is leuk, Europa is nog leuker, maar Amrika is natuurlijk het allerleukst/lucratiefst.

Er komt een 3-D film over de Smurfen! Sterker nog, er wordt gesproken over een Trilogie, in de trant van Lord Of the Rings, maar dan ” op hun eigen klungelige wijze
“. Ok. Dit trek ik nog net. Jammer is het wel, maar het is niet anders.
Maar dan het ergste; het wordt allemaal wel aangepast. De smurfen worden ge-update. Want de verhoudingen waren wel erg scheef en vrouwonvriendelijk in het dorpje. Een man (grote smurf) die de boel bestuurd en slecht 3 vrouwelijke smurfen, met als prominente blikvangster de Smurfin, die vooral rondloopt op hoge hakjes. Ketterij! Dit kan toch niet! Ongewtijfeld zal de cast worden aangepast zodat het allemaal PC wordt. (Dat is dus politie correct.)

Bereid je voor op films met vrouwen aan het roer, smurfen die hun gevoelens tonen. Smurfen die niet gaan wekren maar voor de kinderen zorgen en natuurlijk etnische smurfen. Want alle smurfen zijn 1 kleur en dat is zo onrealistisch! Ook is er ruimte voor andersgelovenden.

Niet dat ik vind dat daar iets mis mee is. Integendeel. Emancipatie en multiculuraliteit zijn een groot goed.
Maar ze hebben niets te maken met de smurfen. Laat de Smurfen met rust
De kracht zit hem in het verhaal en de karakters. Laat dat zo.

Maar goed, in een wereld waarin de overheid onderzoekt een film te verbieden zonder deze gezien te hebben valt het natuurlijk reuze mee.

Mij zul je in ieder geval niet smurfen in de smurfoscoop.

Voorjaarsvakantie. Joepie! Dacht ik afgelopen week. Maar toch schaakte ik mijzelf vanochtend, toen ik weer op de stage was) roepen dat ik eindelijk rust had. De hele week was een wervelwind met werk, hobby en trainen (ook hobby, maar toch!)

De hele week goed getraind. Hard getraind en ik krijg steeds meer het gevoel dat het goed gaat komen. Soms zit je in die zone en kan het niet gek genoeg. Juist dan is het goed om de rust te bewaren. Lukt dat niet, dan heb je een probleem.
Die rust kan door verschillende factoren worden verstoord. Dat kakn psychische verstoring zijn maar ook heel simpel fysiek.

Afgelopen donderdag hebben we naar een huisje in Leeuwarden gekeken. Het is een mooi huis, sluit goed aan bij wat we willen, is qua locatie perfect EN binnen ons budget.
Het is ruim (4 slaapkamers), waardoor we precies kunnen doen wat we willen. Studeerkamer voor Suus en Jacob, logeerkamer voor aanwaaiend grut en een grote slaapkamer. Kwaliteit van Leven zullen we maar zeggen. Dat betekend wel dat, geheel tegen mijn aard in, ik opeens tot diep in de nacht loop te piekeren. Varierend van hoe de inrichting eruit moet gaan zien ( ik heb behoorlijk wat noten op mijn wannebe-interior-decorator-zang) tot hoe we het allemaal gaan doen, met een druk einde schooljaar in het vooruitzicht en mijn natuurlij niet aflatende sportieve ambities.

Als zo’n periode kruist met een paar dagen veel en hard en lang trainen dan wil dat nog wel eens tot problemen leiden. Immers; terughoudendheid; gelul!

Daarnaast zijn er externe factoren die een rol spelen. Afgelopen zaterdagochtend was ik onderweg voor mijn lange duurloop. 2 uurtjes in zone 0 met 2 blokken van 15 minuten in zone 1. Dit betkend eigenlijk dat ik 2 keer een kwartiertje versnel van 9 a 10 km p/u naar 11 of zelfs 12.(HF boven de 136).
Helaas was het zaterdag behoorlijk winderig weer (zondag trouwens ook maar daar kom ik nog op terug). Zelfs zo winderig dat je er als voetganger ook echt last van had. Het betekende dat op stukken ik tegen de wind in moest en dat er nogal op de voorvoet moets worden gelopen, en hard owrden afgezte om maar vooruit te komen.

Mijn voeten trokken dat slecht. Aan het einde van de training kreeg ik last van mijn rechtervoet, inde hak regio. Eerst dacht ik dat het de achillespees was, maar dat heb ik regelmatig en dat was het toch niet. Nee het is het stuk dat tussen je enkel en je achillespees zit aan de binnenkant van je voet.
Als ik nu hardloop, of zelfs als ik traploop/doorwandel, voel ik pijn op die plek. Als ik ga hardlopen kan dat oplopen tot speldeprikken. Slecht teken! Komende week maar even naar de sportarts. Vanavond in ieder geval niet baantrainen.

Zondag een echte toer uitgehaald. Zaterdag tot 20.00 gewerkt, daaarna junkdag en weer tot laat woele. Zondag weer vroeg op. 06.30 ging de wekker. 0700 op de fiets vooor een duurtraining van 4 uur, gevolgd door een 15 minuten hardlopen. Het waaide nog steeds erg hard, dus ben ik begonnen met dik 2 1/2 uur tegen de wind in fietsen (soms niet sneller dan 10 a 12 km/u) naar Lauwersoog. Gemiddeld nog geen 20 km/u. Terugweg ging een stuk sneller.

Het is verbazingwekkend hoe mooi de wereld is rond die tijd. Rustig en sereen. Het weer was verder goed,zonnig, dus dat werkt het geheel ook in de hand.

Om 1200 stond ik weer op de vloer bij Plaza. Weer tot acht uur op de benen staan/werken.
Toen ik thusikwam kon je me oprapen. Dat kan vandaag nog steeds. Kortom goed uitrusten deze week, vingers kruizen dat de voetjes gauw bijtrekken want komoend weekend zit ik in Eibergen met het Noord Nederlands Triathlon Team voor een trainingskamp.