Tijdig Jacob, tijdig.

Op woensdag 12 juni organiseerde GVAV weer zijn jaarlijkse clubkampioenschap. En zoals het een clubkampioenschap betaamt gaat het vooral om de saamhorigheid, gezelligheid en een lekker avondje sporten. En in alle drie werd ik ruimschoots voorzien.

Vers van de Feanster 40 leek het me ook een goed idee om wat snelheidswerk te doen, en dan is zo’n trainingskoers de plek bij uitstek natuurlijk. Knie en teen leken goed mee te werken, dus ik kon er gewoon weer tegenaan. Helaas speelden ander ezaken mij parten, maar daarover later meer.

Eerst de setting schetsen; in Garnwerd, een klein dorpje ongeveer een half uurtje fietsen buiten Groningen, word al sinds jaar en dag dit CK gehouden. In een bijzondere vorm, no less; het is geen standaard triathlon, maar een triathlon in delen.
Het zwemmen, fietsen en lopen wordt afgelegd per onderdeel, waarbij er steeds herstarts plaatsvinden. Dus zwemmen, rustig omkleden, verplaatsen naar het fietsparcours, fietsen, omkleden, nu ja, jullie snappen het plaatje. De uitslag wordt vervolgens niet bepaald op basis van tijden, maar op basis van notering. Dus 1e plaats krijgt 1 punt, 2e plaats 2, etcetera. Diegen die na 3 onderdelen de minste punten heeft, wint. Een apart systeem waar wat haken en ogen aanzitten, maar dat wel zorgt voor koers.

De uitspanning waar we normaal gesproken te gast zijn is niet beschikbaar vanwege grootscheepse verbouwing, maar gelukkig is er 3 salto’s verderop nog een grote horecagelegenheid. Als niet-Groninger van origine was dit voor mij enigszins verrassend, maar blijkbaar is Garnwerd voor jong- en oud “the place to be” voor wat “ommlands plezier”.

Ik ga op het fietsje heen, na een hectische dag. Ik ben niet 100% en ren de hele dag al toiletje in, toiletje uit. Op de heenweg heb ik flinke wind mee, dat beloofd wat voor de weg terug. Aangekomen realiseer ik me dat ik mijn geld en mijn fietslamp ben vergeten, dus ik moet al mijn charmes in de strijd gooien om Pater Familias Anton te overtuigen dat ik het geld zsm op zijn rekening stort, want zonder eten kan ik natuurlijk niet naar huis!

Het omkleden is in een echte boerenschuur, eentje waar Henk Jan Dolsma niet had misstaan. Maar helaas moeten we het zonder hem doen. Voornaamste concurrent van vorig jaar Florian schakelt zichzelf weer uit. Vorig jaar was hij te laat, dit keer doet hij niet mee, maar komt kijken samen met zoon. Dus is de voornaamste uitdager voor de felbegeerde trofee Edwin Wiersema, die super gemotiveerd lijkt. Mooi.

Het zwemmen gaat redelijk. Het patroon van wc in/wc uit blijft vanavond en zowel bij het zwemmen als het fietsen voel ik me vlak. Ik zet aan in het begin, zie überzwemmer Erik Schröder voor me uit gaan en ik kan vrij makkelijk naar een 2e plaats zwemmen. Die is maar binnen.

Weer even naar de WC en ik start (ietwat rillerig) aan het fietsonderdeel. Ik kan nog steeds niet hard (staand) aanzetten maar kan redelijk doorrijden en haal vooral mensen in. Edwin is 30 seconden voor me gestart en ondanks dat ik 27.06 rijd op net geen 20km fietst hij een seconde of 20 van me weg. Hard!

Helaas 1 negatieve noot bij het fietsen; clubgenoot Sander wordt tijdens zijn fietsonderdeel van de fiets getrokken door lokale “kansen”jeugd. Zijn koers eindigd ter plekke, en zal het grootste deel van de avond op het politiebureau doorbrengen.

Na het laatste toiletbezoek voor het lopen begin ik me wat beter te voelen. Langzaam komt de energie terug en ik hoop een goed looponderdeel af te leveren. De concurrentie komt van Edwin, Anton Stempher en blijkt na een aantal 100 meter, nieuwe aanwinst Marthijs van Ark. Edwin neemt brutaal de leiding, maar moet dit ook al snel weer bekopen. Anton neemt over maar pusht niet door, ik besluit een gestrekt tempo te blijven lopen en vanaf dan loop ik op kop. Dit blijft zo op het prachtige parcours door het Groningse landschap. Anton moet er na verloop van tijd af (ondanks de door experts aan hem toegekende topfavoriet status) en ik blijf alleen over met Marthijs. Ik versnel nog 1 keer 500 meter voor de streep en kan het afmaken. Toch nog een onderdeel winst!

Uiteindelijk Clubkampioen, voor Edwin Wiersema en op de gedeelde 3e plaats Marcel Ten Wolde/Anton Stempher.

Helaas geen douchen dit jaar, maar wel een stevig buffet en een nieuw podium. En als bonus kan ik meerijden met Florian en Bodi in de CycleTrend bus. Dus ik ben droog en veilig thuis aangekomen.

Uitslag: HIER
Foto’s: HIER

De eerste wedstrijd van het jaar! Lang gewacht, veel fysiek ongemak, maar het ongeduld won het van de voorzichtigheid.

Sinds oktober ben ik geblesseerd. Ik rol letterlijk van het ene in het andere. Na de Marathon van Berlijn blesseerde ik me goed op vakantieop Mallorca. Een stressfractuur aan mijn linkervoet. Eigen schuld dikke bult, had ik maar rust moeten nemen. 2 weken na Berlijn gaan trailrunnen bij de heuvels/bergen omhoog is niet het beste idee ooit in de geschiedenis van de mensheid.

Dat lieten we herstellen, en zo eind vorig jaar begonnen we weer rustig op te bouwen. Op een kwade ochtend onderweg naar de zwemtraining van GVAV Triathlon kreeg ik weer veel pijn. Veel gedoe en uiteindelijk een MRI via SMA Noord.

Wat bleek? In mijn Marinierstijd heb ik eens mijn 2e teen aan de linkervoet gebroken, daar eigenlijk al snel mee doorgelopen en dat teentje is een beetje een “scheef” teentje geworden. Buigt niet meer goed, staat een beetje raar.

Blijkt dat ik daar in de afgelopen jaren mijn kraakbeen uit heb gelopen. En in de opbouw na de stressfractuur werd dat extra belast. Dus Jacob via de Fysio op naar Henk Jager, de sportpodoloog. Deze had de oplossing. Zolen met een flinke bult onder mijn voorvoet, zodat de druk op de teen minder wordt.

En dat werkt goed. Heel goed zelfs. Maar in ons enthousiasme deden we vergelijkbare zolen in mijn fietsschoenen. En als je daar dan de Amstel Gold Race mee gaat fietsen…..
Dan gaat je Tractus Iliotibialis naar de kloten. En dan kun je in de periode daarna niet zoveel fietsen als je zou willen.

Samenvatting: Bijna geen tempolooptraining gedaan sinds oktober en geen fietstempotraining gedaan sinds maart. En de knie/bovenbeen is nog steeds erg pijnlijk/gevoelig.

Maar dit is de Feanster 40. Een wedstrijd die ik won in 2005, 2009, 2010, 2011 en 2012. Ten Boer (die ik vorig jaar won) was op dezelfde dag en even had ik het idee om ze beiden te doen. Maar met de blessure was dat gewoon geen goed idee.

Een testwedstrijd. Kijken hoe het gaat.

Helaas alleen naar Surhuisterveen want het paste allemaal niet met de slaaptijden van Weda (en van zijn moeder 😉
Aangekomen was het weer als thuiskomen. Veel familie (Heit, Mem, Tante Janstje, Tante Klaske, Oom Bralt en Tante Dickie) en een dorp dat me altijd erg welkom heet.

Ik rijd het dorp binnen en je ziet de eerdere series voorbij komen, 213 inschrijvers!! Uitgestapt hoor ik mijn favoriete speaker Harm Noor alles alweer aan elkaar praten. Harm is ondanks fysiek ongemak overal, piekfijn voorbereid en heeft oog voor atleet en omstandigheden. En is bovenal een topkerel. Dus ben je op zoek naar een speaker; dit is je man!

De tegenstand is serieus. Een flinke afvaardiging vanuit Drachten en omkriten. Menno Iedema, Rene Jaasma, Ralf de Jong en Anton Theo Borger. Maar vooral de eerste is gevaarlijk.

Snel alles klaargezet en daar zien we al de winnares; Esther de Vries. Zij heeft wat minder tegenstand maar zal de hele dag met tegenslag om moeten gaan. Wel/geen pak, een man die DNS doet, aanlopende wielen, alles. Maar toch een parcoursrecord!

Op het laatste moment komt hardzwemmer Thomas Veltman nog aansluiten. Hij mag voorop, Menno volgt en ik erachteraan. Ik heb geen idee hoelang ik meekan, maar dat blijkt heel lang. Het doubleren van de dames gaat hen wat makkelijker af, en dat kost me veel energie, maar uiteindelijk kom ik er kort achter uit, in een PR. 13.30 over de mat, 13.20 aan de muur. Happy!

Nu het belangrijkste; het fietsen. Houdt die knie het? Menno en ik waren het er bij het inlopen al over eens. Als ik het verschil niet kan maken bij het fietsen, wordt het moeilijk. Al snel merk ik dat de benen er nog niet zijn. Ik kan nog niet staan of versnellen, en alleen tegen de wind in kom ik dichterbij. We wisselen de kop af, maar Menno fietst erg sterk.

De laatste rond probeer ik nog wat, maar het mag niet baten. Samen het parc ferme in. Oei.

Ik wissel weer sneller (achteraf zie ik dat ik beide wissels de snelste tijd van het veld heb. Seriously?) maar als snel komt hij er naast en er voorbij. Een vanaf dat moment loopt hij langzaam van mij weg. Ik werk vanaf het begin, maar de benen zijn erg matig. Het gebrek aan harde trainingsmeters en wedstrijdritme breekt me op en ik kan niet echt snelheid maken.

Uiteindelijk loopt Menno 40 seconden van me weg en evenaart hij mijn parcoursrecord. Ik troost me met de gedachte dat hij met hoogvorm zit tussen de afgelaste WK Lang in Belfort en het NK Sprint te Amsterdam. En ik heb serieus géén hoogvorm.

Positief: Nog nooit zo snel gezwommen. Knie heeft het gehouden. Best wel goede totaaltijd, paar seconden langzamer dan succesjaar 2010. De terugkeer van mamma Jenneke in de triathlon. Een oud teamgenoot van het voetbal tegenkomen die nu snoeihard wielrent; Aalzen Alma. Gezelligheid met familie.
Negatief: Ach, eigenlijk niks. Nait soez’n.

2e dus. Ook wel eens mooi. Volgend jaar moet dat maar weer anders.

Uitslag

Moet me toch wat van het hart.

Wielrenners. Op de weg. Zonder helm.

Als je nu bij jezelf denkt: “oh jee, krijgen we nu een preek”? Dan heb je gelijk. De kerkdeuren staan open, neem plaats. De dienst vangt aan. De collecte is later.

De eerste aanzet van dit stuk is al gezet in april, lees ik als ik naar de tijdsnotering kijk behorende bij de opgeslagen ruwe tekst. Toen waren er al verdwaalde mooie dagen (kan me zo niet meer herinneren, maar wellicht is dat de alzheimer-light, of toch de Lariam), waarop meer of minder recreatieve wielrenners hun dierbare ros weer voor een rondje rondom de kerk (jaja) mee naar buiten namen.

Niet alleen de mooiweerfietsers, maar ook de wat getraindere mannen en vrouwen (te zien aan tenue behorende aan een wielerclub en bijbehorende attitude. Niet per sé slecht, maar een geoefend oog herkend dat al snel, dat spreekt vanzelf 😉 ) fietsten rond zonder helm en met eventueel muts.

De afgelopen dagen zijn het vooral de recreatieve mooiweerfietsers die zich zonder helm op de weg wagen.

Iedereen mag dat toch zelf weten? Als ik val heb ik alleen mezelf er toch mee?

Ik ben vrij liberaal van inslag, maar ik wil een klein verhaal vertellen wat onderbouwd waarom ik vind dat iedere wielrenner een helm op moet doen.

In 2011, in opbouw naar Ironman Frankfurt ben ik stad en lang afgereisd om mooie toertochten te doen. In het oosten en zuiden, om maar zoveel mogelijk kilometers te maken met heuvels en tempo.
In het voorjaar deed ik mee aan de Klimtoertocht vanuit Ermelo. 180km, 1500 hoogtemeters. Heerlijk weer.

Ik was er alleen en langzaam maar zeker verzamel je wat mensen om je heen die hetzelfde tempo fietsten. We waren uiteindelijk met zijn vieren, en in de laatste kilometers was het koers. De oplettende lezer heeft dan door dat het 4 mannelijke wielrenners waren die door de Ermelose bossen vlogen, want de testosteron spatte er vanaf.

Dus het plaatje is geschetst; 4 mannen tussen de 25 en 50, met een vaartje flink in de 40 die over smalle fietspaden richting de finish vlogen. Op enig moment haalden we 2 “gewone” fietsers in. Ik lag op kop en na mij kwamen de nummers 2 en 3 er vlot achteraan. Maar nummer 4 niet.

Nummer 4 was al wat ouder en eerder vertelde hij me dat hij in training was voor een extreem lange tocht in Noorwegen. 400 of 500km non-stop. Hij was een diesel en duidelijk vermoeid door het hoge tempo. Hij hing dus aan het “elastiek”. In zijn vermoeidheid maakte hij een inschattingsfout. Hij passeerde de 2 fietsers terwijl van de andere kant een andere fietser ons tegemoet kwam.

Nummer 4 kwam kneiterhard in botsing met deze man van in de tachtig en beiden vlogen in de rondte en kwamen hard in aanraking met de grond.

Even later was ik bezig het hoofd van de nummer 4 stabiel te houden, terwijl hij daar lag met een helm die dwars door midden was.

De oude man werd toen al geholpen door 2 twee fietsers die wij passeerden, welke 2 verpleegkundigen bleken te zijn. De ambulances kwamen snel en vooral de oude man lag moeilijk. Nummer 4 had duidelijk een blackout gehad, was van de kaart, kon zich niets meer herinneren, viel steeds in herhaling.

Nadat ze beiden waren afgevoerd door de hulpdiensten zijn nummers 1 tot en met 3 maar aangefietst op de finish. ‘s Avonds las ik in het locale nieuws dat een 82 jarige Ermelose man was komen te overlijden na een botsing op de fiets. Van nummer 4 heb ik niets meer vernomen, maar ik hoop dat het goed met hem gaat. Ik hoop dat hij die tocht nog even kunnen doen, in goede gezondheid.

Wat ik in ieder geval weet, is dat het zeker niet goed met hem was gegaan als hij geen helm op had gehad. En ik weet ook zeker dat als jij op je racefiets valt (en dat kan ons allemaal gebeuren), dat het iemand anders is die jouw hoofd moet stabiliseren of erger. En dan zit je beiden in een situatie waarin je niet wil zijn.

Dus zet die helm op.

Er is nieuws!

De medische mallemolen heeft een verrassende wending gegeven aan de verhaallijn.

Na een MRI in het Martini ziekenhuis, kwam in de loop van vorige week de uitslag. Staand in Jumbo, waardoor zitten geen optie was, vertelde Sportarts Stijn de Bruijn van het SMA Noord me dat er geen breuk (meer) zit op de plek van de stressfractuur.

Maaaaarrrrrrrr, waarom heb ik dan pijn?

10 jaar geleden brak ik de 2e teen in mijn linkervoet. Daar ben ik te vroeg en te veel weer mee gaan lopen. Deels eigen keus, deels omdat een gebroken teen aanstellerij is als je bij de Mariniers zit. Die teen is grotendeels immobiel, heeft een verdikt bot en, bleek uit de MRI, is grotendeels zonder kraakbeen.

Positief: ik kan niets ( nog meer) kapotmaken. Bot op bot doet pijn, en heeft er waarschijnlijk toe geleid dat ik iets anders ben gaan lopen, waardoor mijn voet anders werd belast, waardoor plekken in mijn middenvoet pijn gingen doen.

Samen met fysio Dannie van Fysiosportief en Henk Jager van Sportpodologie Henk Jager gaan we op zoek naar een manier om mijn loopstijl aan te passen zodat ik toch alles eruit kan halen.

Dus?

Ik houd jullie op de hoogte!

Geïnspireerd door Eigenwijzerman bedacht ik me dat het een goed idee zou zijn om een blog vanaf de bank te schrijven.
Niet een lekkere comfortabele wegdroombank zoals die van Richard, maar een harde bank.

Donderdagmiddag lag ik op de bank bij de sportarts, die me nieuws gaf waar ik niet op zat te wachten, maar al wel sterk vermoedde. “De voet” is terug. Die voet begint een heel eigen leven te leiden. Heeft ook een eigen persoonlijkheid (niet een leuke), en komt met enige regelmaat terug in mijn gesprekken. Of in de laatste week, alleen maar.

Een stressfractuur in de voet is één of meerdere haarscheurtjes in een botje, meestal middenvoetbeentje, in je voorvoet, met dank aan langdurige overbelasting. Het wordt ook wel een vermoeidheidsbreuk genoemd.

De behandelmethode is simpel; rust.
Over hoe die rust wordt uitgevoerd verschillen de meningen nog wel eens. Wel gips/niet gips, wel andere training/niet andere training, wel koelen/niet koelen. We hebben in ieder geval keuzes.

In oktober heb ik deur nummer 1 genomen. 8 weken niet lopen, wel zwemmen/fietsen/krachttraining, en rustig opbouwen daarna. Dat leek geweldig te gaan. Pijntje hier of daar, maar we zaten alweer ruim over de 90 minuten rennen (max z2) heen.

En toen krak.

´s Ochtends vroeg om 0700 toen ik zaterdag naar de zwemtraining te Helperbad ging voelde `de Voet` al niet lekker. Kan gebeuren, geen erg. Dacht ik. Op de terugweg werd ik al wat ongemakkelijker. Na de training begon het pas echt.

In de dagen daarna werd de pijn eerst erger, daarna langzaam weer minder. Ook na het bezoek donderdag wordt het steeds iets beter. Maar risico gaan we niet nemen. Geen looptrainingen voor mij voorlopig. Zekerheid heb ik nodig. En die ga ik krijgen door middel van een MRI in het Martini ziekenhuis.

Er is een sprankje hoop. Is wel miniem hoor. Ik blijf nog even liggen op de bank denk ik.

“Because it’s there”.

Een uitspraak die onterecht wel eens wordt toegeschreven aan Sir Edmund Hillary, de eerste (blanke) man bovenop de Mount Everest, ter verklaring van waarom hij toch zou nodig bovenop die berg moest staan.

In realiteit komt deze opmerking uit de koker van George Mallory, een Britse bergbeklimmer die drie pogingen deed Everest te bedwingen, maar die uiteindelijk bij de 3e poging een paar honderd meter van de top overleed, zonder (naar alle waarschijnlijkheid) de top ooit te hebben betreden.

Food for thought.
Na Hawaii kwam ik op een rare mentale plek terecht. Alles wat ik me jaren geleden ten doel had gesteld was gelukt, met een boel extra ook. Sub 9 op een Ironman, top 10 NK, Hawaii kwalificatie en deelname. En dat terwijl ik een (dubbele) studie deed, (fulltime) werkte en ook nog wat andere dingen probeerde te jongleren (met gemengd succes). Ik was tevreden met de resultaten, laten we het daarop houden.

Maar als je 15 jaar lang superdoelgericht hebt getraind (eerst voor mijn werk als Marinier, daarna voor mijn triathlondoelen) dan is het doelloze ineens erg veel ruimte. En daarnaast was er meer. Een zoon.
Prioriteiten verschoven en ik was niet meer mezelf. Altijd heb ik gezegd dat mocht ik ooit in een rolstoel terecht komen, ik dan wel weer een manier, een doel vind om mezelf te prikkelen. Uit te dagen. Prestaties te leveren.

Nu was dat weg. Geen zin. Thuis ook leuk. Kijk daar. Eet hier.

Maar zoiets kan niet duren. Zoals Sam Cooke al zong “A change is gonna come“. Maar daar is wel wat voor nodig. Nieuwe doelen. Nog hoger, gekker, dommer misschien.

Genoeg getreuzel:

In 2013 ga ik weer proberen alles eruit te halen in 2 heldere fases;

Fase 1: Challenge Roth. Een van dé klassiekers in onze sport. Een van de grootste wedstrijden ter wereld (3000+ deelnemers, 200.000+ toeschouwers). Een van de snelste wedstrijden ter wereld (snelste tijd ooit is op dit parcours neergezet).

Doel: PR (dus onder de 8.41) en als alles meezit onder die magische 8.30 grens kruipen.

Filmpje:

Maar dat is nog maar het begin.

Fase 2: Norseman Extreme Triathlon.

3,8km zwemmen in koud fjordwater. 180km fietsen met 3500hm in buitengewoon mooi en uitdagend terrein in Noorwegen. 42,2km lopen, met 1500hm en een finish bovenop de Gaustatoppen, 1880m boven zeeniveau. Met recht een van de zwaarste triathlons ter wereld. 3 weken na Challenge Roth. Omdat de berg eris.

Doel: Een zwart shirt.

Het filmpje zegt alles.

In de woorden van de groote filosoof HJ Dolsma; Hey, Ho, Let’s Go.

Een veel gebruikte stijlvorm om een langdurige writersblock te omzeilen is het gebruik van een cliché. The Good, the Bad and the Ugly is zo’n cliché. Dat was het nog niet toen Sergio Leone in 1966 zijn film maakte. Dat herinnert me aan degene die opmerkte dat die Shakespeare toch wel erg veel cliché’s gebruikt. Maar cliché’s zijn clichés omdat ze een kern van waarheid hebben, dus without further ado;

2012 was een tussenjaar. De focus was op de familie. Zoals degenen onder jullie die ook een gezin hebben weten, is een kind de aanzet tot een leven dat meer lijkt op een achtbaan, dan op de gecontroleerde gekte die ik normaal gesproken al heb. Triathlon stond op een laag pitje, en al gingen de trainingen redelijk, het langdurige slaapgebrek en bijbehorende langdurige aanmaak van stresshormonen zorgden ervoor dat het allemaal erg moeizaam was. De gelukshormonen zorgden in het dagelijks leven ervoor dat ik er blij bij liep, maar aangezien dit blog over mijn sportieve aspiraties gaat….

The Good:

Daar waar het goed ging. Een aantal overwinningen, en een decente race. Maar zelfs in het goede zat tegenslag.

Feanster 40:

Mijn thuiswedstrijd, waar ik voor het eerst als eerste uit het water kwam, met dank aan ontbrekende tegenstand. Daarna voortvarend aan het fietsen begonnen, na een aantal kilomter een lekke band. Daar net iets te lang getreuzeld. Waarna ik nog steeds won, maar de snelste fietstijd op een handvol seconden miste. Zat niet ver van mijn vorm in andere jaren.

Uitslag

CK GVAV Triathlon:

Misschien wel de beste race van het seizoen. Een aparte koers, waarbij de drie onderdelen onafhankelijk van elkaar worden afgelegd met herstarts. Zwemmen matig, fietsen lekker en lopen hard (17.0x op 5km). Daarna een lekkere en gezellige BBQ, met veel verhalen uit de oude doos, en een bokaal waar je U tegen zegt.

Triathlon Ten Boer:

Mijn terugkeer naar Ten Boer. Ooit won ik daar de 1/8e en werd ik meewarig (bijna vijandig) aangekeken toen ik vroeg wanneer de prijsuitreiking is. Deze keer wist ik waar ik aan toe was, en kon ik na een lekkere koers met de eer (vroeg) naar huis zonder een prijsuitreiking. Leuke gezellige wedstrijd (met heerlijk weer).

Uitslag!

Triathlon Anna Paulowna

The one that got away (again). Goed gezwommen, een groot zwart gat in mijn band vlak na de fietswissel. Dat kostte enige tijd om te dichten, verbazingwekkend genoeg sneller dan de entropie van zwarte gaten voorspelt….

Na inhaalrace als 6e geëindigd, op minder tijd afstand dan ik verloren had met de bandenwissel. Een wedstrijd die me ligt, maar waar altijd iets misgaat. One day…..

Uitslag!

The Bad:

Team Triathlon Enschede:

De enige teamtriathlon waarin ik startte voor het Eredivisieteam van GSTV Tritanium. Moe. En nog meer moe. Maar wel 1e uitje met Weda.

‘s Ochtends individueel ultrakort. Kwam vooral fietsen nooit op gang, maar qua tijd viel het lopen tegen. Helaas als team teleurstellend niet in de finale, maar goed revanche genomen en opgeteld toch zo noch die top 8 in.

Iedereen uitgeteld, maar ik was te moe om te gaan liggen.

Uitslag individueel ochtend

Uitslag Team Middag

Triathlon Heerenveen

Verloren bidon in deze oerfriese wedstrijd zorgt voor uitdrogingsverschijnselen en een heel slecht looponderdeel. Warmer dan Hawaii ;).

Uitslag!

NK Sprint Groningen

Nooit meer. Vorig jaar zegetocht op de OD, dit jaar zwakke armpjes bij het zwemmen, lamme benen bij het fietsen, 4km braakneigingen en 1 km doorlopen om op mijn slechtste notering op een NK ooit uit te komen. Snel vergeten…..

Uitslag

Triathlon Stiens

3 dagen na een zeer goed verlopen CK GVAV, maar niet hersteld. Geen power in de benen. Stuurfout bij het fietsen en daarom een stukje om. Knop omgezet en dan toch nog redelijk gelopen. Matig. Meer matig. Ooit.

Uitslag

Triathlon Drachten

Zwaar gehypte battle tussen titelverdediger (ik) en de runnerup van vorig jaar (Stefan vd Pal) die on a winning streak is. Die werd niet verbroken. Matig gezwommen, matig gefietst, matig gelopen. 2 minuten langzamer dan vorig jaar. Toch nog 2e. De bloemen waren ook deze keer voor mijn grootvader. Helaas niet meer bij leven.

:

Uitslag

On the radio (Fries)

Op TV (vanaf 19:30)

The (very) Ugly

Marathon Berlijn

Een last-minute uitdaging. 4 weken voorbereiding. Trainingen als een tierelier waar de kilometertjes in 4.oo, 3.45 en zelfs 3.38 aan de lopende band non-anaeroob aan de orde waren. En toch kon ik op de dag zelf geen enkele (!) kilomter beneden de 4.10 noteren zonder anaeroob te gaan. Raar. Na 25km draaiden Erector Spinae en Tractus Iliotibialis vast. Rem erop en een lijdensweg naar een zeer matige 3.09. Is goed voor de nederigheid.

Geen foto’s van de marathon want grof lappen voor een kop die op onweer staat gaat me dan net weer te ver 😉

Het belangrijkste dit jaar was eigenlijk leven.

Dit leven:

Zo. Een bewogen jaar, maar een jaar met perspectieven. In mijn volgende post gaan we praten over 2013. Want dan gaan we weer los!!!

Rust in vrede Jacob “Pake” Veenstra. We zullen je missen.

Jacob Veenstra 02/06/1927-03/05/2012

Vandaag maak ik een ommetje en maak ik met iedereen een praatje. Daarna zet ik een natuurfilm op van Attenborough.

(met dank aan Emile Veenstra)

Do Pake.

2012 is nu al een geweldig jaar. Nog geen wedstrijdmeter, maar iets veel belangrijkers;

Vol trots presenteren Suzanne en ik;

Weda Pieter Douwe Veenstra.

Geboren te Groningen op 14-03-2012 om 0.08.

Roepnaam is Weda (klik).

Moeder en kind rusten veel en graag. Vader trouwens ook. Langskomen graag in overleg om de drukte te spreiden.

Langzaam doe ik mijn ogen open. Ik zie blauwe lucht een felle zon en heel sporadisch komt er een wolkje voorbij. Langzaam kom ik iets omhoog en kijk om me heen. Ik realiseer me waar ik ben. Ik lig, samen met Suzanne, op 1 van de mooiste stranden ter wereld. Het strand bij Mauna Kea op het Big Island Hawai’i. Het is vandaag 12 oktober. Opeens voel ik de naweeën van mijn avonturen en langzaam maar zeker denk ik terug aan die memorabele dag, 8 oktober 2011.

Die dag begon zoals elke Ironmandag; vroeg. Slaap is misschien wel de belangrijkste valuta die je hebt om een fysieke prestatie te leveren. De wekker ging om 3.45 na de dekens om 10 uur over me heen te hebben getrokken.Ik voel me vlak, een staat die volstrekt anders is dan de plek waar ik ben. Elke centimeter is glooiend, ” rolling” zoals dat heet hier, als een testament aan de geschiedenis en vorming van dit prachtige eiland. Het land is golvend als de stromen lava die dit eiland in de afgelopen millennia hebben gevormd.

Voor het eerst in jaren had ik weer een verhoogd spanningsniveau. Strak koppie, zoals goed te zien is op de foto’s van onder meer Mirjam Weerd. Waarom? Deze race is echt bigger than life. De onverschilligheid die een enkeling etaleert met betrekking tot deze wedstrijd moet gebaseerd zijn op 1 van de volgende oorzaken; tekortschietende kennis; misinterpretatie of simpelweg misantropie.

Triathlon is een jonge sport met weinig geschiedenis, mythes en referentiekaders. Maar wat we hebben ligt toch vooral op dit eiland.

Tijdens de processie die voorafgaat aan de start valt de immensheid van het geheel over me heen. Met 1900 man en vrouw worden we bestempeld en met stift bijgewerkt door goed op elkaar ingespeelde vrijwilligersteams. Ik schud Dave Scott de hand. Goede karma?

Zwemmen 1.02.xx (De mens als beest)

” Death has gotten something to be said for it:
There’s no need to get out of bed for it;
Wherever you may be,
They bring it to you,free!”

Kingsley Amis

Sommigen van ons lijken op zoek te zijn naar gevaar en op een welhaast Freudiaanse manier, de dood. Wanneer voelt een mens zich meer levend dan tijdens momenten van pijn of van dreigend gevaar?

Ik startte helemaal rechts van het veld. Het was chaos. Nooit zoiets meegemaakt. Als vissen in een ton. Lompe vissen. Sommige mensen hebben wat van me moeten incasseren. Maar alleen omdat ze het verdiend hadden. Bijvoorbeeld omdat ze het nodig vonden om me 3x op mijn hoofd te slaan. Niet doen. Vele keren vast komen te zitten, stilgelegen omdat we weer rechts van de boeien waren. Er is een onrust, soms zelfs paniek in het handelen van de mensen om mij heen.  Het is moeilijk mijzelf daarin niet mee te laten slepen. De terugweg besluit ik mee te gaan in de flow.Niet forceren. De tijd valt me erg tegen. Voor het eerst boven het uur.

Een bijzonder slechte aanvang van de dag. Ik kom uiteindelijk 3 tot 4 minuten langzamer uit het water dan ik voor ogen had.

Het voordeel van een triathlon is echter dat het een lange dag is. Tijd om fouten recht te zetten en over dipjes heen te komen.

Fietsen (4.47.xx) De mens als kuddedier

” Everything in the world is purchased by labor” .
David Hume

Vele uren heb ik op mijn fiets doorgebracht. Je zou zelfs kunnen zeggen dat de fiets een triathleet’s beste vriend is in elke opmaat richting een hele triathlon. Een dieper begrip ontstaat er tussen mens en machine. Wanneer gas geven en wanneer niet. Elk piepje valt op. Elke imbalans. Mijn fiets had de reis niet helemaal goed doorstaan. Verschillende keren hebben mechniciens hun dokterswerk uitgevoerd met chirurgische precisie. Een achterwielwissel is overwogen. Uiteindelijk van start gegaan als gepland. Met 1 laatste moment toevoeging; Arm Coolers. Deze armstukken zijn zo gefabriceerd dat zij koeler zijn dan blote huid, zeker als ze nat zijn.

Aangekleed en wel, in volledig wit (met zwart accent) ging ik op weg. Nog lichtelijk aangeslagen van het zwemonderdeel vecht ik tegen al mijn gedachtes. Het plan was immers simpel; de rem erop tot het keerpunt in Hawi, vanwaar ik wist dat er mogelijkheden voor mij lagen. Dit houdt echter wel in dat ik niet met een enorme inhaalrace aanvang waartoe ik me wel in staat acht.

Door mijn slechte zwemonderdeel zat ik midden in de storm. Hordes en hordes fietsers zijn om mij heen. Het is soms onmogelijk om je als atleet aan de stayerregels te houden. Maar gelukkg zijn de scheidsrechters scherp, zij bestraffen in mijn ervaring slechts daar waar kwade wil in het spel is. Een aantal malen worden mensen vlak achter mij een strafkaart getoond.

Na een aantal kilometers komt Bjorn mij voorbij. Ik ken Bjorn uit Frankfurt waar hij met een noodgang aan me voorbij vloog, en hij vervolgens ruim 12 minuten voor mij finishte als 2e AG OA. Ik kan echter goed bij hem blijven en samen met nog een aantal anderen krijgen we een legaal systeem te pakken. Bijna iedereen houdt zich aan de afstand en iedereen neemt een gedeelte van het werk.

Ik denk om de 10mijl is er een verzorgingspost. Vele vrijwilligers staan klaar met allerlei eten en drinken. Ik ben slechts geinteresseerd in 1 ding; water. Ijskoud water in handige flessen. Elke post pak ik er twee, welke voornamelijk over mij heen gaan. De mouwen werken geweldig.

Voor mijn gevoel snel komen we bij het keerpunt. Er is wind maar niet extreem en het deert me niet. De dieptes van de 1e 2 uur zijn omgelagen in euforie. Ik passeer Bjorn, gebaar hem mee te gaan en ik zet de turbo erop. Hij kan niet mee. Ik voel me beter dan ooit, en dit emotioneert me. Hier op deze grond je zo goed voelen. Ik veeg ze met bosjes op. Ik blijf mezelf goed verzorgen (ook met dank aan mijn 2 nieuwe bidons SIS Go Electrolyte Watermelon+ zakje Hydro voor extra electrolyten) en rijd van groep naar groep. Ik passeer Bart Colpaert (1e AG in Frankfurt) en hij kan niet mee. Ik vlieg. Het is alsof ik de versnellingen niet voel. Mijn hartslag is zelfs (te) laag. uiteindelijk rijd ik mijn beste IM-fietsonderdeel ooit. Niet de snelste, wel de beste. Uiteindelijk passeer ik ongeveer 250 man en vrouw op de fiets plus een aantal profs (welke eerder gestart waren, dus niet fysiek). Al het harde werk op de fiets heeft zich keihard uitbetaald.

Lopen (3.18.xx) De mens als eenling

“Give thy thoughts no tongue”.
William Shakespeare

“In solitude, where we are least alone”.
Lord Byron

In de wisseltent is het niveau van de wedstrijd weer te voelen. 1 man leegt mijn tasje, 1 mijn smeert zonnebrand op mijn schouders, 1 man smeert vaseline onder mijn oksels. A helluva job! ‘s Ochtends werden we gewogen. 175 pounds stond er. Op dat moment wist ik dat mijn beste lopen er niet uit zou komen. 2008 en 2009 was ik in Almere 77,5 kilo (die 175 pounds) en liep ik 3.15ish. Almere 2010 woog ik 75 hoog en liep ik 2.58 en in Frankfurt woog ik 76,5 en liep ik 3.07. Natuurlijk is het niet zo rechtlijnig, maar dit parcours is ook met het lopen glooiend en natuurlijk warm. Iets minder had dus wel gemogen.

Ik heb respect voor deze marathon en dus start ik behoudend.Ik zie mijn ouders en Suzanne langs de kant. Even kusje halen ter inspiratie. Mensen die je de wereld over volgen om je aan te moedigen zijn schaars. Die moet je koesteren.

Al snel vliegen een aantal atleten me voorbij. Ook Carlo Pullens komt voorbij. Hij is op weg naar een geweldige prestatie. Een goed voorbeeld van slim koersen, vooral in wat er vooraf ging. Want vertelde hij me zelf; dat hij blessuregevoelig was en dus naast Lanzarote geen andere wedstrijden had gedaan. Voor hem werkte het zeker. Proficiat! Ook voor Bas Diederen. Hij won AG overall. Persoonlijk vind ik dat niet meer dan te verwachten voor iemand van zijn (prof)niveau, al geef ik toe dat ik twijfels had na een slechte 2e 1/2 marathon in Regensburg en omdat hij slechts een paar dagen voor de start op het eiland was. Maar de winnaar heeft altijd gelijk en het is nog steeds een voortreffelijke prestatie. Proficiat Bas.

Ik rits meteen open en ontwikkel een goed koelsysteem. Elke mijl (1,6km) is er een verzorgingspost. Daar haal ik sponzen, water, ijs en ijswater. De laatste twee gaan rechtsstreeks mijn pakje in aan de voorkant waar ze rusten op een aantal sponzen, zo rond mijn buik- en liesslagadergebied. Het koelt me goed af en de hele marathon heb ik de warmte onder controle. Ik blijf gecontroleerd lopen en leg een solide marathon af. Lastige momenten zijn er in de Energylab. Hier is het waar je wint of verliest. Vooral van jezelf. Het is warm en het loopt omhoog. De eenzaamheid van de lavavelden doen mij juist goed. Ik voel er me thuis.

De marathon is 1 lang gesprek met jezelf. De stemmen die tegen je praten moet je negeren. Niet naar luisteren. Nee, je gaat niet even wandelen. Niet even stoppen. Niet even ontspannen. Blijven lopen. Pushen. Nooit die gedachtes uitspreken. Ze zijn er niet.

Homestretch is pijnlijk. De laatste heuvel en de downhill gaan op zijn hardst. Ik krijg door dat ik sub9.15 kan. Ik heb alles onder controle, maar dat wil ik. Arbritrair, maar dat maakt dingen leuk. Ik stort me naar beneden op Palani, ik schreeuw het uit want het doet pijn. Ik keer, keer nog eens en keer nog eens. Dan recht door. Ik haal nog een Belg in en ik zie dat de buit binnen is. ik geniet van het moment.

Finish 9.14.26. 89e plaats overall. 55e amateur, 20e AG 30-34.

” If in this heart a hope be dear,
That sound shall charm it forth again:
If in these eyes there lurk a tear,
‘Twill flow, and cease to burn my brain”.

My Soul is Dark, Lord Byron

Daar was de finish, mijn benen persen het laatste uit. Daar klinkt wat elke atleet wil horen; ” You Are An Ironman” . Ik neem de atmosfeer in me op. Ik heb het gered.

De Athlete Garden is uitgebreid. 2 vrijwilligers begeleiden me en al snel zijn daar Heit, Mem en natuurlijk Suzanne. Franz, een vrijwilliger die ik kende van de fietswinkel, helpt me met alles. Cola, finishersshirt, medaille, petje.

Wij nemen met zijn 3-en nog een foto. Ik badder wat op het strandje. Ik eet ijs en drink liters cola. Leven is goed.

Deze reis van de piek van een lang proces. Nummer 1 ondersteuning hierin was mijn vrouw en moeder van mijn ongeboren kind Suzanne. Triathlon is een teamsport. Zij is mijn team.

Bedankt mijn lieve ouders die erbij waren. It rocked my world! Maar ook bedankt Emile. my muddybuddy die er altijd voor me is.

Bedankt familie en vrienden voor al jullie steun in woord en daad.

Bedankt Jerzy, Edo en Danne voor de materiaalondersteuning voor deze trip. Wederom goede karma.

Bedankt sponsors die het vertrouwen in me hadden. Robert Bakker van Bakkerkamerbemiddeling. Hans Koenders van Dorhout Advocaten. Alwin Dijk van Runnersworld en Florian Schmidt van Cycletrend. Chris Brands voor je schema’s.

Bedankt buddy’s en buddettes van GSTV Tritanium voor de eindeloze gedeelde trainingsuren. Het is een eer om de 1e Tritaan in Kona te zijn.

Bedankt collega’s en leden van Plaza Sportiva voor jullie steun en aanmoedigingen. Het kan altijd gekker 🙂

Tijd voor nieuwe lijstjes. Daar staat in ieder geval op; top 50 IMH. Dit ligt binnen mijn kunde. En ik weet hoe ik dat moet doen.
Niet komend jaar want dat is gereserveerd voor andere dingen; afstuderen. Een kleine krijgen. Maar daarna? We’ll be back.The biggest show on earth.

Mahalo Hawai’i.