Nog 1 nachtje slapen. Dan is het zover. Een kinderlijke uitdrukking die past bij deze droom. Ironman Hawai’i, een legendarische wedstrijd en ik ga er aan meedoen.
Lekker gegeten (vroeg) zit ik nu op bed dit te schrijven, in de hoop dat de dra-ma-ti-sche internetverbinding me heel even respijt geeft zodat ik dit in jullie richting kan slingeren.
Needless to say, dat als jullie dit lezen, het gelukt is.
Ik voel me weer goed, na een wisselvallige dag met voor mij onkarakteristieke maagissues en een paar dagen last van mijn knie. oude blessures die net voor uur U de kop opsteken, ik had ook niet minder verwacht.
De afgelopen dagen waren goed. De laatste zaken geregeld en de laatste trainingen gedaan. De benen lijken goed te voelen, maar voor het eerst in een lange tijd voel ik me weer onzeker over mijn kunde. Dit is toch wel wat anders dan Drachten, Anna Paulowna, zelfs als Almere of Frankfurt.
Maar dat is waarom ik dit doe. Mezelf uitdagen. In de woorden van Everest beklimmer Sir Edmund Hillary, in antwoord op de vraag waarom hij die berg toch beklom, “Because it’s there”.
Waarom deze triathlon? Omdat hij er is (of zij, gezien het feit dat het eiland wordt bestierd door de godin Madame Pele)….
De omstandigheden zijn naar verluid erg goed. Het is wel warm (82-87 F) maar het is vaak bewolkt, en dat maakt het toch net wat aangenamer dan als je de dichtstbijzijnde ster vol op je pannetje hebt.
De winden waren stevig afgelopen week en ook het water is wild. We slapen echt letterlijk aan het water en het geweld van de golven overstemd bijna alles. Er wordt veel gesurft en de spatten van het water zitten bijna elke morgen op de horren. Dat belooft wat voor het zwemonderdeel.
Leuke anekdote; eergister hadden we bedacht bij Lava Java te gaan dineren. Aangekomen was het gezellig druk en de enige vrije tafel stond “Gereserveerd” op. Dit bordje werd echter resoluut van tafel gehaald en wij mochten een goed maal naar binnen werken.
Het leidde er wel toe dat Normann Stadler (2x winnaar hier) en zijn vrouw + vriend een tiental minuten moesten wachten totdat we uitgegeten waren. Vonden we niet erg. Hij bleef er ook ontspannen onder en na een hand en een praatje (dat hij toch wel erg fashionably late was bij de Slowtwitch Meeting) gingen wij huiswaarts en kon hij rustig gaan zitten.
Verstandig na een levensreddende hartoperatie.
Dat om het karakter van de hele ervaring nogmaals te onderstrepen.
Ook hebben we na aankomst van mijn ouders (zo vind je ze nergens) gegeten bij Bubba Gump, een restaurant dat volledig in de sfeer van de film Forrest Gump garnaal en ander visvoer aan de man brengt. Goed eten met tafel aan het water. Aanrader, zeker de Mud Pie die Suzanne slechts voor de helft op kon (met hulp). Dat kan ik beter. Na de wedstrijd.
Ook leuk; de UnderPants run. Gisterochtend samen met een paar duizend anderen, voor een goed doel, in onze onderbroek een rondje hardgelopen. Dit is oorspronkelijk begonnen als satire over de atleten die allemaal met strakker dan strakkere kleding de wedstrijd doen. Tegenwoordig is het vooral een ludiek festijn met vele uitdossingen. De ironie van het doen van de underpantsrun met compressiekousen gaat velen dan ook voorbij.
Op deze website zijn beelden te zien vanaf 19.00 NL tijd. Mij persoonlijk volgen kan via de tracker die tijdens de wedstrijd beschikbaar is. Ik ben nummer 1636. Maar zoeken op Veenstra gaat je ook helpen.
Tevens kun je updates krijgen via facebook en twitter. Volledig geautomatiseerd, dus je hoeft niet bang te zijn dat Suzanne haar mooie duimpjes hoeft kapot te toetsen.
Iedereen alvast bedankt voor het volgen en voor de steun. Ik zie jullie bij de finishlijn!
Deel 3 alweer van de avonturen van de smeltende Fries.Al begint de warmte langzaam maar zeker te wennen. De uitgebreide warmtetraining helpt daar zeer goed bij moet ik zeggen. Je moet niet al je geheimen verklappen, maar deze geef ik de andere atleten graag mee.
JV’s Warmte-Interval-Training;
Min. 5 herhalingen van 20min harde zonopname, gevolgd door 10min herstel (bij voorkeur in het water).
De zonopname vindt plaats (bij voorkeur) op een idyllisch strand. Kleur zand (wit, goud, zwart of groen) is optioneel. Het herstel vindt plaats in de branding/surf van voorgenoemd strand.
Warming up/Cooling down doe je door middel van de verplaatsing van-, en naar de locatie vanaf de auto. Dit kan kort zijn (enkele minuten) oplopend tot 15 minuten. In het laatste geval wordt aangeraden het aantal intervallen op te voeren.
Terug naar IMweek. Iets serieuzer. De dichtheid van lopende, fietsende, zwemmende, koffiedrinkende, flanerende, etende, winkelende triatleten is omhoog geschoten. Hier hoort echter ook een reflectie bij.
Wat kom je tegen;
Training (Fiets) zonder helm. Dit heb ik zelfs oud- wereldkampioenen zien doen (noem geen namen, maar het rijmt op “Bal Rultan”). Zeker hier, waar het fietsen ongewoner en dus gevaarlijker is dan in NL (of elk andere EU-land) is er geen excuus voor.
De enige manier om je looptraining te doen is vol gas. Eindeloze stromen op Alii Drive die los gaan op elke helling (en daartussen).
Rare tenue’s deel 1; Veel ontblote bovenlijven, vooral bij het lopen. Lange mouwen tijdens het heetst van de dag. Maar de kroon spant de meneer die ik vanmiddag op de Queen K schaakte met 1 (schrijve één) compressiekous aan.
Rare tenue’s deel 2; breng een mens in een buitengewone situatie en opeens gaan ze rare dingen doen en normaal vinden. Ik weet zeker dat 99% van de mensen die onderstaand gedrag vertonen dit thuis nooit zouden doen;
Uit eten in sportkleding. Meest gezien; fietskleding. Ook een aantal malen; triathlon tenue’s. Heul veul onwijs grote Oakley’s. En visors.
Boodschappen doen in sportkleding. En nee niet in je trainingspakkie. In je tri-top. Had ik al gezegd dat deze tritops Trikini’s zijn? Waardoor we het uitzicht hebben op mannenbuik? Nee? Jammer he.
Daarnaast viel er wat te vieren; 2 oktober waren we 1 jaar getrouwd! Dat viert een triatleet natuurlijk op de enige juiste wijze; door een dag lang hard te trainen! Zwem/Fiets/Loop een totaal van 6,5 uur. Hawi was mooi en zwaar. Ik heb het goede verzet gestoken en de aerohelm is me niet te warm. Dat scheelt. Het lopen ging goed (1 les voor de wedstrijd, nooit stoppen. Altijd blijven dribbelen anders komt die warme deken over je heen en je wil
NIET
MEER
BEGINNEN).
Gewoon niet doen dus zaterdag. ‘s Avonds lekker uit eten, versgevangen vis voor Suzanne, een dikke steak voor mij. Krachtvoer, just what I needed. Aan het water, dus ook qua ambiance dik in orde.
Vandaag was een rustdag, dus zeer grote warmtetrainingsessie. Zo de oogjes toe en dromen over wat komen gaat.
The Heat is On! Langzaam maar zeker stroomt Kailua vol (funny story; er zijn meerdere Kailua’s. Iig 1 op Hawaii en 1 op Oahu. Het postkantoor hier besloot een aantal jaren geleden om er voor de duidelijkheid Kailua-Kona van te maken. Kona betekent zoiets als benedenwinds. En aangezien Kona ook wel lekker bekt, werd dat al snel de aanspreektitel. Vliegveld er naar vernoemd en voor dat je het weet zegt niemand meer iets anders. Maar het gaat eigenlijk nergens over. Mooi).
De overname is bijna compleet. Ironmanweek gaat starten en resistance is futile! De banners zijn opgehangen, alle sponsors hebben spandoeken over alle hoeken en gaten geplakt en elke shop is exclusief officieel Ironman souvenir aanbieder. Gelukkig.
Maar de leukste souvenirs worden verdiend. Dag 3 was redelijk oneventful. Loopje, strandje, hapje. Dag 4 zorgde voor meer vertier. Toevallig was ik de Kukio Blue Water Swim tegengekomen, een zwemwedstrijd gevolgd door een brunch op een resort 25km boven Kailua (volhouden Jacob :).
1,9km zwemmen OW, lekker eten daarna en dan op het fietsje weer terug. Suzanne kan lekker luieren op het strand en dan met de slee terug. Win-Win-Win naar wij dachten.Uiteindelijk bleek het iets aan de korte kant (25.3x voor 1.9 is wel heel snel voor gekke Henkie) maar een 24e plek overall én een 3e plek in de H30-34 zorgden voor souvenirs. Jacob gaat naar huis met t-shirt, cap, bidon en tasjes en vooral een prachtige ervaring rijker. De foto’s spreken voor zichzelf. Overigens werd Chris Lieto daar 3e, achter een 16 jarige local jongen. Dat zal hem leren mij zo te stalken….
InschrijfbureauZwemstartEven afspoelen na het harde werkPodium
FYI. Dit is allemaal nog voor 10u ‘s ochtends :))
De rest van de dag geflaneerd op Alii Drive waar de rocksterren sightings (3x vrouwelijke IMH winnaars, Bink met de benenwagen en Faris op de fiets zonder helm, foei!) weer niet van de lucht waren.
Zowaar zelfs wat regen. Regen in Kaliua, zonneschijn in NL. C’est incroyable!
Morgen laatste echte (en eerste) harde trainingsdag. Zwem-fiets-loop. Train as you fight 🙂
Hawai’i is geen Ameland. Geen Texel en geen Schiermonnikoog. Het is wel een eiland, maar daar houdt de vergelijking dan ook op.
De eerste dagen op dit eiland waren alles wat we ervan verwacht hadden, en nog een dikke dot slagroom on top meer. Maar zoals altijd beginnen bij het begin. De reis was smooth tot aan LAX (Los Angeles). De latere vertrektijd van de KLM zorgde ervoor dat we onze aansluiting mistten. Panic in the disco en uiteindelijk 5 uur wachten op het zonovergoten vliegveld ipv, 1.45. Dat terwijl onze biologische klokken toch echt 12 uur ‘s nachts aangaf!
Aangekomen op Kona Intl Airport kwam de warmte als een deken over ons heen. Het slagschip dat onze huurauto heet opgehaald en hop naar ons appartementi.
Dat blijkt een prachtig appartement aan het water te zijn. 2 mijl vanaf de start en het gedoe, aan het loopparcours en toch zodanig afgezonderd dat we geen last van verkeer hebben. Ideaal!
Mijn biologische klok is in de war. Ik slaap, ben wakker, slaap etc. En Suzanne net zo. Woensdagochtend gaan we ontbijten bij Lava Java, een toko met een behoorlijke reputatie. Lekker eten inderdaad en bomvol om 7.30. Chris Lieto, een triathlon superster, parkeert zijn Trek SpeedConcept even tegen een muurtje, haalt een broodje en gaat daarna weer verder met zijn training. Welcome to Kona!
In de middag ga ik zwemmen op parcours en na 30 minuten waaibomen komt er iemand voorbij zwemmen. Ja hoor, die Chris Lieto weer. Hij doet een C/D swim dus ik kan hem bijhouden, en plots stopt hij en begint tegen me te praten. Over de enorme school vissen onder ons, en dat als je naar beneden duikt dat ze uit elkaar gaan en er grotere vissen onder zitten. Prompt duiken we met zijn 2-en naar beneden. Vet.
Dan lopend over Alii Drive zie je alles en iedereen voorbij komen. Triathlon supersterren. Die gewoon zwaaien. Mooie sport is dit toch. Zwitserse Cheeta’s. Duitse Holland-overwinnaars. Ik ben d’r bij.
Maar iedereen gaat wel erg hard. Iedereen rent als een jekko, fiets als een torpedo. Het befaamde Kona-“ziemijeens”/syndroom of is iedereen hier gewoon toch erg snel? Want dit is nou net die ene race dat je dat niet moet uitsluiten! Bij Ironman ziet iedereen er altijd erg snel uit, maar normaal gesproken is maar een klein percentage daadwerkelijk sneller dan mij. Hier, tsja… Lekker mijn eigen ding doen. Niet laten afleiden.
Dag 2 is zwemmen en lopen. Zwemmen in mijn geleende speedsuit. Lekker gezwommen, maar lig volledig open bij mn schouders. Pakje toch wat te klein. Hmmm. Op zoek naar alternatieven. Lopen is warm, erg warm. Ik focus me erop dat ik nog last heb van jetlag en dat ik nog moet wennen aan de warmte. De warmte van 10u ´s ochtends. De warmte van 2u in de middag is 94 fahrenheit (google maar even), en dan ben ik straks aan het marathonnen (als alles goed gaat). BAM!!
De rest van de dag gaan we sight see-en, en ook boodschapjes doen USA-style. Bigger than life. Zoals alles hier.
Een jaar geleden wist ik al dat ik hier zou staan. Een jaar geleden, nog voor ik me had ingeschreven voor Almere 2010 wist ik al dat ik op 24 juli 2011 in Frankfurt (of in in ieder geval in de buurt van Frankfurt) aan de start zou staan van de Ironman Germany.
Alles met maar 1 doel; kwalificatie voor de Ironman Hawai’i, de bakermat van deze knotsgekke sport, daar waar legendes gemaakt worden, datgene wat een triatleet eens mee MOET gemaakt hebben. En ik ben een bucketlist type of guy, dus ook de Ironman Hawai’i stond op mijn lijstje van 6 jaar geleden.
Top 10 op een NK triathlon
Onder de 9 uur op een hele triathlon
Meedoen op Hawai’i.
Die andere twee zijn ruimschoots gelukt met een handvol top 10 noteringen en vorig jaar mocht ik in Almere ook nummer 2 met een flinke marge wegstrepen. Dus in 2011 geen NK’s, niet op zoek naar PR’s maar wel alles op 1 paard. Een pittig paard dat wel. De Ironman in Frankfurt is 1 van de best bezette wedstrijden ter wereld. Het is binnen de Ironman organisatie het EK en er staan sloten eindbazige Duitsers, Belgen, Engelsen en andere wereldburgers aan de start die zijn afgekomen op een wedstrijd met een top imago qua organisatie en omlijsting. En ik ben dan wel van het koppige; als ik me wil kwalificeren wil ik dat doen tegen de besten die er zijn, en niet in een wedstrijd met een ondermaats startveld. Want laten we eerlijk zijn, die zijn er ook.Maar zo rollen we niet.
Als ik op die ochtend langzaam naar het water loop kijk ik over tafereel voor me uit. Als mieren krioelen wij triathleten door elkaar heen. Ik onderdruk de misselijkheid die ik al de hele ochtend voel, een gevolg van het erg late diner van de avond ervoor. De top-Italiaan die we hadden gevonden had een zeer slechte avond. We wachtten erg lang op ons eten en aten ons hoofdgerecht pas tegen 9.30/9.45. Dit had 2 vervelende gevolgen; in mijn geval proppen van eten om 4u ‘s ochtends en een heftige voedselvergiftiging voor Suzanne, die daarom me niet kan supportcrewen.
Ik praat wat met Dirk Wijnalda, zwaai naar Mirjam Weerd en wissel een knik uit met Heleen bij de Vaate.
Alle Nederlandse kleppers, op een zieke Marcel Gierman na zijn present. Mijn tenen raken het water en ik denk na over wat voor me ligt. Een opgave van indrukwekkende proporties. Gekkenwerk. 3,8km zwemmen. 180km fietsen. Een marathon lopen. En toch is het wat ik echt goed kan. Hoe langer hoe beter. Ik voel me rustig. Kalm. Zeker. Dit is het.
Nu nog doen.
Ik ga te water. Temperatuur is lekker. In de weken ervoor was er nog een grote kans dat er geen wetsuit zou worden toegestaan. We zwemmen namelijk in een steen/zandgroeve een 10tal kilometers buiten Frankfurt die tamelijk ondiep is. Bij warm weer, zoals gewoon in Zuid-Duitsland in Juli, gaat de watertemperatuur al rap naar kritische hoogten (24,5 is de grens) en dat past mij slecht.
Maar de afgelopen 1,5 week waren nat en guur. Net als in Nederland. Suzanne en ik waren op dinsdag al in Frankfurt gearriveerd in een bijzonder hotel op het randje van wat nog als ” goede” kant van Frankfurt kan worden omschreven. Gerund door Indiërs, vlakbij de red-light district. Perfecte locatie op 1km van de start/finish, aan de grote winkelstraat en vlakbij de metro naar de fietsverzorgingspost. Grand Hotel “The Dream”, waarom ook niet?
Op woensdag fiets ik het parcours voor. Niet met de organisatie zoals gepland, maar met een paar anderen.
Duitsers, een Engelsman en een Amerikaanse senior die een km of 20 bij ons blijft en dan eigen plan trekt. De organisatie durft het niet aan vanwege onveilig met de regen op onder andere de kasseien.
Hoe dan op de wedstrijddag vragen we? Hij haalt zijn schouders op. Wij fietsen en worden kletsnat.
Ik focus me weer even. Ik lig in het water, ongeveer 50 meter (of meer?) achter de pro’s. Afgeschermd door een haag van kano’s wachten we op het startschot. Nog 5 minuten. Duurt lang maar ik lig in ieder geval op een goede plek. Helemaal rechts, zodat ik het eerste stuk overzicht heb op alle anderen.
Vanochtend was het droog. De fietshoes die we van de organisatie hadden gekregen verried nog wel de regenbuien die er waren gevallen in de afgelopen 24u, maar de ochtend was veelbelovend. Little did we know.
Dan gaat de toeter/kanon whatever. Startknop indrukken. Horloge en hoofd. De hele week was het zwemmen ruk, maar nu gaat alles zoals ik wil. Ik geef er een flinke klap op en er komt maar niemand me voorbij. RUSTIG!!! Dan komt er een stroom op links voorbij. Ik pas mijn koers iets aan, hou me in en langzaam maar zeker kom ik op de juiste plaats terecht. Ik zwem ontspannen en pak een paar voeten. Na 800 meter komen de 1e pro’s voorbij. Gaat goed! Ik haal weer mensen in en denk goede benen voor de rest van de wedstrijd gevonden hebben. Na 2.1 km kom ik zonder badmuts (want van hoofd ” geplopt”) voor de landgang uit het water. Ik pak dezelfde benen weer, maar het gaat eigenlijk te langzaam. Na het 2 keerpunt gooi ik nog eens 750 meter het gas erop en haal nog handenvol mensen in. Damn! Had duidelijk meer ingezeten. Loslaten! Nu!
Zwemmen: 54.18, 68e overall, 13 in AG
Ik maak een hele slimme beslissing als ik bij mn fiets aankom. Ik trek mijn winstopper aan. 12 graden, regen voorspeld. Maar doen dan?
T1: 3.07 (inclusief een pokke-end omhoog stekkeren door mul zand. Mooi wark).
Er zijn wat andere atleten om mij heen maar daar is mijn credo weer; RUSTIG. Concentreer je op wat je moet doen. Niets meer, niets minder. Eerst is er dat aanloopstuk naar de stad toe, waarna aan 2 rondes wordt begonnen. Ongeveer met 40kph vlieg ik richting stad, maar het kost geen moeite. Dan begint het te regenen. En dat blijft het. Soms harder, soms zachter, soms niet. In ieder geval altijd nat.
Weertje
Er zijn een handvol flinke heuvels tijdens het fietsparcours te nemen. De wegen zijn goed en als de omstandigheden goed zijn is het nog redelijk snel ook. Want de afdalingen zijn lang na korte beklimmingen. Ik voel dat alle toertochten in Midden-, en Oost-Nederland hun werk hebben gedaan. Ik heb een klimritme. En niet een slechte ook, want ik word tijdens geen enkele beklimming ingehaald. Win 🙂
Going Up
Vooral de 1e beklimming van de HeartBreak Hill loopt erg goed. De mensen staan rijendik en ondank het vroege uur en het slechte weer is de ervaring ” Tour”-ish te noemen. Tijdens de beklimming passeer ik de vrouwelijke nummer 2 Lucie Zelenkova alsof ze stil staat. Ik vlieg. Een bliksemsnelle afdaling brengt me weer snel in Frankfurt. Ik haal Pro’s in (over goed gevoel gesproken) en de doorkomsttijd doet me deugd. Niet supersnel (de wind staat ongunstig) maar ruim onderweg naar een goede tijd.
Ronde 2 leidt (of lijdt) me weer over de The Beast (kort, niet stijl maar wel mega kasseien en dus glad),
Grrrr
The Chicken (lang en pittiger dan je denkt), The Health (hou je ritme!) en dus Heartbreak Hill en nog een paar heuveltjes die mij eigenlijk alleen maar warm hielden. Want ik fiets grotendeels alleen. 2500 deelnemers en ik zie sporadisch andere atleten. En dat zijn of pro’s of mensen die een rondje achterliggen. In beide gevallen rijden ze een klap langzamer. Vooral in het eerste geval is dat voor mij een aanwijzing dat de omstandigheden een flinke wissel trekken. Omstandigheden die vaak in mijn voordeel zijn. In het begin van de 2e ronde passeer ik nog de laatste fietser in koers die net aan haar 1e fietsronde begint. Poeh. Over lange dagen gesproken.
Ik heb mijn windstopper ondertussen uitgedaan (had ik beter niet gedaan) en rol de stad weer in. Iets meer verval (4 minuten) dan ik had gewild, maar alla.
Dan mag ik me weer even wentelen in de perfect organisatie. Ik spring van de fiets. Geef die aan een vrijwilliger. Waggel met gevoelloze benen richting mijn tassen. Daar staat vrijwilliger 2 mee klaar. Ik pak aan en loop richting tent. Vrijwilliger 3 pakt mijn tas aan en leegt deze met een noodgang. Ik zet helm af en geef deze aan haar. Terwijl ik sokken en schoenen aandoe (die zij recht neerzet) stopt ze mijn helm in de tas. en BAM, ik loop.
Fiets: 4.49.17 41e fietstijd, 5e AG
T2: 1.12
Dan het lopen. 4 rondjes. 10.5 km.
Handig. Paraplu.
Elk rondje 2x een brug over. Minimaal 2 stroken met kasseien. 1 stuk onverhard. Elke 1.5km een verzorgingspost. Elke 30cm iemand die je naam gilt. Zeker de 1e ronde. En even ben ik niet meer rustig. Ik laat me opfokken. En ik loop harder dan goed voor me is. Ik zie er fantastisch uit volgens velen (” Blij dat het je ook opvalt” ). Ik praat met mezelf;
“Hoe hard wil je lopen?”
“In de buurt van de 3 uur lijkt me mooi.”
“Mij ook.”
“Zijn we het eens”.
Stemming zit er in dus. Het weer blijft guur en nat.
De 1e ronde gaat dus te hard. Ergens hoog in de 43 minuten. Ai. Ronde 2 brengt weer een nieuw gesprek.
Fly like an eagle
” Daar loopt een kerel voor je. Hij gaat langzamer. Die moet je inhalen.”
“Maar laten we nou gewoon 1 tempo blijven lopen. Het is nog lang”
” Ach, ietsje harder” .
Dumbass.
Ronde 2 gaat in ongeveer 46 minuten. Maar als ik de atleet inhaal volgt een gesprekje met een echt mens in plaats van mezelf. In dit geval de andere atleet. Want hij zit in mijn agegroup. En vertelt me dat ik 2e lig in de AG (eigenlijk 3e, maar ik denk dat zijn spotter onze nummer 1 over het hoofd had gezien. Deze man; Bart Colpaert die ik tijdens een zwemtraining op het parcours had ontmoet, zet bij zijn 1e hele een wereldprestatie neer; 1e uit het water (ondanks 50 meter achterstand), 10e overall, 1e AG. BAM!!!
Dit brengt toch wat stress met zich mee. Moet ik me hier mee bezighouden? Het parcours heeft een aantal heen- en weer plekken en is dus overzichtelijk. Ik weet dus dat er geen hordes atleten op het vinkentouw liggen. Alles is minuten weg. Dirk Wijnalda is naar mij op weg (maar Pro) en ik passeer tevens de 1e vrouw (Caroline Steffen die uiteindelijk ook wint), die het zichtbaar moeilijk heeft.
In de 3e en 4e ronde ga ik helemaal kapot. De tijden kruipen (maar voor mijn gevoel rennen) omhoog en ik worstel om 48/49 minuten te lopen. Maar toch komt slechts 1 pro me voorbij na Dirk. En nog geen andere AG in zicht.
“Gewoon blijven doorlopen”, verzeker ik mezelf.
Dan ga ik gewoon naar Hawaii. Er is veel pijn, maar daar kan ik mee omgaan. Heel veel pijn ook. Meer dan ik ooit heb gevoeld in een hele. Mijn bovenbenen zijn murw. Kapot. Stuk. Koude en het loopparcours hebben hun werk gedaan. Ik concentreer me steeds op het volgende punt. Een verzorgingspost. Een keerpunt. Een brug. Op mijn ouders en broertje die me mijn gels aangeven en klaarstaan met de bidon die ik nooit aanpak. De bidon met water en electrolyten voor als het warm zou worden. Niet dus.
Dan wordt het meer dan de pijn. Ik word een beetje wazig. Ogen onscherp. Ik verlies de controle. Huh? Dit is NIET het moment. Ik hou mezelf aan de praat.
“Als ik nu ga lopen dan ga je nooit naar Hawaii” .
” Rustig door blijven lopen” .
“Als ik bij het keerpunt met de armbandjes ben is het niet meer ver” .
” Na de brug is het nog maar 1,5km”.
Het moet een lelijk schouwspel zijn geweest om mij te zien lopen in die laatste kilometers. Ik sla rechtstaf richting finish op de Romer. Een zee van mensen en een rode loper. Een atleet na afloop zegt tegen me dat hij niet eens gemerkt had dat het omhoog liep. Omhoog liep?
Ik ben eigenlijk nauwelijks geëmotioneerd als ik richting finish ga. Dit had ik niet verwacht. Maar op die rode loper komt er iets vrij. Ik voel een soort van oer-blijdschap. Ik weet het. Ik ben er.
Achteraf hoor ik dat Suzanne zich met grootse wilskracht uit bed heeft gehesen en naar de finish is gekomen. Ze heeft me gezien. Het is perfect.
Looptijd: 3.07.23 39e looptijd 11e AG.
Zou die blij zijn?
Eindtijd: 8.55.19. 18e overall. 3e AG 30-34, 3e AG OVERALL.
Meteen na de finish krijg ik een handdoekje over me heen en wordt ik vastgepakt door een vrijwilliger. Of het goed met me gaat? Yup!
En dan na 2 meter zijn er andere handen. Handen van een oudere man. De man kijkt me vriendelijk aan. Ik moet mee voor de dopingcontrole. Of ik hem wil volgen. Owkee….
De 90 minuten daarna zit ik in een kamer, drink ik liters vocht, babbel met Faris. Lucie en anderen en uiteindelijk doe ik mijn plasje. Mijn supportcrew is me kwijt, maar gelukkig kom ik Bert tegen wiens telefoon (of die van zijn vrouw) ik mag gebruiken. Emile komt me ophalen. Hij helpt me spullen ophalen en ik waggel naar het hotel. Gelukkig. Voldaan.
Na het eten meld ik me samen met Emile nog even bij de finish. De cut-off is 15 uur, dus voor 22.00 moeten de laatsten binnen zijn. Zo ziet het er uit;
Niet slecht
De volgende dag mag ik mijn slot claimen. Ik mag eerst het podium op. 3e in mijn AG. Nice!!!
en de trofee...De oogstde KersHet Cadeau
En het belangrijkste: De Hawaii slot:
WhoohooWe are in 🙂
Hier bedank ik meestal de mensen die me steunen. En terecht. Want zij staan me bij in mijn droom. Zijn er als het niet goed gaat. Als ik strontchagrijnig ben. Ik hoef het alleen af te maken. Zij zijn het perfecte treintje.
Na het verkennen van het fietsparcours gisteren was het vandaag tijd voor het zwemparcours. Maar dat was nog niet zo makkelijk…..
Het zwemmen vindt plaats in de Langener Waldsee. Dit is een meertje onstaan door onder andere zandafgraving. Schijnt vrij populair te zijn bij de locals, die bij mooi weer met z´n allen daar gaan vertoeven.
Dan ga ik ervan uit dat het ook makkelijk te vinden is. Dat is het ook,maar daar kwam ik later pas achter.
Op bovenstaande website had ik een straatnaam opgeduikeld. Simpel zat zou je zeggen. Maar Mr. TomTom gaf niet thuis toen ik na het ontbijt in de auto stapte. Dus Jacob denkt; ” Langener Waldsee, dat moet bij Langen zijn” en ik voer stadscentrum Langen in.
Zie je de bordjes vanzelf wel. Toch?
Nee dus. Langen Nord, Sud, Ost und West geen bordjes. Uiteindelijk een bordje zwembad. Niet het goede natuurlijk, maar de plaatselijke kassajuffrouw (” Bent u Russisch?” ) vertelde dat ik naar Walddorf moest. Ah. Toen we samen hadden uitgevogeld welke van de 8 Walddorffen in de TomTom het moest zijn was ik weer onderweg. Want in Walddorf zijn wel bordjes, verzekerde ze me.
Niet dus. Walddorf Nord, Sud, Ost und West en toen was ik er wel klaar mee. Plots loopt er een man hard voorbij aan de overkant van de straat. Kale kop, gebruind, felkleurige schoenen, een beetje een raar loopje en IM-logo’s levensgroot op zijn lijf; dat kan niet missen; Triatleet!
Jacob maakt een 360 waar de Duke Boys jaloers van zouden worden. Gestopt en de Zuid-Amerikaanse meneer wist me in de goede richting te wijzen. Christ.
Jacob weer onderweg. Aangekomen waar het ongeveer moet zijn draai ik een parkeerplek op. Een parkeerwachter meneer komt naar me toe. Wat ik kom doen? ” Zwemmen, als dat kan?” . Dat kon, maar dat kostte geld. En het parkeren ook. Of hier de Ironman was kon hij me niets over vertellen. Of dit de enige ingang van de Waldsee was. Meneer raakt geirriteerd en wordt zelfs bozig. Weet hij allemaal niets vanaf. Snauwt me zelfs af. Dan vertelt hij me dat dit de Walddorfer See is. En als ik vraag of hij me de goede kant op kan wijzen wordt hij nog geirriteerder en hoor ik hem een lang verhaal houden. Enige wat ik eruit op kan maken is dat hij me niets kan vertellen vanwege concurrentie etc.
Wat een idioot. Ik maak me uit de voeten en een afslag later is daar inderdaad het bord ” Langener Waldsee” . Eindelijk verlost.
Niet dus. De regen giet uit de lucht wanneer ik de oprit oprij. Het bad deelt deze oprit met het werkverkeer dat af- en aan rijdt om zand en grind etcetera te vervoeren. Bij de ingang van het bedrijf staat een bordje met linksaf Waldsee, maar daar staan ook 2 omvangrijke Dutsers.
Die houden me aan. ” Of ik kwam zwemmen?”. Ja! Nou dat kon, maar ik kon er niet parkeren. Ik mocht de auto laten verdwijnen en heenlopen. Waar die auto heen moest? Niet hun probleem!
De oprit die ik was opgereden er naartoe was bezaaid met niet parkeren borden. De doorgaande weg is aan weerszijden afgesloten met vangrails. Zucht.
Ik rijd maar verder en een paar honderd meter later is een prive-weg ingang het bos in. Ik zie andere auto’s staan en glib ook naarbinnen. Daar ontmoet ik Bart Colpaert, een Belgisch atleet (en een goede ook) die ik had opgeschreven voor de winst in mijn AG.
We wachten even op zijn vader, die ons vergezelt bij het loopje van 1,5km naar de ingang, waarna we het parcours voorzwemmen. Bart is een snelle zwemmer met 47/48 minuten op het oog, en hij zwemt ruim voor me uit. Ik heb niet goed gedronken, voel me stroef en besluit niet te forceren. Lekker ontspannen doorploegen.
Uiteindelijk ben ik 2 uur later dan geplant weer op het hotel en kleed me snel om. Lekker eten met Suus bij een thai.
Racebag opgehaald, geshopt en heerlijk gegeten bij de italiaan. Meteen gereserveerd voor zaterdag. Plan ahead 🙂
Nu tijd voor oogjes dicht. Oant moarn!
Actie! In de taxi. Lange tijd was het weer stil op het PDB-domein. Druk met andere zaken, andere dingen aan het hoofd.
Maar nu zit ik in Frankfurt, dagen voor het grote doel van dit jaar; kwalificatie Ironman Hawaii. Dat betekent dat ik de handjes weer even vrij heb, en de komende dagen mijn best zal doen om de achterstand (vanaf triathlon Nieuwkoop -oef- ) bij te werken én wellicht nog iets te schrijven over de voorbereidingen op de wedstrijd.
Maar nu eerst *drumroll*; Klazienaveen.
Legendarisch in naam stond deze wedstrijd dit jaar op het programma omdat het zo mooi een week voor Frankfurt geprogrammeerd staat. Zo ergens in @hjdol land zijn de mensen enthousiast over sport en in dit geval triathlon. Een behoorlijk aantal mensen was op de been om te komen kijken en ook het deelnemersveld was omvangrijk.
De start was om 13.00, dus lekker laat de veren uit. Na ontvangst van mok en startparafenalia kon de warming-up beginnen. Het zwemmen vind plaats in de plaatselijke vaart, wat zorgt voor de nodige veen-zwarte-gezichten, tot ver na de finish.
Na wat aanmoedigende woorden van oud-trainert Rory-Bob (“wat doe jij hier eigenlijk?) spring ik kort te water waarna iedereen er weer uit wordt gehesen. De organisatie wil iedereen tellen, dus moeten de lemmingen er 1 voor 1 in. Ok.
Ik start helemaal op rechts, op aanwijzing van het verslag van Bert Flier van vorig jaar. Ja, je kan aan de kant redelijk goed staan. En ja, dat betekent dat je met een mooi sprongetje aan je zwemonderdeel kan beginnen. Als de vorm goed is kan ik goed doortrekken en zit er “sjeu” aan. Dat zat goed. 1 man ging er rap vandoor, ik mocht me na 300 meter als 2e door het water boeggolven.|
Aangezien ik niet superhard aan het doortrekken was, is dat een goed teken. Toch normaliter mijn minste onderdeel.
De man voor ons (Tom Havekes) ligt een minuutje voor bij het keerpunt en maakt daar ruim 2 van na de 1500. Ik zie op het zelfde keerpunt dat er in ieder geval 2 man in mijn benen liggen. Dus dring ik 1 de kop op. Tempo is goed en na een minuut of 21 komen we het water uit. Tevreden!
Hop de fiets op, maar dat loopt in het begin niet zo soepel. Net als er iets meer ritme komt (JR Heerssema is nog in de buurt) moeten we over het miniscule stukje kasseien op het parcours en jawel; in ronde 1 van 3 verlies ik mijn enige bidon. Damn.
Het is warmpjes, dus dat is verre van ideaal. Ik besluit om maar gewoon hard door trekken en mijn reserve gelletje naar binnen te werken onder het mom van “SIS-GO-gelletjes zijn isotoon dus dat is ook vocht” (schaamteloos, ik weet het).
Op stukken wind opzij en tegen weet ik JR te lossen en ondanks een erg droog bekkie kom ik ruim een minuut voor hem in het parc ferme.
Rennen. Weinig gelopen in de afgelopen week vanwege een opspelende tractus. Wel intervallen op de crosstrainer en die zware benen bleven lang hangen. Gelukkig had ik een opdracht; niet alles uit de kast met het lopen. Dus ik ga met een ontspannen ingespannen tempo voort en krijg een top-fietser mee. Hij voorziet me zelfs van een slok water. Ik tik bij de verzorgingspost de nodige bekertjes naar binnen om de vochtbalans te herstellen. Dat gaat niet werken natuurlijk dus na een lange 10 (niet zo kort als vorig jaar in ieder geval) kom ik kapotter dan nodig (valt nog mee) over de finish. Ben nog iets uitgelopen zelfs.
De speaker meent dat ik nog een ronde moet (“dat denk ik niet”) maar corrigeert en feliciteert snel. Ik mompel onhoorbaar mijn analyse in de microfoon en daarna is het op zoek naar herstel; douche, drinken, choco. Gouwe combi. Beetje misselijk wordt ik er zelfs van, maar de mooie wedstrijd en dito ervaring maakt dat al snel goed. In de auto bestuurd door super-support crew Suzanne, die in full “take-care-off” modus staat vliegen we terug naar Groningen.
Op naar Frankfurt!
Uitslag:
01. Jacob Veenstra, Groningen, 2.06.01
02. Jan Roelf Heerssema, Enschede, 2.07.53
03. Tom Havekes, Gennep, 2.08.50
Een double feature vandaag. Een mooie zoals je die normaal gesproken alleen ziet op een zondagmiddag in een onafhankelijke bioscoop waar de popcorn net niet supervers meer is. Maar de films zijn goed en het gezelschap beter.
Zaterdag 9 april was weer de aftrap van het wedstrijdseizoen. In Ter Idzard was het deze keer eens niet koud en winderig. Het was warm en winderig. In de zon konden meer dan 100 deelnemers zich weer in het feestgedruis storten.
Ik deze keer in het Rasmussen-zwart. Er zitten wat veranderingen aan te komen in de sponsors die mij steunen en helaas was mijn hypermoderne triathlonpak via CycleTrend nog niet binnen. Dus ik startte in een volledig zwart duathlonpak die CycleTrend ook verkoopt. Samenvatting: zit lekker, goede stof, prettige zeem maar stoort niet bij het lopen. Zeker een aanrader als je een duathlonpak nodig hebt. Te koop bij uw plaatselijke CycleTrend. Einde plug.
Aan de start een mooi handje vol goede atleten zoals Rene Poppe, Menno Iedema, Merijn Schuurman, Carel Opten (een goede hardloper)Ben van Oeveren en Michael Krijnen. Na een iets verlate start gaan we los. Al snel is duidelijk dat Rene’s loopniveau ver boven die van iedereen uitsteekt. Alleen Ben en John Nagelhout konden nog op gepaste afstand volgen, ik liep (naar volle tevredenheid) in een groepje met Menno en Carel Opten.
Een snelle wissel bracht me op mijn eerste meters op de Cervelo. Dat was niet verstandig, volgende keer wat meer meters op de wedstrijdfiets voor de eerste wedstrijd van het seizoen! Het fietsen ging redelijk maar ook niet meer dan dat. Iedereen werd bijgehaald op Rene Poppe na, maar ik werd ruimschoots op een hoop gefietst door Merijn Schuurman.
Tijdens de 2e run van 6km veranderde er niets meer en bleven de afstanden gelijk en zo kwam ik op ongeveer 2 minuten van Rene en 1 minuut van Merijn binnen. Een 3e plaats!
Dank aan de organisatie van de duathlon en Samme Steenstra voor de foto’s. Dank aan de organisatie voor wederom een leuke wedstrijd. Dank voor het jurycorps voor het zo goed inleven in de atleet en het niet dogmatisch vasthouden aan belangrijke regels als niet meer je fiets uit het parc ferme halen om in te rijden 45 minuten voor de start. Oh. wacht.
Weekje later was het weer feest!
Dit keer was de Runnersworld Tritanium Zwemloop in ons eigen Willem Alexander Sportcentrum. Vorig jaar er opgelegd door een stel junioren, dit jaar meer van hetzelfde….
Nog redelijk kapot van de ronde van Drenthe die zaterdag had gereden samen met Mark Oude Bennink dribbelde ik einde van de ochtend richting Zernike. De benen waren wat moe, maar ik had er zeker zin. Geen druk, maar een funrun.
Ik mocht starten in de baan van de snelste starters. Ik kon de benen van Marwin Iedema (zoon van Menno die ik een week eerder nog voorbleef) slechts 150 meter houden. Daarna was het hard over. Nog wel een PR op de 400m (5.12) maar een matige 500 (6.38) zette me al op een 35 seconden achterstand. Als het lopen dan ook niet erg hard wil, word je 3e. Want Bert van Veen dendert er nog eens hard overheen en pakt ook Marwin nog in de slotmeters. Ik kom als 3e over de streep in een 5km van 18.45 incl wissel en aanloopstuk.
