Een kleine vooruitblik op het komende seizoen. Want dat staat alweer op stel en sprong! De winternevel is weer afgeschud, het harde trainen is weer begonnnen!
2011 is een jaar in het teken van slechts 1 ding: kwalificatie Ironman Hawaii. Daarvoor moet (bijna) alles wijken. Naast een meer dan full-time baan blijft er ook vrij weinig over. De studie staat on hold en de training is in volle gang. Net echt dus. De datum dat het moet gebeuren: 24 juli; Ironman Germany in Frankfurt. Tevens EK.
In het najaar waren er wat rugproblemen. Een steeds terugkerend item, dat ik redelijk achter me heb gelaten. Afgelopen 6 weken zijn de trainingen weer zoals een brave triathleet dat graag heeft. Veel en op de juiste intensiteit. Want wat elke lange-afstandtriathleet weet sis ook op mij van toepassing; het is balanceren over een heel dun koord.
Komend weekend is de traditionele ouverture weer: Run-Bike-Run Ter Idzard. De beentjes strekken zonder al teveel verwachtingen. Een lekkere training waarbij ik na een paar kilometer ongetwijfeld weer af ga vragen wat ik in atheus naam aan het doen ben. Duathlon; blegh!!
Maar we doen het toch maar weer mooi. Elk jaar. Altijd gezellig om iedereen weer te zien en Frieser dan het kleine Ter Idzard zal het ook niet gauw worden.
De week daarna gaan wéér los. Zaterdag staat de tourversie van de Ronde van Drenthe op het program, inclusief VAM-berg en zondag wordt er gezwemt en gelopen bij de Runnersworld Zwemloop.
Alle genoemde wedstrijden zijn erg leuk ÉN hebben nog ruimte voor inschrijvingen, dus schroom niet en hop inschrijven maar. Ies mooi. Dus.
De rest van het programma staat op mijn Agenda pagina. Maar ik zal er zeker nog op terugkomen in mijn verslagen van de komende wedstrijden.
Alle meelezers van mijn website wil ik een prachtig 2011 toewensen!
Moge het een sportief en succesvol jaar zijn. Maar vergeet niet ervan te genieten.
Als uitsmijter een clip van Carl Sagan, waarmee de titel van deze website ook extra wordt duidelijk gemaakt;
Nog een nagekomen foto van mijn wedstrijd in Almere, en wel een hele mooie;
PANG!!
Met dank aan Ed van Pelt van Actieshots.nl. Daarnaast ook nog een bijzondere groot bedankje aan het adres van Bauke Wagenmakers van wagenmakers.nl welke een groot aantal van de foto’s van mijn originele post heeft verzorgd. Ga snel eens kijken op zijn website en zijn mooie foto’s!
De afgelopen dagen zat ik op een megawolk. Of zoals Dirk, looptrainer van Tritanium en Vitalis tegen me zei toen ik hem toevallig op de fiets sprak; ” Zwaar in de benen, licht in het hoofd” .
En dat klopt precies. Een droom die ik nooit had kunnen dromen. Lichtelijk hoogdravend, dat dan weer wel, maar voor iemand die een hoop investeert in een hobby (wat dat is het toch?) en leeft als een semi-topsporter is het natuurlijk geweldig als je jezelf kan overtreffen. En dat is gebeurd afgelopen zaterdag.
Maar zoals gewoonlijk; beginnen we bij het begin;
De week voor Almere was vrij rustig. Ben erg druk met mn werk en dat is een mooie afleiding. Kan ik ook niet te gestresst raken. Ideaal 🙂 We hadden geboekt bij een hotel in Naarden op slechts 15 minuten van de start. Het enige puntje van aandacht was nog dat mijn polar-horloge gerepareerd moest worden, want deze stond ondanks een batterij-wisseling een aantal weken geleden alweer op half-leeg en later zelfs op gewoon ouderwets ik-kap-ermee. En aangezien ik mijn werdstrijden op hartslag doe….
Maar het kwam goed uit dat Suzanne vrijdag nog even op het hoofdkantoor van haar werk aan de slag ging. In de tussentijd kon ik mij registreren voor de Triathlon, mn fiets inleveren en binnenwippen bij Polar in Almere, slechts een steenworp afstand van Suzanne’s werk. Goed geregeld allemaal, ware het niet dat het wel erg rotweer was. Koud en zeer nat, ik had medelijden met de jongens en meisjes van de scholentriathon, welke op vrijdagavond werd gehouden. Al met al erg ontspannen en nog een aantal jongenn gesproken die ik de volgende dag tegen zou komen.
Die avond lekker gegeten bij Pulcinella die me een mooi pallet aan pastas voorschotelden.
Ik slaap maar kort maar voel me goed. Het weer lijkt ook mee te vallen. Het is droog als we in de Haven aankomen.
Vogue. Triathlon-style
De wandeling naar de start is altijd mooi, met de doedelzakspelers die voorop gaan. Het water ligt er mooi bij, al is het wel wat hoog water. De effecten van het zware weer van de afgelopen dagen zijn duidelijk zichtbaar, ook het parc ferme is ternauwernood gered van de verdrinkingsdood.
Standaard triathlon pose
Ik stel me op aan de rechterkant, zo goed als vooraan, met een goed aantal bekende koppen in mijn directe omgeving.
Klaar voor de start? Roze!
Dan gaat zoals altijd toch nog net verrassend het startschot. Het eerste stuk is altijd flink knallen, maar net zoals in Anna Paulowna voelen de armen sterk dus ik ben in staat om nog vrij lang door te hameren. Ik vind meerdere goede benen en na het ronden van de eerste boei zie ik dat ik in de kopgroep zwem. Dat is een verrassing. Vorig seizoen worstelde ik nog om mee te kunnen in de tweede groep en ondanks het feit dat er geen chte zwemkanonnen aan de start stonden had ik niet verwacht dat ik zo zou gaan.
De eerste landgang na ongeveer 1100 meter brengt een tijd van in de 15 minuten. Dit valt me tegen maar ik besluit me te concentreren op de groep waarin ik zit. Ik heb goed zicht op onder andere Marleen Vos , Erik Simon Strijk en Roeland Smits, omdat zij met een nummer op hun badmuts zwemmen. Naar mate we het grote lange stuk richting de haven overbruggen zak ik iets terug naar achteraan het groepje. Als we het laatste rechte stuk ingaan vind ik zoals het hele seizoen eigenlijk een 2e of 3e adem en kan nog versnellen, waardoor ik steeds toch net iets beter uit het water kom. Als ik aan wal klim zie ik 53 minuten op mn klokje staan. Dat is een verbetering van mijn beste tijd met 4 minuten! Humeur is meteen goed!
De wissel is ” wel ok” . Niet heel snel, niet heel langzaam. Een beetje klooien met mijn cycletrend windstopper, die ik met het oog op het verwachte weer toch maar aantrek. Als ik het stadion uitrij merk ik opeens op dat mijn zonnebril niet meer vastzit op mijn fiets. Damn! Die ben ik verloren tijdens het opstappen…
De mannen van de SupportCrew
Op de fiets merk ik als snel dat ik goed van voren zit. In de verte zie ik iemand fietsen met een motor. Dat is altijd een goed teken. In de buurt van het keerpunt op de dijk zie ik dat het Eddy Lamers is. Ook zie ik Erik Simon Strijk voorbij komen die op weg is naar Gerrit Schellens. Na een km of 20 haal ik Eddy bij en hij blijft de rest van de wedstrijd vlak bij me. Gedurende die 1e ronde komt een Belg voorbij die zich bij de kopgroep zal melden. Ik heb geen idee hoe snel het gaat aangezien ik vergeten ben mn knopje in te drukken. Dus ik doe het afgezien van hartslag op gevoel. Achteraf weet ik dat die 1e ronde, ondanks mijn grote voorzichtigheid bij natte wegen in bochten, in 1.33 ging. Perfekt!
Niet mijn beste boch ooit 🙂
De tweede ronde brengt ook Roeland Smits weer bij ons. Ook Stijn Demeulemeester komt hard voorbij en dat betekend dat de hele groep zich in een versnelling dwingt. Ik heb ondertussen mijn windstoppertje al uitgegooid. Ik heb het warm! Ik zie de atleten om me heen met soms 3 dubbele lagen, maar ook op mijn laagste racegewicht ooit (75,5kg) blijf ik een kacheltje.
Dan breekt de hel los. We krijgen regen en zelfs een heuse wolkbreuk. Op de 1 of andere manier doet het me niet zoveel (vind het zelfs wel leuk) maar het is natuurlijk drama voor SuppertCrew
Mamma!Oef!
Demeulemeester en Smits zijn dan al weggereden en Eddy en ik blijven over. Ik besluit mijn eigen tempo te rijden. Mijn hartslag is lager dan normaal, maar het voelt verder goed. Versnellen naar die doelhartslag is duidelijk teveel van het goede. Ik ben tevreden met 5-10 slagen minder. Zeker nadat ik zie dat ronde 2 ook in 1.33 gaat.
Het is niet de " Holland Triathlon" voor niks!
De laatste ronde blijft onstuimig weer brengen. Waar we het 1e deel van ronde 2 weer droge wegen hadden, is ronde 3 weer nat nat nat. Er is niemand meer in zicht maar ik hoor van mensen langs de kant dat de achterstanden gelijk blijven. Met een matige laatste ronde van 1.36 kom ik op 5 minuten of minder van de rest van de fiets als 6e. Sweet! Ik voel me verder goed en ben klaar om te lopen.
De tweede wissel is vrij soepel, al is het feit dat ik het hele seizoen al ga zitten om sokken en schoenen aan te trekken nu iets minder succesvol, aangezien het parc ferme een drassige bende is. Redelijk snel ga ik ervandoor, altijd weer verward over waar nu heen te lopen. Ik vergeet mn 1e gelletje mee te nemen.
Let's go!
Ik neem me voor op souplesse te blijven lopen zoals ik dat ook deed in Stein. Toen was het een succes, dat moest vandaag ook kunnen. Na 2,5 km is er de 1e bevoorradingspost tevens Coachpost waar ik mijn 1e SiS gelletjes (nu de SMART-versie) moet krijgen.
Ik kom aan en ik zie niemand. Supportcrew is nog niet aanwezig! Shit! Door een communicatiefout en het wel erg snel zijn van ondergetekende zijn ze nog niet op locatie. Wat nu? Ik besluit dat wat er ook gebeurd, het niet zo mag zijn dat ik met hongerklop moet afhaken. Het gaat immers zo goed. Dus bij de eerstvolgende post pak ik datgene aan wat ze hebben; krentenbrood. Niet ideaal, maar in ieder geval calorieen! 5km later is er een andere post waar ze wel gelletjes hebben. De gelletjes daar zijn dik, dus ik hoop dat ze net zoals degenen die ik normaal gebruik isotoon zijn. Dan hoef ik er niet zoveel vocht bij in te nemen. Helaas is niets minder waar. Ze zijn mierzoet en echte gel. Met moeite krijg ik de 1e en 20 minuten later de 2e weg. Ik wacht rustig af of er geen reactie komt in maag of darm, maar gelukkig blijft die uit. Ik weet wonderwel redelijk goed door te lopen en kom de eerste ronde ruim onder het uur door! (57.49). In de tweede rond krijg ik gelukkig mijn eigen voeding weer en dat voelt al snel veel beter.
Eddy Lamers is in de 1e ronde vertrokken, maar aan het begin van de 2e ronde zie ik dat het gat hetzelfde blijft en zelfs wat krimpt. De snel fietsende Belg Dirk Bullens (1e vd fiets) ben ik dan al voorbij, en even ben ik Eddy kwijt. Even later komt hij weer uit de bosjes en gunt mij een uitgebreide blik op zijn blote billen. Altijd mooi, zo’n hele triathlon. Even later passeer ik hem en ik zou hem niet meer terug zien, hij stapt helaas uit.
De tweede rond kom ik net boven het hele uur door. Ik ga goed!
Still smooth
Dan slaat het rekenen toe. Ik realiseer me dat ik niet alleen onder de 9 uur kan gaan, maar zelfs onder de 8.45! Er zijn een hoop mensen langs de kant die me aanmoedigen en die me vertellen dat Demeulemeester is uitgevallen en dat ik 4e lig!
Ik besluit alles uit de kast te halen en dat gaat eigenlijk “moeiteloos”. Ik kan blijven pushen en de echte zware pijn blijft maar uit. De km’s in die laatste ronde lijken voorbij te vliegen.
Ik draai de dijk op voor de laatste 5km en overzie een zonovergoten Gooimeer. Ik kan alleen maar in mijn tempo doorgaan en geniet met volle teugen. Ik probeer iedereen te bedanken en zig-zag nog 1 keer door het nieuwe stadionparcours.
En dan iets minder smooth
De mensen die het allemaal mogelijk hebben gemaakt:
SupportCrew minus Suzanne
Bedankt!!!!
Dan mis ik nog bijna het goede keerpunt en zet ik de laatste passen. Finish!!!
Yess!
Ik voel me fantastisch en had bijkans nog wel even door kunnen gaan. De mensen van de organisatie proberen voor me te zorgen maar ik blijf maar dolgelukkig rondlopen. Of ik niet wil zitten? Of ik niet wat wil aantrekken? Iets wil eten? Iets drinken? En als ik dan eindelijk zit; dat ik niet te lang blijf zitten!
Ik val mijn SupportCrew in de armen en wordt zelfs nog even (als 3e NL) geinterviewd door het Bondsblad.
Het volgende uur is zitten, praten met iedereen en veel felicitaties ontvangen. Geen honger, geen dorst, ik voel me goed. Ik ga lekker douchen en dan komen alle schuurplekken in 1x boven. 🙂 Maar het was het waard!!!!
‘s Avonds eten we met zijn alleen weer bij Pulcinella, heerlijk! Nog een heel groot ijsje bij Mariola in de Havenkom en de Almere-dag is compleet.
Bedankt Grietje, Douwe, Emile en Anne-Jan voor jullie steun voor, tijdens en na de wedstrijd. Jullie zijn mn basis!
Bedankt iedereen langs het parcours voor de aanmoedigingen!
Bedankt iedereen die per sms, e-mail, twitter, facebook of postduif me heeft gefeliciteerd.
Bedankt Sponsoren; Bakker Kamerbemiddeling, Run2Day, Cycletrend/Cyclespeed, Plaza Sportiva Health Clubs en Science in Sports sportvoeding voor het vertrouwen.
Bedankt Suzanne. Woorden schieten te kort om uit te drukken hoeveel je hebt betekent in het proces om hier te komen. Ik hoop dat ik een klein beetje eer kan doen aan wat je voor me betekent op 2 oktober. Ik hou van je…..
Overig:
Bij triathlon.tv een verslag van de wedstrijd, met nog een paar cameo’s van ondergetekende;
En tenslotte nog een filmpje gemaakt door de supportcrew van Eddy Lamers, die zich een groot deel van de wedstrijd in mijn buurt bevond, en ik ben dan ook een aantal maal in beeld….
28 augustus moet het gebeuren. Dan is Almere. Maar na mijn goede ervaringen in Surhuisterveen in de week voor Stein had ik besloten om ook een wedstrijdje te doen in het weekend voor Almere. Even na 2 maanden afwezigheid van het wedstrijdcircuit (how time flies!) weer de automatismen afstoffen en wat kleine aanpassingen testen. Geen taper, maar een dikke trainingsweek ervoor en gewoon knallen op het zwemmen en fietsen en beheerst lopen.
Tenminste dat was het plan. Maar het plan ging kapot op maandag. Toen zeiden mijn beide patella-pezen “AUW”. Wat het was weet ik niet, misschien teveel (hard) gefietst, misschien teveel( hard) gelopen, misschien wel allebei. Maar in 1 keer stond alles op losse schroeven. Op de crosstrainer gestaan ipv hardlopen en zo voorzichtig mogelijk doorgefietst (gelukkig niet heel veel intensiteit meer). Maar wel mega-veel trainingsuren.
Dus tot aan vrijdagavond liep ik te twijfelen of ik wel mee moest doen. Maar ik ben koppig en dacht “waarom niet?”. Live a little!
Dus zo gezegd zo gediggiedaan.
Zaterdagochtend vroeg de reis aangevangen. We moesten toch al in Noord-Holland zijn omdat Suzanne’s zus bij kwam logeren. Zij woont in de buurt en dus was de taxi service geregeld.
De wedstrijd vond plaats onder winderige omstandigheden. Het infietsen bracht me tot de gedachte dat ik er niet veel van zou bakken vandaag. Immers ik wilde niet te hard pushen op de fiets met het oog op mijn knieën.
We startten vanuit het water, in de jachthaven van Anna Paulowna. T2 was in Breezand net als de finish, een echte bollentriathlon dus.
Het starten was vanaf een houten kade. Iedereen op een rij vasthouden. Ik zag wat bekende namen om mij heen. Lokale favoriet en titelverdediger Henk Elbertsen en Albert Timmer (no.10 NK OD) lagen vlakbij. Ik zei nog tegen Albert dat hij geen last van me zou hebben vandaag.Ook Matthijs van Scheijen was erbij. Deze topper heeft een rustig jaar vanwege zijn verplichtingen als beroepsmilitair bij de luchtmobiele brigade. Respect Matthijs!
Toen ging opeens het startschot. Wind vol tegen en maar een kilometer zwemmen, dus lekkere wasmachine. Hoge golven maar ik voelde goed. Lekker rammen en ik zag dat ik eigenlijk zo’n beetje vooraan zwom. Een klein gaatje met een paar mannen, maar dat zwom ik met de wind mee dicht. We zwommen in een driehoek, en dus was het laatste stuk vol met de wind tegen.
Uiteindelijk vooraan uit het water. Verrassing! Ik spring op de fiets en zie Henk net voor me rijden. Er zit nog iemand tussen maar die valt al snel weg. Na een paar km is een eenzame snelle zwemmer ook bijgehaald en dan zijn we met zijn tweëen.
Ik blijf bij mijn strategie. Niet te hard pushen. En dus blijven we met zijn 2-en. Nu terug naar de quote aan het begin. Voor ons rijdt een busje van de organisatie met een klok achterop zodat we kunnen zien hoe lang we al bezig zijn. Daarnaast wordt er bij elke voorbijganger rondgemegafoond dat Henk en ik ernaan komen. Cool!
Zonder me al teveel in te spannen wordt het gat steeds groter. Tot er op een bepaald moment een man langs de kant staat die hard roept dat Henk toch echt beter dan me is. Ik besluit om even gas te geven en sla een gat. Na een tijdje verslapt mn aandacht en komt hij weer dichterbij. Dan zet ik voor de laatste keer aan en dit keer wil ik in ieder geval dit gaatje houden. Met een lichte voorsprong kom ik dan ook in de wisselzone aan.
Dan verlies ik een hoop. Henk is messcherp en wisselt ranzendsnel. Ik neem geen risico en trek sokjes aan en doe alles wat ik in Almere ook zou doen. Dus begin ik met een kleine achterstand aan het loopparcours. Dat gat loop ik langzaam maar zeker dicht in de 1e 2 km. Grappig is om de verslaggever op de motor dit te horen zeggen achter me. Ook hoor ik bij de mensen die langs de kant zitten die de radio aan hebben de verslaggeving. Het leeft behoorlijk!
Na een km of 4 slaat de geestelijke vermoeidheid toe. Moe van de week,moe van de training. Niet de scherpte die je nodig hebt om te vechten voor een overwinning, Vechten tegen een man die heel graag wil winnen. Winnen in zijn eigen dorp.
Dus valt er een gat. En dat gat is op de finish een 45 seconden. Maar ik heb een goede wedstrijd gedraait. Zonder echt last te krijgen van mijn knieën. En ik bleef Albert Timmer voor. Sorry Albert. Gefeliciteerd Henk!
Een prachtige wedstrijd, echt op zijn Hollands. Een leuke en aardige organisatie. Een echte aanrader. Wie weet, volgend jaar weer!
Wat een dag, wat een dag. Sterker nog, wat een weekend, wat een weekend. Er is hier een echo, echo, echo, echo……
SteinFinish
Hoe dan ook… Laat ik bij het begin beginnen. 2 jaar geleden debuteerde ik in Stein op het echte langere werk (LEES HIER). Die wedstrijd was een erg zware, die allesbehalve soepel verliep. Die dag in 2008 was de 1e keer dat ik langer dan 6 uur sportte en ik had mezelf ervan overtuigd dat die hellingen toch echt niets voor mij zijn.
Maar dit jaar was het weer het Nederlands Kampioenschap en daar wilde ik toch graag bij zijn. Afgelopen jaar was het NK in Almere, een wedstrijd waar ik erg goede herinneringen aan heb, en waar ik ook ontzettend goed gepresteerd heb, met een 6e plaats tot gevolg.
Maar een wedstrijd in het zuiden van Limburg is toch wel wat andere koek dan het pannekoek-platte Almere.
Dus toog ik met een gezond respect richting het mooie zuiden.
Suzanne en ik waren er al op vrijdag. Één van de vele lessen van dit seizoen is ontspanning. En dat het vooral leuk is. En bij leuk hoort niet moeilijk moeilijk gedoe over eten en slapen en alle andere dingen. Dat is go-with-the-flow en leuke dingen doen met de vrouw waar je van houdt. Dus is een weekend weg naar Nieuwkoop, Stein en straks Almere ook echt een WEEKENDJE WEG. Leuk voor alle betrokkenen.
Dus vrijdag. Iens is mijn vriend en Suus had de voorkeur uitgesproken voor iets oosters, dus gingen we wokken in de buurt van Stein. Heerlijk gegeten, gepraat en genoten. 1-0 voor Jacob.
Zaterdag vroeger wakker dan bedoelt, maar lekker ontbeten op het hotel, zaakjes geregeld voor de wedstrijd, @eddylamers ontmoet, Edo vd Meer gemeet (T+/-5) voor wat heerlijk SiS spullen, Nederland gekeken, een klein stukje hardgelopen. Dan lekker kijken bij het NK Sprint dat voor de 1e keer werd georganiseerd en waar een groot aantal Tritanen aan de start stonden die in meer of mindere mate succes hadden maar bijna allemaal tevreden waren over hun prestaties. Het zag er in ieder geval goed uit! Daarna heerlijk uit eten bij Pasta & Vino in Beek. Een echte aanrader. Heerlijke pasta, prachtige ambiance, niet goedkoop; maar alleszins een aanrader. 2-0 voor Jacob
Na een heerlijke nacht word ik om 0530 wakker. Uitgerust. Klaar voor dat wat komen gaat. Het hotel was zo aardig om voor ons atleten het ontbijt eerder open te gooien, dus Jacob zat lekker aan een ovenbroodje met een krantje. 3-0 voor Jacob.
Lekker vroeg komen we bij de wedstrijd aan. Spulletjes klaargezet in T2, rustig wandelend naar T1.Dingetje zus, dingetje zo.
We worden in een startvak gedreven en ik sta lekker vooraan. Dat zorgt ervoor dat ik ook lekker vooraan lig bij het zwemmen. Goed bevallen. Ik ga hard weg maar zie na een km een groepje bij me weg trekken. Ik mis de slag en denk bij mezelf dat de goede zwemlijn niet wordt doorgezet. Ik zwem op kop van een groepje dat steeds kleiner wordt. Ik denk toch een paar keer “als het me maar niet teveel tijd kost”.
Halverwege is er even een landgang. Die gaat minder soepel (understatement) tot hilariteit van de support crew.
Ik hoor met wie ik zit en ik zie een mooie tijd van 20 minuut zoveel op mn klok. Toch beter dan gedacht. Dan moeten we de grote traptreden weer af en terug he water in. He, gloeiende, ik zie niks. Ik stap voorzichtig omlaag en dan moet ik het water weer in……
Ik kom weer tot rust en zwem lekker door en kom na 43 laag uit het water. Ruim 3 minuten sneller dan 2 jaar geleden. Blijkt dat ik de 1e grote groep gemist heb! Ik zwem de 14e tijd.
Ik spring op de fiets en zit daar met Pieter Helin (oud-winnaar), en Erik Simon Strijk (3e NK Midden). Hmmm. Niet verkeerd. Helin is snel weg. Ik blijf met Strijk over. Ik zou de rest van de wedstrijd met hem fietsen. Ik voel me ontspannen en probeer als we passeren wat uit te wisselen met hem. We hebben andere kwaliteiten en stijlen die elkaar lijken op te heffe. Hij is sterk bergop, ik bergaf en vlak. Maar hij zegt vrij weinig. Goed gefocussed zullen we maar zeggen. De Stille, noem ik hem in mijn hoofd.
Als we bij de Snijderberg komen ontploft het. Heel Tritanium lijkt het staat daar aan te moedigen. Geweldig! Deze helling is veruit het heftigst en dit is ook de enige helling waar de heren echt een gaatje met me kunnen slaan. Maar gelukkig kan ik dat op het vlakke en zéker op de afdalingen weer goed maken. Gas geven, ook naar beneden! Daar pak ik vele seconden. Ondertussen zijn we met zijn 4-en. Nederlands kampioen Lange Afstand Dirk Wijnalda is erbij gekomen en een Belg die op het randje fietst en tenslotte ook een top-en-go krijgt. Hij is er overigens weer snel bij.
Het rare is dat er een jurylid bij is die niet helemaal begrepen heeft hoe het werkt. Bij een beklimming die ik als 1e begin wordt ik halverwege (zoals gewoonlijk) gepasseerd. Dat gaat niet zo snel. Ineens is de motor naast me en begint de man zeer autoritair te roepen dat ik 12m moet houden. Ik roep terug dat ik gepasseerd wordt. Op een berg. Dat is mijn probleem , meent de man.
De enige manier om sneller die 12 meter te krijgen is door in mijn remmen te knijpen. En achteruit te rollen. Ik laat het bij mijn oogbollen….
Klikken voor maximaal effect
Ondertussen heb ik nog een probleempje. Nieuwe sponsor Science in Sports heeft me een x-aantal van hun prachtige bidons geleverd. Maar je zal zien dat de dop in de unieke situatie van de door mij op mn ligstuur ge-tie-rip-te bidonhouder tegen de bocht in de extensions aanschuurt, zodat bij rammel-de-bammel afdalingen (dat is een technische term) losdraait! Dus om de paar minuten draai ik de dop weer vast. Als na verloop van tijd 1 van de tierips ook nog knapt is het prijs.
Ik pas mijn drinkschema iets aan want ik wil niet te lang in deze gevarenzone rijden. Ik krijg van Über-support-crew Suzanne mijn laatste bidon en deze drink ik bijna direct helemaal leeg. He heeft verder niet al te veel effect. Gelukkig maar. Het fietsen gaat verder goed en zonder me bovematig in te hebben gespant kom ik aan bij de 2e wisselzone….
Als ik van de fiets af spring zijn mijn voeten helemaal gevoelloos. Ik lig 5e in het NK en ik fiets de 4e fietstijd (7e OA).
Vol goede moed rek ik zittend mijn schoenen aan, wat de fotografen de kans geeft om veel klik te doen. Nieuw voor mij, maar ik kom tenslotte nog niet heel lang met deze mannen van de fiets!
Strijk en Wijnalda gaan er als een speer vandoor en zullen uiteindelijk 2&3 worden achter een voortreffelijk debuterende Sander Berk. Ik begin aan mijn loopproef. Weer heerlijk ontspannen, weer heerlijk tempo, weer zeer luidruchtige aanmoedigingen, weer een perfect georganiseerde gel-aangave van mijn verloofde. Ik bof maar met haar!
Na de 1e ronde zie ik mijn tijd en ik verbaas me.
Lachebekje
Ronde 2 gaat net zo makkelijk en als ik aan het begin van Ronde 3 Rene Poppe achter me zie en ik mezlef tot aanzetten dwing (zonder dat het helpt overigens. Die man loopt zo hard!) gaat dat ook goed. Ik blijf goed draaien, vermaak me kostelijk met andere atleten, toeschouwers en vrijwilligers.
Gezellig
In de laatste rond is het nog even doorbijten. Het is zwaar maar nooit geestelijk.
Grimasje. Voor de show natuurlijk 😉
Ik finish sterk met Tritanium vlag na 6u en 51 minuten.
Bijna 40 minuten sneller dan de vorige keer. 7e plaats NK, net geen top 10 Overall. Maar een mooie bevestiging van wat ik kan.
Nu even een weekje eten, drinken en luieren. Daarna aan de slag en op naar Almere. Want de successen van de afgelopen weken smaken naar meer!
Een mooie opsteker afgelopen zaterdag bij de Feanster40!
De wedstrijd ,die start in het zwembad waar ik ook lekker heb leren zwemmen, stond voor de 3e keer op mn wedstrijdlijstje.
Laatste moment beslissing, dat wel. Er waren wat fysieke probleempjes de afgelopen weken. Achillespees, kuit, rug en tractus. Een triatleet-waardig rijtje me dacht ik zo :
Whiner
Lekker laat beginnen, om 12.30 pas, dat is een voorrecht wat een lange afstand triatleet niet vaak mag smaken. Maar het ging deze keer ook “maar” om 1 km zwemmen, 30km fietsen en 9km lopen. Deze 40 km stond alweer voor de 11e keer op het programma en het is echt uitgegroeid tot een waar dorpsfeest. Bijna 150 deelnemers waarvan het merendeel geen triatleet is, maar enthousiaste sportieveling uit de omgeving Surhuisterveen die deze prestatietocht wil meemaken.
Dat resulteert in een groot aantal startseries vanaf 9 uur ‘s ochtends.
De wedstrijdserie voor de heren mocht om 12.30 starten, dus lekker poco poco voor Jacob.
Na een ontspannen heenreis zag ik bij aankomst dat de organisatie weer een stapje vooruit had gemaakt; een heus Parc Ferme op de zonneweide. Vorige jaren stonden we langs de weg, nu heuse routing met op- en afstapplaats (niet altijd door iedereen goed begrepen, allé).
Parc (min of meer) Ferme
Ik kwam Arjen vd Krieke tegen, van wie ik de meeste tegenstand verwachtte vandaag, naast Thomas Veltman, een jonge atleet die me al verslagen had bij de zwemloop in Groningen. Maar andere tijden, ander moment in het seizoen.
Thomas ging bij het startschot (dat al werd gadegeslagen door mijn suppert-crew vd dag; mijn ouders, Tante Klaske en mijn 2 neefjes) er meteen vandoor. Hij wou 12.30 zwemmen en ik wist dat dit teveel voor me was. Hij ging minder hard van me weg, en ondanks wat missers bij keerpunten en met 2 Golfbreker toppers in mijn kielzog stapte ik na 13.40 uit het water (als 2e!) op een dikke halve miinuut van Thomas.
Van mn beste kant
Toen ik wisselde zag ik hem op de fiets springen en ik was er dan ook op gebrand om dat verschil zo snel mogelijk te neutraliseren. De opdracht was immers; hard zwemmen (check! Voor mijn doen dan), hard fietsen en daarna ontspannen lopen. Ik ben immers in voorbereiding op het NK lang in Stein volgende week.
Ik begon flink te knallen, maar ik kreeg Thomas maar niet in het vizier. Ik wist dat de mannen in mijn benen zwommen geen bedreiging waren en Arjen lag 2 banen op me achter. Comfortabel dus. Maar die Thomas die bleef maar weg. De winst stond erg ongunstig, waardoor topfietstijden niet haalbaar waren. Wind mee als je uit de wind bent en wind tegen als er niks is om je achter te verschuilen. Jammer. Ik blijf pushen maar na 30km heb ik hem nog steeds niet te pakken.
Als ik van de fiets komt vraag ik aan een organisator waar Thomas is. “Die is verkeerd gereden, daar heb je niks meer aan”. Op dat moment is de wedstrijd voorbij. Of de spanning is eraf. Achteraf heb ik zo’n 41,5 km/u gereden. De achterstand is een paar minuten en ik begin ontspannen aan het looponderdeel.
Na het aanloopstuk naar de rond van net geen 3 km (2,5ish?) kom ik in het centrum waar een hoop mensen staan. Er is altijd veel sfeer hier. Een erg sportminded dorp, met hart voor duursporten. Heerlijk! De eerste twee ronden raffel ik op het gemakje af en als ik zie dat het kiele kiele wordt voor mijn eigen parcoursrecord zet ik nog even aan in de laatste ronde. Uiteindelijk duik ik er een half minuutje onder. Looptijd is 34.30 over 9. Niet heel hard dus, maar goed genoeg voor nu! 2e wordt Mark Hoefman op een minuutje of 8. Daarachter finisht Arjen die vooral worstelde op de fiets. Komt helemaal goed Arjen!
Het is leuk om eens te winnen, zeker als het zo’n mooie wedstrijd is, in een omgeving waar ik vandaan kom. Kom zeker nog eens terug.
Organisatie bedankt en natuurlijk iedereen die me heeft aangemoedigd.
Hard getraind en ook al weet ik dat ik nog met de naweeën kamp van mijn hernia ben ik toch al lekker op dreef.
In de weken voor Nieuwkoop was er toch een kink in de kabel. Het lijkt erbij te horen…
Op Hemelsvaartdag reed ik samen met een groepje van GVAV de Noorderrondrit. Lekker gekoerst en na afloop van de 180km vond ik het nodig om nog 10km te dribbelen. Dat ging veel te lekker en pats zei de knie, toen ik na 10km binnen 45 minuten weer vlakbij huis was. Niet al te slim dus…
Onder behandeling van Dannie van Fysiosportief bleek dat mijn heup/bekken een beetje uit t lood stond, waardoor er extra druk op mijn tractus iliotibialis stond. In de 1 1/2 week voor Nieuwkoop werd er dus alleen gecrosstraind….
Nadat ik toch groen licht had gekregen (dat is het mooie van een fysio die zelf ook atleet is; “gewoon knallen”) leefde ik ongewoon ontspannen naar de wedstrijd toe. De opdracht was simpel: hard zwemmen, hard fietsen en ontspannen lopen om de knie te ontlasten.
Een kamer geboekt in ubersaai motel in Bodegraven en de avond ervoor tegen mijn obsessief compulsieve aandrang (zelf een bepaald eten koken) lekker met Suzanne gegeten bij een lekkere Italiaan in Alphen a/d Rijn namelijk Il Delicato. Wel gezond (pasta met kip en salade) dus we moeten zeker nog eens terug komen om de minder verantwoorde lekkernijen te verorberen….
We lagen daarna lekker op de hotelkamer, songfestival becommentariëren op twitter en heerlijk slapen. Briljante setup dus.
De dag zelf zou nat en koud worden maar eenmaal aangekomen bleek dat mee te vallen. Erg droog en de wind was ook gaan liggen. Ik tref Edo en Danne en ouders bij de inschrijving en verbaasde reacties omdat ik niet in sporttenue loop. Gewoon even niet, maar ik doe wel mee 🙂
Voor de wedstrijd
Ik zoek een mooie plekje in het PF en praat nog even met de fameuze Cesar Beilo, een van de toppers aan de start. ook Gerbert vd Biggelaar, nog zo’n brommer kom ik nog tegen. En nog vele andere natuurlijk.
Na de presentatie van de toppers kunnen we te water. Het is nog een beetje frisjes dus iedereen draalt een beetje. Eenmaal erin valt het mee maar het water is weer traditioneel “smerig”. Tussen aanhalingstekens want het is veengrond. Edo en ik doen de test; je ziet letterlijk geen hand voor ogen….
Dan gaat het schot af. ik lig lekker op rechts zodat ik overzicht kan houden en het is het kortst. Ik zet even aan en kom snel in een ritme, vind een stel benen en ploeg lekker door. De komende twee ronden zal ik makkelijk zwemmen, ik vraag me zelfs wel eens af of het niet te makkelijk is. De afgelopen wedstrijden (Almere, Nieuwkoop vorig jaar) moet ik de 2e grote groep steeds laten gaan en krijg ik een hoop tijd aan mijn broek wat ik allemaal weer dicht moet fietsen. Ik spiegel me dan ook aan de opvallendste in deze groep (want andere kleur zwemcap) Miriam Weerd. Aan het eind van de 2e ronde op weg naar de kant kan ik nog makkelijk versnellen en zwem naar een paar zwemmers toe die 20 meter voor ons zwommen. ik ben bijna bij de kant en zie voor mijn neus Miriam Weerd uit het water klimmen. Win!
Ik kijk op mijn klokje en zie dat er 39 laag op staat. 2 minuten sneller dan vorig jaar….
Ik dribbel naar mijn fiets ( en wordt voorbij gerend, nooit mijn sterkste kant geweest) en wissel naar horen zeggen snel. Hophophop op de fiets en ik zie allemaal bekende koppen om me heen. Gas geven dus….
Ik passeer de meesten al snel op mijn nieuwe bolide. Hij fietst super soepel (Thanks CycleTrend!!) en al gauw laat ik alle mensen in de buurt achter me. In de 1e ronde geef ik goed gas en in het begin van de 2e ronde is er niemand meer in zicht, voor of achter.
Als ik dan ook nog eens een dikke regenbui op m’n kop krijg en het erg koud wordt is de moraal ver te zoeken. Het waait erg hard en ik laat achteraf gezien veel tijd liggen. Pas als aan het begin van de 3e en laatste ronde van 27 km Dirk Wijnalda (Nederlands Kampioen Lang vorig jaar in ALmere) samen met Thomas Naasz (vorig jaar onder de 9 uur in Almere) bij me komen. Ik ga mee met Dirk en we raken Thomas kwijt. Het blijft nat en koud en ik ben blij als ik van de fiets af kom.
Ik heb geen idee waar ik lig, wat elke keer toch weer een aparte ervaring is. je bent wedstrijdatleet maar je doet maar wat lijkt het wel….
Van de fiets af heb ik verkleumde handen. Een dame moet me helpen om mijn helm los te maken. Het duurt dan ook erg lang voordat ik eindelijk weg ben.
Eenmaal aan het lopen gaat het erg lekker. Ik loop soepel, begin ontspannen en hou dat in ieder geval 15km vast. Ik voel een wat doffe pijn halverwege mijn bovenbeen, maar nooit dat het echt storend is. Ik passeer Cesar en ik zie dat hij geen goede dag heeft, hij stapt uit. Het zware weer heeft veel mensen parten gespeeld en ik weet dat ik dan in het voordeel ben. Ik ben te koppig om te stoppen.
Ik kom Matthijs van Scheijen tegen langs de kant.Deze topper richt zich meer op de korte afstand en komt lekker kijken. Hij verteld me dat ik 11e lig. ik ben daar natuurlijk erg tevreden mee. Het is een erg sterk deelnemersveld en vooraf had ik getekend voor een top15 plaats. Een ronde later meld hij me dat ik 8e lig. Tuurlijk! Hij roept me na dat het geen grap is. Opeens toch een beetje spanning. 8e! Dat is me wat! Ik spreek mezelf ernstig toe. Als ze lang komen komen ze maar lang,s ik loop mijn eigen race. Het is nog even zwoegen in de laatste ronde en dan ben ik er! Mijn supportcrew (Suzanne, Emile, Mem en buddy Anne Jan die op de fiets vanaf Utrecht komt) staan langs de kant. Wat een heerlijk gevoel. Mijn 2e top10 notering op een NK en dan ook nog op een afstand die mij veel minder gunstig gezind is vanwege het vele zwemmen en het mindere fietsen. Wauw! Bonus; Edo is 2e!
EmileV Support crew
Ik voel geen pijn en voel me goed. De rest van de dag hobbel ik rond, eet ik spareribs en friet en een grote bak ijs. Welverdiend dacht ik zo. De vorm is dus goed en dat beloofd wat voor de wedstrijden die nog komen gaan. Stein en Almere!
