Een aantal verslagen zijn er bij gebleven. De Bata ging helaas verloren, maar een 2e plaats is ook mooi (schijnt). Daarna was er nog een spectaculaire Biertefahrt waar keihard om de eer werd gestreden en waar ik zelf heerlijk heb gekoerst.

Dat was de opmaat naar een aantal mooie lange trainingen, zeker op de fiets, onder andere de Noorderrondrit. Ook daar heb ik mijn fietsbenen weer redelijk kunnen vinden. Al met al ben ik klaar voor wat er komen gaat, nl 2 NK’s. NK Midden (3-81-20) komende zondag en 3 weken later het NK Lang (3-114-30) in Stein.

1 complicerende factor; zeer knietje. Maar daarvan zegt top-fysio Dannie (www.fysiosportief.nu) dat het goed gaat komen. Vingers gekruist dus en knallen zondag. Op een nieuwe fiets, jawel. 1 dezer dagen zal ik daar een uitgebreide post aan weiden. Via sponsor CycleTrend (www.cycletrend.nl en www.cyclespeed.nl) komt er een prachtige P3, die me hopelijk nog verder naar voren gaat brengen na het fietsonderdeel.

Nog een paar dagen keihard werken (echt werk, niet het “trainen”werken) en dan barsten we weer los. Voor diegenen die vinden dat ik te weinig update; kleine updates doe ik tegenwoordig via Twitter, waar je me kunt volgen via @paleblonddot of als je iets naar beneden scrollt op deze pagina kun je ze ook lezen.

Een prachtige dag nog!

Een niet al te slechte dag. Dat was het. Niet meer en niet minder, dit jaar bij de Tritanium Zwemloop. Eeen zwemloop van mijn eigen cluppie Tritanium waar ik graag even aan mee wou doen. Want wat is nou mooier dan een leuke goed georganiseerde wedstrijd in je spreekwoordelijke achtertuin?

De voorbereiding viel vies tegen. De hele week had ik al maag- en darmklachten en daarom liet ik het tot de ochtend van de wedstrijd afhangen OF ik mee zou doen en zo ja; welke afstand. De zwemloop had er 2; de korte afstand (500 meter zwemmen en 5km lopen) en de lange afstand (1km zwemmen en 10 km lopen).

Op zaterdag had ik nog een duurloop gedaan en de voortekenen waren niet goed; om de 20 a 30 minuten moest er een toilet opgezocht worden….

Maar op zondagochtend was de koppigheid toch te groot; er werd gestart! Wel op de 500m-5km want langer durfde ik toch net niet aan.

Om de trainingsdag toch nog wat cachet te geven ben ik eerst nog even op de fiets gesprongen, om toch nog 1,5 uur te kunnen bijschrijven. Aangekomen op het WAS was het al een behoorlijke bedrijvigheid. Alles netjes opgezet in het indoor- Parc Ferme, daarnaast een plaats waar koffie en kuche werd verkocht en mooie matten op de plaatsen waar de atleten op blote voetjes langs moesten.

Ik was mijn startnummerband nog vergeten dus nog even terug naar huis, wat het voordeel van wedstrijden dicht bij je woonadres nog maar eens onderstreept.

Ik wist dat er een paar snelle jongens op de startlijst stonden, zeker de 2 junioren Kars Eijsink en Thomas Veltman die zwemmend een flinke voorsprong op me zouden pakken. Dus ik ging de wedstrijd onspannen in, wetend dat het voor het clubkampioenschap tussen mij en coming man Frank Aanstoot zou gaan. Frank heeft de afgelopen maanden grote stappen gemaakt in zijn ontwikkeling en hij was zelfs 1 sec sneller dan me op de afgelopen km test. En aangezien ik wat twijfels had over mijn loopbenen…..

Een rondje ingelopen, een paar honderd meter ingezwommen en toen was het zover; de PANG. Ik lag in baan 2, vanwege een groot aantal snelle zwemmers. Ik lag met oa met Frank, Sarah en een nieuw vrouwelijk lid (ik vraag vanavond je naam, sorry! -edit- Hallo Roos!) dat behoorlijk kan zwemmen. Dus mocht zij voorop. Maar al snel na het startschot had ik het gevoel dat ze niet echt hard doortrapte. Dus gingen Frank en ik aan haar voorbij en ik gaf flink gas. Helaas liet mijn zwembril me in de steek. Na 2 gemiste keerpunten omdat ik geen had voor ogen zag, koos ik ervoor om even te gaan staan om goed zicht te krijgen…

Maar ik moest wel weer aansluiten bij Frank. Daarna had ik niet de kracht om er weer aan voorbij te gaan, dus ik bleef lekker zitten. In de laatste baan besloot ik om in ieder geval tegelijk uit het water te kunnen gaan, maar helaas had ik niet gedacht aan een achterblijfster

>>>>>> SORRY!!

Vlotjes komen we eruit en ik maak me op voor de wissel;

Frank klooit bij zijn wissel en er valt gelijk een gaatje. Hoe korter de wedstrijd hoe groter het belang van een snelle wissel. Daar kun je immers een wedstrijd winnen of verliezen. Ik probeer zo hard mogelijk gas te geven, maar dat korte werk blijft toch lastig voor me. Als lange-afstandstriatleet train ik veel en lang, maar echt in de hoge hartslagzones kom ik (buiten het zwembad) nauwelijks. En als je dit niet traint….. vul zelf maar in. Nooit voelt het alsof ik “volle bak” ga. Ik probeer zo goed en zo kwaad mogelijk door te lopen op jacht naar diegenen voor me. In ieder geval Marieke vd Vecht zit daar, de dame die 1e loopt bij de dames. Zij loopt verbazingwekkend goed. Ik haal haar bij in de 2e ronde en ze probeert nog even tevergeefs aan te haken. Dat lukt haar niet lang, maar ze blijft ontzettend goed in mijn spoor.  Met haar prestatie kwalificeert ze zich voor het Wereld Studenten Triathlon kampioenschap. Fantastisch natuurlijk!

Ik kom in een steady state dat ik nog lang kan volhouden en dribbel lekker door. Mijn maag speelt op maar mijn darmen houden zich koest.

Op het overzichtelijke maar ook zeer winderige parcours zie ik dat de nummer twee isnog wel  in zicht is maar ondaks mijn pogingen om aan te zetten is inhalen niet haalbaar. De twee jonge mannen blijven me (zoals verwacht voor).

De wind is frisjes, maar ik heb het tijdens de wedstrijd niet gevoeld. Maar voor de mensen langs de kant is dat wel anders, laat staan de omroeper Henk die er de hele wedstrijd staat;

Met een zwemtijd van 06:5x en een looptijd van in de 16 minuten laag op een zeer korte 5km ben ik best wel tevreden.

Na ons is er nog een lange afstand waar Edo du Lac flink huishoudt.

Hij won in een duo ook al de sprint en zijn betere helft Danne won de lange afstand duo. Zij is helaas geblesseerd; Beterschap Danne!

Achter hem ontspon een mooie strijd om de podiumplaatsen. Dirk Jan Moes (vader in spe) kwam als eerste uit het water, maar het tandem Jochem Slijkhuis/Jasper van Olst stoomt naar hem op. De strijd wordt beslist als Jasper zijn jasje uitdoet voor de laatste ronde en Jochem achter zich laat. Bij de dames wint een zwemster met aanleg voor dat rare triathlonwerk; Marlou Duimstra voor wat bekendere namen uit het Groningse triathloncircuit Carin Ceelaert en Elvira van Bolhuis die de wedstrijd aflegde in oldskool Tritanium outfit.

De prijzen:

Al met al een geslaagde ochtend. De koffie en kuchen van ongetwijfeld duitse makelijk waren heerlijk, het gezelschap goed en de prestaties ook.

Ps; Oh en ik mocht dus ook nog de clubkampioenschap beker ophalen. Joepie!

Uitslag HIER

Soms is de weg lang, soms is de weg kort.
De weg naar deze eerste wedstrijd van het seizoen is zowel op de korte en lange weg moeizaam geweest. De lange weg is bekend. Een hernia maakte me het trainen (en leven) moeilijk in het najaar. Hard getraind om die kracht (en ook zekerheid!) weer terug te krijgen. Dat is gelukt, soms ten koste van de triathlon trainingen. Maar daarover een andere keer meer.
Op de korte weg was er de druk van een voorbijsjoevende deadline. Zelf opgelegd dat wel, maar niettemin belastend. Vrijdag leverde ik mijn research proposal in. De afgelopen weken waren superdruk, iets wat mijn LOML me vanochtend nog vertelde…… Ze had me gemist. De stress zat er dus goed in.

Maar toch wilde ik voor het 3e jaar op rij starten in Ter Idzard, traditioneel mijn eerste multisport wedstrijd van het jaar.
De ochtend begon an sich goed. Het meeste vrijdagavond al ingepakt en de fietsdrager zit vast achter op het Stoer Koekblik. Dan is het wachten op Andrie die me gaat vergezellen. Achteraf concluderen we dat we afgezien van motorrijder Ben de enige Tritanen zijn. BEETJE JAMMER!!!

De hele ochtend rommelt mijn buik al. Ik heb mijn pre-wedstrijd Irma Heeren-rosti maaltijd weggewerkt, maar deze was deze keer wat vetter dan anders. Ook het ontbijten met onder andere een eitje valt niet geweldig.

Iets later dan de bedoeling was gaan we er vandoor. De fietsen zijn goed geborgd (1e keer met 2 fietsjes) en met een flinke gang gaan we die kant op. Andrie is Ter Idzard maagd, dus die kan het concept Klein Dorp nog niet helemaal omvatten. En rustig was het, nog rustiger dan verwacht. Een niet al te grote startlijst is er, met dank waarschijnlijk aan de andere wedstrijden “in den lande”.

Dat heeft een aantal mensen niet tegengehouden om toch van ver te komen. Ik kom Marcel Gierman uit Zevenaar tegen, die ik in Ironman Zurich al tegen het witgeklede lijf was gelopen, Wardie van der Wouw is er weer en die komt uit Voorhout maar de kroon wordt wel gespannen door Marc Riemens. Deze man is voor een weekendje over uit Middelburg!!

Ik die mijn warming up en sta bij de startlijn, dit keer wel met armstukken. De vorige keer deed ik niet..

De start gaat voortvarend. Ik loop op kop samen met de Marc, Wardie, Ben Plantinga en een loper van een trio.

Dit gaat 1,5 ronde goed en dat voel ik steken. Steken en verkramping en ik moet laten gaan. Ik loop enorm te balen, en zoals elk jaar vraag ik me weer af waarom ik nu ook alweer aan duathlon doe. Het is leuk en niets voor mij tegelijk.
Maar ik moet nog een stukje en ik probeer me zoveel mogelijk te herpakken.
Het rare is dat na elk deels-onverhard rondje het allemaal wat minder ver lijkt, dat is dan wel weer mooi meegenomen.
Ik zie dat Ben moet lossen van de voorste twee, en het gat tussen ons tweeën is iets meer dan een minuut bij de wissel naar het fietsen. Achter mij is er niets, helemaal niets. In ieder geval niets wat mij zou kunnen bedreigen.

Vol goede hoop spring ik op de fiets. Hopelijk kan ik mijn turbo erop zetten en toch nog dicht bij komen als 1 van de anderen een zwak moment kent. Helaas valt dat vies tegen. Ik heb meteen kramp. Ik houd steeds hoop maar als na een rond of 2 eigenlijk ook alle sprint-deelnemers van het toneel beginnen te verdwijnen is het me duidelijk. Spek en bonen. Mijn maag speelt op en de moed zakt redelijk richting schoenpeil. De wind steekt nog meer op (waaide al behoorlijk), en ik voel me werkelijk in niemandsland.

Van de fiets begin met evenveel inspiratie te lopen. Ik loop beheerst door maar ik kan me er niet meer toe zetten om echt aan te zetten. Ik finish na 2 uur en 11 minuten, zo’n 3 minuten achter Ben die 3e wordt. En 4 minuten langzamer dan in 2009.

De uitslag:

1 02:04:16 208 Marc Riemens H40 MIDDELBURG adsv Dynamica
2 02:06:25 210 Wardie van Wouw HOA VOORHOUT TV de Bollenstreek
3 02:08:33 207 Ben Plantinga H40 GLIMMEN GVAV
4 02:11:52 214 Jacob Veenstra HOA GRONINGEN GSTV Tritanium
5 02:16:47 209 Peter van Grootheest H40 ZWOLLE Triade

Na afloop wordt het toch nog gezellig. Andrie wordt na een goede race tweede bij de Sprint en mag zijn prijzen komen ophalen.

Ik praat lekker na met een oud-docente van me, Silvia Brouwer, en ik win nog een mooie cap bij de verloting.

Het broodje kroket smaakt me goed (Bedankt Andrie!) en rond 3 uur zijn we weer thuis. Net op tijd om de finale van de E3 prijs te kijken. Go Spartacus 🙂

Conclusie:
De eerste run ging in 16 p/u, de tweede easy in 15 p/u. Het lopen gaat dus redelijk goed, zeker met het oog op de problemen in de eerste run en het gemak van de tweede.
Het fietsen was zwaar. De wind stond hard en ik heb nog niet de benen die ik wel hoor te hebben. Dit valt terug te redeneren naar het feit dat ik voor het eerst tempo’s reed op mijn wedstrijdfiets,een strenge winter en krachttraining die de interval fietstraining heeft beinvloed. En ik had gewoon een slechte dag, zakmahzegguh.
De komende 8 weken gaan we hard verder bouwen op de basis en hopelijk de fietsbenen terugvinden.

Ps: Had zaterdagochtend al 8 mails van Supervisor, met op- en aanmerkingen, pdf’s van onderzoeken en food for thought.

Alle foto’s met dank aan: Fotopagina Organisatie

Een newfound respect voor onze Dichter des Vaderlands Ramsey Nasr, die in dit fragment bij P&W zijn meest recente gedicht gericht op het misbruik binnen de katholieke kerk voordraagt.

Woorden vinden voor dingen waar geen woorden voor zijn.

Hij trouwens ook ambassadeur voor de Turing Foundation. Goed werk in naam van een groot wetenschapper.

Deel 2 (en tevens laatste deel) over de avonturen van de familie Veenstra afgelopen weekend in Stoumont-Rahier bij camping Chalet-Weekend (aanrader voor al uw fietsvakanties!).

Na de heerlijke brunch, vers van bakker, moest er een plan worden gemaakt. Eerst maar eens aan de wandel. Jacob zegt oef (vanwege last van knie), maar die moet zich maar gewoon niet aanstellen. De dichstbijzijnde col wordt veroverd.
Toen op naar Stavelot. Een mooie plaatsje in de buurt, waar ik remblokjes voor mijn fiets scoorde en waar we na wat omzwervingen in een cafe terechtkwamen.

Wel nadat 1 lid van de familie ernstig was toegesproken omdat dit persoon zich op verboden terrein begaf. Tsja, wat zullen we zeggen; nooit meer doen Mamma! 🙂

Lekker smikkelen van de locale lekkernijen en toen op naar de friterie. Het was even zoeken, maar het werd gevonden. Deze friterie, maar dan in een eerdere versie, was onze stamtafel tijdens al onze bezoekjes. Omaatjes die de aardappelen ter plekke schillen en klaarmaken. Tegenwoordig zijn ze uitgebreid en in vaste behuizing terechtgekomen.
Hier proppen we ons weer helemaal vol. In Belgie wordt niets in doosjes gedaan maar alles gerold en gevouwen. Dus patat uit een zak, zoals het hoort.

En een tevreden moeder in wording:

Dan is het bijkomen in de kantine. Iedereen is moe, heeft matig geslapen de eerste nacht en na wat gezelligheid gaan de meesten vroeg slapen. Ik incluis. Ook gezelligheid is hard werken, en ik moest de volgende ochtend weer vroeg op.
Ik wilde immers nog even wat trainen voor de brunch aan.

In de ochtend is het gelukkig droog en spring ik op mijn fiets. Helaas niet volledig met nieuwe remblokjes omdat ik mijn spullen niet goed (genoeg) heb onderhouden. Dat kleine schroefje dat je door je remblok heen draait? Komt er niet meer uit. Dus.

De route was de volgende. Van de camping naar Spa, een beetje voorverkennen voor de rest van de dag. Lekker wat hoogtemeters en een uurtje of 2 de deur uit. Niet te hard naar beneden….

Grotere kaart weergeven

Op de terugweg had ik nog wat te vertellen.

Lekker gegeten bij de brunch en toen op naar Spa! Dit keer op bezoek bij de Thermes, lekker bubbelen, zwemmen en chillen in puur bronwater.

Eeenmaal terug op de compound ben ik in slaap gevallen. Lekker tegen Suzanne aan. Het begon zijn tol te eisen.

‘s Avonds was er weer heerlijk voedsel, gezelligheid en dit keer ook een heerlijk Belgisch biertje die ik met Pappa heb gedronken. Rochefort 10 voor de kenners. Mannelijk biertje. 11,3%

Vanochtend weer heerlijk gebruncht en uitgeslapen(-ish) en rond het middaguur weer op naar huis. 4 uur thuis. Kapot. Af. Niks meer in. Heerlijk weekend, maar ook erg vermoeiend. Lekker een rustdagje ingelast. Morgen gaan we weer knallen.

Afgelopen weekend heeft mijn broer(tje) Emile weer eens van zich laten spreken: een Powerlift wedstrijd in Emmeloord.
Zijn eerste meet en dat is toch niet niks. De druk van een podium, aparte regels waaronder alles uitvoeren op commando en wegen vantevoren. Een ander beescht dan gezellig in de sportschool eens een gewichtje tillen.
Zware dingen optillen gaat bij Powerliften in 3 vormen: Squat, Deadlift, Bench Press. Rauwe kracht dus.
Hij heeft het goed gedaan en daarvoor mijn complimenten! Een totaal van 575 kilo!

Hier de filmpjes van zijn prestaties;

Squat: 200kg

Bench 125 kg

En Deadlift 250 kg

Natuurlijk niets dan respect voor deze mooie prestaties op zijn eerste Powerlift meet, en samen gaan we er hard aan werken om hem nog sterker te maken. Over een aantal weken gaat hij er weer voor, dit maal voor een totaal van 600!

Ps; voor diegenen die zich afvragen waar hij naar kijkt nadat hij klaar is; de lift moet goedgekeurd worden door een jury en die geven een rood of een groen licht. Regeltjes!

Zometeen lekker fietsen met Jochem, een uurtje of 3 in de zon.

Nu ik toch zo lekker met leuke filmpjes bezig ben, hier nog 1; een lach en meteen wat stof tot nadenken…..

Zo mooi……

Check de link: KLIK HIER

Even wat kleine technische problemen. Toen ik mijn logo klikbaar (-> home) probeerde te maken ging het mis. Het werkt (klik maar op de lege ruimte waar het logo hoort te zijn) maar je ziet hem niet?!? Ben druk bezig, maar mocht je verstand van wordpress/php/css hebben en je hebt een idee hoe ik dit kan oplossen; laat je horen!

Voor de hand liggende update: het werkt weer!