Zoals ik al eerder vertelde was het zaterdag tijd voor de Astrea Run. Zoals het de ware triathleet betaamt had ik een hele lijst met smoesjes klaar staan; een beetje last van de knie, veel spanning op de kuiten, last van “strakke” buikspieren (naweeën spinning vrijdagavond of toch psychosomatisch met het oog op alle verhuisperikelen???).

Op zaterdagochtend mooi op tijd wakker. Lekker rustig de dag beginnen en je niet hoeven haasten naar een plek ver weg. Deze loop was om de hoek, zogezegd, start op Selwerd met een parcours langs het Uitvaartcentrum en doo/ langs het zernike complex.

Eerst ontspannen het parcours verkennen. 7km inlopen om toch enigszins aan mijn km;s te komen. Het weer was goed. Ik had ‘s ochtends al krampjes en het voelde allemaal toch wel erg strak bij het inlopen. Als dat maar goed gaat!

Bij het clubhuis van Astrea de andere jongens/mannen opgezocht. T-shirtje gekregen (met handtekening van Theo Bos erop) en het wedstrijdkloffie aangetrokken. Wedstrijdschoenen maar uit het vet getrokken. Deze waren nog nooit gebruikt, het waren de legendarische kwijtraakschoenen van Antwerpen. Ze zouden me vandaag iets meer geluk brengen.

Een blik om mee heeb bij de startlijn deed me denken dat er wel wat inzat vandaag.
Er werd nog even doorgebabbeld door de speaker maar mijns inziens iets te laat mochten we toch weg. Niet te hard weg, maar liep meteen voorop. Ik hoorde achter me wat gesteun en gekreun en het karakteristieke geknisper van mensen die door de berm heen een goede positie proberen te krijgen maar niemand kwam langszij. De eerste km ging in een acceptabele 3.30. Precies het tempo dat ik in gedachte had om vlak te lopen. M’n tempotrainingen (gericht op 1/2 M) zitten zo rond de 3.45 dus 3.30 volhouden voor een paar km moest kunnen (dacht ik). Op dat moment ging alles nog soepel. Dat zie je goed aan deze foto:

Na een km of 3 begon ik toch wat te voelen bij mijn buikspieren.Dan denk je “Oh-Oh” maar je probeert het te ontkennen. En nog wat langer te ontkennen, en nog wat langer.
Tot dat dus niet meer wil. Ik moest afremmen naar ongeveer 3.45 p/km om te voorkomen dat ik mezelf niet over de kling hielp. Ik zag dat het gaatje dat ik had bleef en hoopte dat dat zo zou blijven.
In de volgende foto (kort voor de finish) zie je goed wat er mis gaat. Buikspieren verkrampen, ik ga iets inelkaar lopen, kan niet meer diep ademhalen en dus gaat het tempo omlaag.

Ik wist op mijn friese tandvlees nog met 30s voorsprong de finishchute binnen te rennen. Whoohoo (ofzo) een heel kleine slechtbezette wedstrijd, maar winnen is altijd leuk.

Bijkomend voordeel is dat we ook de bedrijvenloop wisten te winnen. Naast een imposante beker waren er ook échte Grunninger Koek voor ons geregeld. Nice!

Na afloop nog eens 20 minuten uitgelopen, dus toch nog aan mijn km’s gekomen 🙂

J.

Naschrift: dat mijn training niet meer gericht is op “kort” heb ik in de dagen na de Run gemerkt. Spiehiehiehierpijn. M’n quadriceps waren niet blij me me. 3 dagen geduurt en toen was ik weer helemaal bij de les.