Soms moet je het leven nemen zoals het komt. Ik zie het leven als hapkido. Iedereen die deze sport ooit in actie heeft gezien zal misschien weten wat ik bedoel.
De bedoeling van deze “martial art” is om de energie van je tegenstander te gebruiken om hem te verslaan. Nou bedoel ik natuurlijk niet dat ik tegen het leven aan het vechten ben (echt niet?) maar ik bedoel eerder de situatie waarin een meer gevorderde hapkidoër (scrabble-woord) meerdere tegenstanders op zich af ziet komen en in een aantal vloeiende beweging alle bedreigingen afweert en/ of in goede banen leidt.
Deze theorie had ik in het klein al toegepast op mijn werk als fitnessinstructeur. Een drukke avond zoals de dinsdagavond betekent soms dat je én een afspraak hebt én een aantal mensen die zichzelf als proefles beschouwen (ik ben hier voor het eerst, kun je me wat dingen uitleggen) plus de normale vragen van andere klanten, collega’s en overigen. Dat is aanpoten. Met de hapkido filosofie in gedachten kun je soms in een roes komen, waarbij elk probleem probleemloos (pun intended) in goede banen wordt geleid. Denk maar aan het gevecht tussen Neo en Mr. Smith (?) aan het eind van de 1e Matrix film waarbij Neo alles met weinig moeite afweert.
Nou is het dus ook de bedoeling om dit op mijn leven toe te passen. De afgelopen weken zijn daar een goed voorbeeld van (of misschien wel van hoe het niet moet  ). Naast het uitdagende Intensive Programme moet er ook nog tot 20 uur getraind worden (NK Middenafstand volgende week zondag), er moet genetwerkt worden met de studenten en je moet omgaan met de frustaties die soms loskomen door de cumulatie van alle bovenstaande factoren.
Dat blijkt niet zo makkelijk. Zeker niet als er daarbovenop nog een aantal dingen zijn zoals: schoolopdrachten vanuit Nederland, verhuisperikelen (VERTROUWEN IS GOED, CONTROLEREN IS BETER JACOB) and so on and so on.
De flow zat er niet echt in en flow is toch de optimale staat die je wilt hebben als atleet. (Needless to say dat flow in de sportwereld een concept is dat door meerdere wetenschappen wordt geclaimd(physiologisch én psychologisch) maar dat intussen nog steeds een ongrijpbaar iets is).
Niemand weet hoe hij flow kan bereiken. Ik ook niet, dus dat laat me met niets anders dan gewoon weer als een normaal mens na te denken en prioriteiten te stellen. Voor degenen die tekort zijn gekomen in de afgelopen twee weken (en jullie weten wie jullie zijn); SCUZI!

De lessen zijn gemengd interesssant. Met de mate van expertise zit het we goed hier. De PHD’s, MD’s en Prof’s vliegen je om de oren. Toch blijkt veel af te hangen van that little something called “The X-factor”. We hebben urenlang college gehad van Lars Bo Andersen. Een vooraanstaand wetenschapper uit Denemarken die ontzettend veel onderzoek heeft gedaan naar de combinatie van physical activity en kinderen. Tevens ontwierp hij testen voor het meten van fitness en is hij de “ontdekker” van het metaboolsyndroom. Echter in een collegesetting had ik moeite om hem te volgen. Zijn steil past schijnbaar niet bij mijn cognitieve eigenschappen. Echter toen we de praktijk ingingen, een aantal submax en max testen, vond ik het erg leuk en uitdagend om met hem te spreken over een aantal zaken omtrent die testen. Leermoment: LOCATION,LOCATION,LOCATION 

Farvel! Paa gensyn!

J.