Soms gaat het leven zo snel dat het nauwelijks bij te houden is.
Een sneltrein, zoals u wilt, die slechts af-en-toe pakketjes dropt op station weblog.
Aan de andere kant lijkt het vanuit de trein soms alsof je stilstaat. Relativiteit noemen we dat, een concept het best verwoord door Albert E.
Sinds ik de vorige keer thuiskwam ben ik twee keer ziek geweest. Normaal gesproken ben ik nooit ziek. Soms een beetje minder in mijn vel, maar ziek in mijn nestje liggen was er niet veel bij de afgelopen jaren. Nu pakte ik op 2e kerstdag een buikgriep en wellicht mede daardoor (een flink aangetaste weerstand) had ik vorige week maandag een “gewone” griep te pakken. Gewoon. Gewoon snoeihard onderuit. Koorts en miserabel. Net weer een beetje opgekrabbeld, vandaag voor het eerst weer wat gelopen. Ondertussen een handvol mensen al aangestoken. Im a sharing person 🙂

We hebben een camera gekocht, dus het verhaal van de kerstdagen kan in fotos worden verteld.

Na aankomst wachtte mijn huiswarmfeestje. We hebben het klein gehouden, dus niet de hordes uitgenodigt. Gewoon een beetje keuvelen en volproppen, zoals beschaafde, intens burgerlijke mensen dat doen.

Ook Nina was er danig van onder de indruk 🙂

De dagen daarna stonden in het teken van luieren en tegen elkaar aankruipen

Toen kwam Kerst in beeld. 1e kerstdag met de famiglia, waar ook de iets verlate sinterklaascadeaus werden uitgewisseld. Waarvoor dank nog! De sokken zitten heerlijk en het eten smaakte goed.

(cadeaufotos willen niet. Bummer.)

Morgen weer verder, eerst maar eens uitvogelen waarom die foto’s niet met me meewerken. Snaveltjes toe!