ZO weer eens tijd voor een update. Zo lang geleden.
Feit: ik heb nu internet. Dus vanaf nu weer regelmatig nieuwe verhalen.
Ik begon zo’n beetje op Maddox te lijken mbt de regelmaat dat ik weer eens wat schrijf.
Wat is er ondertussen gebeurd…..
Nou, Suzanne is in Rome geweest en we hebben heerlijk gegeten, gedronken en gewinkeld. Eenmaal terug moest het vizier weer serieus op trainen worden gezet. Veel gewerkt, een toets gemaakt en zowaar sociaal gedaan. Maar, vraag je je af, waar gaat de titel van deze post nu precies over?

Nou dat gaat over de halve marathon van afgelopen zaterdag.
In de aanloop naar Ironman Zurich heb ik een aantal kleinere loop en multisport wedstrijden op het programma staan om “de benen te testen”.
Dat betekent concreet dat je zo’n wedstrijd als trainingswedstrijd ziet. Dat houdt niet in dat je er met de pet naar gooit, maar het heeft meer invloed op de manier waarop je er naartoe werkt. Geen rust, maar keihard doortrainen bijvoorbeeld.
En dat was de afgelopen week ook het geval.

Jacob&Taco
De halve marathon is een leuke afstand (want niet na een poep en een scheet weer voorbij) en het was in de buurt dus Jacob op zaterdagmorgen samen met Suzanne en Jochem op stap.
Er was al weer een hele rij excuses aanwezig, zoals dat hoort bij elke zichzelf respecterende triatleet. Zo was er slaaptekort, zere benen, zeurende pijntjes en een gewicht dat nog niet helemaal is waar het zijn moet. Zoals ik zei; de usual suspects.

Ik was van plan om niet al te hard weg te gaan en een solide tijd te lopen.
Al meteen na de start voelden mijn benen zwaar. Altijd leuk als je nog maar zo’n klein stukje moet. Ik zat in het 2e (?) groepje samen met Jochem en Stefanie, HJ liep er kort voor. Ik liep vooral op kop, want afwachten is dan toch weer net niet mijn ding. MOet ik toch eens leren.

Alleen maakte ik 1 fout. Ik was vergeten de startknop van mijn stopwatch in te drukken. Ai Caramba!! Normaal zit ik constant te rekenen, en nu tastte ik toch wat in het duister. Zou me nog opbreken.

Na een snelle start kwamen we in een comfortabel tempo terecht. Te comfortabel achteraf, want na 10km zagen we de klok; 38.05…… Dat was 30 seconden langzamer dan ik had gewild. Want stiekum wilde ik wel weer onder de 1.20.. Dat was al weer een paar jaar geleden. Uberhaupt lang geleden dat ik een losse 1.2 marathon liep.

Na die 10km dus ging Steef versnellen. En flink ook! Ze wilde een limiet lopen voor het EK duathlon. En ze ging ervoor. 3 km lang kon ik nog mee, maar ik moest toch loslaten. Langzaam maar zeker sloop ze bij me weg, terwijl we ondertussen de rest al kwijt waren. Daarna was ik alleen en gingen de benen flink pijn doen. Ik begon de mannen die te hard waren begonnen op te vegen, maar het beste was er bij mij ook wel af.
Op de tanden bijtend kwam ik uiteindelijk bij het viaduct omhoog wat op het eind van de wedstrijd zit.

(waarheidsgetrouwe artist impression van het viaduct)

Daarna ging het dus fout. Ik had geen idee hoelang ik onderweg was en wist dit pas toen ik 300 meter voor de finish was en de omroeper hoorde die Steef aankondigde in 1.19 nogwat. Jacob perst er nog een sprint uit, maar helaas……

1.20.03 dus. Mag ik best tevreden mee zijn, voorspelt veel goeds voor het komende jaar.
Helaas heb ik nu ondanks de ontzettend goede zorgen van Suzanne na de wedstrijd ongelooflijke spierpijn. Kan vandaag net weer normaal lopen. De klappen op de bovenbenen zijn toch vrij pittig.

Volgende stop: Ter Idzard voor de plaatselijke Run Bike Run, over 4 weken.