—————————————————————————–

Even een waarschuwing vooraf; dit wordt een lange post. Het bataweekend was weer lang beginnende vrijdagavond rond 19.00 en eindigde (voor mij in ieder geval) rond een uur of 3 weer in Groningen. 43 uur aan Verhalen, foto’s en filmpjes.

(Voor wat meer achtergrond over de BATA verwijs ik je naar mijn post van vorig jaar;
BATA 2008)
Vrijdagavond dus. De bussen stonden klaar op centraal station, volgeladen met tassen, een mtb, veel eten en een sloot aan energydrinks. De bussen waren afgeladen en iedereen was lichtelijk gespannen. Zo gespannen dat er toch weer 1 iemand was die zijn paspoort vergeten was……

Uiteindelijk lekker gezellig onderweg.

Na een korte stop in Hoogeveen om Gert Jan op te pikken, zetten we koers richting het zuiden. De reis was voorspoedig en de afleiding werd vooral gezocht in het elkaar de kop op te dringen (2 busjes).

Na een uurtje was er de broodnodige onderbreking, die werd opgefleurd door het eten van een overheerlijk ijsje. Iedereen genoot van zijn of haar wonderijsje…. Slechts 1 iemand had voor zichzelf iets anders in gedachte….

Genietend van de ondergaande zon reden we richting de start.

Aangekomen in Nijmegen viel al snel de avond. Vorig jaar mochten we pas laat in de slaapzaal. Dit jaar ging dat iets sneller. Of wij waren wat later.
Was er vorig jaar nog een apart zaaltje voor de Universiteitslopers, dit keer lag iedereen bij elkaar. Geen probleem zou je denken.

Totdat om 3 uur de wekker ging. Met hele. harde. muziek. Studentenhumor, brought to you door opgeschoten studentikoze typjes die de neuremberg-verdediging voerden; we hebben de cd gekregen en we voeren alleen maar een opdracht uit.

We waren in ieder geval wakker. Zoals Emiel in het filmpje zegt was de tussenstand goed; we lagen voorop. De Batakrant schreef dan ook dat de nachtploeg uitdeelde en de rest alleen kon incassseren. Aan ons de taak om dat uit te bouwen.

Om 4.30 (mind you, de wekker ging om 3 uur) gingen we er eindelijk met de bus vandoor, onderweg naar Dinxperlo, de plaats van de herstart voor de ochtendploeg. Het werd nog even spannend toen de buschauffeur de weg “kwijt” was. Draaien en keren en uiteindelijk toch nog op tijd ter plaatse. Paspoortjes laten zien, bandje krijgen en de mensen van de nachtploeg en van de Tritanium/Vitalis ploeg gedag zeggen.

Ik neem even de tijd om me vast warm te lopen. Een les van vorig jaar. Toen dacht ik plenty tijd te hebben, maar dat lijkt alleen maar zo.
De chaos van de Bata is groot. Vooral als je midden in je etappe zit merk je dat goed. De tijd lijkt voorbij te vliegen. Je bent onderweg van a naar b om maar op tijd aan te komen om de volgende erweer uit te zetten. We gingen nog steeds goed al lagen na het begin niet op kop. Iedereen liep sterk en de eer was aan Thijs om 2 universiteitsteams in te halen. Gert Jan leverde mij uitstekend af.

Daar stond ik dan. Weer op dezelfde startplaats als vorig jaar. Ik had de ploegbazen beloofd dat als ze meer zouden inzetten op hetzelfde parcours ik sneller zou lopen.
Dat was ik ook van plan, alleen hadden ze de hele etappe verandert. Alleen de start en de finish was hetzelfde en ze hadden er 1,5 km bij gedaan. Oei.uit

Ik loop nog even kort in met Koen, triatleet,zwemmer, hardfietsert en ubercoach uit Eindhoven. De benen voelen redelijk.
Dan komt Gert Jan met een noodgang op de wissel af. Nu moet het gebeuren.
En weg!

7,6 km is niet zo lang. Zeker niet als je doet wat ik doe. Dat maakt het voor mij des te moeilijker. Want je moet zo haaaard doortrappen.Ik ga dit jaar voor de 17 p/u gemiddeld.
Gelukkig heb ik net als vorig jaar klepper Edo bij me. Edo weet wat hij niet en wel moet zeggen. Dus niet “hup Jacob” of “zet hem op hé” en wel “Nog 1 km”.
De eerste paar km gaan behoorlijk hard. De teller is niet helemaal je-van-het maar schattingen van rond de 18 per uur worden gedaan. Oef, maar iets de rem erop. En daar heb ik waarschijnlijk een fout gemaakt. Iets teveel de rem erop.

Na een paar km krijgen we een stuk onverhard. Juist op het moment dat ik het zandpad op wil haal ik een jongen in en versnelt hij. Ik lat hem maar begaan, maar hij loopt verbazingwekkend makkelijk ons tempo. Pas na een meter of 700 stapt hij opeens uit, kijkt appelig om zich heen en zegt iets tegen zijn fietser. Hij ziet er niet bekaf uit, maar het gat wordt opeens heel snel heel groot. Weird.
Ik blijf blauwe hesjes (algemeen klassement) inhalen en ze verzorgen dus een mooi richtpunt. Nog een km. Ik zet de eindsprint in. Ik heb niet het gevoel dat ik daadwerkelijk harder ga. Maar ik pers alles eruit. Over. Finish. Bandje laten knippen. Doorlopen. Snel naar de bus. Kapot………

Al snel knap ik weer op. Word geinterviewd door huisreporter Rutger en die heeft ook beelden van mijn finish gemaakt. Die zie ik graag terug!
Ik had de voorlaatste etappe van de ochtend dus al snel zit ik in Barchem.
Dan hoor ik dat ik 16,96 p/u heb gelopen. Ik baaaaaal als een stekker. Snap er niks van. Ook als is het een verschil van niks. Het voelde veel harder. Damn.

Later kom ik er weer achter dat ik de snelste tijd heb neergezet in het Universiteitsklassement en dat alle teams meegereked ik de 3e tijd heb (van de 330). Valt dus wel mee. We gaan met een grote voorsprong de middag in.
Iedereen is vrolijk 🙂

De BATA Chauffeurs

Ik rijd daarna de auto van HJ naar Enschede. Daar aangekomen zet ik tentjes op en blaas ik luchtbedden op. Nog even uitlopen, oznder shirt over de campus. Heerlijk weer. Douchen, heel veel snoepen en ijsjes eten en op naar de finish. De overwinning kan ons niet meer ontgaan.

We zien de motoren binnenkomen en (heel leuk) de baan mollen.
We zien Danne finishen;

We zien Siem finishen:

We zien een prachtige sprint finish bij de heren, dei word gewonnen door de broer van Kirsten die er bijna aan onderdoorgaat,

We zien een heleboel mensen in hele gekke pakjes en outfits, we zien een roodharige dame blijven proberen om het publiek tot een wave te bewegen,

We bestormen zelf het middenterrein om onze winst op te eisen;

En daarna proppen we ons, samen met Vitalis/Tritanium en Vutalis helemaal vol met chinees. En vervolgens moeten we wachten. Wachten tot 23.00 uur, want dan is de prijsuitreiking.

En die gaat zo;

Daarna begint natuurlijk het feest;

En wat er daarna met de beker gebeurde…….

Rond een uur of 1 gaat bij mij het licht uit. De vermoeidheid, de hooikoorts die op me blijft inhakken. Ik trek het meer en kruip mn tent in.

Ik word wakker van het lawaai dat ophoudt!
Om 7.45 houdt het feest op. “Nog 1, 1 minuutje voordat ik stop” schalt er over het terrein.

We halen het ontbijt op, wat mij de gelegenheid geeft de ravage te filmen;

We ontbijten lekker samen en daarna opruimen. Ik pak mijn fiets uit en schroef hem inelkaar. De weg terug naar Groningen gaat voor mij per fiets.

5 uur, 12 minuten, 4 snelle jelle’s, 2 evergreens, 2 bidons drinken, 1 redbull en een km of 140 verder kom ik thuis aan. En ben ik helemaal kapot. Half Nederland gezien, een paar keer de weg gevraagd maar niet overal zijn ze bij de Pinken. In Hardenberg wist iemand me te vertellen (toen ik vroeg welke kant Hoogeveen op was);”Ja, het staat niet op het bord”.

Ik haal mijn tas nog op, eet een bucket of hot wings van de KFC en val in een roes.

Ze zijn overigens erg lekker en pittig, zeker een aanrader als je een keer niet triathlonbewust aan het eten bent.

De BATA is een begrip. Moet je meemaken zeggen ze dan. 2 keer meedoen, 2 keer winnen. Mooi gemiddelde.