Soms kom je jezelf tegen. Nou, je komt jezelf vaak tegen. Tenminste als je jezelf uitdaagt. Dat is een beetje het doel. Je grenzen verleggen, maar soms schopt die grens terug. Dan kun je blijven doen alsof je doof bent voor de signalen van je lichaam, maar daar schiet je natuurlijk niets mee op.

Door de vermoeidheid heen is onderdeel van het leven van een triatleet. Voor mij in ieder geval wel. Triathlon beheerst mijn leven. Beheersen is het goede woord, hoe graag wij het ook willen doen voorkomen alsof het niet zo is. Het is een levensstijl die, zeker als je ambitieus bent, een hoop offers van je verwacht. Anders kom je “er” niet. Wat “er” is bepaalt iedereen voor zichzelf. Het is niet voor niks dat in Amerika de term “triathlon widow” voet aan de grond heeft gekregen. Dit doelt op de partner (want we onderscheiden natuurlijk niet in geslacht) die achter de man of vrouw aanhobbelt terwijl deze met veel te weinig kleren aan serieus kijkend door de weilanden aan het ploeteren is.

Maar goed,afgelopen week kwam ik mezelf weer eens tegen. Vrijdagavond ben ik letterlijk afgestapt. Kapot, vermoeid,leeg, na slechts 20 minuten training op de tacx terwijl het buiten honden en katten aan het regenen was. Ik schreef het toe aan vermoeidheid nadat ik donderdagavond tot laat had geholpen bij een schilderbeurtje op mijn werk. Toen de wekker die ochtend weer ging om te zwemmen was ik nog niet echt hersteld. Maar ja, je moet.

Een nachtje redelijk slapen en een goede maaltijd was het antwoord. Zaterdagochtend was het tijd voor een pittige duurloop van 2u30 gevolgd door een zwemtraining van een uur.

Na 30 minuten in het loopje(eigenlijk meteen al) was me duidelijk dat dit niet goed ging komen. Braakneigingen. Hartslag blijft laag. Shit. Als het maar geen overtraining is. Ik hobbel weer naar huis en ga weer naar bed. Daar geniet ik nog even van wat welverdiende rust en het gezelschap van MIJN triathlonwidow, want die ziet me niet zo vaak in bed na 0800 in het weekend.

Niet wat ik voor ogen had, 3 weken voor het NK MIdden.
Dan is het keuzes maken. Veel slapen, goed eten.

En dan is het maandag. 2 nachten van 10u+ later twijfel ik aan hoe het ervoor staat. Griepjes e.d gaan ook rond dus wellicht heb ik wat onder de leden.

IK ga om 1500 de deur uit, korte broek, IMAntwerp shirt en mijn Asics. De wind steekt op en het begint hard te regenen na 10 minuten. Nu komt het erop aan…..

Ik voel me weer sterk, ik ben terug! Ik loop goed, beter, best. Ik heb echt een knaltraining gehad, die me door een groot gedeelte van de stad heeft geleid. In de stad en park juist, omdat dit veel draaien en keren is en niet een vlak ritme(terreinverschil). Ik verwacht dit namelijk ook in Zurich. Ik vlieg, ook bij de miniheuvels en valse platten die we hier in de stad hebben. Ik passeer regelmatig fietsers en dat leid soms tot plezier bij de mensen die ik passeer. Ook mijn uberopvallende traithlonloopschoenen blijven niet onopgemerkt.

Uiteindelijk ben ik klaar en doen mijn benen ontzettend pijn. Zoals het hoort. Zonneschijn!