Maandenlang naartoe geleefd, het beoogde hoogte punt van het seizoen; De Ironman. Dit circuit heeft wedstrijden over de hele wereld, en 1 daarvan is in Zurich. Een prachtige stad, prachtige omgeving; de perfecte plek om een lekker stukje te sporten.
Doel was een goede wedstrijd neerzetten en misschien kwalificeren voor het WK op Hawaii. Hoe dat afliep komen we later op, nu eerst bij het begin beginnen.

De heenreis was lekker. Al op dinsdag waren we vertrokken, want ik wilde me in alle rust voorbereiden, de parcoursen verkennen en de sfeer van zo’n Ironman maximaal opsnuiven.
Lekker knallen op de Autobahn, in een rechte lijn naar beneden en eenmaal aangekomen aan de Zwitserse grens even gebeld naar de beheerder van het appartement dat we gehuurd hadden. Een verbaasde reactie was Suus’ deel toen zij belde terwijl ik het tolweg-vignet aan het afrekenen was in een valuta naar keuze. Toch makkelijk zo’n bankenland.

Bleek dat ik me had vergist in de data. Ik had dinsdag in mijn hoofd, maar we werden pas op woensdag verwacht.

Maar ze waren felxibel en drie kwartier later waren we in een buitenwijk/suburb van Zurich, Dubendorf. Daar wachtte een donkere dame op ons die ons naar een mooi maar tacky ingericht appartement bracht. Bleek dat het particulier verhuur was en de eigenaar zat in Azie…..
Alles erop en eraan dus, een typische bachelorpad, met 90-s inrichting.
Daar konden we wel een paar dagen in chillen….

Woensdagochtend lekker zwemmen in het Lake Zurich, bij het parkeren kwam ik Marcel Gierman tegen, die ook mee ging doen. Ik zou hem later nog wel tegenkomen.
‘s MIddags was er een door de organisatie georganiseerde fietsverkenning over het parcours. Ik was eigenlijk al te laat, maar gelukkig kon ik gauw uit de auto springen, fiets in elkaar schroeven en erachteraan!

Na een aantal km’s werd er gestopt. Ondertussen was ik Tom tegen gekomen, een Engelse triatleet met ongeveer dezelfde streeftijd, opleiding en achtergrond dus ik besloot met hem in de langzame groep te blijven. De wedstrijd was immers pas zondag!

Uiteindelijk leggen we de 90km in ongeveer 27 p/u af en we slaan de Heartbreak Hill over. Het parcours is bijna nergens echt vlak, maar die HBH moet de kers op de taart zijn. Spannend…..

De volgende dagen waren vrij uneventful. Beetje trainen, voelde me best goed. De stad verkennen (wel leuk maar niets om van wakker te liggen) en op vrijdagavond kwam de rest van de Support Crew: mijn ouderS!!
Die vrijdag had ik mijn startpakket al opgehaald en mijn fiets extragraties laten finetunen. Ik kwam Jochem en Peter al tegen bij de racebriefing. Beiden zijn op een missie; Jochem om de 10.00,04 van Almere weg te poetsen en Peter wilde een mooie 1e Ironman op de mat leggen. We waren er helemaal klaar voor.

Op zaterdag was het check-in tijd. 2500 mensen die erin moeten, gelukkig was er een volgorde.
Wat een omvang! Zoveel mensen….. De spanning slaat toch lichtelijk toe.

Pffff. Iedereen ziet er afgetraind uit. Ik zie mensen rondlopen met finishers shirts van praktisch elke Ironman die er ooit bestaan heeft, inclusief Ironman Frankfurt, die de week daarvoor werd gehouden. Ja, er zijn altijd mensen die gekker zijn 🙂

1 manier om in te schatten hoeveel meer geoprganiseerd zo’n wedstrijd is. Je moet de dag vantevoren je fiets inleveren. Ik had vuilniszakken bij me om mn fiets af te dekken. Maar nee, grote rollen met fietscoverplasticzakken waren present. Met logo’s 🙂 Die is dus gewoon mee naar huis gegaan. Kan nog wel eens van pas komen 🙂

Zondagochtend gaat de wekker om 4.00. Eten, drinken, enz. Het gaat echt beginnnen.
Laatste zaken klaar zetten en enkele bekenden begroeten.
Dan naar de zwemstart. Starten met dik 2000 man. “Zal wel druk worden” denk ik bij mezelf. Ik zwem wat in en er wordt gezegd dat ik een stuk naar rechts moet. (IK en vele anderen). Voordat ik er goed en wel ben gaan we al.

Zwemmen: 57.52 103e tijd
De eerste ronde heb ik verdacht weinig gedoe om me heen. Ik zit op de een of andere manier in het oog van de storm en kom ongeschonden de 1e km door. Bij nde 1e boei is het even druk maar ik glij ontspannen door, achteraf bekeken iets té ontspannen. Na 1800 meter moeten we even een landgang maken en dan schrik ik maar weer eens wakker. In die laatste 2km maak ik nog wat goed, weet zelfs te versnellen. Iets wat ik anders nooit kan bij het zwemmen. Ik ben tevreden, en kom stom toevallig tegelijk met Peter uit het water. Dat hebben we allebei overigens niet door.

T1: 1.17 29e tijd.
In de eerste wissel passeer ik een hoop mensen, bijna 20 stuks om precies te zijn. Normaal gesproken wissel ik niet zo snel, maar deze keer ging het schijnbaar als een tierelier!

Fietsen: 4.58.13 114e fietstijd, als 73e van de fiets
Ik kom snel in positie en eet en drink wat. Het is fris, maar niet te, al maak ik me in het begin nog wel wat zorgen. De weerberichten waren gemengd, maar in alle snelheid heb ik mijn armstukken niet meegenomen.
De 1e 40km is vlak-ish. Hier moet ik snelheid maken. Dat probeer ik ook, maar al snel voel ik dat er geen macht is. Ik zit niet goed op mijn fiets en ik word links en rechts ook nog door wat uberbikers voorbijgevlogen. Ook Peter komt weer langszij. Ik besluit in zijn buurt te blijven.
Pas na 40km krijg ik Jochem in het zicht. Hmmm. Bevestiging van het vermoeden, het gaat niet zoals ik wil. En dan moet het klimmen nog beginnen.
Ik blijf gas geven, eigenlijk teveel. Mijn hartslag loopt wel erg op, en we komen in een grote groep terecht. De lange klim wordt beklommen en dan krijg je de afdaling. Eindelijk! Mij als een baksteen laten vallen dat kan ik wel….

Met ruim over de 80 dender ik naar beneden. Iedereen weer bijhalend. Eenmaal terug bij het meer moeten we nog bij de befaamde Heartbreakhill omhoog. Wow!
Alpe d’huez taferelen. Rijen dik en stijl klimmen en daar staan Suus en mijn ouders. Wat een opkikker. Ik was zo weer omhoog gereden. Maar het is de stilte weer in.

Langs start/finish hoor ik dat ik rond de 81e plek lig. Niet helemaal op schema. De tweede ronde besluit ik me in te gaan houden. Er wordt maximaal gestayerd en daar ga ik niet aan meedoen. Ik word ingehaald maar haal soms ook in en probeer toch nog bij te blijven bij de groep. Beter niet kunnen doen. Ook in deze ronde loopt mijn ketting er weer af, deze keer aan de voet van de HBH. Rond die tijd kom ik Marcel Gierman ook weer tegen, hij heeft een stop-en-go penalty gekregen vanwege het overschrijden van de middenlijn. Als ze die energie nou stopten in het geven van stayer kaarten 🙁 Kost veel tijd en energie.

Ik hou vol op mijn tandvlees. Als 73e van de fiets. Moraal is al vrij laag, maar allá.

T2: 1.34 185e tijd, Als 75 uit T2
Deze wissel was iets minder succesvol. Ik neem mijn tijd om sokken aan te trekken. Daar gaan we dan.

Lopen: 3.24.45 159e tijd, 83e overall Totaaltijd 9.24.00
Chris had tegen me gezegd;”Begin maar harder, je tijden lopen toch wel omlaag”. Dus ik probeer weer voortvarend van start te gaan.
Maar de inspanning op de fiets heeft zijn tol geeist. Ik krijg mijn hartslag niet omhoog. 10 slagen onder mijn streefHF, dat is het wel. Het zijn rondes van 10,5km.
De eerste gaan nog in 45 minuten, maar het verval komt snel. De tweede in 49min dus een halve marathon in 1.34. Te langzaam. Het parcours in draaien en keren, overheen, onderdoor. Dat helpt niet. Toch haal ik nog mensen in en na 2 rondes lig ik op de 70e plek. Maar het onheil nadert. Ik leef toe naar het zien van mijn supportcrew en ik voel mezelf steeds meer verslappen. Peter doet het erg goed en ook Jochem lijkt het goed te doen een minuut of 15 achter me.

Binnenkort deel 2…….