Daar was ik aan de wandel. Mijn benen voelen als lood. Ik loop de eerste paar honderd meter op met een kerel die vraagt wat ik wil lopen. Ik antwoord hem dat ik al blij ben met <3.30( typisch triathleten antwoord; indekken :D) Hij adviseert me om iets rustiger aan te doen, want hij gaat voor 3.10. Ik ga niet met hem mee, niet omdat ik minder dan hem voel, maar omdat ik me kloten voel! De eerste ronde gaat redelijk, maar het wordt moeilijker en moeilijker. Keren draaien, op- en neer, nooit kwam ik in mijn ritme. De supportcrew, de ambiance ( cheerleaders :D) maken veel goed, maar er zijn ook dingen die het moeilijker maken;
Fysiek; de worstententen langs het parcours. Menig kotsneiging is daar onderdrukt
Mentaal: de hordesmensen die me voorbij lopen.

Ik was die dag gewoon niet sterk genoeg. De tweede helft van de marathon is diep zwart, en er komt heel wat oldschool Mariniers doorzettingsvermogen bij kijken om mezelf naar de finishlijn te schoppen.
Peter gaat als een speer en debuteert op de hele met 9.07. Een echte topprestatie! Jochem duikt ruim onder de 10 en mag met alle trots van de wereld zijn emoties laten gaan.
Voor mij was het een confronterende en louterende ervaring. Zelfs met een dramatisch verlopen wedstrijd doe ik het nog heel aardig. Pijn is nog steeds fijn, maar niets is fijner dan zulke ervaringen en emoties te delen met de mensen van wie je houdt . Bedankt Suzanne, Douwe en Grietje. Het was echt fantastisch.