Ik ben weer eens stuk. In hoofdonderdelen uit elkaar.
Deze keer; rug naar de kloten.
Zoals ik vaak tegen de mensen zeg die zich door mij laten afbeulen, brengt het trainen met vrije gewichten meer opbrengst (veeeeel meer), maar ook meer risico.

Het risico in mijn geval? Te veel te snel. Na 10 dagen ontspannen na Almere begon het alweer mega te kriebelen. Dus ging ik weer zwemmen (lekker low-impact), kort hardlopen (zeer knietje) en wat kracht en conditioning training doen.
Dat laatste was dus te snel.

Gister was ik met mijn squat warming up bezig toen ik waarschijnlijk iets teveel met ” hip drive” bezig was. Mijn heupen/kont kwamen te snel omhoog, de hoek van mijn rug werd erg snel erg horizontaal waardoor de measly 30kg opeens wel heel erg distaal van het zwaartepunt kwam te liggen.

Pats. Boem. Au.

Meteen gestopt en met heel veel pijn de 2,5 km terug naar Dalum gelopen waar ik “woon”.

Pijn, erg veel pijn. Gebeld met de support crew en volgens Emile moest ik toch maar even naar de dokter.

Jacob; “ah, nee. Morgen even afwachten”.

Toen ik even later bijna geen hap door mijn keel kreeg en half met tranen in mijn ogen terugvluchtte naar mijn kamer heb ik mijn standaarden maar iets aangepast.

Gewone dokter was niet bereikbaar dus hop (in werkelijkheid ging daar een hoop nadenken en gepieker samen met de caretaker aan vooraf) naar de eerste hulp.

Mijn verblijf daar kan ik kort samenvatten; duurt lang.
Foto’s gemaakt en gelukkig geen geslipte discs. Wel; een hernia bij L5.

Dus de komende tijd rustig aan. Vandaag overleggen of ik hier in Denemarken blijf if dat ik terug ga. Mijn voorkeur gaat uit naar het laatste, maar dat hangt af in hoeverre dat zou betekenen dat ik de course over moet doen. Want dat gaat niet gebeuren.

Ik hou jullie op de hoogte.