Soms is de weg lang, soms is de weg kort.
De weg naar deze eerste wedstrijd van het seizoen is zowel op de korte en lange weg moeizaam geweest. De lange weg is bekend. Een hernia maakte me het trainen (en leven) moeilijk in het najaar. Hard getraind om die kracht (en ook zekerheid!) weer terug te krijgen. Dat is gelukt, soms ten koste van de triathlon trainingen. Maar daarover een andere keer meer.
Op de korte weg was er de druk van een voorbijsjoevende deadline. Zelf opgelegd dat wel, maar niettemin belastend. Vrijdag leverde ik mijn research proposal in. De afgelopen weken waren superdruk, iets wat mijn LOML me vanochtend nog vertelde…… Ze had me gemist. De stress zat er dus goed in.

Maar toch wilde ik voor het 3e jaar op rij starten in Ter Idzard, traditioneel mijn eerste multisport wedstrijd van het jaar.
De ochtend begon an sich goed. Het meeste vrijdagavond al ingepakt en de fietsdrager zit vast achter op het Stoer Koekblik. Dan is het wachten op Andrie die me gaat vergezellen. Achteraf concluderen we dat we afgezien van motorrijder Ben de enige Tritanen zijn. BEETJE JAMMER!!!

De hele ochtend rommelt mijn buik al. Ik heb mijn pre-wedstrijd Irma Heeren-rosti maaltijd weggewerkt, maar deze was deze keer wat vetter dan anders. Ook het ontbijten met onder andere een eitje valt niet geweldig.

Iets later dan de bedoeling was gaan we er vandoor. De fietsen zijn goed geborgd (1e keer met 2 fietsjes) en met een flinke gang gaan we die kant op. Andrie is Ter Idzard maagd, dus die kan het concept Klein Dorp nog niet helemaal omvatten. En rustig was het, nog rustiger dan verwacht. Een niet al te grote startlijst is er, met dank waarschijnlijk aan de andere wedstrijden “in den lande”.

Dat heeft een aantal mensen niet tegengehouden om toch van ver te komen. Ik kom Marcel Gierman uit Zevenaar tegen, die ik in Ironman Zurich al tegen het witgeklede lijf was gelopen, Wardie van der Wouw is er weer en die komt uit Voorhout maar de kroon wordt wel gespannen door Marc Riemens. Deze man is voor een weekendje over uit Middelburg!!

Ik die mijn warming up en sta bij de startlijn, dit keer wel met armstukken. De vorige keer deed ik niet..

De start gaat voortvarend. Ik loop op kop samen met de Marc, Wardie, Ben Plantinga en een loper van een trio.

Dit gaat 1,5 ronde goed en dat voel ik steken. Steken en verkramping en ik moet laten gaan. Ik loop enorm te balen, en zoals elk jaar vraag ik me weer af waarom ik nu ook alweer aan duathlon doe. Het is leuk en niets voor mij tegelijk.
Maar ik moet nog een stukje en ik probeer me zoveel mogelijk te herpakken.
Het rare is dat na elk deels-onverhard rondje het allemaal wat minder ver lijkt, dat is dan wel weer mooi meegenomen.
Ik zie dat Ben moet lossen van de voorste twee, en het gat tussen ons tweeën is iets meer dan een minuut bij de wissel naar het fietsen. Achter mij is er niets, helemaal niets. In ieder geval niets wat mij zou kunnen bedreigen.

Vol goede hoop spring ik op de fiets. Hopelijk kan ik mijn turbo erop zetten en toch nog dicht bij komen als 1 van de anderen een zwak moment kent. Helaas valt dat vies tegen. Ik heb meteen kramp. Ik houd steeds hoop maar als na een rond of 2 eigenlijk ook alle sprint-deelnemers van het toneel beginnen te verdwijnen is het me duidelijk. Spek en bonen. Mijn maag speelt op en de moed zakt redelijk richting schoenpeil. De wind steekt nog meer op (waaide al behoorlijk), en ik voel me werkelijk in niemandsland.

Van de fiets begin met evenveel inspiratie te lopen. Ik loop beheerst door maar ik kan me er niet meer toe zetten om echt aan te zetten. Ik finish na 2 uur en 11 minuten, zo’n 3 minuten achter Ben die 3e wordt. En 4 minuten langzamer dan in 2009.

De uitslag:

1 02:04:16 208 Marc Riemens H40 MIDDELBURG adsv Dynamica
2 02:06:25 210 Wardie van Wouw HOA VOORHOUT TV de Bollenstreek
3 02:08:33 207 Ben Plantinga H40 GLIMMEN GVAV
4 02:11:52 214 Jacob Veenstra HOA GRONINGEN GSTV Tritanium
5 02:16:47 209 Peter van Grootheest H40 ZWOLLE Triade

Na afloop wordt het toch nog gezellig. Andrie wordt na een goede race tweede bij de Sprint en mag zijn prijzen komen ophalen.

Ik praat lekker na met een oud-docente van me, Silvia Brouwer, en ik win nog een mooie cap bij de verloting.

Het broodje kroket smaakt me goed (Bedankt Andrie!) en rond 3 uur zijn we weer thuis. Net op tijd om de finale van de E3 prijs te kijken. Go Spartacus 🙂

Conclusie:
De eerste run ging in 16 p/u, de tweede easy in 15 p/u. Het lopen gaat dus redelijk goed, zeker met het oog op de problemen in de eerste run en het gemak van de tweede.
Het fietsen was zwaar. De wind stond hard en ik heb nog niet de benen die ik wel hoor te hebben. Dit valt terug te redeneren naar het feit dat ik voor het eerst tempo’s reed op mijn wedstrijdfiets,een strenge winter en krachttraining die de interval fietstraining heeft beinvloed. En ik had gewoon een slechte dag, zakmahzegguh.
De komende 8 weken gaan we hard verder bouwen op de basis en hopelijk de fietsbenen terugvinden.

Ps: Had zaterdagochtend al 8 mails van Supervisor, met op- en aanmerkingen, pdf’s van onderzoeken en food for thought.

Alle foto’s met dank aan: Fotopagina Organisatie