Een niet al te slechte dag. Dat was het. Niet meer en niet minder, dit jaar bij de Tritanium Zwemloop. Eeen zwemloop van mijn eigen cluppie Tritanium waar ik graag even aan mee wou doen. Want wat is nou mooier dan een leuke goed georganiseerde wedstrijd in je spreekwoordelijke achtertuin?

De voorbereiding viel vies tegen. De hele week had ik al maag- en darmklachten en daarom liet ik het tot de ochtend van de wedstrijd afhangen OF ik mee zou doen en zo ja; welke afstand. De zwemloop had er 2; de korte afstand (500 meter zwemmen en 5km lopen) en de lange afstand (1km zwemmen en 10 km lopen).

Op zaterdag had ik nog een duurloop gedaan en de voortekenen waren niet goed; om de 20 a 30 minuten moest er een toilet opgezocht worden….

Maar op zondagochtend was de koppigheid toch te groot; er werd gestart! Wel op de 500m-5km want langer durfde ik toch net niet aan.

Om de trainingsdag toch nog wat cachet te geven ben ik eerst nog even op de fiets gesprongen, om toch nog 1,5 uur te kunnen bijschrijven. Aangekomen op het WAS was het al een behoorlijke bedrijvigheid. Alles netjes opgezet in het indoor- Parc Ferme, daarnaast een plaats waar koffie en kuche werd verkocht en mooie matten op de plaatsen waar de atleten op blote voetjes langs moesten.

Ik was mijn startnummerband nog vergeten dus nog even terug naar huis, wat het voordeel van wedstrijden dicht bij je woonadres nog maar eens onderstreept.

Ik wist dat er een paar snelle jongens op de startlijst stonden, zeker de 2 junioren Kars Eijsink en Thomas Veltman die zwemmend een flinke voorsprong op me zouden pakken. Dus ik ging de wedstrijd onspannen in, wetend dat het voor het clubkampioenschap tussen mij en coming man Frank Aanstoot zou gaan. Frank heeft de afgelopen maanden grote stappen gemaakt in zijn ontwikkeling en hij was zelfs 1 sec sneller dan me op de afgelopen km test. En aangezien ik wat twijfels had over mijn loopbenen…..

Een rondje ingelopen, een paar honderd meter ingezwommen en toen was het zover; de PANG. Ik lag in baan 2, vanwege een groot aantal snelle zwemmers. Ik lag met oa met Frank, Sarah en een nieuw vrouwelijk lid (ik vraag vanavond je naam, sorry! -edit- Hallo Roos!) dat behoorlijk kan zwemmen. Dus mocht zij voorop. Maar al snel na het startschot had ik het gevoel dat ze niet echt hard doortrapte. Dus gingen Frank en ik aan haar voorbij en ik gaf flink gas. Helaas liet mijn zwembril me in de steek. Na 2 gemiste keerpunten omdat ik geen had voor ogen zag, koos ik ervoor om even te gaan staan om goed zicht te krijgen…

Maar ik moest wel weer aansluiten bij Frank. Daarna had ik niet de kracht om er weer aan voorbij te gaan, dus ik bleef lekker zitten. In de laatste baan besloot ik om in ieder geval tegelijk uit het water te kunnen gaan, maar helaas had ik niet gedacht aan een achterblijfster

>>>>>> SORRY!!

Vlotjes komen we eruit en ik maak me op voor de wissel;

Frank klooit bij zijn wissel en er valt gelijk een gaatje. Hoe korter de wedstrijd hoe groter het belang van een snelle wissel. Daar kun je immers een wedstrijd winnen of verliezen. Ik probeer zo hard mogelijk gas te geven, maar dat korte werk blijft toch lastig voor me. Als lange-afstandstriatleet train ik veel en lang, maar echt in de hoge hartslagzones kom ik (buiten het zwembad) nauwelijks. En als je dit niet traint….. vul zelf maar in. Nooit voelt het alsof ik “volle bak” ga. Ik probeer zo goed en zo kwaad mogelijk door te lopen op jacht naar diegenen voor me. In ieder geval Marieke vd Vecht zit daar, de dame die 1e loopt bij de dames. Zij loopt verbazingwekkend goed. Ik haal haar bij in de 2e ronde en ze probeert nog even tevergeefs aan te haken. Dat lukt haar niet lang, maar ze blijft ontzettend goed in mijn spoor.  Met haar prestatie kwalificeert ze zich voor het Wereld Studenten Triathlon kampioenschap. Fantastisch natuurlijk!

Ik kom in een steady state dat ik nog lang kan volhouden en dribbel lekker door. Mijn maag speelt op maar mijn darmen houden zich koest.

Op het overzichtelijke maar ook zeer winderige parcours zie ik dat de nummer twee isnog wel  in zicht is maar ondaks mijn pogingen om aan te zetten is inhalen niet haalbaar. De twee jonge mannen blijven me (zoals verwacht voor).

De wind is frisjes, maar ik heb het tijdens de wedstrijd niet gevoeld. Maar voor de mensen langs de kant is dat wel anders, laat staan de omroeper Henk die er de hele wedstrijd staat;

Met een zwemtijd van 06:5x en een looptijd van in de 16 minuten laag op een zeer korte 5km ben ik best wel tevreden.

Na ons is er nog een lange afstand waar Edo du Lac flink huishoudt.

Hij won in een duo ook al de sprint en zijn betere helft Danne won de lange afstand duo. Zij is helaas geblesseerd; Beterschap Danne!

Achter hem ontspon een mooie strijd om de podiumplaatsen. Dirk Jan Moes (vader in spe) kwam als eerste uit het water, maar het tandem Jochem Slijkhuis/Jasper van Olst stoomt naar hem op. De strijd wordt beslist als Jasper zijn jasje uitdoet voor de laatste ronde en Jochem achter zich laat. Bij de dames wint een zwemster met aanleg voor dat rare triathlonwerk; Marlou Duimstra voor wat bekendere namen uit het Groningse triathloncircuit Carin Ceelaert en Elvira van Bolhuis die de wedstrijd aflegde in oldskool Tritanium outfit.

De prijzen:

Al met al een geslaagde ochtend. De koffie en kuchen van ongetwijfeld duitse makelijk waren heerlijk, het gezelschap goed en de prestaties ook.

Ps; Oh en ik mocht dus ook nog de clubkampioenschap beker ophalen. Joepie!

Uitslag HIER