Erbij horen en toch niet. Elk mens wil ergens bij horen. Zelfs mensen die zichzelf doelbewust buiten de maatschappij of andere groep plaatsen vinden vaak toch een paar gelijkgezinden. Elke hobby-internetter met een nieuwschierige inborst is wel eens op zo’n plek terechtgekomen waar dit plaatsvindt. Maar ik dwaal af.
De Bata was weer in het land. 25 etappes van Nijmegen naar Enschede, door weer, wind, nacht, ontij en wellicht nog gevaarlijker; Duitsland. Rennen voor je leven (voor de teams die voor het “echie” meedoen) of rennen om bij het bier te komen (de overweldigende meerderheid). Maar altijd uitmondend in een geweldig feest op de UT-campus voor alle betrokkenen, in een sfeer die doet denken aan een festival.
Maar waarom “erbij horen”. Nu dat zit zo; afgelopen jaren mocht ik meelopen met het Rug/Hanze team, het Groningse topteam dat meedoet voor de prijzen in de prestigieuze Universiteitscompetitie. 2 keer mocht ik een bijdrage leveren aan de winst (2008 & 2009). 1x (2010) ging de hoofdprijs pijnlijk net aan onze neus voorbij.
Dit jaar was er veel vernieuwing in het team. Nieuwe teamleiders Marieke en Ben ( ook wel Batafuhrers) maar ook vele nieuwe lopers, die door superduo MarieBen op alle plekken werden gescout.
Dat was nodig om dat er nogal wat Bata-toppers niet meer beschikbaar waren vanwege uiteenlopende redenen. Nu zou ik mijzelf allesbehalve als toploper omschrijven, maar ook ik mocht niet meer meedoen.
Waarom niet vraag je? Simpel. Ik ben afgestudeerd (in Groningen) voor de Bata van 2010 en dus mag ik niet meer meedoen. Tenminste niet voor het Groninger Universiteitsteam.
Maar wel voor mijn triathlonclubje Tritanium. Die dit jaar weer helemaal op eigen benen een team afvaardigde. Andere jaren was er een combi met de studenten atletiekverein Vitalis. En ik mocht de herstart ‘s ochtendsvroeg lopen. 1 van de langere en zwaardere etappes van in totaal 10km.
Geen probleem natuurlijk. Maar hoe zit het nou met het “erbij horen” hoor ik je denken. Ik had al snel na de Bata van vorig jaar aangegeven dat ik toch graag een bijdrage wilde leveren aan het Uni-team. Bijvoorbeeld door als chauffeur te fungeren. En toen een week voor de Bata de “kogel-door-de-kerk”-vraag kwam of ik het nachtblok wilde rijden zei ik natuurlijk “Ja”.
En dus stond ik zaterdagavond na heel veel spanning (de organisatie kon het technisch niet bolwerken waardoor de uitslag pas bij de prijsuitreiking bekend was) hossend op een falend podium in een rood Rug/Hanze trainingsjack de overwinningsmedaille in ontvangst te nemen. Zonder een meter gelopen te hebben.
Een mooie onverwachte overwinning! Mijn felicitaties aan de lopers, die het mooi gefixt hebbem. Het was een eer om jullie te mogen rijden en van dichtbij de spanning en ontlading van het lopen te zien, de hekele momenten als het routetechnisch niet goed gaat mee te maken en toch nog een klein beetje onderdeel van het team te zijn.
En met mij? Ik liep na 24 uur de oogjes open met benen als platte cola een 36.36, waar ik redelijk tevreden over ben. Uitgerust moet er een flinke 35er inzetten en dat is voor mij LD benen heel mooi.
Uiteindelijk werden we 7e in het Algemeen Klassement. Ook een geweldige topprestatie! 2 plaatsen beter dan vorig jaar.
Ik sliep pas zaterdagnacht 6,5 uurtjes en reed vroeg opzondag al op Buitenpost aan om Mem gedag te zetten. Ik durfde oprecht niet in mijn ligstuur te gaan liggen, omdat ik bang was in slaap te vallen onder het rijden!
Nu een week later ben ik nog steeds niet hersteld. Of het nachtje overslaan het is, de rit van uiteindelijk 7uur (inc baconburger in Pesse) of een virusje, ik weet het niet. Maar de powerrr van de afgelopen weken is weg. Op de tandjez bijten dus morgen bij de UTT. Meer volgt!