Langzaam doe ik mijn ogen open. Ik zie blauwe lucht een felle zon en heel sporadisch komt er een wolkje voorbij. Langzaam kom ik iets omhoog en kijk om me heen. Ik realiseer me waar ik ben. Ik lig, samen met Suzanne, op 1 van de mooiste stranden ter wereld. Het strand bij Mauna Kea op het Big Island Hawai’i. Het is vandaag 12 oktober. Opeens voel ik de naweeën van mijn avonturen en langzaam maar zeker denk ik terug aan die memorabele dag, 8 oktober 2011.

Die dag begon zoals elke Ironmandag; vroeg. Slaap is misschien wel de belangrijkste valuta die je hebt om een fysieke prestatie te leveren. De wekker ging om 3.45 na de dekens om 10 uur over me heen te hebben getrokken.Ik voel me vlak, een staat die volstrekt anders is dan de plek waar ik ben. Elke centimeter is glooiend, ” rolling” zoals dat heet hier, als een testament aan de geschiedenis en vorming van dit prachtige eiland. Het land is golvend als de stromen lava die dit eiland in de afgelopen millennia hebben gevormd.

Voor het eerst in jaren had ik weer een verhoogd spanningsniveau. Strak koppie, zoals goed te zien is op de foto’s van onder meer Mirjam Weerd. Waarom? Deze race is echt bigger than life. De onverschilligheid die een enkeling etaleert met betrekking tot deze wedstrijd moet gebaseerd zijn op 1 van de volgende oorzaken; tekortschietende kennis; misinterpretatie of simpelweg misantropie.

Triathlon is een jonge sport met weinig geschiedenis, mythes en referentiekaders. Maar wat we hebben ligt toch vooral op dit eiland.

Tijdens de processie die voorafgaat aan de start valt de immensheid van het geheel over me heen. Met 1900 man en vrouw worden we bestempeld en met stift bijgewerkt door goed op elkaar ingespeelde vrijwilligersteams. Ik schud Dave Scott de hand. Goede karma?

Zwemmen 1.02.xx (De mens als beest)

” Death has gotten something to be said for it:
There’s no need to get out of bed for it;
Wherever you may be,
They bring it to you,free!”

Kingsley Amis

Sommigen van ons lijken op zoek te zijn naar gevaar en op een welhaast Freudiaanse manier, de dood. Wanneer voelt een mens zich meer levend dan tijdens momenten van pijn of van dreigend gevaar?

Ik startte helemaal rechts van het veld. Het was chaos. Nooit zoiets meegemaakt. Als vissen in een ton. Lompe vissen. Sommige mensen hebben wat van me moeten incasseren. Maar alleen omdat ze het verdiend hadden. Bijvoorbeeld omdat ze het nodig vonden om me 3x op mijn hoofd te slaan. Niet doen. Vele keren vast komen te zitten, stilgelegen omdat we weer rechts van de boeien waren. Er is een onrust, soms zelfs paniek in het handelen van de mensen om mij heen.  Het is moeilijk mijzelf daarin niet mee te laten slepen. De terugweg besluit ik mee te gaan in de flow.Niet forceren. De tijd valt me erg tegen. Voor het eerst boven het uur.

Een bijzonder slechte aanvang van de dag. Ik kom uiteindelijk 3 tot 4 minuten langzamer uit het water dan ik voor ogen had.

Het voordeel van een triathlon is echter dat het een lange dag is. Tijd om fouten recht te zetten en over dipjes heen te komen.

Fietsen (4.47.xx) De mens als kuddedier

” Everything in the world is purchased by labor” .
David Hume

Vele uren heb ik op mijn fiets doorgebracht. Je zou zelfs kunnen zeggen dat de fiets een triathleet’s beste vriend is in elke opmaat richting een hele triathlon. Een dieper begrip ontstaat er tussen mens en machine. Wanneer gas geven en wanneer niet. Elk piepje valt op. Elke imbalans. Mijn fiets had de reis niet helemaal goed doorstaan. Verschillende keren hebben mechniciens hun dokterswerk uitgevoerd met chirurgische precisie. Een achterwielwissel is overwogen. Uiteindelijk van start gegaan als gepland. Met 1 laatste moment toevoeging; Arm Coolers. Deze armstukken zijn zo gefabriceerd dat zij koeler zijn dan blote huid, zeker als ze nat zijn.

Aangekleed en wel, in volledig wit (met zwart accent) ging ik op weg. Nog lichtelijk aangeslagen van het zwemonderdeel vecht ik tegen al mijn gedachtes. Het plan was immers simpel; de rem erop tot het keerpunt in Hawi, vanwaar ik wist dat er mogelijkheden voor mij lagen. Dit houdt echter wel in dat ik niet met een enorme inhaalrace aanvang waartoe ik me wel in staat acht.

Door mijn slechte zwemonderdeel zat ik midden in de storm. Hordes en hordes fietsers zijn om mij heen. Het is soms onmogelijk om je als atleet aan de stayerregels te houden. Maar gelukkg zijn de scheidsrechters scherp, zij bestraffen in mijn ervaring slechts daar waar kwade wil in het spel is. Een aantal malen worden mensen vlak achter mij een strafkaart getoond.

Na een aantal kilometers komt Bjorn mij voorbij. Ik ken Bjorn uit Frankfurt waar hij met een noodgang aan me voorbij vloog, en hij vervolgens ruim 12 minuten voor mij finishte als 2e AG OA. Ik kan echter goed bij hem blijven en samen met nog een aantal anderen krijgen we een legaal systeem te pakken. Bijna iedereen houdt zich aan de afstand en iedereen neemt een gedeelte van het werk.

Ik denk om de 10mijl is er een verzorgingspost. Vele vrijwilligers staan klaar met allerlei eten en drinken. Ik ben slechts geinteresseerd in 1 ding; water. Ijskoud water in handige flessen. Elke post pak ik er twee, welke voornamelijk over mij heen gaan. De mouwen werken geweldig.

Voor mijn gevoel snel komen we bij het keerpunt. Er is wind maar niet extreem en het deert me niet. De dieptes van de 1e 2 uur zijn omgelagen in euforie. Ik passeer Bjorn, gebaar hem mee te gaan en ik zet de turbo erop. Hij kan niet mee. Ik voel me beter dan ooit, en dit emotioneert me. Hier op deze grond je zo goed voelen. Ik veeg ze met bosjes op. Ik blijf mezelf goed verzorgen (ook met dank aan mijn 2 nieuwe bidons SIS Go Electrolyte Watermelon+ zakje Hydro voor extra electrolyten) en rijd van groep naar groep. Ik passeer Bart Colpaert (1e AG in Frankfurt) en hij kan niet mee. Ik vlieg. Het is alsof ik de versnellingen niet voel. Mijn hartslag is zelfs (te) laag. uiteindelijk rijd ik mijn beste IM-fietsonderdeel ooit. Niet de snelste, wel de beste. Uiteindelijk passeer ik ongeveer 250 man en vrouw op de fiets plus een aantal profs (welke eerder gestart waren, dus niet fysiek). Al het harde werk op de fiets heeft zich keihard uitbetaald.

Lopen (3.18.xx) De mens als eenling

“Give thy thoughts no tongue”.
William Shakespeare

“In solitude, where we are least alone”.
Lord Byron

In de wisseltent is het niveau van de wedstrijd weer te voelen. 1 man leegt mijn tasje, 1 mijn smeert zonnebrand op mijn schouders, 1 man smeert vaseline onder mijn oksels. A helluva job! ‘s Ochtends werden we gewogen. 175 pounds stond er. Op dat moment wist ik dat mijn beste lopen er niet uit zou komen. 2008 en 2009 was ik in Almere 77,5 kilo (die 175 pounds) en liep ik 3.15ish. Almere 2010 woog ik 75 hoog en liep ik 2.58 en in Frankfurt woog ik 76,5 en liep ik 3.07. Natuurlijk is het niet zo rechtlijnig, maar dit parcours is ook met het lopen glooiend en natuurlijk warm. Iets minder had dus wel gemogen.

Ik heb respect voor deze marathon en dus start ik behoudend.Ik zie mijn ouders en Suzanne langs de kant. Even kusje halen ter inspiratie. Mensen die je de wereld over volgen om je aan te moedigen zijn schaars. Die moet je koesteren.

Al snel vliegen een aantal atleten me voorbij. Ook Carlo Pullens komt voorbij. Hij is op weg naar een geweldige prestatie. Een goed voorbeeld van slim koersen, vooral in wat er vooraf ging. Want vertelde hij me zelf; dat hij blessuregevoelig was en dus naast Lanzarote geen andere wedstrijden had gedaan. Voor hem werkte het zeker. Proficiat! Ook voor Bas Diederen. Hij won AG overall. Persoonlijk vind ik dat niet meer dan te verwachten voor iemand van zijn (prof)niveau, al geef ik toe dat ik twijfels had na een slechte 2e 1/2 marathon in Regensburg en omdat hij slechts een paar dagen voor de start op het eiland was. Maar de winnaar heeft altijd gelijk en het is nog steeds een voortreffelijke prestatie. Proficiat Bas.

Ik rits meteen open en ontwikkel een goed koelsysteem. Elke mijl (1,6km) is er een verzorgingspost. Daar haal ik sponzen, water, ijs en ijswater. De laatste twee gaan rechtsstreeks mijn pakje in aan de voorkant waar ze rusten op een aantal sponzen, zo rond mijn buik- en liesslagadergebied. Het koelt me goed af en de hele marathon heb ik de warmte onder controle. Ik blijf gecontroleerd lopen en leg een solide marathon af. Lastige momenten zijn er in de Energylab. Hier is het waar je wint of verliest. Vooral van jezelf. Het is warm en het loopt omhoog. De eenzaamheid van de lavavelden doen mij juist goed. Ik voel er me thuis.

De marathon is 1 lang gesprek met jezelf. De stemmen die tegen je praten moet je negeren. Niet naar luisteren. Nee, je gaat niet even wandelen. Niet even stoppen. Niet even ontspannen. Blijven lopen. Pushen. Nooit die gedachtes uitspreken. Ze zijn er niet.

Homestretch is pijnlijk. De laatste heuvel en de downhill gaan op zijn hardst. Ik krijg door dat ik sub9.15 kan. Ik heb alles onder controle, maar dat wil ik. Arbritrair, maar dat maakt dingen leuk. Ik stort me naar beneden op Palani, ik schreeuw het uit want het doet pijn. Ik keer, keer nog eens en keer nog eens. Dan recht door. Ik haal nog een Belg in en ik zie dat de buit binnen is. ik geniet van het moment.

Finish 9.14.26. 89e plaats overall. 55e amateur, 20e AG 30-34.

” If in this heart a hope be dear,
That sound shall charm it forth again:
If in these eyes there lurk a tear,
‘Twill flow, and cease to burn my brain”.

My Soul is Dark, Lord Byron

Daar was de finish, mijn benen persen het laatste uit. Daar klinkt wat elke atleet wil horen; ” You Are An Ironman” . Ik neem de atmosfeer in me op. Ik heb het gered.

De Athlete Garden is uitgebreid. 2 vrijwilligers begeleiden me en al snel zijn daar Heit, Mem en natuurlijk Suzanne. Franz, een vrijwilliger die ik kende van de fietswinkel, helpt me met alles. Cola, finishersshirt, medaille, petje.

Wij nemen met zijn 3-en nog een foto. Ik badder wat op het strandje. Ik eet ijs en drink liters cola. Leven is goed.

Deze reis van de piek van een lang proces. Nummer 1 ondersteuning hierin was mijn vrouw en moeder van mijn ongeboren kind Suzanne. Triathlon is een teamsport. Zij is mijn team.

Bedankt mijn lieve ouders die erbij waren. It rocked my world! Maar ook bedankt Emile. my muddybuddy die er altijd voor me is.

Bedankt familie en vrienden voor al jullie steun in woord en daad.

Bedankt Jerzy, Edo en Danne voor de materiaalondersteuning voor deze trip. Wederom goede karma.

Bedankt sponsors die het vertrouwen in me hadden. Robert Bakker van Bakkerkamerbemiddeling. Hans Koenders van Dorhout Advocaten. Alwin Dijk van Runnersworld en Florian Schmidt van Cycletrend. Chris Brands voor je schema’s.

Bedankt buddy’s en buddettes van GSTV Tritanium voor de eindeloze gedeelde trainingsuren. Het is een eer om de 1e Tritaan in Kona te zijn.

Bedankt collega’s en leden van Plaza Sportiva voor jullie steun en aanmoedigingen. Het kan altijd gekker 🙂

Tijd voor nieuwe lijstjes. Daar staat in ieder geval op; top 50 IMH. Dit ligt binnen mijn kunde. En ik weet hoe ik dat moet doen.
Niet komend jaar want dat is gereserveerd voor andere dingen; afstuderen. Een kleine krijgen. Maar daarna? We’ll be back.The biggest show on earth.

Mahalo Hawai’i.