Geïnspireerd door Eigenwijzerman bedacht ik me dat het een goed idee zou zijn om een blog vanaf de bank te schrijven.
Niet een lekkere comfortabele wegdroombank zoals die van Richard, maar een harde bank.

Donderdagmiddag lag ik op de bank bij de sportarts, die me nieuws gaf waar ik niet op zat te wachten, maar al wel sterk vermoedde. “De voet” is terug. Die voet begint een heel eigen leven te leiden. Heeft ook een eigen persoonlijkheid (niet een leuke), en komt met enige regelmaat terug in mijn gesprekken. Of in de laatste week, alleen maar.

Een stressfractuur in de voet is één of meerdere haarscheurtjes in een botje, meestal middenvoetbeentje, in je voorvoet, met dank aan langdurige overbelasting. Het wordt ook wel een vermoeidheidsbreuk genoemd.

De behandelmethode is simpel; rust.
Over hoe die rust wordt uitgevoerd verschillen de meningen nog wel eens. Wel gips/niet gips, wel andere training/niet andere training, wel koelen/niet koelen. We hebben in ieder geval keuzes.

In oktober heb ik deur nummer 1 genomen. 8 weken niet lopen, wel zwemmen/fietsen/krachttraining, en rustig opbouwen daarna. Dat leek geweldig te gaan. Pijntje hier of daar, maar we zaten alweer ruim over de 90 minuten rennen (max z2) heen.

En toen krak.

´s Ochtends vroeg om 0700 toen ik zaterdag naar de zwemtraining te Helperbad ging voelde `de Voet` al niet lekker. Kan gebeuren, geen erg. Dacht ik. Op de terugweg werd ik al wat ongemakkelijker. Na de training begon het pas echt.

In de dagen daarna werd de pijn eerst erger, daarna langzaam weer minder. Ook na het bezoek donderdag wordt het steeds iets beter. Maar risico gaan we niet nemen. Geen looptrainingen voor mij voorlopig. Zekerheid heb ik nodig. En die ga ik krijgen door middel van een MRI in het Martini ziekenhuis.

Er is een sprankje hoop. Is wel miniem hoor. Ik blijf nog even liggen op de bank denk ik.