Zondag 14 juli was mijn laatste koers voor de Norseman. Een sprint waarvan ik dacht dat het een OD was, voor het Eerste Divisie team van GVAV Triathlon.

Samen met HJ dachten we ons cluppie een handje te helpen bij een matige stand in het klassement. Daarnaast zou het mijn laatste “big” weekend zijn voor de Norseman. Vrijdagmiddag vertrokken we al naar Voorthuizen vlakbij Ermelo. Een mooi klein huisje wat de uitvalsbasis zou zijn.

Zaterdag vertrok ik al vroeg voor de Vuursche Vallei Toertocht. Een mooie tocht van 150km met daarbij de 15 kilometer aan- en afrij erbij en we hebben een training! Vanaf het begin al koers want ik kom in een peloton met verschillende clubs terecht maar de benen zijn erg goed. Het weer is lekker en ik doe meer mijn best dan vooraf de bedoeling was, but when in Rome….

Na een relaxte middag, avond en ochtend vertrekken we naar Utrecht voor de triathlon. Net iets te laat kom ik aan, en een relaxte voorbereiding is het niet. Gelukkig is er hulp van de teamboss Der Niko, zodat chipjes en startnummers terecht komen, en met dank aan HJ vind ik mijn weg in de 2 aanelkaargelegen (…..) parc fermées.Een flinke Groningse afvaardiging, met d’n Oeff, Sam Kamminga, HJ Stuut en “Der Praeses”, want ook ons andere cluppie GSTV Tritanium is present met een sterk team en vooral erg vette truckerscaps. Stylish heren.

Ik vind mijn weg richting de start waar ook de jury het rustig aan doet, en er niet al teveel belang in ziet om de atleten te laten inzwemmen. Eerst briefing, maar daar wachten we mee tot 2 minuten voor de starttijd. Daarna is het lang wachten, aangezien er geen fysieke startlijn is, en een groot aantal atleten die vooraan wil liggen niet lijkt op te merken dat er tegen hun gepraat wordt. This is going to take a while.

Het verbaast me dan al hoeveel mensen pal vooraan gaan liggen. Self seeding staat niet in ieder woordenboek. Ik vrees het ergste en ik krijg gelijk, het wordt één grote worstelpartij. Oh well…. Na 3oo meter in de wasmachine krijg ik een aantal klappen op mijn kop.
Mijn stelregel is helder. 1x; kan gebeuren. 2x; is irritant. 3x; dan doe je het met opzet en ben je zelf verantwoordelijk voor de gevolgen. Ik probeer de atleet in kwestie op subtiele wijze ervan te overtuigen dat dit niet het de juiste manier is en dat het beter is dat hij een halve meter opschuift.

Dit resulteert in het uitwisselen van ongetwijfeld goedbedoelde duwtjes, grepen en andersoortige opschalingen in de geweldsspiraal. Tot beide atleten elkaar toch daarover willen spreken (ik herinner u eraan dat dit tijdens de wedstrijd is), en zich in het water oprichten. Dan realiseren beide atleten zich dat ze niet alleen teamgenoten, maar ook dikke matties zijn en rap de weg voortzetten. Dit is er weer 1 voor in de Dolsma/Veenstra avonturenboek.

Uiteindelijk voel ik me eigenlijk constant matjes tijdens het zwemmen en kom als 15e het water uit, kort achter HJ. Ik heb geen idee waar ik lig in de wedstrijd.

Op de fiets zie ik wat atleten voor me en ik zet de achtervolging in. Ik ben geen ster in dit korte werk en heb moeite mijn ademhaling onder controle te krijgen. Kom wat op gang en begin wat mensen in te halen.

Al gauw valt op dat er volop gestayerd wordt. Ik haal mensen in maar die raak ik niet kwijt. Plukjes komen bijelkaar en komen kop over kop over mij heen. Ik wijs ze beschaafd (sic) op dat hun acties niet overeenkomen met de heersende mores van de sport, maar daar trekt niemand zich wat van aan. Ik weiger en fiets op legale afstand achter het peloton aan. Helaas laat ik me hierdoor afleiden (stond op het punt de brui eraan te geven). Alleen Dirk Wijnalda heeft de benen om het spul los te rijden. Noot: geen Jurymotor in zicht.

Grootste fout; ondanks de aanwezigheid van ITU heldin Danne Boterenbrood als supporter ben ik niet zo slim dat ik me vooraan de groep meldt als we T2 naderen. Pure onoplettendheid wat me wellicht een plek kost. Ik wissel wederom matig (beide wissels 10s verliezen op bijvoorbeeld HJ), en zet er toch maar de sokken in. Vooral de aanmoedigingen van toppers Stefanie en Danne klinken boven alles uit. Nice! Ik loop lekker en weet nog aardig wat mensen op te rollen en zie bij het keerpunt dat ik redelijk vooraan de wedstrijd lig. Who knew!

Uiteindelijk word ik nog ingehaald door de snelste loper van de dag en finish ik 6e. Niet onaardig. ik weet dat ik beter kan, mits uitgerust, scherper en non-stayer.

Na de finish is het gezellig met een hoop bekende gezichten. Zonnetje in het gezicht, good life. Dolsma wordt 3e, chapeau!!!!! Mooi punten gescoord.
Maar wacht.

Het trainingsweekend is nog niet voorbij. Op naar huis. Op de fiets. Wielen wisselen, fietskleding aan, bidonnetjes vullen en go go go.
Volgens Gmaps is het 180km, maar dat is de wandelroute. De realistische route, inclusief fout rijden in het Gooi en brutal headwind in de polder, 15km mrijden omdat het pontje niet vaart in Genemuiden zondagavond en invallende duisternis is ongeveer 210 km. Waar ik bijna 8 uur over doe.

En dan zit ik om 23.20 ‘s avonds aan de pannenkoeken die lief Suzanne maakt. De lekkerste die er zijn.

Uitslag: HIER