Dat de ene wedstrijd jaloers kan zijn op de andere.

Tenminste, daar lijkt het wel op. Na een Norseman met veel wind, regen en aanverwanten voelde de Holland Triathlon zich waarschijnlijk achtergesteld. Zij dacht; dat kan ik ook. En aldus geschiedde. Een maiden voyage voor de nieuwste loot aan de Challenge Family-boom die velen op de knieën dwong.

De aanloop was rommeling. Fysiek ongemak zorgde ervoor dat ik zelfs even twijfelde of ik überhaupt wel zou kunnen starten. Maar als Il Medico zegt dat het kan, dan kan het gewoon, non? Daardoor had ik wel weinig tot niets geregeld, en ik sprak met Suzanne af dat zij wel zou komen kijken met Weda, maar dat ik het crewen extern zou oplossen.

Dus op het voorlaatste moment vroeg ik nog klepperdeklep Jerzy Kasemier om me gelletjes aan te geven, en een slaapplaats werd geregeld bij IronB&B Naasz/Bakker. Ontspanning alom, meer dan ik ooit had ervaren. Zo ontspannen zelfs dat toen ik met redelijke haast door de polder sjeesde (want vrijdag nog gewoon lekker gewerkt), ik me opeens realiseerde dat ik mijn wetsuit vergeten was.

Dat is niet handig. En aangezien het water de koudste 19 graden ooit was (vrij naar Martijn Boot), was zonder starten ook niet meteen een optie. Gelukkig was daar Ruud de Haan, microfonist extraordinaire en Frysk om utens die terwijl ik aan het registreren was al contact legde met Dennis Looze van Matong en zo kon ik na de pasta party (party party party) een Matong M1 passen. En klaar was Henkie.

De rest van de avond was ontspannen. De spullen waren in de tas, lekker kletsen met Thomas en Nina en redelijk op tijd naar bed. Heel ontspannen, zou me bijna zorgen gaan maken…..

Al vroeg waren we op pad. Al voordat het Parc Fermè openging stonden we paraat, en voor wie me kent, dat is een ongewone aangelegenheid. Het weer was al matig en ik wist wat er ging komen, ondanks de grappen en grollen van Eddy Lamers, weerman extraordinaire. Ik ontmoet Kor Broers, een goede Friese triatleet die de strijd aan wil gaan met mij en Stefan van der Pal en Dirk Wijnalda voor het podium FK LD Triathlon. Helaas loopt het voor beide mannen anders. Kor heeft 4!!!!! lekke banden en moet opgeven. Ook Stefan zit het niet mee en zijn dag wordt, ook door lek en kou een koers met minder resultaat dan gehoopt.

Wat gekeutel hier, wat gekeutel daar en voordat ik het wist stond ik al in de profuik om gepresenteerd te worden. Ook wel een aparte ervaring. 2 x LD dit jaar, 2x als Elite/Pro gestart. Het moet niet gekker worden.

Het was was goed op temperatuur, en de nieuwe start is voor mij ideaal. Een lange brede lijn, waardoor gedoe tot een minimum wordt beperkt, je kon er staan, zodat ik met gemak mijn Garmin boven water kon starten en het is dicht bij de kant. Na het einde van het Challenge liedje (Duitsers en hun hymnes….) was er een “Knal”. En los waren we. Ik had mijzelf voorgenomen hard weg te gaan, want bij Norseman (en Utrecht, Enschede en en en) was het daardoor misgegaan. Wellicht iets te hard, want als ik kijk naar wat er vervolgens voorbij kwam en op welke plek ik uit het water kwam lag ik bijkans aan de kop. Dat is niet het plekkie voor Jacob.

Die kreeg ik natuurlijk weer terug en helaas moest ik de grote groep met toppers laten gaan. Ik zwom toen in de 3e echte groep (zwevers daargelaten) en daar ben ik gebleven. Kwam aan de kant in een zeer nette 54 minuten. Zonder die schouderblessure van de afgelopen 2 maanden had ik op zeker bij de groep met kanshebbers voor het NK gezeten. Dat is goed nieuws.

Traag als dikke stroop gewisseld, windstopper aan, armwarmers aan en gaan. Goed geregeld dat dit overdekt gebeurd in de parkeergarage. Op de fiets heb ik redelijk goede benen maar geen superbenen. De eerste rond gaat solide, maar na de doorkomst bij het Ruud Graman pad komen er wat mannen van achter. Eerst Marco Vernooij (die later met materiaalpech uitvalt) waar ik eerst bij weg was gefietst. Dan de koplopers van de halve, die halfhartig (leuk grapje) voorbijkomen. En tenslotte mijn grote vriend. Rugnummers zijn bekend dus bij deze nummer 13, jij bent een l*l.

Ik heb de behoefte om mijzelf uit te leggen. Dit is het plaatje. We fietsen op een smal fietspad. Ik ben gepasseerd door eerdergenoemd drietal en fiets op legale afstand van nummer 3. Het tempo wordt gedrukt door het bochtige natte karakter van dit fietspad. Opeens passeert nummer 13 mij, nestelt zich pal voor mij en begint bijna meteen achterom te kijken. Lichtelijk geirriteerd. Ik spiegel deze emotie. Ik vraag hem wat hij wil en de enige respons is “Ten meters!”. In Duits accent, vanzelfsprekend, bijdragend aan de ervaring.

Nu zal de lezer denken; “Ja maar hij is je toch gepasseerd, dan moet je toch afstand houden”?

Dat klopt, beste lezer, maar laten we dit wel reëel houden. De enige manier waarop ik dat had kunnen doen was hard in de remmen knijpen. Dat was ik niet van plan, gezien het de gladde omstandigheden. Zeker niet aangezien hij op niet legale afstand van ZIJN voorganger reed (dit voelt als een drogredenering, maar ik was op dat moment niet helder, koers enzo).

Maar belangrijker nog; We reden in een zogenaamde “paceline”. Toen de beste man mij passeerde had hij eenieder moeten passeren. Dit deed hij niet, waardoor hij degene was die de regels overtrad.

Na het hem toevoegen van wat gedachtes reed ik iedereen voorbij (op het vuur van de woede, vanzelf), en net toen ik weer vooraan was, ging ik door een bocht en kwam ik meteen lek te zitten. Karma denk ik. Zal me leren. Binnen 5 minuten zat ik weer op de fiets en al snel reed ik langs de doorkomst voor de 2e ronde. De sjeu was er wel even af. In die kilometers leek een goede prestatie ver weg. Al 90km lang had ik harde wind en regen op mijn dank gehad. En in die 2e ronde werd het alleen maar erger. Maar toen ik op weg naar Lelystad Dirk Wijnalda voorbijkwam (die lek rijdt en uitvalt) en Diederik Scheltinga, Martijn Boot (die zijn laatste Almere anders had voorgesteld) en Jan Roelf Heerssema voorbijfietste (lek, slechte dag, lek) leek een solide prestatie weer onder handbereik.

Ondertussen was ik een bidon SiS Go Electrolyte kwijtgeraakt waardoor ik extra aan de sportdrank van de organisatie moest. Met weinig succes. Ik kreeg buikpijn en moest eigenlijk nodig naar de WC. Maar afstappen is ook zo weer wat. Dus besloot ik door te fietsen en kwam ik na 5.05 binnen, na ruim 183km en een lekke band. Achteraf niet verkeerd.

De wisselzone was deze keer iets sneller, en spekglad. Latere winnaar Bart Colpaert brak daar zijn hielbeen. Bovenmenselijke prestatie om daarmee de snelste marathon van de dag af te leggen!!!

Ik begon voortvarend. Misschien doordat mijn moeder onverwachts vrij had genomen om me te komen aanmoedigen. Misschien omdat pro/supportcrew Jerzy Kasemier en Wilfred Vogd voorbijflitsten. Misschien had ik wel gewoon goede benen. Maar de eerste kilometers gingen als een tierelier. Goede hartslag, beter tempo.

Maar wacht, ik was wat vergeten. Maar wat? Ah ja, mijn buik. Al snel rommelde die weer. Ik moest langzamer gaan lopen “om de boel binnen te houden”. Dus toen ik een dixie zag dook ik erin. En had ik vrij ernstige diarree. Dat is niet goed.

Ik merkte het meteen. Ik voelde me leeggelopen, uitgedroogd, tegen kramp aan. En misselijk. Lastige combinatie. Dus ik besloot zo goed en kwaad als het ging in beweging te blijven. Niet zo hard als de bedoeling was, maar I was moving!
Ik probeerde zoveel mogelijk binnen te houden en te krijgen. Pas na 25 kilometer voelde ik me wat beter, en de daarop volgende 10 kilometer waren soepel. Daarna begint het stoempstuk dat door de kou en regen nog stoemperiger dan normaal zou zijn. Jeroen Schenk coachte me nog dat er nog wat mannen kort voor me zaten die slecht zaten en ik probeerde binnen mijn kunnen te pushen. Nog 1 keer door de modder en plassen. Nog 1 keer over de boulevard. Daar was de Friese vlag, daar waren Suzanne en Weda. Het was klaar en ik had weer een solide race afgeleverd. 13e overall en 7e op het NK (en officieus Fries Kampioen Lange Afstand). Dat was meer dan ik verwacht had. Veel meer.

Al met al moet ik tevreden zijn. Mijn voorseizoen was overladen met blessures. Er was dit jaar geen topvorm en die komt er ook niet in de 6 weken tussen Norseman en CAA. Maar het was wel erg leuk. En 7e NK is niks mis mee. Voor nu.

Ook nu weer bedankjes:

De supportcrew: Jerzy/Wilfred bedankt voor de aanmoedigen en gelletjes. Perfect is the enemy of good 😉

Ruud de Haan en Dennis Looze; strak in het pak gehesen!

Thomas en Nina: Er moet wat van jullie ontspannenheid, aanpassingsvermogen en doorzettingskracht op me zijn afgewreven. Gracias!

Runnersworld/Alwin Dijk: Top begeleiding naar de wedstrijd toe, en optimaal kunnen monitoren van mijn inspanning door middel van de 910 XT. Top!!!!

CycleTrend: De fiets liep als een tierelier. Het waren de benen die beter moeten. En de banden. Denk ik 😉

Dorhout Advocaten/Hans Koenders: Iemand een spiegel voorhouden is de beste leerschool. Dank…

Suzanne en Weda: Sunshine in my life. Eerste finish waar die jongen bij was. Wauw.